Ulusarin Leviathani_

Şeytan Katolik Kilisesi aracılığıyla insanları Tanrı’ya itaatten uzaklaştırırken kendi işini
gizliyordu. İnsanlar bu etkinliği izleyip köküne inerek sefaletin kaynağı bulamadılar. Bunun
yerine Fransız Devriminde Tanrı’nın yasası Ulusal Meclis tarafından açıkça bir kenara
atıldı. Ondan sonra gelen Dehşet Döneminin sonuçları da herkes tarafından görüldü.
Adil ve doğru bir yasanın çiğnenmesi yıkımla sonuçlanır. Kötü olanın zalim gücünü
engelleyen Kutsal Ruh’un kontrolü büyük ölçüde kaldırıldı. İnsanları sefalete sürüklemekten
zevk duyan Şeytan’ın isteğini yerine getirmesine izin verildi. İsyanı seçmiş olanlar, onun
meyvelerini topladılar. Ülke suçlarla doldu. Yağmalanan bölgeler ve yıkılan kentlerden acı
haykırışlar yükseldi. Fransa sanki bir deprem olmuş gibi sarsılıyordu. İnanç, yasa, toplum
düzeni, aile, devlet ve kilise, Tanrı’nın yasasına karşı kalkan küstah elin indirdiği darbeyle
parçalandı.
Dipsiz derinliklerden yükselen küfürbaz güçle kıyıma uğrayan Tanrı’nın sadık tanıkları
fazlaca sessiz kalmayacaktı. “Üç buçuk gün sonra iki peygamber, Tanrı’dan gelen yaşam
soluğunun bedenlerine girmesiyle ayağa kalktılar. Onları görenler dehşete kapıldı”
(Esinleme 11:1 1). 1793 yılında Fransız Meclisinde Kutsal Kitap bir kenara atılmıştı. Üç
buçuk yıl sonra bu hükümleri geri alan bir karar aynı meclis tarafından kabul edildi. İnsanlar
erdemin ve ahlakın temeli olarak Tanrı’ya ve O’nun Sözüne imanın gerekliliğini gördüler.
‘İki tanık’ hakkında şöyle deniyor: “İki peygamber gökten gelen yüksek bir sesin,
“Buraya çıkın!” dediğini işittiler ve düşmanlarının gözü önünde, bir bulut içinde göğe
yükseldiler” (Esinleme 11:12). ‘Tanrı’nın iki tanığı’, eskiden hiç olmadığı kadar
onurlandırılıyordu. 1804 yılında İngiliz ve Yabancı Kutsal Kitap Kurumu oluşturuldu (Bible
Society). Bunları Avrupa kıtasında benzer kuruluşlar izledi. 1816 yılında Amerikan Kutsal
Kitap Kurumu kuruldu. Kutsal Kitap o zamandan beri yüzlerce dile ve lehçeye çevrildi.
(Ek’e bkz.)
1792 yılından önce, dünya müjdeciliğine az önem veriliyordu. Ama on sekizinci yüzyılın
sonuna doğru büyük bir değişim oldu. İnsanlar salt akılcılıktan tatmin olmamaya başladılar;
tanrısal esinlemenin ve deneysel inancın gerekliliğini fark ettiler. O dönemde dünya
müjdeciliği eşsiz bir gelişim gösterdi. (Ek’e bkz.)
Matbaanın gelişmesi Kutsal Kitap’ın dağıtımını hızlandırdı. Eski önyargının, ulusal
ayrımcılığın ve laik gücün zayıflamasıyla Tanrı’nın Sözüne yol açıldı. Kutsal Kitap yer
kürenin her yanma taşındı.
Tanrıtanımaz Voltaire şöyle demişti: “İnsanların, Hıristiyanlığı on iki adamın kurduğunu
söyleyip durmasından bıktım. Tek bir adamın onu yıkabileceğini kanıtlayacağım.” Kutsal
Kitap’a karşı başlatılan savaşa milyonlarca kişi katıldı. Ama O’nu yok edemediler.
Voltaire’in zamanında yüz nüsha varsa, şimdi yüz bin nüsha var. Eski bir Reformcunun
dediği gibi, “Kutsal Kitap birçok çekici eskiten bir örs gibidir.”
109