İmroz Gökçeada Dergisi

Info

K ml k Sennur SAYGI 22 Neden biz insanlar tek kimlikle yetinmiyoruz; “Ben insanım!” demek yeterli gelmiyor? Bir dolu alt kimliklerle yaşamı zorlaştırıyor, anlamsızlaştırıyoruz? Neden alt kimliklerle böbürleniyor, seviniyor, seviliyor, dışlanıyor, dışlıyor, haddimizi aşıyor ve düşmanlıklar yaratıyoruz? Özellikle alt kimlikleri başat kılanlar: bundan çıkar sağlayanlar olmuş daima; bir kabile reisi(!) belli bir kimlik altında topladığı ‘reaya’-sını kaybetmek istememiş; o grup olmasa onu kim besler, rahat yaşamasını kim sağlar, onun görece büyüklüğünü kim alkışlar? Demem o ki; kimlik kandırmacası bin yıllar üzerinden hükmünü sürüp duruyor, ezenler-ezilenler, yönetenler-yönetilenler, kurnazlar-saflar, korkutanlar-korkanlar, seçenler-seçilmişler, laf ebesi olanlar ve hayalleri güme gidenler ikilisi bir türlü dengelenemiyor. “İnsan” kimliğinin dışında bize yapıştırılan kimlik safsataları, düşünün, ne yıkımlara, ne acılara, ne savaşlara, ne kıyımlara neden olmuş, oluyor ve olacak! Kişiler ‘kimlik’ ayrıştırmasına öylesine kaptırmışlar ki kendilerini, bir gruba ait olmak için harcıyorlar tüm yaşamlarını; gözlerini, kulaklarını, gönüllerini kör ederek, körelterek. Ben erkeğim! Ben kadınım! Ben Hintliyim! Ben zenginim!Ben yaşlıyım!………..yum!,……..yüm!,……… yım!,.......yim!,.......düm!,..........küm!,.........nım!,.....tım!,……tum! vb demenin, dedirtmenin geniş kitleleri esir almasının ne anlama geldiğini, nasıl bir eksiklik, nasıl bir esaret, nasıl bir kandırmaca olduğunu görebilmeli tüm insanlar. Görenler o kadar az ki; bunları hep marjinal, hain ya da deli diye nitelemeyi/ yaftalamayı tercih etmiş diğerleri; kurulu düzen bozulacak, savaşlar azalacak, beleş yaşam tehlikeye girecek korkusu ve arsızlığı ile! Nedense, hiç kimse isminin önüne olumsuz bir tanımlama getirmiyor; yaşam felsefesine , yaptığı işe uygun olsa da. ‘Sayın hırsız …….Sayın diktatör…….Sayın rantçı……Sayın yalancı……Sayın fırsatçı… Sayın yobaz….Sayın münasebetsiz… Sayın çok bilmiş…Sayın düşünce tembeli…..Sayın sessiz…..Sayın dalkavuk… Sayın dedikoducu Hös Bey/ Hös Hanım!’ Kimliğini açıkça kullanmıyor. ‘Ben bir hiçim!’ diyemiyor yüksek sesle. Kimde o cesaret! Hiç kimse zaaflarını, zayıflıklarını, karakterinin defosunu vurgulayan bir kimlik ile bilinmekistemiyor; böyle söylemler yürek ister kişinin kendisi ile yüzleşmesi için. Olumsuzu akıl yolu ile tartışmaktan kaçıyor ya da buna aklı yetmiyor! Ada’da bir komşum vardı. Birbirimizi severdik, önemserdik. Çalışkan, kibar, yetenekli, tertemiz bir hanımdı. Küçük sırlarımızı da paylaşırdık: dosttuk! Ben’Türk’ o ise ‘Rum’-du! Bir yaz on iki yaşındaki torunu Yunanistan’dan tatile gelmişti. Güleç, yakışıklı bir küçük delikanlı. Bir gün baktım, diğer çocuklar (Yunanistan’dan tatile gelmiş kız-erkek birçok çocuk) bizim delikanlıyı dışlamış, konuşmuyorlar. Sordum: N’oldu? Diye. Komşum cevapladı: Sennur, bizimki bir kızla flört ediyor, hem de bir Türk kızıyla, olur mu hiç? Üzüntümü anlatamadım kendisine ve düşündüm ki aramızdaki tüm dostluğa rağmen, ben hep Türk-üm onun gözünde; belli bir toplum baskısı etkisiyle. Benim için onun Rum- Hıristiyan oluşu hiç önemli değildi,
İNSAN kimliğinin dışında. “Ama sizinkiler de……….!” demek ne yüreğimde, ne beynimde yer bulmamıştı hiç. Hala birbirimizi çok severiz. ‘ Ben türküm’, ‘ Ben yunanım’, ‘Ben macarım’, ‘Ben almanım’ ezberini, hırslarını tatmin etmek için dillerine pelesenk etmese insanlar; bu ayrışma yüzlerini kızartsa, utansalar. Alt kimliklerin omuzlara, beyinlere hatta genlere yüklediği ayrışmalar olmasa ne kötücül hırslar, kızgınlıklar, kırgınlıklar ne de düşmanlıklar olur. Tüm farklılıklar bir bahçeyi güzelleştiren çiçekler gibi algılansa, değerlendirilse keşke. Dünya böylesi bir bahçe gibi kabul görse. Tüm insanlık için bir tek seferberlik olsa: verimli, düzenli, ferah, güzel kendi içinde adil bir Dünya Bahçesi yaratmak, bir bilge bahçevan olmak için çaba gösterse her bir İNSAN! Alimler, din adamları, sanatçılar, siyasiler, çocuk, kadın, erkek, kentlisi, köylüsü; herkes! Devamlı bir bombardıman altında beyinlerimiz. Birileri bize devamlı kimlik pompalama çabası içinde: Sen şu’sun, sen bu’sun, sen bizdensin; benim söylemlerimi tekrarlamazsan, benim gibi davranmaz benim biçtiğim kimlik elbisesini giymezsen sen bir hiçsin, hainsin, düşmansın! Benim/ bizim sürümüzün dışına çıkarsan seni kurt kapar ya da ben seni ’Ham’ yaparım bilesin! Senin yeteneklerin, hayallerin, insan olman beni bağlamaz, yeter ki benim sana sunduğum kimliği kabullen! (Ya sahi, aklıma gelmişken; Genç dostumuz, arkadaşımız İlçe Tarım Müdürü Sayın Hasan Doğan İnsan kimliğinden ödün vermediği için mi, onca başarılı çalışmalarına karşın, Ada’dan başka bir ilçeye durup dururken tayin edildi? Ah, Huzur adası <strong>Gökçeada</strong>!!) Binlerce yıldır bu sosyolojik, politik, patalojik- ne derseniz- durumda en ufak bir değişiklik yok. Aynı cümleler, aynı vurgular! Neden bu dayatmaya, aldatmacaya tepkisiz kalınıyor, onu da anlamak mümkün değil. Belki de her şey kişinin kendisini ’insan’ kimliğinin dışındaki alt/yanıltıcı-kafa karıştırıcı kimliklere esir etmesinden kaynaklanıyor. Alt/yan kimliklerin bu kadar çeşitli ve etkin olmasının en önemli nedeni, bireylerin kendilerini bir grup içine güvende hissetmeleri mi acaba? Korkular, güvensizlik duygusu, gelişmemiş/ hastalıklı kişilik yapısı insanın düşünce ve yaşam alanlarını ve de kapasitesini daraltmakta ve onu alt kimliklere esir etmektedir. Alt/ yan kimlikler bir gruba taraf olmayı hedeflediği için ayrışmalar ortaya çıkıyor. Kimlikler üzerinden var olma ısrarı vicdan, anlayış, hoşgörü ve de sevgi ‘değerlerini’ anlamsız kılıyor, insanı insan olmaktan yoksun bırakıyor. Bilinçaltımızda kodlanan alt kimlikler dışında- milliyetçi, etnik, dini vsbizim kendi kendimizi şartlandırdığımız aidiyetler de var: bir siyasi partiye, bir spor takımına, bir derneğe vb taraf olmak ve bunların üzerinden değer (!) kazanmak gibi; cüzdanımızda taşıdığımız bir dolu aidiyet kartvizitleri ya da yakamıza taktığımız rozetlerle ayrıcalık/ farklılık yaratmak; aklımızı dumura uğratmak! 2012 yılında G zemya Gazetes nde Yayınlanmıştır Bu yazılanları okuyan hiç kimse “AMA………….!” diye başlayan bir cümle kurmasın sakın! ‘Ama….’ çaresizliğin şartlanmışlığın, düşünmeyi reddetmenin; esareti, sömürmeyi/sömürülmeyi kabullenmenin, düzeni korumanın, düzen üzerinden ‘var olma’ kavgasının –ya da kaygısının- bir göstergesidir benim için! ‘Ama…!’ kanlı savaşlara, aymazlığa, sırıtkanlığa, demagojiye yol açan bir söylemdir sadece; konumuz kimlik/ kimlik dayatması, kargaşası ise! ‘Ama…!’ diye başlayan bir cevaba karşı ‘Ama…!’ diye başlayan bir başka cevap vardır, olumsuzu besleyen, Habil’le Kabil’e belki de Havva ile Adem’e uzanan! Dün akşam, havanın(!) etkisiyle başım ağrıyor, midem bulanıyordu, eklemlerimde bir ağrı bir ağrı… Bir o kadar da yüreğime bir ağırlık, bir sıkıntı çökmüştü. Hani derler ya, biri “Canım!” dese bunu “Canın çıksın!” diye algılayacak durumdaydım. Kendimi sokağa attım o karanlıkta. Az gittim, uz gittim; karşıma bir anne ile üç yaşlarında bir kız çocuğu çıktı. Çocuğun elinde bir oyuncak. Yanlarından geçerken, küçük kız döndü bana el salladı! Allah’ın lütfu! Hemen yanına gittim, konuşmaya başladık: Ben: İyi akşamlar! Küçük kız: İyi akşamlar! Ben: Elindeki panter mi? Küçük kız: Hayır, kedi! Ben: Nasıl konuşuyor, HAV HAV mı diyor? Küçük kız: O kedi, miyav miyav diyor. Ben: Ne güzel, dedim elimi uzattım, tokalaştık ve kendisine “Hoşça kal!” dedim; O da bana “Hoşça kal, görüşmek üzere!” dedi. Belli ki, sevecen bir anne babanın çocuğu. Henüz kimlik baskısı altında ezilmemiş. Saf ve sevgi dolu bir küçük insan… Üzerimde bir rahatlama! Keşke hepimiz bu çocuksu saflığı, bilgeliği, insan olmayı bir ömür boyu hiç kaybetmesek. İnsan kimliğine sahip çıkan, bu kimlik üzerinden korkularını yenen, yaşamsal haklarını elde eden, insan olmayı hem kendi hem de başkaları için önemseyen, diğer tüm ayırımcı kimlikleri reddeden bireyler olabilsek keşke. “Keşke!” deyip yüzümüzün kızarmasını hissedebilsek daha iyi olmaz mı? 10 KASIM: Kurtuluş Savaşı’nı yaşamış, insan olmanın bütün değerlerini yüreğinde, beyninde hisseden annemin gözyaşları… Evin içinde saygı duruşunda dakikalarca ağlayan bir annenin hiçbir riya, şartlanmışlık, kızgınlık içermeyen; güvendiği, inandığı, büyük bir aşkla, gururla sevdiği bir ‘ATA’ için döktüğü tertemiz gözyaşları… Bugün yaşıyor olsaydı annem, o duru gözyaşları yine süzülecekti o tombul yanaklarından ve bizim için “Ah, APTALLAR!” diyecekti sessizce! 23
Page 1: SAYI 1 MART-NİSAN 2024 KÜLTÜR SA
Page 4 and 5: Gökçeada Ίμβρος Derg s Sah
Page 6 and 7: KADINLAR GÜNÜ
Page 8 and 9: BEN GÜZEL BİR HAYAT YAŞADIM Sefa
Page 10 and 11: Boncuk Mav s Murat ARSLAN Siz hiç
Page 12 and 13: Ada’da sıradan b r gün Yıldır
Page 14 and 15: Merhaba Gönülden bakanım ben Gö
Page 16 and 17: Naile İzin AKTÜRK Sevdklermzn ve
Page 18 and 19: ADA’LI OLMA HİSSİ Arzu Özözl
Page 20 and 21: Evvel Zaman İç nde Vasıf Turhan
Page 24 and 25: PARK KUZEY HOTEL YERYÜZÜNDEKİ EN
Page 26 and 27: Yed nc Çınar Hasan BAHADIR Gökç
Page 28 and 29: 28 B I R Z A M A N L A R
Page 30 and 31: TÜRKİYENİN İLK PALYAÇOSU PALYA
Page 32 and 33: ADADA BİR CENNET Huzurun mav le bu

İmroz Gökçeada Dergisi

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?