İmroz Gökçeada Dergisi

Evvel Zaman
İç nde
Vasıf Turhan KAYACIK
On dördünde başlar emekçi çocuklarının yolculuğu. Doğup
büyüdüğüm Ege kasabasında öğretmen okulu sınavlarını kazanan tek
öğrenci olmanın örtük kıvancını yaşarken duydum İmroz'un adını.
Ada uzak bir ülkeyi çağrıştırıyordu insana. Haritalar açıldı, eş dost
konu komşuya haberler iletilip çoğu masalımsı bilgiler edinildi.
Bin dokuz yüz altmış yedi yılının ekim ayında bir sabah alaca
karanlıkta başladı büyülü yolculuğumuz. Önce İzmir, ardından
Çanakkale'ydi hedefimiz. Babamın enfarktüslü yüreğinin çarpıntıları
duyuluyordu neredeyse. Kazdağlarının kıvrımları arasında, denizi bir
görüp bir kaybederek altı saatlik yolculuğun ardından ulaştık
Çanakkale'ye. Bizim gibi adaya gidenlerle oluşuyordu ilk dostluklar.
Okula bir an önce ulaşmaktı büyüklerimizin hedefi. Oysa iskelede
kocaman bir sürpriz bekliyordu bizi. Öyle saat başı, ha deyince ulaşım
yoktu İmroz denilen gizemli adaya; haftada iki gün o da geç saatlerde
geliyordu gemi. İlk şaşkınlığı atlattıktan sonra öğreniyorduk, gün aşırı
adaya giden kosterlerin varlığını.
Saat kulesinin oralarda bulduğumuz bir otelde geçiriyoruz geceyi.
Sabah olunca bir kahvehane masasında yenen simitlerin, içilen
çayların ardından, elde bavullar tutuyoruz iskelenin yolunu. Ünlü
Acarlar motoru bekliyor bizi. Yük taşımak için tasarlanmış bir
Karadeniz teknesi aslında. Ambarlar ve kaptan kulübesi dışında
yolcular için kapalı bir alan yok teknede. Neyse ki hava güzel, deniz
sakin. Biz de alıyoruz açık havadaki yerimizi. Büyükler kendi
aralarında, biz kendi aramızda konuşuyoruz yeni arkadaşlarımızla.
Doyumsuz bir deniz yolculuğu; yelkenleri de açıyor kaptan; yunuslar
eşlik ediyor bize. Epeyce yol aldıktan sonra kara görünüyor
uzaklardan. Sağ yanımızda Samotrakia sisler içinde; şaşkınlıkla
izliyoruz Kaşkaval Burnu’ndaki kayalıkları; derken Kaleköy limanına
ulaşıyor teknemiz.
Minübüsü beklerken çevreyi inceliyoruz bir yandan. Oldukça sakin,
huzurlu bir yer izlenimi oluşuyor ergen beyinlerimizde. Kilise en çok
dikkatimizi çeken yapı oluyor. Okulda yaşça büyük abiler karşılıyor
bizleri; kayıt işlemlerinin ardından yatakhanelerimizi gösteriyorlar.
Babam akşama döneceği için adanın merkezine gidiyoruz birlikte.
İlgiyle izliyoruz yapıları. Belediye binasının bitişiğinde, bir sinema
salonu görüyoruz. Kapının önünde bir adam, film makaralarını sarıyor
birinden ötekine. Esnaf olmanın rahatlığıyla selamlaşıp tanışıyor
Kosta’yla babam. Kırkağaçlı Rumlardan, ailemizin onlarla olan iyi
ilişkilerinden söz ediyor; sarılıp öpüşüyorlar. “Oğlum sana emanet”
deyip Kosta’ya emanet ediyor beni. Bir ihtiyacım olduğunda kendisini
aramamı söylüyor Kosta. Okula dönüyoruz söyleşerek. Kapı önünde
vedalaşıyoruz. Akşama gelecek gemiye yetişmek için Kaleköy’e doğru
yola çıkıyor babam; okul duvarının sınırına vardığında dönüp el
sallıyor; bir duygu sağanağı oluşuyor, koşup sarılmak istiyorum ona,
tutuyorum kendimi, elli yıldır bir yaradır hâlâ içimde. Akşama yapılan
hoş geldiniz eğlencesi avutuyor bizi. Neşeyle asker koğuşlarını
anımsatan yatakhanelere gidiyoruz. Anlam veremediğimiz karartma
uygulanıyor adada, ardından derin uykulara dalıyoruz.
Benliğimizde derin izler bırakan ada maceramız, işte böyle başlıyor,
evvel zaman içinde.
20