İmroz Gökçeada Dergisi

BEN
GÜZEL BİR
HAYAT
YAŞADIM
Sefa OĞUZ
Dünyada dokuz ülkede bulunma, Türkiye’de ise yetmiş dört şehri
görme şansım olmuştu. Türkiye’nin en batısında ise Gökçeada, hep
merak ettiğim ama ziyaret etme fırsatı bulamadığım bir yer olarak
beni bekliyordu.
2020 yazında tanıştık ilk kez onunla. İlk görüşte aşk yaşadık. Şaşırdık,
sarsıldık, sarıldık, kucaklaştık. Dört günde dört yıl yaşadık. O güne
kadar kendini hiçbir yere ait hissedemeyen ben, ilk defa; ‘’Ben burada
yaşarım.’’ diye geçirdim içimden. İlk defa yerleşmek ve köklenmek
hissiyatı oluştu bünyemde. - ‘’Burası bana istediğim her şeyi veriyor.’’
ikinci cümlem oldu. Adadan ayrılırken içimde oluşan hisler daha önce
tatmadığım cinstendi. Bir ay ayrı kalabildik hepi topu. Tam bir ay
sonra aşk tazeledik bir eylül akşamında. - ‘’Burası yeryüzündeki
cennet olmalı’’ dedirtti, ada eylülü. Keçilerine, ağaçlarına sarılıp,
güneşine, yıldızlarına teslim oldum ikinci yolculuğumda. Bir yaz
aşkından öte, anlık bir hevesin değil de tutkulu bir bağın oluştuğunu
anladık aramızda.
On sekiz yaşında aile evinden ayrıldıktan sonra hayatım aynı
hayallerin doğrultusunda ama birçok kırılım ve kıvrımla ilerledi.
Doğaya duyduğum tarif edilemez hayranlığın hazzı, günümüz şehir
yaşantılarının, kendimi bulma yolculuğumun hiçbir yerine
tutunamamasına sebep oldu. Defalarca yer, yön ve uğraşlarım
değişse de hayattan beklentilerim hep aynı kaldı.
Ben hep inandım alternatif bir hayatın mümkün olabileceğine. Kesin
olan iki şey vardı bu hayatta; doğum ve ölüm. Bu iki kesinliğin
arasında dünyada geçireceğimiz vakit kısıtlı ve kıymetliydi. Hiç
inanmadım bu hayata tekdüze yaşayıp, rutinin içinde kaybolup
gidelim diye gelmiş olabileceğimize. Bana göre dünya keşfedilmesi
gereken bir yerdi ve dünyaya geliş amacımız da bunu yapabildiğimiz
kadar yapmaktan öte değildi. Çıktığım yolculukların rotası olmadı
çoğu zaman. Hangi tabela hoşuma giderse, hangi yönde güzel bir
işaret görürsem, oraya yönelmeyi seçtim. Yönümü rüzgar, güneş,
yıldızlar, işaretler ve hisler belirledi her daim. Fırtına yaklaşırken
yükseklere çıkıp onun gelişini izlemek, kar yağacağı zaman bir dağ
başına çıkıp onu ilk karşılayan olmak ya da bir gece aniden gelen yola
çıkma hissiyle sırt çantamı hazırlayıp yola koyulmak en büyük
heyecanlarım oldu. Fransa’ya gidiyorum diye yola çıkıp kendimi
Şirince’de yaşarken buldum mesela. (Yol bir şekilde beni oraya
götürmüş ve orada rüyamda gördüğüm bir olayı birebir yaşamıştım.
Kim olsa aynısını yapardı sanırım.) Hayatı bu şekilde deneyimleme
yolculuğum o kadar öğretici ve eğlenceliydi ki sanırım başka türlü
yaşayamazdım. ‘’Ölmediğin sürece hayatta her türlü riski alabilirsin.’’
derdim hep kendime. Sayısız canının olduğu bir oyun gibiydi böylece
hayat. Tüm paran bitse de tüm ilerlemeni kaybetsen de hayallerin,
amacın ve diri bir umudun olduğu sürece yeniden başarma şansını
elde edebiliyordun. İşte adaya bir sonraki yolculuğum ve onun
ardından gelecek yerleşme yolculuğum da tam böyle kırılmalarda
gerçekleşecekti. Üçüncü yolculuğum da yine bir yaz günü gerçekleşti
ve ada sevgim iyice pekişmişti. ‘’Sen bir de adanın kışını gör, kışını
görsen böyle düşünmezsin’’ diyen bir sürü insan çıktı karşıma. ‘’Bence
kışını daha çok severim’’ diyordum hep. Nitekim öyle de oldu.
Onca yıl kaçtığım İstanbul’da ilk uzun süreli yaşama deneyimimi de
olacaklardan habersiz 2020 yılına saklamıştım.
8
Fotoğraf Şenol AKTÜRK
Sonra pandemiydi, ekonomiydi, psikolojiydi derken yıl sonunda
İstanbul’dan kaçarak üzerine yoğunlaşmak istediğim iş projem için
aile evine döndüm. Fakat orada da aksaklıklar devam etti. Bütçemin
yetersizliği nedeniyle projem çöp olurken, kapanmaların devam ettiği
dönemlerde ormanda yaşayan köpekler için besleme yapmaya
çıkıyor, bu sayede hem kendimi hem de kimsesiz kalan dostlarımızı
bir nebze rahatlatıyordum. Günbatımı ışıklarının ormanın içindeki
büyüleyici huzmeleri, karnı doyan dostların huzurlu bakışları ve içinde
bulunduğum çıkmazdan kurtulmanın yollarını arayan umutlu
gözlerimin birleştiği noktada göğe doğru yönelip bir şeyler diledim.
Yalnızca birkaç saat içerisinde dilediklerime öyle yanıtlar aldım ki
sevinçten kendi kendime zıplıyordum.
İşimi kurmama yetmeyen bütçemi, kendime bir karavan yaparak
değerlendirmeye karar verdim. Böylece yerleşik olamayan hayatımın
en büyük problemleri olan yemek ve yatak sorununu çözmüş
olacaktım. Sonrasında ise adaya yerleşecek ve orada yaşayacaktım.
Süreç planladığımdan çok daha zor ve sancılı geçti ama 2021’in aralık
ayında bol yağmurlu, bol gökkuşaklı bir günde bitmeyen karavanımla
adaya doğru yola koyuldum. Ada kışı, hayallerimin ötesinde
bambaşka bir dünya sundu bana. Doğa mucizelerini, insanlar
deneyimlerini, geçmiş yaşamlar ruhlarını paylaştı. Tüm bu olanlar
öylesi bir bütünlük oluşturdu ki her gün ‘’iyi ki’’ dedirtti.
Keşke ya da iyi ki demek belirli bir zaman sonucunda gerçekleşir. Bu
zamanı yaşatan ise kısacık bir anda alınan karara bağlıdır. Bu kısacık
an bazen aylara bazen yıllara mal olur. Yolda verilen kayıpların geri
dönüşü genellikle yoktur ya da zordur. İşte o yüzden anın değerini
bilmek ve anı yaşamaktan bahsedilir.
Ben güzel bir hayat yaşadım. Belki bir gün belki daha çok gün var
yaşanacak önümüzde ama gerçekleşen her hayalimin ardından
yenisini inşa etmeye çabaladım. Amacım hiçbir zaman bozmak,
yıkmak ve talan etmek olmadı. Sevginin ne denli yüce bir duygu
olduğunu anladığımda bunu paylaşmanın insana vereceği
mutluluktan ötesinin olmayacağını anladım. İşte 4 yıl önce ‘’Ben
burada yaşarım.’’ dediğim bu adada bugün ‘‘Ben burada ölürüm.
’diyebiliyorum. Çünkü adaya kulak verirseniz size anlatacağı çok şey
olduğunu ve anlatacaklarının da birçok şeyi mümkün kılabilecek
kadar güçlü olduğunu fark edebilirsiniz.
7