İmroz Gökçeada Dergisi

Info

Naile İzin AKTÜRK Sevdklermzn ve seveceklermzn adları Ta başından yazılıdır kalplermze Ve onları bulana dek savaşırız Bu karmaşık tutkular çembernde… Sen lk kez görüyorum ama Sank br yerlerden hatırlıyorum...” Her Şeye Hazırım Sen nle Tatil rehberlerinde “Materyalizmden uzak bir yaşama odaklanmak, yüksek bir benliğe ulaşmak, arınmak için kendini evrene bırakmak, ruhunu doğanın sonsuz iyiliği ve güzelliğiyle iyileştirmek isteyenlerin adası” şeklinde bahsedilen bir ada olma yolunda İmroz… Aynı uzaktan ve yakından çok sevdiğim Samotraki gibi, ya da benim bir yanım öyle istiyor. Sevdiğim birçok adaya benzettiğim İmroz’a da bu duygularla geldiğimi sanıyordum. Uçsuz bucaksız griliğiyle adeta övünen kibirli şehirden öfke ile kaçarak, çocukluğumun geçtiği bu gri şehrin ve kaçtığım her şeyin arkamdan geldiğini bilmeyerek… Kavafis’in meşhur “Kent” şiiri en sevdiğim şiirlerden biri olmasına rağmen… İnsan sevdiği şeyler arasında bağ kurar, sevdiğimiz her şeyde ilk sevgilerimizin izleri vardır. Çocukluğumda sevdiğim ilk dağ babaannemin ilk sevdiğim ev olan iki katlı taş bir yapının penceresinden gördüğüm bütün heybetiyle yükselen, yılın her dönemi karlı olan Erciyes’ti. Adada da görmeyi en çok sevdiğim manzara kışın parlak ayazında karlı zirvelerini Erciyes’e benzettiğim Samotraki… İlk sevgilerim tarafından sinsice takip edildiğimi bilmeyerek geldim adaya… Çok sevdiğimiz, çok öfkelendiğimiz kısacası çok yoğun duygular hissettiğimiz varlıkların temelinde ne olduğuna, çocukluktaki hangi hisse karşılık geldiğine iyi bakmak lazımmış. Yani en derine… Suyun yüzeyinden dipteki değerli taşlar gözükmezmiş. Dalmak lazımmış nefes almanın güzelliğinden bir müddet feragat ederek, cesur olmak… Soğuk, berrak sulara bazen donarak ama değerli taşları gördükçe kaybettiğin çocukluğuna ulaşmanın büyüsüyle dalmak lazımmış… Kaçarken içimizde neler taşıyoruz görmek lazımmış… Zaten bu soğuk suların berraklığı oluşmuyordu içimde çoğu zaman… Yüzeyde yüzüyormuşum. Adanın her haline merakla baktığım çılgın suları gibi çoğu zaman dalgalıydı içim de. Sanıyordum ki şiirdeki bir başka ülkeye, uçsuz bucaksız gri şehirden bir başka denize gittim. Sanıyordum ki ben artık o gri şehir değil İmroz’um. 16 B r başka ülkeye b r başka den ze g der m, ded n bundan daha y b r başka şeh r bulunur elbet Her çabam kader n olumsuz b r yargısıyla karşı karşıya - b r ceset g b - gömülü kalb m Aklım daha ne kadar kalacak bu çorak ülkede? Yüzümü nereye çev rsem, nereye baksam kara yıkıntılarını görüyorum ömrümün boşuna bunca yılı tükett ğ m bu ülkede Karanlık Ankara mekanlarında sık sık bu sevdiğim, ezbere bildiğim şiiri hatırlatırdım, bir başka ülkeye, bir başka denize gitmek isteyen kara gözlü arkadaşlarıma… Kavafis’e ve en kara gözlü arkadaşıma selam olsun. Doğduğum bu şehri sevdiğimi düşünürdüm. Uzun ve soğuk kış geceleri alışmış adımlarla eve dönerken karışık duygular beslediğim bu şehir kara yıkıntılarmış büsbütün… Sebebini bilmezdim, içim daralırdı, bu yorgun ve umutsuz büyük caddelerden geçerken… Yerleştiğim bu köye “Beni burda kimse bulamaz.” diyerek hınzır bir gülümsemeyle saklanan bir çocuk gibi benimle saklambaç oynayan çocukluğum saklanmış, kalp çarpıntılarıyla beni beklemiş bunca yıl bulunacağını bilerek… Oysaki rüzgarın dindiği, nefes alabildiğimiz zamanlarda korkmadan iç dünyama dalan kişiler büsbütün görmüş, yıkık bir evde sessizce ağlayan terk edilmiş bu çocuğu 7
Sessizce, gizlice ağlamayı bilen ve kimseye acıyan yanını göstermeye alışmamış, neşeli küçük çocuğu… Sönmeye çalışan bir yanardağ taşıyan içinde… Sevdiğim şeyleri anlıyorum da o yüzden seviyorum sanmışım. Önce sevdirirmiş ta başından yazan, sonra anlatırmış. Ne zaman anlatacağı da anlatacaklarını nereye saklayacağı da belli olmazmış… Adadaki ilk yazımızda Ankara’dan yazları kaçmanın verdiği alışkanlıkla düşmüştük yollara. Uzun süre planladık, bir heyecan çıktık. Vazgeçip küçük bir çember çizip kendimizi limana zor attık. Hemen alışmıştık bizi sarhoş eden rüzgarına, özlemiştik. Bizi adaya getirecek gemiye bindiğimizi sandık ya da bindik. Sanmak ya da yapmak bazen ayrı ama çok benzeyen kız kardeşlerdir. Şimdi adada ve özellikle bu köyde bulduğum, beni buraya tutkuyla çeken çocukluğumun hüznüyle fark ediyorum adanın en sevdiğim manzarasına sahip Agridia’yı ve çok sevdiği kız kardeşi Samotraki’yi… Ve sık sık andığımı fark ediyorum uzaklardaki kız kardeş Erciyes’i… Buraya geldikten sonra sönmüş ve rahatlamış olduğundan neredeyse emin olduğum, şimdiyse içimde olanca gücüyle parlayan volkanı fark ettiğim gibi… Ey hayattaki her şeyin değerini ve rengini yitirdiğini sandığımız zamanlar! Ürkek gözlerle izlediğimiz fırtınalı, yağmurlu karmakarışık halimizin mi yoksa dingin, huzurlu, bütün renklerin parladığını gördüğümüz halimizin mi gerçek olduğunu kestiremediğimiz günler, aylar… Gerçek ile hayal, İmroz ile Samotraki, ey ulvi kız kardeşlik! Ey uzakta sandığım Erciyes! Ara ara su berrakken gördüğüm, seni görmek için çorak şehirden denizler aşıp geldiğim çocukluğum, unutma… Fırtına dinince ve sular eski berraklığına kavuşunca kıymetli taşlar bir bir parlıyor. Onların derinde olduğunu korkudan denize bakamadığın günlerde bile unutma. Alabora olduğunda teknen bağır, ağla ama söyle ne diyorsun, ben anlarım artık dilini. Büyük fırtınalarda dalma derinlere, odaklan sadece yüzüne vuran sert ve diriltici İmroz rüzgarına, dinle, nerden esiyor, öğrendin… Denizden esen rüzgarın ulaşamadığı şehirde değilsin artık. Hayat bu, lodosuyla poyrazıyla güzel hayat. Bırak dağıtsın saçlarını, bırak alsın götürsün seni istediği yere… Oya - Bora’nın hayata yeni başlıyorken en üzüldüğüm zamanlarda dinlediğim, beni her seferinde gerçek bir yolculuğa çıkardığını o zamanlar fark etmediğim, aslında hüzünlü çocuk yanıma ve dolayısıyla çocukken ayırt edemediğim birçok duyguya götüren şarkısı yine kulaklarımda: “Her Şeye Hazırım Seninle…” her an ölmek ç n yaşasak kıyısında sarp b r uçurumun uçmaya hazırım nan sen nle… Belirsizliğiyle ve de aslında kavuşmaya çalıştığımız güzelliğiyle ölümün zihnimizdeki izdüşümü olan sarp bir Agridia uçurumunun kıyısında bu şarkıyı söylüyorum: “Bir yarın var mı bizler için” bu adada ve bu “hiç hem de hiç umurumda değil” ken… Burada, çocukluğumun hüzünlü yanını set set ören şeyin ölüm olduğunu da, yarının belirsizliğinin uçurum gibi beni sarmaladığını da bilerek dimdik duruyorum artık, bilerek ölümlü olduğumu da… Çocukluğum… Ey fırtınalarda dimdik duran çocukluğum: Var olduğunu hatırlatmak için görünmeye çalışan bulutların arasından ya da her bulutlu havada var olduğunu hatırlamak için görmeye çalıştığım çocukluğumun Erciyes’i Samotraki… Bazen elimi uzattığımda dokunabilecek kadar berrak, yakın; bazen de göz gözü görmeyecek kadar sisli havaların içinde saklanan çocukluğum… Şimdi çok uzak hem de çok berrak... Onu göremediğimde huzursuz olmuyorum ya da gördüğümde onu içim o kadar coşmuyor adadaki bu on yılın sonunda ve Samotraki’ye büyük bir özlemle bakmak için canımı çıkaran tepelere tırmanmıyorum. O bulutların ardındayken ya da ben adanın güneye bakan düzlüklerindeysem de orda olduğunu, görünmek istediğinde hiç beklemediğimiz bir anda ne de güzel göründüğünü biliyorum. Ve büyümeye çalışan ama bir Everest olmadığının da farkında olan çocuk benliğim; sabrederek ağlamadan orada bulutların ardında beklemeyi öğrendi. Çünkü artık Erciyes de Samotraki ve İmroz’un Agridia’sı gibi üç yetişkin yanardağ… Üç kardeştiler onlar, hiç biri unutulmasın…Ve sönmüş olmasının huzuruyla baktığım bu yerde bir gün aktifleşseler de her şeye hazırım ben onlarla… Ve “Hayat bu, nerden eser, nereye götürür belli olmaz ama” dedi her şeye rağmen adayı terk etmeyen buralı komşum, “Burada ölmek istiyorum”… Yen b r ülke bulamazsın, Başka b r den z bulamazsın. Bu şeh r arkandan gelecekt r. Sen gene aynı sokaklarda dolaşacaksın. Aynı mahallede kocayacaksın; Aynı evlerde kır düşecek saçlarına. Dönüp dolaşıp bu şehre geleceks n sonunda. Başka b r şey umma. B neceğ n gem yok, çıkacağın yol yok. Ömrünü nasıl tükett ysen burada, bu köşec kte, Öyle tükett n demekt r bütün yeryüzünde de. * Oya&Bora, “Her Şeye Hazırım Sen nle”, Söz: Bora Ebeoğlu “Saraylı” Albümü, 1994 * Konstant nos Kavaf s, Kavaf s’ten Kırk Ş r, Çev ren: Cevat Çapan, Adam Yayınları, İstanbul, 1982 17
Page 1: SAYI 1 MART-NİSAN 2024 KÜLTÜR SA
Page 4 and 5: Gökçeada Ίμβρος Derg s Sah
Page 6 and 7: KADINLAR GÜNÜ
Page 8 and 9: BEN GÜZEL BİR HAYAT YAŞADIM Sefa
Page 10 and 11: Boncuk Mav s Murat ARSLAN Siz hiç
Page 12 and 13: Ada’da sıradan b r gün Yıldır
Page 14 and 15: Merhaba Gönülden bakanım ben Gö
Page 18 and 19: ADA’LI OLMA HİSSİ Arzu Özözl
Page 20 and 21: Evvel Zaman İç nde Vasıf Turhan
Page 22 and 23: K ml k Sennur SAYGI 22 Neden biz in
Page 24 and 25: PARK KUZEY HOTEL YERYÜZÜNDEKİ EN
Page 26 and 27: Yed nc Çınar Hasan BAHADIR Gökç
Page 28 and 29: 28 B I R Z A M A N L A R
Page 30 and 31: TÜRKİYENİN İLK PALYAÇOSU PALYA
Page 32 and 33: ADADA BİR CENNET Huzurun mav le bu

İmroz Gökçeada Dergisi

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?