Ulusarin Leviathani_

Deprem tatil gününde oldu; kiliseler ve manastırlar insanlarla doluydu. Onların ancak bir
kısmı kaçabildi. İnsanların dehşeti inanılmayacak boyuttaydı. Kimse ağlayamadı bile. Panik
ve korku içinde oradan oraya koşturuyor, yüzlerine ve göğüslerine vurarak “Miericordia!”,
“Dünyanın sonu geldi!” diye bağırıyorlardı. Analar çocuklarını unutarak çevrelerindeki
haçlı heykellere koştular. Birçoğu korunmak için kilise binalarına girdi. Ama ne yazık ki
sunaklara, heykellere ve rahiplere sarılanlar, onlarla birlikte yıkıma uğradı.
Güneşin ve ayın kararması
Yirmi beş yıl sonra peygamberlikte sözü geçen başka bir belirti - güneşin ve ayın
kararması - daha gerçekleşti. Kurtarıcı Zeytin dağında öğrencileriyle konuşurken, “O
günlerde, o sıkıntıdan sonra, güneş kararacak, ay ışığını vermez olacak” demişti (Markos
13:24). 1260 günlük - ya da yıllık - süre 1798’de son buluyordu. 25 yıl kadar önce, zulüm
hemen hemen tümüyle son bulmuştu. Bu zulmün sonucunda güneşin kararması gerekiyordu.
19 Mayıs 1780 yılında bu peygamberlik yerine geldi.
Massachusetts’deki bir tanık olayı şöyle tanımlıyor: “Gökyüzünü kapkara bir bulut
kapladı. Ufukta küçük bir ışık dışında ortalık tümüyle kararıverdi. Sanki bir yaz gecesi saat
dokuzun karanlığı yaşanıyordu.
İnsanların zihinleri yavaş yavaş korku ve kaygıyla dolmaya başladı. Kadınlar kapılarda
durup dışarıdaki koyu karanlığa baktılar, erkekler iş yerlerinden ayrıldılar. Marangoz
gereçlerini, demirci çekicini, tüccar da kasasını bıraktı. Okullar boşaltıldı, korkan çocuklar
evlerine koştular. Yolcular en yakındaki çiftliklere sığındılar. Her dudaktan ve yürekten “Ne
geliyor?” sorusu yükseliyordu. Sanki ülkede bir kasırga esiyordu. Herkes bir şeylerin
sonunun gelmekte olduğunu hissediyordu.
O karanlık sonbahar günü mumlar ve şömineler yakıldı. Tavuklar kümeslerine girdiler ve
uyudular. Büyük baş hayvanlar birbirlerine sokularak uykuya daldılar. Kuşlar akşam
ezgilerini söylüyordu. Yarasalar bile ortaya çıkmıştı. Ama insanlar akşamın gelip
gelmediğini ayırt edemediler...
Birçok yerde kilise toplulukları bir araya geldi. Vaazların konusu Kutsal Yazıların
peygamberlik bölümlerinde söz edilen karanlıkla bağlantılıydı. Saat on birden sonra
karanlık daha da koyulaştı.4
Ülkenin bazı yerlerindeki karanlık o kadar büyüktü ki, insanlar mum yakmadan adım
atamaz hale gelmişlerdi. Karanlıkta yemek yiyemiyor ya da günlük sıradan işlerini
yapamıyorlardı.5
Kana bürünen ay
Gecenin karanlığı da en az gündüzün karanlığı kadar olağandışı ve dehşet vericiydi.
Dolunay olmasına rağmen yapay ışık olmadan hiçbir şey seçilemiyordu. Karanlık o kadar
yoğundu ki, neredeyse ışınların güçlükle geçtiğini görebiliyordunuz. Mısır’daki karanlığa
117