Ulusarin Leviathani_

ereketlerinden kesip atan Tanrı değildi. Gerçeği reddedenler, ‘karanlığı ışık yerine ve ışığı
karanlık yerine’ koydular (İşaya 5:20).
Müjdeyi reddeden Yahudiler, Tanrı’nın varlığının artık kendileriyle birlikte olmadığını
kabul etseler de eski törelerini devam ettirdiler. Daniel’in peygamberliği kusursuz bir
şekilde Mesih’in gelişine işaret ediyor ve ölümünü önceden bildiriyordu. Bu yüzden o
kitapçığı incelemekten insanları caydırdılar. Sonunda rabbiler, zamanı hesaplamaya
girişenleri lanetlediler. İsrail halkı körlük ve tövbesizlik içinde yüzyıllarca tutsak kaldı.
Kurtuluş lütfuna ve müjdenin bereketlerine kayıtsız kalarak gökyüzünden gelebilecek ışığı
reddetmeleri için de başka insanları korkutup uyardılar.
Kendi eğilimlerine engei olduğu için görev duygusunu bastıran kişi, sonunda gerçeği ve
yanılgıyı birbirine karıştırır hale gelecektir. Böylece o kişinin canı Tanrı’dan ayrılacaktır.
Tanrısal gerçeğin reddedildiği yerde kilise karanlığa gömülecek, iman ve sevgi soğuyacak,
bölücülük türeyecektir. Kilise üyeleri dünyasal kazançların peşine düşecek, günahkarlar da
tövbesizlikte katılaşacaktır.
İlk meleğin bildirisi
İlk meleğin Esinleme 14’teki bildirisi, Tanrı’nın imanlı halkını çürütücü etkilerden
koruma amacını güdüyordu. Tanrı bu bildiri aracılığıyla kiliseye bir uyarı yolladı. Kilise bu
uyarıyı kabul etseydi, kendisini Tanrı’dan ayıran kötülüklerden kurtulacaktı. İmanlılar bu
bildiriyi alsalar, yüreklerini alçaksalar ve Tanrı’nın huzuruna çıkmak için hazırlansalardı,
Tanrı’nın Ruhu görünecekti. Ki-lise o zaman yeniden elçisel günlerin birliğine, imanına ve
sevgisine kavuşacaktı. “İnananların topluluğu yürekte ve düşüncede birdi. Hiç kimse sahip
olduğu herhangi bir şey için ‘bu benimdir’ demiyor, her şeylerini ortak kabul ediyorlardı...
Rab de her gün yeni kurtulanları onların arasına katıyordu” (Elçilerin İşleri 4:32; 2:47).
Tanrı’nın halkı, O’nun Sözünden gelen ışığı kabul etseydi, elçinin, ‘Ruh’un birliğini
esenlik bağıyla’ korumak dediği düzene kavuşacaktı. “Çağrınızdan doğan tek bir ümide
çağrıldığınız gibi, beden bir, Ruh bir, Rab bir, iman bir, vaftiz bir, her şeyin üzerinde, her
şeyle ve her şeyde olan herkesin Tanrısı ve Babası birdir” (Efesliler 4:3-5).
Advent bildirisini kabul edenler farklı mezheplerden geliyordu ve aralarındaki mezhep
farklılıkları ortadan kalktı. Çelişkili iman bildirgeleri dümdüz oldu. Mesih’in ikinci gelişine
ilişkin yanlış görüşler değişti. Yanlışlıklar düzeltilirken imanlılar tatlı bir beraberliğe
kavuştular. Sevgi her şeye hükmetti. Eğer herkes kabul etseydi, her yerde aynı güzellikler
olacaktı.
Ruhsal hizmetlilerin, İsa’nın gelişinin ilk belirtilerini görmesi gereken bekçiler olmaları
gerektiği halde, gerçeği peygamberlerden ya da zamanın belirtilerinden çıkaramadılar.
Tanrı’ya sevgi ve O’nun Sözüne iman soğudu. Advent öğretisi onların yalnızca
inançsızlığını uyandırdı. Eskiden olduğu gibi Tanrı Sözünün tanıklığı kuşkuyla
karşılanıyordu: “Önderlerden ya da Ferisilerden O’na iman eden oldu mu hiç?” (Yuhanna
147