Ulusarin Leviathani_

Öğrencilere diri Rab’bin yüce müjdesi emanet edildi. Böylesine acı bir deneyim yaşamları
onları bu göreve hazırlamıştı.
İsa dirilişten sonra öğrencilerine Emmayus yolunda göründü; “Musa’nın ve tüm
peygamberlerin yazılarından başlayarak, Kutsal Yazıların hepsinde kendisiyle ilgili olanları
onlara açıkladı. İsa’nın amacı ‘peygamberlik sözlerinin onlar için daha büyük bir
kesinlik kazanmasıydı” (Luka 24:27; 2.Petrus 1:19). Bu yüzden Rab, yal-nızca kendi kişisel
tanıklığına değil, Eski Antlaşma’nın peygamberliklerine de değindi. Bu bilgiyi öğrencilerine
verirken ilk adım olarak onları ‘Musa’nın ve tüm peygamberlerin yazılarına’ yönlendirdi.
Ümitsizlikten güvenceye
Öğrenciler öncekinden de kesin bir şekilde, yasada Musa’nın söz ettiği ve
peygamberlerin yazdığı kişiyi buldular. Belirsizlik ve ümitsizlik, güvenceye ve katıksız
imana dönüştü. Öğrenciler mümkün olabilecek en sıkı sınavdan geçtikten sonra Tanrı
sözünün zaferle başarıya ulaştığını görüyorlardı. Bundan sonra imanlarına kim dur
diyebilirdi? En keskin acıda güçlü bir teselli buldular. “Gemi demiri gibi sağlam ve
güvenilir bir ümide” kavuştular (İbraniler 6:18, 19).
Rab şöyle diyor: “Halkım bir daha utandırılmayacak.” “Göz- yaşlarınız belki bir gece
akar, ama sabahla sevinç doğar” (Yoel 2:26; Mezmurlar 30:5). Diriliş gününde bu öğrenciler
Kurtarıcılarıyla karşılaştılar ve O’nun sözlerini dinlerken yürekleri yandı. İsa göğe
alınmadan önce onlara, “Dünyanın her yanına gidin, Müjde’yi bütün yaratılışa duyurun”
dedi ve sonra, “Her an sizinle birlikteyim” diye ekledi (Markos 16:15; Matta 28:20).
Pentikost gününde, vaat edilen teselli edici indiği zaman imanlılar, göğe alman Rab’bin
varlığıyla sarsıldılar.
Öğrencilerin bildirisinin 1844 bildirisiyle kıyaslanması
Mesih’in ilk gelişinde öğrencilerin deneyimi, ikinci gelişini duyuranların deneyimine
benzer. Öğrenciler, “Zaman doldu, Tan- rı’nın Egemenliği yakındır” diye nasıl vaaz
ettilerse, Miller ve dostları da Kutsal Kitap’taki son peygamberlik döneminin dolduğunu,
yargının yakın olduğunu ve sonsuz egemenliğin kapıda durduğunu duyurdular. Öğrencilerin
zamana ilişkin vaazları, Daniel 9’daki yetmiş haftalık süreye dayanıyordu. Miller ve
dostlarının bildirisi ise Daniel 8:14’teki 2300 günün sona erdiğini duyurdu. Yetmiş haftalık
süre bunun bir parçasıydı. Her iki vaaz türü de aynı peygamberlik döneminin farklı bir
kısmının yerine gelmesine dayanıyordu.
İlk öğrenciler gibi William Miller ve dostları taşıdıkları bildiriyi tümüyle
kavramamışlardı. Kilisede uzun süreden beri var olan bir yanılgı, peygamberliğin önemli bir
unsurunun doğru yorumlanmasına engel oldu. Bu yüzden onlar, kendilerine emanet edilen
Tanrı bildirisini duyurduysalar da, anlamını yanlış kavradıkları için hayal kırıklığına
uğradılar.
136