Ulusarin Leviathani_

Ne var ki, önceki reformcular gibi Miller’ın de sunduğu gerçekler tanınmış din
öğretmenleri tarafından kabul görmedi. Bu kişiler Kutsal Yazıda dayanak
bulamadıklarından, insanların öğretilerine ve ataların geleneklerine bağlıydılar. Ancak Tanrı
Sözü gerçeği yayanların tek tanıklığıydı. Rab’bin gelişini dört gözle bekleyenlerle, kutsal bir
yaşam sürenlerle ve O’nun gelişine hazırlananlarla alay edildi. Mesih’in gelişiyle ve
dünyanın sonuyla ilgili peygamberlikleri incelemenin günah olduğu öne sürüldü. Bu yüzden
çoğunluğun bağlı olduğu ruhsal hizmetler, Tanrı Sözü’ne imanın zayıflamasına neden
oldular. Onların öğretişi insanları Tanrı’dan uzaklaştırdı; birçokları da tanrısız arzularla
sürüklenmek için fırsat buldular. Bütün bunların sorumluluğu, kötülüğü yaratanlar
tarafından Adventist’lere (‘Rab’bin dönüşünü bekleyenler’ anlamına gelmektedir) yüklendi.
Dinsel basın Miller’dan alay ederek ve suçlayarak söz ettiler. Din öğretmenlerinden
cesaret alan tanrıtanımazlar, Miller’ı ve onun yaptıklarını kötülemeye başladılar. Yargının
yakın olduğunu yeryüzüne bildirmek amacıyla konforlu evini terk eden ve kendi cebinden
harcayarak yolculuklar yapan yaşlı adam, ‘fanatik’ diye reddedildi.
İlgi ve inançsızlık
İlgi giderek büyüyordu. Kilise topluluklarının sayısı yüzlerden binlere çıkmıştı. Ancak
bir süre sonra kiliseler bu imanlılara baskı yapmaya başladı. Miller’ın görüşlerini kabul
edenlere artık disiplin uygulanıyordu. Miller şöyle yazdı: “Eğer yanlışsak, nerede yanlış
olduğumuzu gösterin. Tanrı’nın sözüne bakarak yanıldığımızı açığa çıkarın. İnsanlar
bizimle yeterince alay ettiler zaten; ama bu bizim yanlış olduğumuzu göstermez.
Görüşlerimizi yalnızca Tanrı’nın sözü değiştirebilir. Bu sonuçlara biz kararlı ve duacı bir
yaklaşımla vardık. Kutsal Yazılardaki kanıtları gördük.”
Eski insanların günahları, Tanrı’nın yeryüzüne bir tufan göndermesine neden olmuştu.
Ne var ki Tanrı, yapacaklarını onlara önceden bildirdi. 120 yıl boyunca tövbe çağrısı
yankılandı. Ama ona inanmadılar. Tanrı’nın habercisiyle alay ettiler. Nuh’un bildirisi
gerçekse, neden bütün dünya bunu görmemiş ve inanmamıştı? Binlerce insanın bilgeliğine
karşılık tek bir kişinin iddiaları söz konusuydu. İnsanlar ne uyarıyı ciddiye aldılar ne de
gemiye sığındılar.
Alaycılar mevsimlerin nasıl geçtiğine ve yağmur yağdırmayan mavi göklere baktılar.
Kötü işlerine daha da çok battılar. Ne var ki Tanrı’nın yargısı, O’nun merhametini
reddedenleri belirlenen zamanda yakaladı.
Kuşkucular ve imansızlar
Mesih şöyle diyor: “Tufan gelinceye, hepsini süpürüp götü- rünceye dek başlarına
geleceklerden habersizdiler. İnsanoğlu’nun gelişi de öyle olacak” (Matta 24:39). Tanrı’nın
kendi halkı dünyayla birleşirken, dünyanın lüksü kilisenin lüksü haline gelirken, imanlılar
dünyasal zenginlik peşinde yıllarını tüketirken şimşeğin çakması gibi ani bir son gelecektir.
Tanrı yeryüzüne gelecek olan tufanı kulu aracılığıyla insanlara duyurdu. Aynı şekilde son
131