İmroz Gökçeada Dergisi

Ada’da
sıradan
b r gün
Yıldırım GÜNGÖR
Dereköy’ün güneyinde, 478 Rakımlı Eski kale tepenin zirvesinde
bulunan eski kale kalıntısının yarı yıkılmış duvarlarından birinin
üzerinde ayakta duruyorum. Daha doğrusu durmaya çalışıyorum.
Gökçeada’nın meşhur rüzgârı beni yerimden etmek için inatla
uğraşıyor. Oysa düzlükteki şapelin oradan zirveye kadar oldukça
dingin bir hava egemendi. Kuzeye döner dönmez adanın rüzgârı
“Hoşgeldin” dedi. Hem de ne demek….Neredeyse aşağı uçuyordum.
Ama bu sert rüzgâr kale içinde sakinleşiyor ve olağanüstü kekik
kokuları getiriyor bana doğru. Belki de uzun yıllardır buraya ayak
basan ilk insan benim. Ne bir iz, ne de bir işaret var, başkalarının
geldiğine dair. Bir pet şişe…Kağıt mendil… Sigara izmariti…. Bir
çikolata paketi veya birkaç gazlı içecek kutusu görmekten
korkuyorum ama hiçbir şey yok. İnsan gelse bu kadar temiz kalır mı
bu tepe? Farkı kalır mı bu güzelim tepe ve üstündeki, adanın
sahillerinden… Belli ki uzaktan çok ürkütüyor burası. Varsın ürkütsün.
Zarar vereceklerse eğer, gelmesin kimse buralara. Doğa kendine
saygı gösterenlere karşı çok bonkördür. Ancak doğada en güzel olan,
ulaşılması zor olan bir yerdedir. O güzellikleri hak etmek için emek
sarf etmek, bazen acı çekmek gerekir. İşte o zaman doğa, kendini
tamamen sunar ziyaretçisine. Gökçeada da böyle bir yer. Muhteşem
doğal oluşumlar gizli saklı yerde, kendini hak edecekleri bekliyor. Çok
gerilere 1998 yılına gidiyorum… Eşimle ani bir karar vermiş, otobüse
atlamış soluğu Çanakkale’de almıştık. İkimiz de çok merak ediyorduk
adayı. Ancak ada adalığını göstermiş bizi kabul etmemişti. İlk
hevesimiz kursağımızda kalmıştı. Süklüm püklüm geri dönmüştük.
Fırtınanın ne zaman dineceği belli değildi. Sonra 1999 Gölcük
depreminden sonra AKUT adına Avukat Sebahattin beyin davetiyle
adaya konuşma yapmaya gelmiş ve adanın doğasına aşık olmuştum.
Geliş o geliş… Ailece de her yıl sektirmeden geliyoruz. İkizlerimiz
adada büyüdü desek yeridir. Onlar da iki yaşlarından beri bizimle
yürüyorlar adada. Birçok kişi tanıdım. Dost olduk. Dünya görüşlerimiz
farklı olsa bile çok sağlam dostluklar kurdum adada. İstanbul
Üniversitesi Jeoloji bölümü ile yıllardır adada staj yapıyoruz. Ancak bu
yıl galiba gelemeyeceğiz. Çünkü fiyatlar bütçemizi çok aştı. Üzücü bir
durum…. Ada ile ilgili uluslararası iki makale yazdık. Üçüncüsü de
yolda. Adada ayak basmadığım yer yok desem yalan olmaz..
Kalede rüzgâr ve güneş var ama karşı tepeler sisler altında. Bir
görünüp bir kayboluyorlar. Sanki bir zaman sıçraması yapmış gibiyim.
Defalarca okuduğum İlyada’nın etkisinde çok mu kaldım acaba…!
Sanki birazdan Bozcada ve Semadirek adalarının arkasında saklanmış
olan Aka gemileri çıkacak sislerin arasından ve kurnaz Odiseus’un
açtığı Truva’nın kapısından geçerek, 10 yıllık kuşatmayı son erdirecek
saldırıyı gerçekleştirecekler. Menelaos 10 yıllık bir savaştan sonra geri
aldığı karısı Helen’le Semadirek’ten Mısır’a doğru yelken açacak
birazdan. Sanki Poseidon atlarını kırbaçlayarak çıkacak sulardan,
kaybolup gidecek Truva’ya doğru. Öyle demiyor mu Homer İlyada’nın
13. bölümünde. “Denizin diplerinde, /uçurumlarda, Tenedos’la Kayalık
İmroz arasında,/ bir mağara vardır, geniş kocaman,/ Dinlendirirdi
orada atlarını Poseidon; yeri sarsan. Burada hey şey o kadar yalın o
kadar bozulmamış ki insan kendini antik çağda hissediyor. Aşağıdaki
mavi derinliklerde olmalı Poseidon’un atlarının ahırı.
Güneş İnce burundan kaybolmaya başladığında ışık oyunları sarıyor
adanın çevresini. Bu ışık oyunların izleyerek inerken, ertesi gün
tırmanacağım Ulukaya Tepenin planını yapmaya başlıyorum. Adaya
her geldiğimce mutlaka tırmandığım bu olağanüstü zirve her
defasında bana başka bir manzara sunuyor.
Gökçeada’da deniz ve geleneksel Rum köylerinden başka görülecek,
gezilecek o kadar çok şey var ki. Ne adada yaşayanlar ve ne yazık ki ne
de adayı yönetenler farkında bunun. Beni de deniz değil bu özellikler
çekiyor adaya. İnsan, dört tarafı sularla çevrili,ulaşımı günde birkaç
kez gidip gelen feribotlara bağlı bir adada kendini özgür hisseder mi?
Adaya deniz mevsimi dışında geldiğim her zaman inanılmaz özgür
hissediyorum kendim.
fotoğraf Yıldırım GÜNGÖR
12