İmroz Gökçeada Dergisi

Merhaba
Gönülden bakanım ben
Gözden konuşanım
Yüzden değ l
Yürekten sever m sev nce
Kamil AYDIN
Gün değ l
Ömürdür anladığım söz ver nce
Merhaba…
Ben Kamil Aydın.
İlk basılı şiir kitabım Arayışlar’ın giriş şiiriyle başlamak istedim izninizle;
birlikte çıktığımız bu yeni yazın yolculuğuna.
Sekiz yıl yazları geldiğim, son beş yılında anahtarı bende olan bir ev
diye çırpındığım Gökçeada’da, amacıma ulaşmamda en büyük pay
sahibi, atak, dürüst, dost canlısı yeni genç arkadaşım Burukkan
Akmugan, İbrahim Bey ile (Demirkol) tanışmama vesile oldu.
Tanımaktan onur duyduğum İbrahim Bey, kısa bir yüz yüze
görüşmeden sonra teveccüh gösterip, tasarı halindeki dergimize
yazı göndermemi istediğinde yazın türünün ne olacağı konusunu
düşündüm. Şiir’den sonra en sevdiğim tür olan “sohbet” dışında her
edebi türde sanki bir şeyler eksik kalacaktı.
Sonuçta sohbet dilini tercih ettim. Bu sohbet yolculuğunda her
dönemeçten, tepeden sonra bizi ne tür bir yolun, manzaranın
(ifadenin, anlatının) beklediğini
Önceden bilmeyelim.
Ve yol neyi ayağımıza getirmişse ona uyalım.
Dokusunda doğayı ve insanı (Gökçeada’yı ve Gökçeadalıyı) barındıran
şiir, anı, fıkra, deneme, hiciv, mizah, aforizma…
O anki sohbet konusunu destekleyen bende iz bırakmış filmler,
kitaplar. Ömrümü besleyen büyüklerimin, öğretmenlerimin
eserlerinden alıntılar.
Yukarıdaki girişten sonra tanışma adına bir adım daha atayım:
“Aslımız gül boyundan
Şar’ımız gülşehri
Dilimiz gülce
Uyruğumuz gül
Bayrağımız gül
Şehnamemiz gülce (Bolero-Gül Aşıkları’ndan)
Biraz da Forest Gump’taki (Robert Zemeckis-1994) Forrest’i,
Budala’daki (Fyodor Dostoyevski-1868) Prens Mışkin’i,
Ve Benjamin Button’ın Tuhaf hikayesi’ndeki (David Fincher-2008)
Benjamin’i gözünüzde canlandırın,
Tanıştık gitti işte…
ilk kaldığımdan bu yana evimdeymişim gibi hissettiğim Vama’nın ön
bahçesinde.Kimi zaman elde ki bir kitap ve yazarı oldu bizleri birkaç
dakikada olsa konuşturan, kaynaştıran.
(Paulo Coelho, Jean-Christophe Grange, Ahmet Hamdi Tanpınar,
M. Bilgin Saydam)
“Güneşli, serin bir kış günü, ilk gez gittiğim ıssız, sessiz tarihi
Çınaraltı’nda, yüzü denize dönük tek başına kitap okuyan genç hanım.
Selam verip, ”doğru yere mi geldim?” diye sormuştum. Ardından
okuduğunuz kitap hakkında konuşmak istedim.
Büyüklük gösterdiniz. Karşılık verdiniz. Kitabı benim de okumamı
önerdiniz. Not almıştım. Aldığım notu saklıyorum.
Ama hala edinmiş, okuyabilmiş değilim.
Siz ve o anki konumuz kolay rastlanmayacak, doğaçlama bir tablo, üst
düzey bir fotoğraf, bir şiirdi ve ben sizden habersiz fotoğrafınızı
çekemezdim.
14
Resminizi yapamazdım. ve kitap okumanızı bölerek zaten sizi
yeterince rahatsız etmiştim
Hayatımı anlatarak sizi yormak yerine, Yeri geldiğinde ve gerektiğinde
satır aralarında hayatımdan sahneler aktarmak daha güzel diye
düşündüm. Kaldı ki; 2015 yılında ilk geldiğimden bugüne Gökçeada’da
kendimi bir an bile yabancı hissetmedim. Gökçeada’ya ikinci
gelişimde, İlk kez kalacağım Vama konukevin’de odama yerleşip aşağı
indim. “Kaleye nasıl giderim” diye sağa sola bakınırken “Kamil bey”
diye bir ses duydum. Şaşkınlık ve birazcık gururla “ben gelmeden
şöhretim gelmiş herhalde” diyerek sesin geldiği yeri aradım. Meğer
beni yerleştirdikten sonra bir evin önünde akraba-komşularıyla
oturan ve beni yol aranırken gören, konukevinin işletmecisi “Mihriban
hanım’mış. Nice ilk karşılaşmalarda, gördüğüm güler yüz, sıcaklık
sonrası yarı şaşkınlık ve olası mahcuplukla , o kadar çok ‘‘yoksa daha
önce tanışmış mıydık’’ dedim ki…Bu tanışıklık hissini bana sizler
verdiniz.
Evet, sanki sizi daha önce bir yerlerden tanıyordum.
Evet, sanki beni daha önce bir yerlerden tanıyordunuz.
Neredeyse 20 milyon nüfuslu İstanbul’da, Zeytinburnu adlı ilçede,
yedi bloklu bir sitenin bir bloğunun 12’nci (son) katında,
bir dairenin bir odasında, bilgisayar, balkon, yatak üçgeninde sıkışıp
kalmıştım on yılı aşkın bir zamandır.
Elbette otuz yedi yıllık sevgili eşim, can dostlarım üç oğlum, canım
ailem değil sıkışmışlığımın, arayışımın kaynağı, sebebi.
Ki onların anlayışı, güveni, desteği olmasaydı acı çeksem de yerimden
kıpırdayamazdım, kıpırdamazdım. Ya da aklım orada iken burada
huzurlu olamazdım.
“Senin Gökçeada’da ne işin var abi” demişti evime tamir için gelen bir
arkadaş. Cevap vermesi zor, ciddi bir soru.
Yolda, sırası geldiğinde konuşulması, açıklanması gereken, aslında
bildik, ama bir o kadar da zor konulardan bir konu. Şimdilik
söyleyebileceğim; Sezai Karakoç büyüğümün (İçim acıyarak, hasretle
anıyor, arıyorum)
“Değil mi ki sen varsın, o toplum vardır” sözü hep aklımda ve
kalbimde oldu. Sanırım o toplum, benim toplumum burada. Sanırım
onun için buradayım. Her yaz gelişimde, ve yerleşik duruma geçtiğim
son iki ayda sizlerle konuştum, tanıştım.
Kimi; Yıldız’da lacivert denizin ortasında, kıyıda, Arkadia’da (ilk
geldiğimde dört gün-gece çadırlarında kalmıştım)
Kimi; Yerle duvarın birleştiği yerden gelen rebetiko eşliğinde,
Zeytinli’de Mina’nın Yeri’nde; Kimi; Biyer’de. Kimi; Mihriban Hanım,
Vahap Bey ve çocuklarının gösterdiği sıcaklık ve dostlukla
Gül sebeps z var olur
O ç çeklend ğ ç n açar
Ne kend ne d kkat ett ğ
Ne görülüyor muyum d ye sorduğu var…
Angelus S les us M st k Ş rler
7