İmroz Gökçeada Dergisi

Kabatepe’dey m
İbrahim DEMİRKOL
Doğduğun yer
yurdundur
Yurt ev nd r
Başka her yerde
yabancısın ötek s n
Yıl iki bin beş. Günlerden temmuz ayının ilk cumartesi günü, uzun bir araba yolculuğu sonunda
Kabatepe’deyim. Yolculuğum Gökçeada’ya.
Aracımı sıraya sokup gişeden biletimi aldım. Yurdumdan zorunlu uzak kaldığım uzun yıllar
sonunda, yurduma kavuştuğum ilk yılların mutluluğunu yaşıyor, her yeri gezmek ve görmek
için sabırsızlanıyordum. Deniz ile konuşmaya başladım. Denize, denizsiz kaldığım yıllarımı,
gençliğimi anlatırken bir martının biteviye üzerimde bir ileri bir geri uçtuğunu fark ettim. Baktım
martıya. Göz göze geldik. Sanki bana: "Çok uzun yıllar hasret kaldığın yurdunu gözlerinle
okşamak için Yunan adalarına giderdin, bak hasret bitti, hoş geldin yurduna." Der gibiydi. Ya da
ben öyle anladım. Dalgınlığımdan beni, ‘Nerde kaldı bu gemi? Yine mi bozuldu yoksa? Yahu
nedir bizim bu çilemiz?’ türünden isyan değil ama sitem dolu bağrışmalar uyandırdı.
Ben ne olup ne bittiğini anlamamıştım ama
bir şeylerin de ters gittiğini fark etmiştim.
Yanlarına gidip kulak verdim söylenenlere.
Geminin makinesi zaman zaman
bozuluyormuş ve rüzgâr gemiyi
Bozcaada’ya doğru sürüklüyormuş. "Kesin,
kesin yahu makinesi bozuldu yine vallahi!"
diyenler olduğu gibi "Kuzu Limanı'ndan
kalkamamıştır bile!" diyenler de vardı.
Şaştım kaldım! Bu nasıl bir gemiydi? Ben
de diğer yolcuların yaptığı gibi sağ elimi
güneşe karşı siperlik yapıp nerde bu gemi
diye ufuklara, açık denize bakmaya
başladım. Meraklanmıştım. Söylenenler
doğru olabilir miydi?
Görevlilerin yanına gidip heyecanla
durumu anlattım. Doğru muydu
duyduklarım?
"Doğru be ya!" dedi biri. "Makine istop
edince rüzgâr ve akıntı ta Bozcaada
açıklarına götürür gemiyi. Çanakkale’den
bir motor gider çeker alır, getirir gemiyi."
dedi. Ben tam, şaka mı yapıyorsun
diyecekken diğer görevli: "Fırtına kuvvetli
olursa batırır da gemiyi." deyince, ben şok
halinde: "O zaman biz ne yapacağız?"
demiş bulundum. Cevap beni uyandırdı:
"Batarsa batsın be ya, ada şuracıkta değil
mi yüzerek gidersiniz." dedi.
Makara yapıyorlardı benimle ama alınmadım hatta kendi şaşkınlığıma
kendim de güldüm. Adaya gidiyordum, Gökçeada’ya. Adanın geçmişte kalmış
hikayelerini ilk ağızdan öğrenince, şaşkınlık ve hüznüm iyice artmıştı.Yolculuk
esnasında ben gemiyi okşayıp ona: "Sen deniz kızısın, sen aslansın, sen
kaplansın vb." iltifatlar yapmaktan geri durmadım. Harbiden gemiye gaz
veriyor, onu pohpohluyordum (Yalakalık yapıyordum aslında. Eee can
tatlı!).Sağ salim geldik adaya. Ve ben Gökçeada sevdalısı oldum. Yaralı
yüreğimi sevgili adalılar tamir ettiler, onardılar. Ve Gökçeada- İmroz’u bana
yurt yaptılar. Adanın yerlisi Rum ve ülkemizin dört bir yanından adaya
yerleşmiş insanlarımızla dost olduk, aile olduk. Kısaca "ADALI" oldum.
Benim içinde büyüdüğüm kuşağın en güzel ve olumlu özelliği, tüm ülkeyi yurt
bilmek, evimiz ne ise yurdumuzu da evimiz bilip yaşadığımız yere katkı
sunmak, değer katmaktır.
Yıllar geçti...Adalıyım artık! Adalı olmak sınavını geçtim umarım. Kimliğim
"ADALI" artık. Ama bu lafla olacak şey değil tabii ki! Ben ve benim gibi
arkadaşlarım kolları sıvadık. Adaya, adamızın yazın hayatına katkı sunmak için
yürek yüreğe vererek bir yola çıktık. Elinizdeki dergi bu ortak inancın ve
emeğin ürünüdür.
Gökçeada dergisi, bir kültür – sanat – edebiyat ve ada tanıtım dergisi olarak
eşitlikçi, barışçıl, demokratik; cinsiyet, ırk, dil, din ayırımı yapmayan kapsayıcı
bir anlayışa sahip olup bu çerçevede adamıza sosyal- kültürel ve edebiyat
alanında katkı sunmayı, adamıza değer katmayı amaçlayan bir bakış açısına
sahiptir.
Sevgili Gökçeadalılar, elinizdeki dergi bu güzel amaçlarla yayın hayatına
MERHABA demiştir.
Sevgili okur, Şiir, hikâye ve ilginizi çeken alanlardaki yazılarınızı bize iletin, okur
köşesinde yayınlayalım. Derginizin Yazarı olun! Derginizi ileri yıllara taşıyın.
Ücretsiz dağıtılacak olan dergi, Bağışlar la yayın hayatını sürdürecektir.
Bu anlam da ; Bağışlarınız hayati önem taşımaktadır.
Bu güzel çabaya lütfen destek olun .
İbrahim DEMİRKOL
Gökçeada İmroz Yazarlar Derneği Başkanı
7