İmroz Gökçeada Dergisi

SAYI 1 MART-NİSAN 2024 

KÜLTÜR SANAT EDEBİYAT DERGİSİ 

Gökçeada 

ÜCRETSİZ 

Ίμβρος 

Egen n ç ne kapanık kızı 

Y O L C U L U Ğ U N B A Ş L A D I Ğ I Y E R 

S O N S U Z M A V İ Y E A Ç I L A N P E N C E R E N İ Z

Editör’den 

Yeş l Mav Ada 

Merhaba 

Merhaba sevgili İmroz Gökçedada dergi okuyucuları ben Handan. On iki 

sene evvel kıyılarıma yanaşan o koca gemiye binip, dört tarafı denizlerle 

çevrili garip ve büyülü bu kara parçasında evime geldiğimden ve yeni bi 

hayat kuracağımdan habersiz şehir hayatını geride bırakarak karşı kıyıya 

geçtim. Yıllar içerisinde adada kök salmak, tepedeki palamut Ağacının dışarı 

taşmış köklerine bakarak hayata nasıl tutunacağımı öğrenecek, gün 

doğumlarında pürü pak bir Yaşar Kemal romanının içinde süzülecek, zamanı 

yakalamak için koşmayacak, durdurmak için çabalamayacak, yüzümü aya, 

güne, güneşe, yaşama dönecektim ve neredeyse her gün zeytin ağaçlarını, 

denizleri, dut ağaçlarını, rüzgarlarını dinleyecek ve yazacaktım adanın 

söylediklerini. 

Bu sebepledir ki yıllar sonra güzel insanlarla bir araya gelerek, adanın 

anlattıklarını, tarihini , doğası ile uyum içinde yaşayabilmenin yollarını, 

birlikte yaşadığımız hayvanlarını, kültürünü, ve diğer pek çok konuyu 

anlatabileceğimiz, ada ve hikayeleriyle dolu imroz dergimizin ilk sayısını 

sizlere sunmaktan mutluluk ve kıvanç duyuyoruz. 

Ada ve adalı olmak içerikli dergimizin bu ilk sayısında, yazarlarımızın 

yazılarını okurken herkesin kendi adalı olma hikayesinden, çocukluğundan 

ve kendi nostaljisinden bir şeyler bulabileceğine eminim. Ben de şahsım 

adına söylemeliyim ki ; bu sayı için üretilenlerin içerisinde gezinirken bu 

sayade, bir kez daha adaya bakma şansına eriştim ve kendi adaya geliş 

hikayemle özdeşleşen, benzeşen pek çok ortak, etkileyici hikayeye ve 

hayata, okuduklarım sayesinde tanık oldum. Umuyorum ki siz sevgili İmroz 

dergi okuyucuları da, sayfalarda gezinirken, üretilenlerin, güçlü görsellerin 

ve etkileyici hikayeler ile, geçmişe duyulan arzuyu, eve dönüş acısını, 

özlemini, insan olabilmeyi, kendinden kaçmadan, yüzünü kendine ve hayata 

dönerek, ada ile, doğası ile bütünleşip, bir olabilmeyi, rüzgarlarıyla adanın 

bazen savrulup, bazen sarhoşluğuyla birlikte esebileceğiniz, çocukluğunuza 

dair uzanan, derin ve uzun bir yolculuğa çıkacaksınız. Bu anlamlı yolculuğun 

bizleri, ada ile tanışıklığımızla beraber, sevgi ve dostluk dolu ortak bir 

paydada buluşturabilmesini canı gönülden diliyorum. 

Öte yandan ilk sayımızda da sizlerinde hissedeceği gibi, neredeyse 

hepimizin adayı ev bildiğini de söylemek pek mümkün. Evimiz İmroz da 

sırtımızı, bazen yedi çınarın gövdesine yaslayıp, huzur, serinlik, sonsuzluk ve 

kardeşlik içinde kendimizle, geçmişle, birbirimizle tanış olmanın ve doğanın 

bize bizden başkasını göstermediğinin farkında olarak, burnumuza gelen 

kekik kokuları ile, zamanında, oğullarımızı, çocuklarımızı emanet ettiğimiz bu 

güzel adaya, yıllar evvel kendisini öğretmen okuluna kayıt için getiren babası 

ile, vedalaşırken ona koşup son kez sarılmak isteyen genç bir çocuğun 

duyduğu heyecan, özlem ve sevgiyle sarılabiliriz yaşadığımız topraklara. 

Tereddüt etmeden, hiçbir şeye ; taşralara varana değin, değersiz muamelesi 

yapmadan, yan yana olmaya evrilerek, inci gibi dizilebiliriz. 

Bu topraklarda, torunlara, çocuklara iyilik ve güzellikler bırakmayı 

amaçlayarak. 

Sevgilerle. 

Handan ZORLU 

EDİTÖR


Ίμβρος 

Derg s 

Sah b 

Gökçeada&İmroz Yazarlar Derneğ 

Ed tör 

Handan ZORLU 

Yazı İşler Müdürü 

Şenol ERDİL 

Yayın Kurulu Başkanı 

Muhl s Çel k 

Yayın Kurulu 

Ioake m KAMPOUROPOULOS 

Şenol AKTÜRK 

Ufuk KÖSE 

Sema SAYDI 

Bed rhan ŞEKER 

REDAKSİYON 

O.Faruk KAN 

Müjdat ÜNSAL 

Şenol AKTÜRK 

Sema SAYDI 

Tasarım / Kapak 

Yalçın AFŞAR 

Esra ER 

Kapak Fotoğraf 

Esra ER 

Handan ZORLU 

Yönet m Merkez 

Atatürk caddes no : 11/1 

ÇANAKKALE / GÖKÇEADA 

Ma l : mrozderg s @gma l.com 

Bağışlarınız ç n 

İş Bankası Gökçeada Ş.B 

Hesap No : TR25 0006400000123230368200 

Matbaa 

Yılmaz Ofset 

100. Yıl Mah.Matbaacılar S tes No :67 

Bağcılar / İSTANBUL 

Tel : (0535)388 72 48 

Yazarlar, yazdıkları yazılardan kend ler 

sorumludur 

''Derg de yayınlanan yazı ve görseller n, b r kısmı ya da tamamı, 

Kaynak göster lerek kullanılab l r

İÇİNDEKİLER 

02 

07 

08 

09 

EDİTÖR’DEN 

KABATEPEDEYİM 

BEN GÜZEL 

BİR HAYAT 

YAŞADIM 

DOĞA 

10 

11 

12 

13 

BONCUK 

MAVİSİ 

ADA İLE 

TANIŞMA 

ADADA 

SIRADAN BİR 

GÜN 

KURU DUVAR 

15 

16- 

17 

14- 

18- 

19 20- 

21 

MERHABA 

HERŞEYE HAZIRIM 

SENİNLE 

ADALI OLMA 

HİSSİ 

EVVEL ZAMAN 

İÇİNDE 

22- 

23 25 26 27 

KİMLİK 

ŞAHİNKAYA 

DEĞİRMENİ 

YEDİNCİ 

ÇINAR 

YAŞAM 

HAKKINA 

SAYGI 

28- 

29 

30 

BİR 

ZAMANLAR 

İMROZ 

PALYAÇO 

YAKUP ABİ

KADINLAR GÜNÜ

Kabatepe’dey m 

İbrahim DEMİRKOL 

Doğduğun yer 

yurdundur 

Yurt ev nd r 

Başka her yerde 

yabancısın ötek s n 

Yıl iki bin beş. Günlerden temmuz ayının ilk cumartesi günü, uzun bir araba yolculuğu sonunda 

Kabatepe’deyim. Yolculuğum Gökçeada’ya. 

Aracımı sıraya sokup gişeden biletimi aldım. Yurdumdan zorunlu uzak kaldığım uzun yıllar 

sonunda, yurduma kavuştuğum ilk yılların mutluluğunu yaşıyor, her yeri gezmek ve görmek 

için sabırsızlanıyordum. Deniz ile konuşmaya başladım. Denize, denizsiz kaldığım yıllarımı, 

gençliğimi anlatırken bir martının biteviye üzerimde bir ileri bir geri uçtuğunu fark ettim. Baktım 

martıya. Göz göze geldik. Sanki bana: "Çok uzun yıllar hasret kaldığın yurdunu gözlerinle 

okşamak için Yunan adalarına giderdin, bak hasret bitti, hoş geldin yurduna." Der gibiydi. Ya da 

ben öyle anladım. Dalgınlığımdan beni, ‘Nerde kaldı bu gemi? Yine mi bozuldu yoksa? Yahu 

nedir bizim bu çilemiz?’ türünden isyan değil ama sitem dolu bağrışmalar uyandırdı. 

Ben ne olup ne bittiğini anlamamıştım ama 

bir şeylerin de ters gittiğini fark etmiştim. 

Yanlarına gidip kulak verdim söylenenlere. 

Geminin makinesi zaman zaman 

bozuluyormuş ve rüzgâr gemiyi 

Bozcaada’ya doğru sürüklüyormuş. "Kesin, 

kesin yahu makinesi bozuldu yine vallahi!" 

diyenler olduğu gibi "Kuzu Limanı'ndan 

kalkamamıştır bile!" diyenler de vardı. 

Şaştım kaldım! Bu nasıl bir gemiydi? Ben 

de diğer yolcuların yaptığı gibi sağ elimi 

güneşe karşı siperlik yapıp nerde bu gemi 

diye ufuklara, açık denize bakmaya 

başladım. Meraklanmıştım. Söylenenler 

doğru olabilir miydi? 

Görevlilerin yanına gidip heyecanla 

durumu anlattım. Doğru muydu 

duyduklarım? 

"Doğru be ya!" dedi biri. "Makine istop 

edince rüzgâr ve akıntı ta Bozcaada 

açıklarına götürür gemiyi. Çanakkale’den 

bir motor gider çeker alır, getirir gemiyi." 

dedi. Ben tam, şaka mı yapıyorsun 

diyecekken diğer görevli: "Fırtına kuvvetli 

olursa batırır da gemiyi." deyince, ben şok 

halinde: "O zaman biz ne yapacağız?" 

demiş bulundum. Cevap beni uyandırdı: 

"Batarsa batsın be ya, ada şuracıkta değil 

mi yüzerek gidersiniz." dedi. 

Makara yapıyorlardı benimle ama alınmadım hatta kendi şaşkınlığıma 

kendim de güldüm. Adaya gidiyordum, Gökçeada’ya. Adanın geçmişte kalmış 

hikayelerini ilk ağızdan öğrenince, şaşkınlık ve hüznüm iyice artmıştı.Yolculuk 

esnasında ben gemiyi okşayıp ona: "Sen deniz kızısın, sen aslansın, sen 

kaplansın vb." iltifatlar yapmaktan geri durmadım. Harbiden gemiye gaz 

veriyor, onu pohpohluyordum (Yalakalık yapıyordum aslında. Eee can 

tatlı!).Sağ salim geldik adaya. Ve ben Gökçeada sevdalısı oldum. Yaralı 

yüreğimi sevgili adalılar tamir ettiler, onardılar. Ve Gökçeada- İmroz’u bana 

yurt yaptılar. Adanın yerlisi Rum ve ülkemizin dört bir yanından adaya 

yerleşmiş insanlarımızla dost olduk, aile olduk. Kısaca "ADALI" oldum. 

Benim içinde büyüdüğüm kuşağın en güzel ve olumlu özelliği, tüm ülkeyi yurt 

bilmek, evimiz ne ise yurdumuzu da evimiz bilip yaşadığımız yere katkı 

sunmak, değer katmaktır. 

Yıllar geçti...Adalıyım artık! Adalı olmak sınavını geçtim umarım. Kimliğim 

"ADALI" artık. Ama bu lafla olacak şey değil tabii ki! Ben ve benim gibi 

arkadaşlarım kolları sıvadık. Adaya, adamızın yazın hayatına katkı sunmak için 

yürek yüreğe vererek bir yola çıktık. Elinizdeki dergi bu ortak inancın ve 

emeğin ürünüdür. 

Gökçeada dergisi, bir kültür – sanat – edebiyat ve ada tanıtım dergisi olarak 

eşitlikçi, barışçıl, demokratik; cinsiyet, ırk, dil, din ayırımı yapmayan kapsayıcı 

bir anlayışa sahip olup bu çerçevede adamıza sosyal- kültürel ve edebiyat 

alanında katkı sunmayı, adamıza değer katmayı amaçlayan bir bakış açısına 

sahiptir. 

Sevgili Gökçeadalılar, elinizdeki dergi bu güzel amaçlarla yayın hayatına 

MERHABA demiştir. 

Sevgili okur, Şiir, hikâye ve ilginizi çeken alanlardaki yazılarınızı bize iletin, okur 

köşesinde yayınlayalım. Derginizin Yazarı olun! Derginizi ileri yıllara taşıyın. 

Ücretsiz dağıtılacak olan dergi, Bağışlar la yayın hayatını sürdürecektir. 

Bu anlam da ; Bağışlarınız hayati önem taşımaktadır. 

Bu güzel çabaya lütfen destek olun . 


Gökçeada İmroz Yazarlar Derneği Başkanı 

7

BEN 

GÜZEL BİR 

HAYAT 

YAŞADIM 

Sefa OĞUZ 

Dünyada dokuz ülkede bulunma, Türkiye’de ise yetmiş dört şehri 

görme şansım olmuştu. Türkiye’nin en batısında ise Gökçeada, hep 

merak ettiğim ama ziyaret etme fırsatı bulamadığım bir yer olarak 

beni bekliyordu. 

2020 yazında tanıştık ilk kez onunla. İlk görüşte aşk yaşadık. Şaşırdık, 

sarsıldık, sarıldık, kucaklaştık. Dört günde dört yıl yaşadık. O güne 

kadar kendini hiçbir yere ait hissedemeyen ben, ilk defa; ‘’Ben burada 

yaşarım.’’ diye geçirdim içimden. İlk defa yerleşmek ve köklenmek 

hissiyatı oluştu bünyemde. - ‘’Burası bana istediğim her şeyi veriyor.’’ 

ikinci cümlem oldu. Adadan ayrılırken içimde oluşan hisler daha önce 

tatmadığım cinstendi. Bir ay ayrı kalabildik hepi topu. Tam bir ay 

sonra aşk tazeledik bir eylül akşamında. - ‘’Burası yeryüzündeki 

cennet olmalı’’ dedirtti, ada eylülü. Keçilerine, ağaçlarına sarılıp, 

güneşine, yıldızlarına teslim oldum ikinci yolculuğumda. Bir yaz 

aşkından öte, anlık bir hevesin değil de tutkulu bir bağın oluştuğunu 

anladık aramızda. 

On sekiz yaşında aile evinden ayrıldıktan sonra hayatım aynı 

hayallerin doğrultusunda ama birçok kırılım ve kıvrımla ilerledi. 

Doğaya duyduğum tarif edilemez hayranlığın hazzı, günümüz şehir 

yaşantılarının, kendimi bulma yolculuğumun hiçbir yerine 

tutunamamasına sebep oldu. Defalarca yer, yön ve uğraşlarım 

değişse de hayattan beklentilerim hep aynı kaldı. 

Ben hep inandım alternatif bir hayatın mümkün olabileceğine. Kesin 

olan iki şey vardı bu hayatta; doğum ve ölüm. Bu iki kesinliğin 

arasında dünyada geçireceğimiz vakit kısıtlı ve kıymetliydi. Hiç 

inanmadım bu hayata tekdüze yaşayıp, rutinin içinde kaybolup 

gidelim diye gelmiş olabileceğimize. Bana göre dünya keşfedilmesi 

gereken bir yerdi ve dünyaya geliş amacımız da bunu yapabildiğimiz 

kadar yapmaktan öte değildi. Çıktığım yolculukların rotası olmadı 

çoğu zaman. Hangi tabela hoşuma giderse, hangi yönde güzel bir 

işaret görürsem, oraya yönelmeyi seçtim. Yönümü rüzgar, güneş, 

yıldızlar, işaretler ve hisler belirledi her daim. Fırtına yaklaşırken 

yükseklere çıkıp onun gelişini izlemek, kar yağacağı zaman bir dağ 

başına çıkıp onu ilk karşılayan olmak ya da bir gece aniden gelen yola 

çıkma hissiyle sırt çantamı hazırlayıp yola koyulmak en büyük 

heyecanlarım oldu. Fransa’ya gidiyorum diye yola çıkıp kendimi 

Şirince’de yaşarken buldum mesela. (Yol bir şekilde beni oraya 

götürmüş ve orada rüyamda gördüğüm bir olayı birebir yaşamıştım. 

Kim olsa aynısını yapardı sanırım.) Hayatı bu şekilde deneyimleme 

yolculuğum o kadar öğretici ve eğlenceliydi ki sanırım başka türlü 

yaşayamazdım. ‘’Ölmediğin sürece hayatta her türlü riski alabilirsin.’’ 

derdim hep kendime. Sayısız canının olduğu bir oyun gibiydi böylece 

hayat. Tüm paran bitse de tüm ilerlemeni kaybetsen de hayallerin, 

amacın ve diri bir umudun olduğu sürece yeniden başarma şansını 

elde edebiliyordun. İşte adaya bir sonraki yolculuğum ve onun 

ardından gelecek yerleşme yolculuğum da tam böyle kırılmalarda 

gerçekleşecekti. Üçüncü yolculuğum da yine bir yaz günü gerçekleşti 

ve ada sevgim iyice pekişmişti. ‘’Sen bir de adanın kışını gör, kışını 

görsen böyle düşünmezsin’’ diyen bir sürü insan çıktı karşıma. ‘’Bence 

kışını daha çok severim’’ diyordum hep. Nitekim öyle de oldu. 

Onca yıl kaçtığım İstanbul’da ilk uzun süreli yaşama deneyimimi de 

olacaklardan habersiz 2020 yılına saklamıştım. 

8 

Fotoğraf Şenol AKTÜRK 

Sonra pandemiydi, ekonomiydi, psikolojiydi derken yıl sonunda 

İstanbul’dan kaçarak üzerine yoğunlaşmak istediğim iş projem için 

aile evine döndüm. Fakat orada da aksaklıklar devam etti. Bütçemin 

yetersizliği nedeniyle projem çöp olurken, kapanmaların devam ettiği 

dönemlerde ormanda yaşayan köpekler için besleme yapmaya 

çıkıyor, bu sayede hem kendimi hem de kimsesiz kalan dostlarımızı 

bir nebze rahatlatıyordum. Günbatımı ışıklarının ormanın içindeki 

büyüleyici huzmeleri, karnı doyan dostların huzurlu bakışları ve içinde 

bulunduğum çıkmazdan kurtulmanın yollarını arayan umutlu 

gözlerimin birleştiği noktada göğe doğru yönelip bir şeyler diledim. 

Yalnızca birkaç saat içerisinde dilediklerime öyle yanıtlar aldım ki 

sevinçten kendi kendime zıplıyordum. 

İşimi kurmama yetmeyen bütçemi, kendime bir karavan yaparak 

değerlendirmeye karar verdim. Böylece yerleşik olamayan hayatımın 

en büyük problemleri olan yemek ve yatak sorununu çözmüş 

olacaktım. Sonrasında ise adaya yerleşecek ve orada yaşayacaktım. 

Süreç planladığımdan çok daha zor ve sancılı geçti ama 2021’in aralık 

ayında bol yağmurlu, bol gökkuşaklı bir günde bitmeyen karavanımla 

adaya doğru yola koyuldum. Ada kışı, hayallerimin ötesinde 

bambaşka bir dünya sundu bana. Doğa mucizelerini, insanlar 

deneyimlerini, geçmiş yaşamlar ruhlarını paylaştı. Tüm bu olanlar 

öylesi bir bütünlük oluşturdu ki her gün ‘’iyi ki’’ dedirtti. 

Keşke ya da iyi ki demek belirli bir zaman sonucunda gerçekleşir. Bu 

zamanı yaşatan ise kısacık bir anda alınan karara bağlıdır. Bu kısacık 

an bazen aylara bazen yıllara mal olur. Yolda verilen kayıpların geri 

dönüşü genellikle yoktur ya da zordur. İşte o yüzden anın değerini 

bilmek ve anı yaşamaktan bahsedilir. 

Ben güzel bir hayat yaşadım. Belki bir gün belki daha çok gün var 

yaşanacak önümüzde ama gerçekleşen her hayalimin ardından 

yenisini inşa etmeye çabaladım. Amacım hiçbir zaman bozmak, 

yıkmak ve talan etmek olmadı. Sevginin ne denli yüce bir duygu 

olduğunu anladığımda bunu paylaşmanın insana vereceği 

mutluluktan ötesinin olmayacağını anladım. İşte 4 yıl önce ‘’Ben 

burada yaşarım.’’ dediğim bu adada bugün ‘‘Ben burada ölürüm. 

’diyebiliyorum. Çünkü adaya kulak verirseniz size anlatacağı çok şey 

olduğunu ve anlatacaklarının da birçok şeyi mümkün kılabilecek 

kadar güçlü olduğunu fark edebilirsiniz. 

7

Doğa 

Özlem Seçkin 

TÜRÜDÜ 

Pandemi döneminde, adada üretim yapan bir markanın kurucusu ile 

işim gereği sosyal medyada canlı yayın yapmış, toprağı koruyan 

üretim biçimi hakkında takipçileri bilgilendirmek için yarım saatlik 

sohbette sorularımı sormuştum. Canlı yayını bitirdiğimde yanımdaki 

kanepede tezini yazan, eşim beyefendiye- ki kendisiyle uzun süredir 

İstanbul dışında nerede yaşayabiliriz sorunu üzerine düşünüyorduk, - 

“Gökçeada’ya taşınalım mı?” diye sordum. 

İsmi ve kendisi hakkında yarım saatlik sohbet içeriği kadar bilgi sahibi 

olduğum ada için, 13 senedir yaşadığım kavgalı eşim İstanbul’dan 

vazgeçmek çok büyük adımdı ve gerçekleşti. Ancak buraya doğal 

yaşamın mucizeleri, adada yaşamak, şehirden kopup yepyeni yaşama 

kavuşmak güzellemesi yapmaya gelmedim. Biliyoruz ki güzellemeler, 

deneyimi yaşamak yerine hayatı izlemeyi tercih edenler için. 

Güzellemelerde hayaller havada kalır, övgü ve imrenmeyle doludur 

ama adada yaşama fantezileri gerçeğe bir türlü dönüşmez. Dışarıdan 

bakıldığında bu cesaret isteyen bir şey. Cesaret konusu da sadece bir 

yerden vazgeçip başka yere taşınmakla bitmiyor, aldığın kararın tüm 

yönlerini kapsamak ve tercihine yeni seçeneklerle devam edebilmekle 

alakalı. 

Büyük şehirde yaşamak çok korunaklı, insanı içine çeken büyü gibi. 

Sürekli oyalanma hali ve koşturmanın içinde kendinle kavga ettiğin 

şeyin ne olduğunu bile anlayamadığın durumlar var. Sistematik 

olarak metrodan vapura, vapurdan otobüse, oradan metrobüse akıp 

gittiğin dünyanın içerisinde düşüncelerin de akışın yoğunluğuna göre 

şekilleniyor, elinde olan şey ise gün sonu yorgunluğu. Yaşarken net 

kalabilmek, kendini anlamak için ise sürekli kendine etiket 

yapıştırmaya devam ediyorsun. “Bunu severim, şöyleyim, böyle 

biriyim, bu etkinliğe gidiyorum, burada yemek yiyeceğiz…” Liste 

uzayıp gidiyor. 

Uzun seneleri kapsayan gizli şehir yorgunluğunun ardından, adada 

durağan akışa geçtikten sonra ister istemez tüm yorgunluklar 

derinlere bastırsan da ortaya çıkıyor. Bunun en önemli tetikleyici 

faktörü, doğa. Rüzgarla yol alıp rüzgarla yatıp rüzgarla kalmaktan 

başka insanın halini daha çok terbiye edebilen başka ne olur 

bilemiyorum. 

Manzaralarla dolu bir yerde, kendi gerçekliğini görmekten daha fazla 

tanrıya yaklaştıran ne olabilir ? 

Doğanın sana gösterdiği şey senden başka bir şey değil şüphesiz. Ve 

bunu şehirdeyken gizli kapaklı gerçekleştirse de burada direkt yüzüne 

vuruyor. Hâkimin o değil sen olduğunu anlıyorsun. Etken olduğunu 

sandığın dünyanın içinde edilgen konumda olmak ve değişime maruz 

kalmak insan zihnini en çok zorlayan şeylerden biri olabilir. Bir 

yandan doğa ile yol almaya çalışmak, onun kapsayıcılığını hissetmek 

yaşamla gerçek bir bağlantı kurmanı, her şeyle görünmez bir 

bütünlük hissetme duygusunun pekişmesini sağlıyor. Kalpten 

hissediyorsun ki, sıkıcı rutininden, içinden çıkamadığın hallerden, 

sahip olduğun etiketlerden çok ötesi var. Yaşamla bağını derinden 

hissettiğin bu noktada ise zihnin “bir yanlışlık var” diyor; doğanın 

parçası olduğunu sürekli hissedersen, onun ritmine göre hareket 

edersen, zihninin sana sunduğu oyalanma halini kaybedersin. Her 

gün kurduğun alışkanlıkların, seni sen yapan şeylerin bir önemi 

kalmaz, yeni etiketlere artık ihtiyaç yoktur. 

Doğada olmak kendini tüm yönleriyle anlamaya zorladığı için, 

kendine de en çok yaklaştıran hal. İyisi ile de kötüsü ile de. Yaşamla 

bağlantıda olmak, yaratıcı yönüne, evrene, kaynağa ya da tanrıya; 

herkes için bu dünyada önemli olan ne varsa, ona da bu kadar yakın 

olmayı da kapsıyor. Adanın her yerinde özellikle ıssız, gidilmesi çok 

mümkün gözükmeyen şapellerin olmasını tesadüf mü? Zihnini 

oyalayan hiçbir şeyin olmadığı güzel manzaralarla dolu bir yerde, 

kendi gerçekliğini görmekten daha fazla tanrıya yaklaştıran ne 

olabilir? 

Fotoğraf Özlem Seçk n TÜRÜDÜ 

9

Boncuk Mav s 

Murat ARSLAN 

Siz hiç maviye âşık oldunuz mu? Ben oldum. Aslında burada 

okuyacağınız satırlar; bir deneme, bir haber ya da bir gezi yazısı 

değil. Burada okuyacağınız satırlar, tüm yazılardan daha öte; 

buradaki bir aşk hikâyesi. Maviye vurulan bir kalbin dile gelişi bir 

nevi. Bu öyle bir mavi ki; Gökçeada’mızdan daha derin, daha 

belirsiz, daha koyu... Koyuluk tehlikelidir, bilirkişi söylüyor: 

“Yanınızda olsa da özlersiniz bu maviyi, olmasa da. Sizi üzse de 

seversiniz, havalara uçursa da...” Şairin dediği gibi: 

Kalp sevmiş bir kere, ne gelir elden! 

Acı çekiyor diye 

Bülbül vazgeçer mi gülü sevmekten. 

Sabretmek kâmil işi. 

Her kışın ardı bahar, 

Baharın ardı meyve bahçesi. 

Hiç unutmam, yazının yazıldığı tarihin yedi yıl öncesi, nisan ayının 

ilk perşembesi... Bir çift mavi göz baktı gözlerime; bir olduk, 

yoldaş olduk. Büyüdü yoldaşlık, aile olduk. Bize ait bir yer olsun 

istedik sonra. Gezdik, dolandık; az gittik, uz gittik şehirleri köyleri 

karışladık. Nitekim “İşte burası olsun yurdumuz!” diyemedik. Biz 

ararken kendimizi, birbirimizi tanıdık, daha da sevdik. Bir bakış 

kâfi oldu derdimizi anlamaya. Meğer bir sevdiği varmış, adı: 

Gökçeada. Gidelim mi, dedi. Gidelim, dedim. İşte o gün ben 

maviyi daha çok sevdim. 

Sahilde beş altı köpek, tepemizde martılar... Sonra bir vapur 

güvertesi; her yer deniz, her yer gökyüzü... Karşıda iki heybetli 

ada... Gözlerinde denizi kıskandıracak bir parıltı ile anlatıyor bana: 

“Bak bu Semadirek, bu da Gökçeada.” Ve devam ediyor: “Küçük 

bir çocuk iken ilk kez babamla gelmiştim buraya. Çok 

hatırlamıyorum ama çok sevmiştim köyleri, evleri, tepeleri.” 

Birkaç saniyelik dalgınlığı buğu oluyor gözlerinde, anlıyorum ki bu 

sevgi aslında babadan kalma bir mazi. Eminim o an bulutlar 

kıskandı o buğulu gözleri. Siz hiç gördünüz mü bulutların 

ardındaki maviyi? Hasret çeken bir çocuğun biriktirdiği anılara 

şahit oldum o manzarada, sevdiği kişiyi o anılara ortak etmek 

isteyen bir yetişkinin “Ne olur tamam de, burası olsun evimiz.” 

dediğini duyar gibi. 

Yavaş yavaş indi arabalar vapurdan. İtiraf mümkünse biraz çorak 

bir çehre idi bizi karşılayan. Yollarda koyunların yol vermesini 

beklerken bir koku daldı içeriye davetsiz. Biraz acı, biraz keskin 

ama bir o kadar da emsalsiz. Kesilmiş otların ada toprağı ile 

harmanlanmış coşkun hali gibi. Güneşi çektikçe üstüne daha 

cüretkâr, daha benzersiz. “Ne acaba bu bitkinin adı, belki bir gün 

kendi bahçemize de ekeriz.” Yol devam etti, biz yola eşlik. 

Dar yolların pembe süsü zakkumlar dekor olurken 

fotoğraflarımıza bir tepenin ardında beliren yıkık bir dam çekti 

dikkatimi. “Kimin acaba bu ev, koca Kefeloz’a nasıl da hükmediyor 

bir başına!” Anılar resmedilmiş bahçesindeki harman yerine, yıkık 

duvarlarına rüzgâr vurdukça bir Rum türküsü geliyor kulağıma; 

nasıl derin, nasıl inceden... Paslanmış menteşelerine dokunmak 

istiyorum, geçmişe ihanet geliyor, bırakıyorum. İlk sahipleri 

geliyor aklıma, kulağımda gene bir Rum türküsü; daha derinden, 

daha inceden. Ardındaki ağaca salıncağımı kuruyorum 

hayalimde, bir çift mavi göz eşlik ediyor bana. Yıkılmış ocaktan bir 

yemek kokusu geliyor burnuma “Neydi en sevdikleri yemek, en 

çok ne pişti bu ocakta!” Ben o gün, yaşanmamış bir hikâyenin 

yeni kahramanları olmak istedim. Kendi ağacımızın salıncağı, 

kendi ocağımızın aşı, kendi rüzgârımızın türküsü olmak için dua 

ettim. Çünkü ben, mavi bir hayalin peşinde, onu savrulmaktan 

koruyacak bir rüzgâr, unutamadığı çocukluğunu kucaklayan el, 

biriktireceği tatlı ekşi anılara ortak olmak istedim. Ben, toprağın 

maviyi mavinin de toprağı sevmesini istedim. 

Yol gidiyor, biz yola eşlik ediyoruz. Her yol yeni bir hikâyeye açıyor 

kapısını, her kapı farklı bir arzu fırtınası olup geçiyor arabanın 

arka koltuğuna. Anıların en değerlisinin birlikte yaşananlar 

olduğu hükmüne varıp zamanı biriktirmeye devam ediyoruz. 

Kollarımızdaki saatlerin, duvarlarımızdaki takvimlerin aynı 

işlediğini biliyoruz, biz herkesin içinde bir olan zamanı ortak bir 

kalp için emsalsiz bir ilaç olarak kullanmak istiyoruz. Çünkü ilaç, 

içileceği zamanı kendi seçer. Bu yolculukta da nice ilaçlara ihtiyaç 

duyuldu, nice ağrılar giderildi. Ama mavinin toprağı toprağın da 

maviyi bir araya getirmesini sağlayan şey İmroz’dan gelen Rum 

türkülerinin nağmeleri oldu. Bakarsınız bu nağmelerden bir 

sonraki yazılarda bahseder ve hikâyenin devamını sizlerle 

paylaşırım. Belki bir sonraki yazıyı kendi damımın yıkılmamış 

ocağından, küflenmemiş menteşelerinden, salıncak kurulmuş 

ağacından anlatırım. Dedim ya, burada anlatılanlar; bir deneme, 

bir haber ya da bir gezi yazısından ibaret değil. Burada 

okuyacağınız satırlar, tüm yazılardan daha öte; sizinle paylaşılan, 

bir aşk hikâyesi. O günden sonra üç kişilik bir aşktı bizimkisi: 

İmroz, toprak ve boncuk mavisi. Şairin dediği gibi: 

Ben maviyi çok severim, 

En çok da boncuk mavisi... 

Denizlerde mavi çok olsa da 

Boncuk, okyanuslar saklar içinde. 

O okyanuslar ki; 

Bir bakarsın cennet olmuş 

Bir bakarsın cennetten öte... 

10

Ada le tanışma 

Bayram Celowski 

Adaya ilk geldiğim gün temmuz sonuydu. Vapurda 

terastaydım, etrafı birden kekik kokusu sardı. Sanki bir 

kapı açılmış, içeri doğru giriyorduk. Bundan daha güzel 

bir hoş geldin hatırlamıyorum. Ben de gülümseyip hoş 

buldum demiştim. Beni tanıştıracağı hislerden 

habersizce ayak basmıştım kekik kokulu adaya.. 

Ada benim evim oldu, okulum oldu. Her dönüşümde bir 

başka öğreti ve hisle uğurladı evime. Bu hisler bir 

noktada kağıda döküldü İmroz'un sessizliğinde. Sanatım 

için bana ışık oldu. 

Adaya aşık olmuştum. Hayıtlar, kukumavlar, sessiz 

duvarlar, hepsi ile birlikte hazırladık buradan çıkan 

hikayeleri, üretimleri.. Ve 2022 yılında ada için bir kış 

koleksiyonu hazırladım, adalı arkadaşlarım yerlerinde 

ürettiklerime yer verdiler. 

Yıldızkoy tepelerinde tanıştığım büyülü kayalarım oldu 

zamanla ve her geldiğimde ziyaret eder, onlara yaslanıp 

Semadirek'e karşı hissettiklerimi çizerim. Sevdiğim 

resimlerimden birkaçını burada sizinle paylaşmak 

isterim. 

11

Ada’da 

sıradan 

b r gün 

Yıldırım GÜNGÖR 

Dereköy’ün güneyinde, 478 Rakımlı Eski kale tepenin zirvesinde 

bulunan eski kale kalıntısının yarı yıkılmış duvarlarından birinin 

üzerinde ayakta duruyorum. Daha doğrusu durmaya çalışıyorum. 

Gökçeada’nın meşhur rüzgârı beni yerimden etmek için inatla 

uğraşıyor. Oysa düzlükteki şapelin oradan zirveye kadar oldukça 

dingin bir hava egemendi. Kuzeye döner dönmez adanın rüzgârı 

“Hoşgeldin” dedi. Hem de ne demek….Neredeyse aşağı uçuyordum. 

Ama bu sert rüzgâr kale içinde sakinleşiyor ve olağanüstü kekik 

kokuları getiriyor bana doğru. Belki de uzun yıllardır buraya ayak 

basan ilk insan benim. Ne bir iz, ne de bir işaret var, başkalarının 

geldiğine dair. Bir pet şişe…Kağıt mendil… Sigara izmariti…. Bir 

çikolata paketi veya birkaç gazlı içecek kutusu görmekten 

korkuyorum ama hiçbir şey yok. İnsan gelse bu kadar temiz kalır mı 

bu tepe? Farkı kalır mı bu güzelim tepe ve üstündeki, adanın 

sahillerinden… Belli ki uzaktan çok ürkütüyor burası. Varsın ürkütsün. 

Zarar vereceklerse eğer, gelmesin kimse buralara. Doğa kendine 

saygı gösterenlere karşı çok bonkördür. Ancak doğada en güzel olan, 

ulaşılması zor olan bir yerdedir. O güzellikleri hak etmek için emek 

sarf etmek, bazen acı çekmek gerekir. İşte o zaman doğa, kendini 

tamamen sunar ziyaretçisine. Gökçeada da böyle bir yer. Muhteşem 

doğal oluşumlar gizli saklı yerde, kendini hak edecekleri bekliyor. Çok 

gerilere 1998 yılına gidiyorum… Eşimle ani bir karar vermiş, otobüse 

atlamış soluğu Çanakkale’de almıştık. İkimiz de çok merak ediyorduk 

adayı. Ancak ada adalığını göstermiş bizi kabul etmemişti. İlk 

hevesimiz kursağımızda kalmıştı. Süklüm püklüm geri dönmüştük. 

Fırtınanın ne zaman dineceği belli değildi. Sonra 1999 Gölcük 

depreminden sonra AKUT adına Avukat Sebahattin beyin davetiyle 

adaya konuşma yapmaya gelmiş ve adanın doğasına aşık olmuştum. 

Geliş o geliş… Ailece de her yıl sektirmeden geliyoruz. İkizlerimiz 

adada büyüdü desek yeridir. Onlar da iki yaşlarından beri bizimle 

yürüyorlar adada. Birçok kişi tanıdım. Dost olduk. Dünya görüşlerimiz 

farklı olsa bile çok sağlam dostluklar kurdum adada. İstanbul 

Üniversitesi Jeoloji bölümü ile yıllardır adada staj yapıyoruz. Ancak bu 

yıl galiba gelemeyeceğiz. Çünkü fiyatlar bütçemizi çok aştı. Üzücü bir 

durum…. Ada ile ilgili uluslararası iki makale yazdık. Üçüncüsü de 

yolda. Adada ayak basmadığım yer yok desem yalan olmaz.. 

Kalede rüzgâr ve güneş var ama karşı tepeler sisler altında. Bir 

görünüp bir kayboluyorlar. Sanki bir zaman sıçraması yapmış gibiyim. 

Defalarca okuduğum İlyada’nın etkisinde çok mu kaldım acaba…! 

Sanki birazdan Bozcada ve Semadirek adalarının arkasında saklanmış 

olan Aka gemileri çıkacak sislerin arasından ve kurnaz Odiseus’un 

açtığı Truva’nın kapısından geçerek, 10 yıllık kuşatmayı son erdirecek 

saldırıyı gerçekleştirecekler. Menelaos 10 yıllık bir savaştan sonra geri 

aldığı karısı Helen’le Semadirek’ten Mısır’a doğru yelken açacak 

birazdan. Sanki Poseidon atlarını kırbaçlayarak çıkacak sulardan, 

kaybolup gidecek Truva’ya doğru. Öyle demiyor mu Homer İlyada’nın 

13. bölümünde. “Denizin diplerinde, /uçurumlarda, Tenedos’la Kayalık 

İmroz arasında,/ bir mağara vardır, geniş kocaman,/ Dinlendirirdi 

orada atlarını Poseidon; yeri sarsan. Burada hey şey o kadar yalın o 

kadar bozulmamış ki insan kendini antik çağda hissediyor. Aşağıdaki 

mavi derinliklerde olmalı Poseidon’un atlarının ahırı. 

Güneş İnce burundan kaybolmaya başladığında ışık oyunları sarıyor 

adanın çevresini. Bu ışık oyunların izleyerek inerken, ertesi gün 

tırmanacağım Ulukaya Tepenin planını yapmaya başlıyorum. Adaya 

her geldiğimce mutlaka tırmandığım bu olağanüstü zirve her 

defasında bana başka bir manzara sunuyor. 

Gökçeada’da deniz ve geleneksel Rum köylerinden başka görülecek, 

gezilecek o kadar çok şey var ki. Ne adada yaşayanlar ve ne yazık ki ne 

de adayı yönetenler farkında bunun. Beni de deniz değil bu özellikler 

çekiyor adaya. İnsan, dört tarafı sularla çevrili,ulaşımı günde birkaç 

kez gidip gelen feribotlara bağlı bir adada kendini özgür hisseder mi? 

Adaya deniz mevsimi dışında geldiğim her zaman inanılmaz özgür 

hissediyorum kendim. 

fotoğraf Yıldırım GÜNGÖR 

12

Kuru Duvar 

Kemal YAZGAN 

Yamaçta küçük bir bahçem var . Evimin bitişiğinde. Ev de yamaçta, 

köy de. Kimse kimsenin manzarasını ve de güneşini kapatmasın diye 

köy yamaçta kurulmuş. Ovada yerleşim yok. Orayı tarım için 

ayırmışlar. 

Bahçe, büyük kayalar , irili ufaklı taşlarla dolu . Toprak ise taşların 

kayaların tutabildiği kadar var. Yani az. Olan da yağmuru bekliyor. 

"Buralarda durulmaz” diye. Hep gidici. Gözü düz yerlerde. Ovada. 

“Bu bahçeye set set duvar ördürürsem toprak gitmez, yağmur suları 

sele dönmez. Yani ovayı buraya kurarım ,setlerde sebze yetiştirim“ 

diye devamlı plan yapıyordum. 

Taş getirtmek, kum, çimento, usta parası büyük maliyet. “Seneye” 

diyerek erteliyorum. Her sene fiyatlar artıyor. Emekli maaşı ise 

bildiğiniz gibi. 

Maliyet bu kadarla kalsa iyi. Esas maliyeti torunlarımız ödeyecek. 

Şöyle ki; 

Taş ve kum bulunduğu yerden çıkarılmak, buraya ulaşmak için uzun 

yollar kat edecek. Yaktığı fosil yakıt mazotun dumanı,çimentonun 

hem üretimi hem nakliyecilerin yaktığı fosil yakıt küresel ısınmaya 

sebep olacak. Küresel ısınma iklim anormalliklerinin (AŞIRI sıcak, 

soğuk, yağış, kuraklık) sebebidir. 

Fosil yakıt, yeraltından çıkarılan petrol (benzin mazot), doğalgaz, 

kömürdür. Bunları ne kadar yakarsak o kadar büyük karbon ayak izi 

bırakırız . 

Parayı bulduğumu düşünelim, 

Ya karbon ayak izi ? 

Çaresizim. 

Anacığım beni camiye yollardı. Çok küçüğüm. "Ben ne yapacağımı 

bilmiyorum" diye itiraz ederdim. "Herkes ne yapıyorsa aynısını yap 

"diye yol gösterirdi. Gözlem yapmayı ondan öğrendim. 

O aklıma geldi. 

Köyün üst kısımlarında yamaçtaki bahçelerin kenarlarında örülmüş 

duvarları inceledim. Tarladan taşlar toplanmış, üst üste dizilerek 

kumsuz çimentosuz inci gibi örülmüş. Böylece tarlanın taşlar 

ayıklanmış. Ama taşlara "değersiz" muamelesi yapılmamış . Birlikte 

yaşadığı ve birbirine dönüştüğü toprağından uzaklara atılmamış. "iç 

içe” olmaktan "yan yana" olmaya evrilmiş. Ona toprağı koruma görevi 

verilmiş. Toprak mutlu taş mutlu . Yılları devirmişler. En genci bir 

asırlık. Sanki dün örülmüş gibi sapasağlam. 

Bunun adı KURU DUVAR. (Bu bizim uydurmamız. Asıl adı duvar/ 

duvarı/ ντουβάρι. Adaya beton gelince kum çimento ile örülene 

duvar, eski yönteme de KURU DUVAR denilmiş.) 

Evler de böyle yapılmış. Taşlara biraz şekil verilmiş, aralara saman 

karıştırılmış çamur koyulmuş. Bütün Evler böyle. Uzaktan hiçbir şey 

getirilmemiş. Zaten mümkün de değil. Çatı ve doğrama kavak ve 

çamdan , kiremit burada üretiliyor. 

Kuru duvar için gerekli malzemeler; 

Kazma, kürek, çekiç, eldiven, el arabası. 

Fotoğraf Handan ZORLU 

Bu kadar. Bir de yapabilirim duygusu ile başlamak. 

İlk taşı koyduğunda gerisi geliyor. Bırakmak istemiyorsun. Farklı ebat 

taşları evire çevire doğru açıyı bulup "taşı gediğine" koyduğunda 

aldığın zevk tarifsiz. Müzisyenim. Ud ve bağlama çalıyorum. Onlardan 

aldığım zevkle benzeşiyor. Kuru duvar üçüncü enstrümanım gibi. 

Elimden bırakmak istemiyorum. 

Fotoğraftaki duvarı 15 günde ördüm. Çevremdeki kediler, kazdığım 

yerlerden solucan avlayan tavuklar yardımcılarımdı. Bir daha yaptığım 

duvarı inceledim, Ne bana maliyeti oldu ne de torunuma karbon ayak 

izi bıraktım. 

Çevreme baktım. Beni duyacak kimse yok.(Yardımcılarımdan başka) 

"Seviyorum seni Kara Kemal" diye mırıldandım. 

8 

13

Merhaba 

Gönülden bakanım ben 

Gözden konuşanım 

Yüzden değ l 

Yürekten sever m sev nce 

Kamil AYDIN 

Gün değ l 

Ömürdür anladığım söz ver nce 

Merhaba… 

Ben Kamil Aydın. 

İlk basılı şiir kitabım Arayışlar’ın giriş şiiriyle başlamak istedim izninizle; 

birlikte çıktığımız bu yeni yazın yolculuğuna. 

Sekiz yıl yazları geldiğim, son beş yılında anahtarı bende olan bir ev 

diye çırpındığım Gökçeada’da, amacıma ulaşmamda en büyük pay 

sahibi, atak, dürüst, dost canlısı yeni genç arkadaşım Burukkan 

Akmugan, İbrahim Bey ile (Demirkol) tanışmama vesile oldu. 

Tanımaktan onur duyduğum İbrahim Bey, kısa bir yüz yüze 

görüşmeden sonra teveccüh gösterip, tasarı halindeki dergimize 

yazı göndermemi istediğinde yazın türünün ne olacağı konusunu 

düşündüm. Şiir’den sonra en sevdiğim tür olan “sohbet” dışında her 

edebi türde sanki bir şeyler eksik kalacaktı. 

Sonuçta sohbet dilini tercih ettim. Bu sohbet yolculuğunda her 

dönemeçten, tepeden sonra bizi ne tür bir yolun, manzaranın 

(ifadenin, anlatının) beklediğini 

Önceden bilmeyelim. 

Ve yol neyi ayağımıza getirmişse ona uyalım. 

Dokusunda doğayı ve insanı (Gökçeada’yı ve Gökçeadalıyı) barındıran 

şiir, anı, fıkra, deneme, hiciv, mizah, aforizma… 

O anki sohbet konusunu destekleyen bende iz bırakmış filmler, 

kitaplar. Ömrümü besleyen büyüklerimin, öğretmenlerimin 

eserlerinden alıntılar. 

Yukarıdaki girişten sonra tanışma adına bir adım daha atayım: 

“Aslımız gül boyundan 

Şar’ımız gülşehri 

Dilimiz gülce 

Uyruğumuz gül 

Bayrağımız gül 

Şehnamemiz gülce (Bolero-Gül Aşıkları’ndan) 

Biraz da Forest Gump’taki (Robert Zemeckis-1994) Forrest’i, 

Budala’daki (Fyodor Dostoyevski-1868) Prens Mışkin’i, 

Ve Benjamin Button’ın Tuhaf hikayesi’ndeki (David Fincher-2008) 

Benjamin’i gözünüzde canlandırın, 

Tanıştık gitti işte… 

ilk kaldığımdan bu yana evimdeymişim gibi hissettiğim Vama’nın ön 

bahçesinde.Kimi zaman elde ki bir kitap ve yazarı oldu bizleri birkaç 

dakikada olsa konuşturan, kaynaştıran. 

(Paulo Coelho, Jean-Christophe Grange, Ahmet Hamdi Tanpınar, 

M. Bilgin Saydam) 

“Güneşli, serin bir kış günü, ilk gez gittiğim ıssız, sessiz tarihi 

Çınaraltı’nda, yüzü denize dönük tek başına kitap okuyan genç hanım. 

Selam verip, ”doğru yere mi geldim?” diye sormuştum. Ardından 

okuduğunuz kitap hakkında konuşmak istedim. 

Büyüklük gösterdiniz. Karşılık verdiniz. Kitabı benim de okumamı 

önerdiniz. Not almıştım. Aldığım notu saklıyorum. 

Ama hala edinmiş, okuyabilmiş değilim. 

Siz ve o anki konumuz kolay rastlanmayacak, doğaçlama bir tablo, üst 

düzey bir fotoğraf, bir şiirdi ve ben sizden habersiz fotoğrafınızı 

çekemezdim. 

14 

Resminizi yapamazdım. ve kitap okumanızı bölerek zaten sizi 

yeterince rahatsız etmiştim 

Hayatımı anlatarak sizi yormak yerine, Yeri geldiğinde ve gerektiğinde 

satır aralarında hayatımdan sahneler aktarmak daha güzel diye 

düşündüm. Kaldı ki; 2015 yılında ilk geldiğimden bugüne Gökçeada’da 

kendimi bir an bile yabancı hissetmedim. Gökçeada’ya ikinci 

gelişimde, İlk kez kalacağım Vama konukevin’de odama yerleşip aşağı 

indim. “Kaleye nasıl giderim” diye sağa sola bakınırken “Kamil bey” 

diye bir ses duydum. Şaşkınlık ve birazcık gururla “ben gelmeden 

şöhretim gelmiş herhalde” diyerek sesin geldiği yeri aradım. Meğer 

beni yerleştirdikten sonra bir evin önünde akraba-komşularıyla 

oturan ve beni yol aranırken gören, konukevinin işletmecisi “Mihriban 

hanım’mış. Nice ilk karşılaşmalarda, gördüğüm güler yüz, sıcaklık 

sonrası yarı şaşkınlık ve olası mahcuplukla , o kadar çok ‘‘yoksa daha 

önce tanışmış mıydık’’ dedim ki…Bu tanışıklık hissini bana sizler 

verdiniz. 

Evet, sanki sizi daha önce bir yerlerden tanıyordum. 

Evet, sanki beni daha önce bir yerlerden tanıyordunuz. 

Neredeyse 20 milyon nüfuslu İstanbul’da, Zeytinburnu adlı ilçede, 

yedi bloklu bir sitenin bir bloğunun 12’nci (son) katında, 

bir dairenin bir odasında, bilgisayar, balkon, yatak üçgeninde sıkışıp 

kalmıştım on yılı aşkın bir zamandır. 

Elbette otuz yedi yıllık sevgili eşim, can dostlarım üç oğlum, canım 

ailem değil sıkışmışlığımın, arayışımın kaynağı, sebebi. 

Ki onların anlayışı, güveni, desteği olmasaydı acı çeksem de yerimden 

kıpırdayamazdım, kıpırdamazdım. Ya da aklım orada iken burada 

huzurlu olamazdım. 

“Senin Gökçeada’da ne işin var abi” demişti evime tamir için gelen bir 

arkadaş. Cevap vermesi zor, ciddi bir soru. 

Yolda, sırası geldiğinde konuşulması, açıklanması gereken, aslında 

bildik, ama bir o kadar da zor konulardan bir konu. Şimdilik 

söyleyebileceğim; Sezai Karakoç büyüğümün (İçim acıyarak, hasretle 

anıyor, arıyorum) 

“Değil mi ki sen varsın, o toplum vardır” sözü hep aklımda ve 

kalbimde oldu. Sanırım o toplum, benim toplumum burada. Sanırım 

onun için buradayım. Her yaz gelişimde, ve yerleşik duruma geçtiğim 

son iki ayda sizlerle konuştum, tanıştım. 

Kimi; Yıldız’da lacivert denizin ortasında, kıyıda, Arkadia’da (ilk 

geldiğimde dört gün-gece çadırlarında kalmıştım) 

Kimi; Yerle duvarın birleştiği yerden gelen rebetiko eşliğinde, 

Zeytinli’de Mina’nın Yeri’nde; Kimi; Biyer’de. Kimi; Mihriban Hanım, 

Vahap Bey ve çocuklarının gösterdiği sıcaklık ve dostlukla 

Gül sebeps z var olur 

O ç çeklend ğ ç n açar 

Ne kend ne d kkat ett ğ 

Ne görülüyor muyum d ye sorduğu var… 

Angelus S les us M st k Ş rler 

7

O günü hiç unutmadım… 

Kimi zaman bir kedi. Kimi zaman bir alışveriş. (Hayır, hayır… Bu 

“müşteri velinimetimizdir” güler yüzünden başka bir şey) Kimi zaman 

kaybolup yol, iz sorma. Çoğu ayaküstü, ama sıcacık sohbetlerde isim 

almayı, isim vermeyi unuttuğumuz oldu. Ya da aldığımız, verdiğimiz 

isimleri unuttuk. Olsun. Tanıştık ya… 

Yazları kim bilir kimler yurdun dört bir tarafından birkaç gün tatil için 

gelip, tatili bitince dönmüştü. Aslında; sağ olsunlar niceleri (dediğime 

bakmayın hiçbirinizi unutmadım) kısa, ama içten bir sohbetin 

ardından, o an ki duygularımla yazıp imzaladığım kitabımla birlikte 

beni de yanlarında götürdüler. 

“Bana yabancı d l n var mı d ye soruyorsun 

Şu küçücük dünyada yabancım k m ola k 

D l yabancı olsun 

Ya sen 

En az k yabancı d ll 

B z m memleketl 

Sen ben anlayab l yor musun “ 

(Bolero’dan-Yabancı d l) 

Aşık; 

Aşk d yarında ne söylerse söyles n 

ağzından aşk kokusu duyulur 

Eğr söylese doğru görünür 

O ne güzel eğr d r k doğruyu süsler” 

(Mevlana-Mesnev ) 

Konuşmak konuşmamaktan iyidir. İnsana yakışan konuşmaktır. 

Ve konuşan, hele hele çok konuşan ne kadar iyi niyetli de olsa zaman 

zaman hataya düşecektir. 

Belki söylediği yanlış, eksik anlaşılacaktır. 

Ya da her zaman kendi doğrusu karşıdakinin doğrusu olmayacaktır. 

Olmak zorunda da değildir. 

Böylesi durumlarda iş karşılıklı anlayışa, güvene, sevgiye kalıyor. 

Haddim olmayarak; 

Ne söylersem söyleyeyim aşk diyarından söylediğimi bilir ve 

inanırsanız hoş görmeniz daha kolay olacaktır… 

Ben bu bembeyaz saçlarımla ömrümün bu sonbahar sonu, kış 

başlangıcı vakti Gökçeada’yı ve sizi buldum. 

Ömrümün sonbahar sonu, kış başlangıcı vakti, kış sonu, bahar 

başlangıcını buldum. 

“Hal fe Leyla’ya ded k : 

-O sen m s n? 

-Mecnun senden dolayı mı per şan oldu ve kend n kaybett ? 

-Sen d ğer güzellerden üstün değ ls n! 

Leyla ded : 

-Sus! 

-Z ra sen Mecnun değ ls n” 

(Mevlana-Mesnev ) 

İşte Gökçeada böyle bir yer. Bir ay oldukça uzun bir zaman. Olsun… 

Gönüller bir arada ya. 

Yeter ki yolumuz aydınlık, havadar olsun. Hoşça kalın… 

15

Naile İzin AKTÜRK 

Sevdklermzn ve seveceklermzn adları 

Ta başından yazılıdır kalplermze 

Ve onları bulana dek savaşırız 

Bu karmaşık tutkular çembernde… 

Sen lk kez görüyorum ama 

Sank br yerlerden hatırlıyorum...” 

Her Şeye Hazırım 

Sen nle 

Tatil rehberlerinde “Materyalizmden uzak bir yaşama odaklanmak, 

yüksek bir benliğe ulaşmak, arınmak için kendini evrene bırakmak, 

ruhunu doğanın sonsuz iyiliği ve güzelliğiyle iyileştirmek isteyenlerin 

adası” şeklinde bahsedilen bir ada olma yolunda İmroz… Aynı 

uzaktan ve yakından çok sevdiğim Samotraki gibi, ya da benim bir 

yanım öyle istiyor. 

Sevdiğim birçok adaya benzettiğim İmroz’a da bu duygularla geldiğimi 

sanıyordum. Uçsuz bucaksız griliğiyle adeta övünen kibirli şehirden 

öfke ile kaçarak, çocukluğumun geçtiği bu gri şehrin ve kaçtığım her 

şeyin arkamdan geldiğini bilmeyerek… Kavafis’in meşhur “Kent” şiiri 

en sevdiğim şiirlerden biri olmasına rağmen… 

İnsan sevdiği şeyler arasında bağ kurar, sevdiğimiz her şeyde ilk 

sevgilerimizin izleri vardır. Çocukluğumda sevdiğim ilk dağ 

babaannemin ilk sevdiğim ev olan iki katlı taş bir yapının 

penceresinden gördüğüm bütün heybetiyle yükselen, yılın her 

dönemi karlı olan Erciyes’ti. Adada da görmeyi en çok sevdiğim 

manzara kışın parlak ayazında karlı zirvelerini Erciyes’e benzettiğim 

Samotraki… İlk sevgilerim tarafından sinsice takip edildiğimi 

bilmeyerek geldim adaya… 

Çok sevdiğimiz, çok öfkelendiğimiz kısacası çok yoğun duygular 

hissettiğimiz varlıkların temelinde ne olduğuna, çocukluktaki hangi 

hisse karşılık geldiğine iyi bakmak lazımmış. Yani en derine… Suyun 

yüzeyinden dipteki değerli taşlar gözükmezmiş. Dalmak lazımmış 

nefes almanın güzelliğinden bir müddet feragat ederek, cesur 

olmak… Soğuk, berrak sulara bazen donarak ama değerli taşları 

gördükçe kaybettiğin çocukluğuna ulaşmanın büyüsüyle dalmak 

lazımmış… Kaçarken içimizde neler taşıyoruz görmek lazımmış… 

Zaten bu soğuk suların berraklığı oluşmuyordu içimde çoğu zaman… 

Yüzeyde yüzüyormuşum. Adanın her haline merakla baktığım çılgın 

suları gibi çoğu zaman dalgalıydı içim de. Sanıyordum ki şiirdeki bir 

başka ülkeye, uçsuz bucaksız gri şehirden bir başka denize gittim. 

Sanıyordum ki ben artık o gri şehir değil İmroz’um. 

16 

B r başka ülkeye 

b r başka den ze g der m, ded n 

bundan daha y b r başka şeh r bulunur elbet 

Her çabam kader n 

olumsuz b r yargısıyla karşı karşıya 

- b r ceset g b - gömülü kalb m 

Aklım daha ne kadar kalacak bu çorak ülkede? 

Yüzümü nereye çev rsem, nereye baksam 

kara yıkıntılarını görüyorum ömrümün 

boşuna bunca yılı tükett ğ m bu ülkede 

Karanlık Ankara mekanlarında sık sık bu sevdiğim, ezbere bildiğim 

şiiri hatırlatırdım, bir başka ülkeye, bir başka denize gitmek isteyen 

kara gözlü arkadaşlarıma… Kavafis’e ve en kara gözlü arkadaşıma 

selam olsun. Doğduğum bu şehri sevdiğimi düşünürdüm. Uzun ve 

soğuk kış geceleri alışmış adımlarla eve dönerken karışık duygular 

beslediğim bu şehir kara yıkıntılarmış büsbütün… Sebebini 

bilmezdim, içim daralırdı, bu yorgun ve umutsuz büyük caddelerden 

geçerken… 

Yerleştiğim bu köye “Beni burda kimse bulamaz.” diyerek hınzır bir 

gülümsemeyle saklanan bir çocuk gibi benimle saklambaç oynayan 

çocukluğum saklanmış, kalp çarpıntılarıyla beni beklemiş bunca yıl 

bulunacağını bilerek… Oysaki rüzgarın dindiği, nefes alabildiğimiz 

zamanlarda korkmadan iç dünyama dalan kişiler büsbütün görmüş, 

yıkık bir evde sessizce ağlayan terk edilmiş bu çocuğu 

7

Sessizce, gizlice ağlamayı bilen ve kimseye acıyan yanını 

göstermeye alışmamış, neşeli küçük çocuğu… Sönmeye 

çalışan bir yanardağ taşıyan içinde… 

Sevdiğim şeyleri anlıyorum da o yüzden seviyorum sanmışım. 

Önce sevdirirmiş ta başından yazan, sonra anlatırmış. Ne 

zaman anlatacağı da anlatacaklarını nereye saklayacağı da 

belli olmazmış… 

Adadaki ilk yazımızda Ankara’dan yazları kaçmanın verdiği 

alışkanlıkla düşmüştük yollara. Uzun süre planladık, bir 

heyecan çıktık. Vazgeçip küçük bir çember çizip kendimizi 

limana zor attık. Hemen alışmıştık bizi sarhoş eden rüzgarına, 

özlemiştik. Bizi adaya getirecek gemiye bindiğimizi sandık ya 

da bindik. Sanmak ya da yapmak bazen ayrı ama çok 

benzeyen kız kardeşlerdir. 

Şimdi adada ve özellikle bu köyde bulduğum, beni buraya 

tutkuyla çeken çocukluğumun hüznüyle fark ediyorum adanın 

en sevdiğim manzarasına sahip Agridia’yı ve çok sevdiği kız 

kardeşi Samotraki’yi… Ve sık sık andığımı fark ediyorum 

uzaklardaki kız kardeş Erciyes’i… Buraya geldikten sonra 

sönmüş ve rahatlamış olduğundan neredeyse emin olduğum, 

şimdiyse içimde olanca gücüyle parlayan volkanı fark ettiğim 

gibi… 

Ey hayattaki her şeyin değerini ve rengini yitirdiğini sandığımız 

zamanlar! Ürkek gözlerle izlediğimiz fırtınalı, yağmurlu 

karmakarışık halimizin mi yoksa dingin, huzurlu, bütün 

renklerin parladığını gördüğümüz halimizin mi gerçek 

olduğunu kestiremediğimiz günler, aylar… Gerçek ile hayal, 

İmroz ile Samotraki, ey ulvi kız kardeşlik! Ey uzakta sandığım 

Erciyes! Ara ara su berrakken gördüğüm, seni görmek için 

çorak şehirden denizler aşıp geldiğim çocukluğum, unutma… 

Fırtına dinince ve sular eski berraklığına kavuşunca kıymetli 

taşlar bir bir parlıyor. Onların derinde olduğunu korkudan 

denize bakamadığın günlerde bile unutma. Alabora 

olduğunda teknen bağır, ağla ama söyle ne diyorsun, ben 

anlarım artık dilini. Büyük fırtınalarda dalma derinlere, 

odaklan sadece yüzüne vuran sert ve diriltici İmroz rüzgarına, 

dinle, nerden esiyor, öğrendin… Denizden esen rüzgarın 

ulaşamadığı şehirde değilsin artık. Hayat bu, lodosuyla 

poyrazıyla güzel hayat. Bırak dağıtsın saçlarını, bırak alsın 

götürsün seni istediği yere… 

Oya - Bora’nın hayata yeni başlıyorken en üzüldüğüm 

zamanlarda dinlediğim, beni her seferinde gerçek bir 

yolculuğa çıkardığını o zamanlar fark etmediğim, aslında 

hüzünlü çocuk yanıma ve dolayısıyla çocukken ayırt 

edemediğim birçok duyguya götüren şarkısı yine 

kulaklarımda: “Her Şeye Hazırım Seninle…” 

her an ölmek ç n yaşasak 

kıyısında sarp b r uçurumun 

uçmaya hazırım nan sen nle… 

Belirsizliğiyle ve de aslında kavuşmaya çalıştığımız güzelliğiyle 

ölümün zihnimizdeki izdüşümü olan sarp bir Agridia 

uçurumunun kıyısında bu şarkıyı söylüyorum: “Bir yarın var mı 

bizler için” bu adada ve bu “hiç hem de hiç umurumda değil” 

ken… Burada, çocukluğumun hüzünlü yanını set set ören 

şeyin ölüm olduğunu da, yarının belirsizliğinin uçurum gibi 

beni sarmaladığını da bilerek dimdik duruyorum artık, bilerek 

ölümlü olduğumu da… 

Çocukluğum… Ey fırtınalarda dimdik duran çocukluğum: Var 

olduğunu hatırlatmak için görünmeye çalışan bulutların 

arasından ya da her bulutlu havada var olduğunu hatırlamak 

için görmeye çalıştığım çocukluğumun Erciyes’i Samotraki… 

Bazen elimi uzattığımda dokunabilecek kadar berrak, yakın; 

bazen de göz gözü görmeyecek kadar sisli havaların içinde 

saklanan çocukluğum… Şimdi çok uzak hem de çok berrak... 

Onu göremediğimde huzursuz olmuyorum ya da 

gördüğümde onu içim o kadar coşmuyor adadaki bu on yılın 

sonunda ve Samotraki’ye büyük bir özlemle bakmak için 

canımı çıkaran tepelere tırmanmıyorum. O bulutların 

ardındayken ya da ben adanın güneye bakan 

düzlüklerindeysem de orda olduğunu, görünmek istediğinde 

hiç beklemediğimiz bir anda ne de güzel göründüğünü 

biliyorum. Ve büyümeye çalışan ama bir Everest olmadığının 

da farkında olan çocuk benliğim; sabrederek ağlamadan 

orada bulutların ardında beklemeyi öğrendi. Çünkü artık 

Erciyes de Samotraki ve İmroz’un Agridia’sı gibi üç yetişkin 

yanardağ… Üç kardeştiler onlar, hiç biri unutulmasın…Ve 

sönmüş olmasının huzuruyla baktığım bu yerde bir gün 

aktifleşseler de her şeye hazırım ben onlarla… Ve “Hayat bu, 

nerden eser, nereye götürür belli olmaz ama” dedi her şeye 

rağmen adayı terk etmeyen buralı komşum, “Burada ölmek 

istiyorum”… 

Yen b r ülke bulamazsın, 

Başka b r den z bulamazsın. 

Bu şeh r arkandan gelecekt r. 

Sen gene aynı sokaklarda dolaşacaksın. 

Aynı mahallede kocayacaksın; 

Aynı evlerde kır düşecek saçlarına. 

Dönüp dolaşıp bu şehre geleceks n sonunda. 

Başka b r şey umma. 

B neceğ n gem yok, çıkacağın yol yok. 

Ömrünü nasıl tükett ysen burada, bu köşec kte, 

Öyle tükett n demekt r bütün yeryüzünde de. 

* Oya&Bora, “Her Şeye Hazırım Sen nle”, Söz: Bora Ebeoğlu “Saraylı” Albümü, 1994 

* Konstant nos Kavaf s, Kavaf s’ten Kırk Ş r, Çev ren: Cevat Çapan, Adam Yayınları, İstanbul, 1982 

17

ADA’LI OLMA 

HİSSİ 

Arzu Özözlü 

18 

Tarihi, kültürü, doğası, mitolojideki yeri, gezilecek yerleri… Imroz için konuşulacak çok şey var 

elbette ama en başta adalı olma hissini, kendi deneyimlerimle aktararak tanışmayı isterim. 

Adada yaşamak, adalı olmak bir histir bana göre. Kimine göre bir kaçış, belki bir vazgeçiş, belki 

inziva, kendini arama, kendini tanıma, belki de kendi kendine verilmiş bir sürgündür. Kimine göre 

ise; yeni bir başlangıç, sadeleşme, izole kalma hali, küçülme, doğaya özlem, konfor alanından çıkma 

zamanı, bağımsızlık hissi, kader belki de, bir çağrıya karşı koyamama, hayale ulaşma, ait olduğu yeri 

bulma halidir. Ben burada doğmadım. 3 sene öncesine kadar da sadece yazlıkçıydım. Bu yüzden 

kendime “sonradan adalı” diyorum sohbetler esnasında. Lakin bu kadar basite indirgeyemem Ada 

ile olan bağımı. 2004 yılıydı Ada’ya ilk ayak bastığımda. Sadece birkaç gün kalmış olmama rağmen 

dönerken bir parçamı burada bırakmış, ancak bunun farkına varmamıştım. O eksik parça, her 

dönüşümde tamamlanma isteği ile beni tekrar tekrar Ada’ya çekti. Bu tamamlanma hissiyle 

içimdeki ada aşkı, feribot Ada’ya yaklaştıkça artan sabırsızlığım, ayak basınca içimdeki tarifsiz 

mutluluk her geçen gün çoğalıyordu. Uzaktayken çektiğim ada yoksunluğu ise tarifsizdi. Ada’ya dair 

hiçbir şey bilmiyordum o zamanlar, ne bir akraba ne bir tanıdığım vardı. Bilinmezliğe duyulan bir 

hayranlık mı idi bu, yoksa bilmediğim bir geçmişim mi vardı, hala arıyorum sanırım cevabını. Tek 

bildiğim, evet bana bir şey ve ben artık ada’ya geldiğimde evde hissetmeye başlamıştım. Benim için 

“ev” doğduğum büyüdüğüm İstanbul değil artık İmroz’du. Babaannemin Rodos doğumlu olmasıyla 

ilintili midir bilmiyorum ama daima sempati duydum ada hayatına. Bozcaada, Prens adaları, Avşa, 

Marmara adası ve Paşalimanı adalarında bulunduğumda da çok mutlu hissettim. Fakat bu gelen 

yerleşme hissi bambaşka. Çok sonralarda tanıştığım bir kelime var; Duyduğumda duygularımın 

karşılığını bulmuş, ada ile olan ilişkimizin adını koymuş olduğum. “Islomania” yani tam karşılığı ile 

ada deliliği, ada düşkünlüğü. Bu terimle tanıştıktan sonra daha dikkatlice gözlemledim ada sever 

insanları. Baktım hep benzer söylemler ve hisler etrafında dolanıyoruz hepimiz. Kendi kendime 

gözlemleyip söylediğim cümleleri sık sık başkalarından da duymaya başladığımda anladım ki bu 

bana özgü bir şey değilmiş. Bizler “islomaniac” yani ada tutkunlarıymışız. Böylece yeni bir aidiyet 

duygusu ile gözlemlemeye devam ettim.Gökçeada yani nam-ı diğer rüzgarlı Adada kış aylarında 

sıkça feribot iptalleri oluyor. Bu mahsur kalma halinin içimde sinsi bir cazibesi var. Biz bize kalma, 

dışarıdan kimsenin gelemiyor olması hali korkutucu değil benim için. Ada yaşamına tamamen uzak 

olan birisi için hastalıklı gelebilir kulağa belki. Neticede imkânların yetersiz kaldığı acil durumlarda 

karaya bağımlılığımız olduğu bir gerçek. Mesela şehirde elektrik kesildiğinde, camdan baktığınızda 

ışıklı semtler görebilirken, burada balkona çıkıp baktığınızda sadece yıldızları görebiliyorsunuz. 

Denizin ortasında, kapkaranlık bir kara parçasının üzerinde olduğunu bilmek ürkütücü değil, 

fantastik geliyor mesela. Ada yaşamı herkese göre bir yaşam biçimi olmayabilir. Ada’da yaşamaya 

karar veren kişi biraz da tevekkül ederek, yani bir kabullenişle, kaderine boyun eğerek gelmeli. 

Artılar eksiler devreye giriyor bu noktada. İyot zengini mis gibi bir deniz havamız var mesela. Trafik 

ışığı olmayan bir yerde yaşamak, gidilecek pek çok lokasyonun 5,10 dakikalık mesafelerde olması; 

saatlerini trafikte geçirmiş eski bir beyaz yakalı için bulunmaz bir nimet. Cittaslow (sakin şehir) 

ünvanlı bir ada Gökçeada. Hayatın yavaşladığı bir yerde yaşıyoruz, acele işimiz neredeyse yok gibi, 

mesafeler kısa, kalan zaman bize kalıyor. İlk tam zamanlı yaşamaya başladığım sene, ekmek almak 

için girdiğim fırında sıra beklerken, önümde muhabbete dalmış olan müşteri yüzünden 

bekletildiğim için pufladığımı hatırlıyorum. Oysa şimdi bunu yazarken alaycı bir gülümseme belirdi 

yüzümde, çünkü artık ben de o sohbetlerin bir parçasıyım. Her geçen gün daha da adalıyım. 3 dolu 

dolu yıl geçirdim ve sadece 1 gün ada dışında kaldım. Aradığımı bulmuş olmalıyım ki başka bir yere 

gitme ihtiyacı bile hissetmiyorum. Yakın zamanda kaybettiğimiz fotoğraf sanatçısı Manuel Çıtak’ın 

Islomania isimli sergisinden sonra verdiği bir röportajı okumuştum. Ropörtajda, Bozcaada ve 

Gökçeada’da yaşayan insanların ada bağlılıklarından, adadan çıkamama duyguları, feribot 

iptallerinde adada mahsur kalanların tuhaf mutluluğundan bahsediyordu. 

Yine Islomania kavramı ilk olarak, yirminci yüzyılda yaşamış İngiliz yazar Lawrence Durrell 

tarafından kullanılmış.

Kavram, Durrell’in Rodos üzerine yazdığı Reflections on a Marine 

Venüs (1953) kitabında geçmekte. Kitapta islomania’dan, muzdarip 

olunan bir sarhoşluk ve ruh hastalığı olarak bahsediliyor. İslomanların 

ise Atlantis’in soyundan gelmekte olduğu ve kayıp Atlantis’e 

çekilmekte oldukları varsayılmakta. Bu bilgiler dahilinde ben de 

kendime isloman demekte bir beis görmüyorum. 

Her gün yeni insanlarla tanışıyorum. Tanıştıkça şaşırıyorum. Benim 

gibi sonradan göçenlerle sohbet ederken bir zamanlar ya aynı 

yerlerde çalışmış oluyoruz, ya evlerimiz yakın olmuş oluyor, ya da bir 

ortak arkadaşımız çıkıyor. Sanki bir şekilde o dönemde karşılaşmayıp 

şimdi bir araya toplanıyor gibiyiz. Oldukça mistik değil mi? Şehirde çok 

aşina olmadığım kolektif bir yaşam biçimi ve tatlı bir yardımlaşma hali 

var Ada’da. Kimin yardıma ihtiyacı varsa oraya koşuluyor. Herkesin 

evinde mutlaka birilerinin evinin yedek anahtarları oluyor, evde 

yokken göz kulak olmak için. Şehirde karşı kapı komşumu tanımazken 

buradaki bu samimiyet ve güvenli ortamda olmak iyi hissettiriyor. 

Karşı adalarda ve anakarada dostlarım var. Tarihi yarımadadan ve 

Bozcaada’dan zaman zaman ayna tutuyorlar bize. Ayna tutuyorlar 

dediysem, bir anda bir fotoğraf geliyor; günbatımında Gökçeada… 

Bazen de yaz aylarında çıkan talihsiz yangınları haber veriyorlar 

dumanı görünce. 

Biz ise adamızın pek çok yerinden, Yunan adası Semadirek’e 

bakıyoruz. Şimdilerde tepeleri hep karlı, bizde kar olmasa da 

soğuğunu paylaşıyoruz. En güzel günbatımı kadrajlarına güzellik 

katıyor. Markete giderken, yürüyüş yaparken, denize girerken başka 

bir ülkeye bakıyor olma hissi de garip diğer yandan. Yeni alışkanlıklar 

ediniyorum. Doğa’ya yaklaştıkça, bu döngüde, birbirimize fayda 

sağlayarak yaşamanın önemini daha iyi kavrıyor insan. Yenilebilir 

mutfak artıklarını keçiler, kuzular için biriktirmek, çantamda daima 

kedi ve köpek maması bulundurmak gibi. Çünkü hiç ummadığınız bir 

anda ve yerde çıkıveriyor karşınıza, aklınız orada kalıyor şayet 

yanınızda paylaşacak bir şey yoksa. Ada’lı olmak nedir? Nasıl adalı 

olunur? Keşfettikçe güçleniyor benim için bu duygu. Her öğrendiğim 

yeni bilgi, çoğaltıyor adalılığımı. Hangi bitki, hangi meyve nerede 

yetişir, hangi mevsimde toplanır. Toplamak dediysem, tabii ki bir 

kısmını doğada bırakarak. Biraz böğürtlen bana ise, kalanı kuşlara. 

Türkiye’nin en büyük adasındayız, her gün yeni yerler keşfetmeye 

devam ediyorum ve hala duyup ta henüz gitmediğim yerler var. 

Gezilerin bazılarına yerel dostlar rehberlik ediyor, bazılarını tesadüfen 

keşfediyorum. Şelale’ye hangi ayda gitsek en güzel zamanıdır, 

köylerde zakkumlar açınca çok güzel fotoğraflar çekilir gibi bilgileri 

topladıkça heybeme, daha da artıyor Ada’lı olma hissim. 

19

Evvel Zaman 

İç nde 

Vasıf Turhan KAYACIK 

On dördünde başlar emekçi çocuklarının yolculuğu. Doğup 

büyüdüğüm Ege kasabasında öğretmen okulu sınavlarını kazanan tek 

öğrenci olmanın örtük kıvancını yaşarken duydum İmroz'un adını. 

Ada uzak bir ülkeyi çağrıştırıyordu insana. Haritalar açıldı, eş dost 

konu komşuya haberler iletilip çoğu masalımsı bilgiler edinildi. 

Bin dokuz yüz altmış yedi yılının ekim ayında bir sabah alaca 

karanlıkta başladı büyülü yolculuğumuz. Önce İzmir, ardından 

Çanakkale'ydi hedefimiz. Babamın enfarktüslü yüreğinin çarpıntıları 

duyuluyordu neredeyse. Kazdağlarının kıvrımları arasında, denizi bir 

görüp bir kaybederek altı saatlik yolculuğun ardından ulaştık 

Çanakkale'ye. Bizim gibi adaya gidenlerle oluşuyordu ilk dostluklar. 

Okula bir an önce ulaşmaktı büyüklerimizin hedefi. Oysa iskelede 

kocaman bir sürpriz bekliyordu bizi. Öyle saat başı, ha deyince ulaşım 

yoktu İmroz denilen gizemli adaya; haftada iki gün o da geç saatlerde 

geliyordu gemi. İlk şaşkınlığı atlattıktan sonra öğreniyorduk, gün aşırı 

adaya giden kosterlerin varlığını. 

Saat kulesinin oralarda bulduğumuz bir otelde geçiriyoruz geceyi. 

Sabah olunca bir kahvehane masasında yenen simitlerin, içilen 

çayların ardından, elde bavullar tutuyoruz iskelenin yolunu. Ünlü 

Acarlar motoru bekliyor bizi. Yük taşımak için tasarlanmış bir 

Karadeniz teknesi aslında. Ambarlar ve kaptan kulübesi dışında 

yolcular için kapalı bir alan yok teknede. Neyse ki hava güzel, deniz 

sakin. Biz de alıyoruz açık havadaki yerimizi. Büyükler kendi 

aralarında, biz kendi aramızda konuşuyoruz yeni arkadaşlarımızla. 

Doyumsuz bir deniz yolculuğu; yelkenleri de açıyor kaptan; yunuslar 

eşlik ediyor bize. Epeyce yol aldıktan sonra kara görünüyor 

uzaklardan. Sağ yanımızda Samotrakia sisler içinde; şaşkınlıkla 

izliyoruz Kaşkaval Burnu’ndaki kayalıkları; derken Kaleköy limanına 

ulaşıyor teknemiz. 

Minübüsü beklerken çevreyi inceliyoruz bir yandan. Oldukça sakin, 

huzurlu bir yer izlenimi oluşuyor ergen beyinlerimizde. Kilise en çok 

dikkatimizi çeken yapı oluyor. Okulda yaşça büyük abiler karşılıyor 

bizleri; kayıt işlemlerinin ardından yatakhanelerimizi gösteriyorlar. 

Babam akşama döneceği için adanın merkezine gidiyoruz birlikte. 

İlgiyle izliyoruz yapıları. Belediye binasının bitişiğinde, bir sinema 

salonu görüyoruz. Kapının önünde bir adam, film makaralarını sarıyor 

birinden ötekine. Esnaf olmanın rahatlığıyla selamlaşıp tanışıyor 

Kosta’yla babam. Kırkağaçlı Rumlardan, ailemizin onlarla olan iyi 

ilişkilerinden söz ediyor; sarılıp öpüşüyorlar. “Oğlum sana emanet” 

deyip Kosta’ya emanet ediyor beni. Bir ihtiyacım olduğunda kendisini 

aramamı söylüyor Kosta. Okula dönüyoruz söyleşerek. Kapı önünde 

vedalaşıyoruz. Akşama gelecek gemiye yetişmek için Kaleköy’e doğru 

yola çıkıyor babam; okul duvarının sınırına vardığında dönüp el 

sallıyor; bir duygu sağanağı oluşuyor, koşup sarılmak istiyorum ona, 

tutuyorum kendimi, elli yıldır bir yaradır hâlâ içimde. Akşama yapılan 

hoş geldiniz eğlencesi avutuyor bizi. Neşeyle asker koğuşlarını 

anımsatan yatakhanelere gidiyoruz. Anlam veremediğimiz karartma 

uygulanıyor adada, ardından derin uykulara dalıyoruz. 

Benliğimizde derin izler bırakan ada maceramız, işte böyle başlıyor, 

evvel zaman içinde. 

20

RÜZGÂRLI ADAYA 

Büyükninemizin dokuma tezgahından 

komşu Mariya'nın 

parmak izlerini getirdik adanıza 

Lir çalan melek tasvirli aynalardan 

Aspasya'nın hüzünlü gözlerini 

Dedemizin sağdıcı fırıncı Kosta'nın 

ekmek kokularını getirdik... 

Anneannemizin sırdaşı 

Katina'yı andık 

taş kaldırımlı dar sokaklarınızda 

Pastacı Gacuri'nin 

ev şaraplarını içtik gizliden 

Kemanların, santurların 

sesleriyle çoştuk düğünlerinizde 

Cenaze törenlerinde 

şaraplı ekmeği bekledik 

yapay hüzünlerle 

Eleni'nin zümrüt yeşili gözlerinde 

aşkı aradık çaresiz... 

Biz İmroz'da 

kardeş bir halkı sevdik Efterpi 

Rüzgarlı Ada'nın kızı 

Biz Ege'nin çocukları 

Orda bıraktık kalbimizin yarısını... 

VTK(Yürüdük Hep Yürüdük) 

Στο Νησί των Ανεμώνων 

Apo tis gias mu to ifandurgio 

Ferame sto nisi sas 

Ta daktilika apotipomata 

Tis gitonisas Marika, 

Mesa apo tus kathreftes 

Pu apikonizun Angelus 

Ta melanholika matia 

Tis Aspasias ferame. 

Ton kumbaro tu papu mas, 

Tis mirodies ton psomion 

Tu furnari Kosta ferame. 

Mnimonevsame tim embisti fili 

Tis giagias mu, Katina. 

Ta kalderimia ton stenon sokakion sas, 

Ton zaharoplasti Katsuri Mnimonefsame. 

Krasia pgikame sta krifa 

Glentisame me tis horodies 

Ton santurion, 

Violion stus gamus sas. 

Stis kidies sas perimename 

Tin makaria sas. 

Me tehniti melanholia 

Sta matia tis Elenis 

Psaksame apelpizmena ton erota. 

Stin Imbro agapisame 

Ena lao adelfiko. 

Efetrpi, i kori tu nisiu ton anemon 

Emis a pedia afisame eki 

Tin misi kardia mas 

Rumca Çev r : Kat na KARANİKOLA 

21

K ml k 

Sennur SAYGI 

22 

Neden biz insanlar tek kimlikle yetinmiyoruz; “Ben insanım!” demek 

yeterli gelmiyor? Bir dolu alt kimliklerle yaşamı zorlaştırıyor, 

anlamsızlaştırıyoruz? 

Neden alt kimliklerle böbürleniyor, seviniyor, seviliyor, dışlanıyor, 

dışlıyor, haddimizi aşıyor ve düşmanlıklar yaratıyoruz? 

Özellikle alt kimlikleri başat kılanlar: bundan çıkar sağlayanlar olmuş 

daima; bir kabile reisi(!) belli bir kimlik altında topladığı ‘reaya’-sını 

kaybetmek istememiş; o grup olmasa onu kim besler, rahat 

yaşamasını kim sağlar, onun görece büyüklüğünü kim alkışlar? 

Demem o ki; kimlik kandırmacası bin yıllar üzerinden hükmünü sürüp 

duruyor, ezenler-ezilenler, yönetenler-yönetilenler, kurnazlar-saflar, 

korkutanlar-korkanlar, seçenler-seçilmişler, laf ebesi olanlar ve 

hayalleri güme gidenler ikilisi bir türlü dengelenemiyor. 

“İnsan” kimliğinin dışında bize yapıştırılan kimlik safsataları, düşünün, 

ne yıkımlara, ne acılara, ne savaşlara, ne kıyımlara neden olmuş, 

oluyor ve olacak! 

Kişiler ‘kimlik’ ayrıştırmasına öylesine kaptırmışlar ki kendilerini, bir 

gruba ait olmak için harcıyorlar tüm yaşamlarını; gözlerini, kulaklarını, 

gönüllerini kör ederek, körelterek. 

Ben erkeğim! Ben kadınım! Ben Hintliyim! Ben zenginim!Ben 

yaşlıyım!………..yum!,……..yüm!,……… 

yım!,.......yim!,.......düm!,..........küm!,.........nım!,.....tım!,……tum! vb 

demenin, dedirtmenin geniş kitleleri esir almasının ne anlama 

geldiğini, nasıl bir eksiklik, nasıl bir esaret, nasıl bir kandırmaca 

olduğunu görebilmeli tüm insanlar. 

Görenler o kadar az ki; bunları hep marjinal, hain ya da deli diye 

nitelemeyi/ yaftalamayı tercih etmiş diğerleri; kurulu düzen 

bozulacak, savaşlar azalacak, beleş yaşam tehlikeye girecek korkusu 

ve arsızlığı ile! 

Nedense, hiç kimse isminin önüne olumsuz bir tanımlama getirmiyor; 

yaşam felsefesine , yaptığı işe uygun olsa da. ‘Sayın hırsız …….Sayın 

diktatör…….Sayın rantçı……Sayın yalancı……Sayın fırsatçı… Sayın 

yobaz….Sayın münasebetsiz… Sayın çok bilmiş…Sayın düşünce 

tembeli…..Sayın sessiz…..Sayın dalkavuk… Sayın dedikoducu Hös Bey/ 

Hös Hanım!’ Kimliğini açıkça kullanmıyor. ‘Ben bir hiçim!’ diyemiyor 

yüksek sesle. Kimde o cesaret! Hiç kimse zaaflarını, zayıflıklarını, 

karakterinin defosunu vurgulayan bir kimlik ile bilinmekistemiyor; 

böyle söylemler yürek ister kişinin kendisi ile yüzleşmesi için. 

Olumsuzu akıl yolu ile tartışmaktan kaçıyor ya da buna aklı yetmiyor! 

Ada’da bir komşum vardı. Birbirimizi severdik, önemserdik. Çalışkan, 

kibar, yetenekli, tertemiz bir hanımdı. Küçük sırlarımızı da paylaşırdık: 

dosttuk! Ben’Türk’ o ise ‘Rum’-du! 

Bir yaz on iki yaşındaki torunu Yunanistan’dan tatile gelmişti. Güleç, 

yakışıklı bir küçük delikanlı. 

Bir gün baktım, diğer çocuklar (Yunanistan’dan tatile gelmiş kız-erkek 

birçok çocuk) bizim delikanlıyı dışlamış, konuşmuyorlar. Sordum: 

N’oldu? Diye. Komşum cevapladı: Sennur, bizimki bir kızla flört ediyor, 

hem de bir Türk kızıyla, olur mu hiç? 

Üzüntümü anlatamadım kendisine ve düşündüm ki aramızdaki tüm 

dostluğa rağmen, ben hep Türk-üm onun gözünde; belli bir toplum 

baskısı etkisiyle. Benim için onun Rum- Hıristiyan oluşu hiç önemli 

değildi,

İNSAN kimliğinin dışında. “Ama sizinkiler de……….!” demek ne 

yüreğimde, ne beynimde yer bulmamıştı hiç. 

Hala birbirimizi çok severiz. 

‘ Ben türküm’, ‘ Ben yunanım’, ‘Ben macarım’, ‘Ben almanım’ ezberini, 

hırslarını tatmin etmek için dillerine pelesenk etmese insanlar; bu 

ayrışma yüzlerini kızartsa, utansalar. 

Alt kimliklerin omuzlara, beyinlere hatta genlere yüklediği ayrışmalar 

olmasa ne kötücül hırslar, kızgınlıklar, kırgınlıklar ne de düşmanlıklar 

olur. 

Tüm farklılıklar bir bahçeyi güzelleştiren çiçekler gibi algılansa, 

değerlendirilse keşke. Dünya böylesi bir bahçe gibi kabul görse. Tüm 

insanlık için bir tek seferberlik olsa: verimli, düzenli, ferah, güzel kendi 

içinde adil bir Dünya Bahçesi yaratmak, bir bilge bahçevan olmak için 

çaba gösterse her bir İNSAN! Alimler, din adamları, sanatçılar, 

siyasiler, çocuk, kadın, erkek, kentlisi, köylüsü; herkes! 

Devamlı bir bombardıman altında beyinlerimiz. Birileri bize devamlı 

kimlik pompalama çabası içinde: Sen şu’sun, sen bu’sun, sen 

bizdensin; benim söylemlerimi tekrarlamazsan, benim gibi 

davranmaz benim biçtiğim kimlik elbisesini giymezsen sen bir hiçsin, 

hainsin, düşmansın! Benim/ bizim sürümüzün dışına çıkarsan seni 

kurt kapar ya da ben seni ’Ham’ yaparım bilesin! Senin yeteneklerin, 

hayallerin, insan olman beni bağlamaz, yeter ki benim sana 

sunduğum kimliği kabullen! 

(Ya sahi, aklıma gelmişken; Genç dostumuz, arkadaşımız İlçe Tarım 

Müdürü Sayın Hasan Doğan İnsan kimliğinden ödün vermediği için 

mi, onca başarılı çalışmalarına karşın, Ada’dan başka bir ilçeye durup 

dururken tayin edildi? Ah, Huzur adası Gökçeada!!) 

Binlerce yıldır bu sosyolojik, politik, patalojik- ne derseniz- durumda 

en ufak bir değişiklik yok. Aynı cümleler, aynı vurgular! 

Neden bu dayatmaya, aldatmacaya tepkisiz kalınıyor, onu da 

anlamak mümkün değil. 

Belki de her şey kişinin kendisini ’insan’ kimliğinin dışındaki 

alt/yanıltıcı-kafa karıştırıcı kimliklere esir etmesinden kaynaklanıyor. 

Alt/yan kimliklerin bu kadar çeşitli ve etkin olmasının en önemli 

nedeni, bireylerin kendilerini bir grup içine güvende hissetmeleri mi 

acaba? 

Korkular, güvensizlik duygusu, gelişmemiş/ hastalıklı kişilik yapısı 

insanın düşünce ve yaşam alanlarını ve de kapasitesini daraltmakta 

ve onu alt kimliklere esir etmektedir. 

Alt/ yan kimlikler bir gruba taraf olmayı hedeflediği için ayrışmalar 

ortaya çıkıyor. Kimlikler üzerinden var olma ısrarı vicdan, anlayış, 

hoşgörü ve de sevgi ‘değerlerini’ anlamsız kılıyor, insanı insan 

olmaktan yoksun bırakıyor. 

Bilinçaltımızda kodlanan alt kimlikler dışında- milliyetçi, etnik, dini vsbizim 

kendi kendimizi şartlandırdığımız aidiyetler de var: bir siyasi 

partiye, bir spor takımına, bir derneğe vb taraf olmak ve bunların 

üzerinden değer (!) kazanmak gibi; cüzdanımızda taşıdığımız bir dolu 

aidiyet kartvizitleri ya da yakamıza taktığımız rozetlerle ayrıcalık/ 

farklılık yaratmak; aklımızı dumura uğratmak! 

2012 yılında G zemya Gazetes nde Yayınlanmıştır 

Bu yazılanları okuyan hiç kimse “AMA………….!” diye başlayan bir 

cümle kurmasın sakın! ‘Ama….’ çaresizliğin şartlanmışlığın, düşünmeyi 

reddetmenin; esareti, sömürmeyi/sömürülmeyi kabullenmenin, 

düzeni korumanın, düzen üzerinden ‘var olma’ kavgasının –ya da 

kaygısının- bir göstergesidir benim için! 

‘Ama…!’ kanlı savaşlara, aymazlığa, sırıtkanlığa, demagojiye yol açan 

bir söylemdir sadece; konumuz kimlik/ kimlik dayatması, kargaşası 

ise! 

‘Ama…!’ diye başlayan bir cevaba karşı ‘Ama…!’ diye başlayan bir başka 

cevap vardır, olumsuzu besleyen, Habil’le Kabil’e belki de Havva ile 

Adem’e uzanan! 

Dün akşam, havanın(!) etkisiyle başım ağrıyor, midem bulanıyordu, 

eklemlerimde bir ağrı bir ağrı… Bir o kadar da yüreğime bir ağırlık, bir 

sıkıntı çökmüştü. Hani derler ya, biri “Canım!” dese bunu “Canın 

çıksın!” diye algılayacak durumdaydım. Kendimi sokağa attım o 

karanlıkta. Az gittim, uz gittim; karşıma bir anne ile üç yaşlarında bir 

kız çocuğu çıktı. Çocuğun elinde bir oyuncak. Yanlarından geçerken, 

küçük kız döndü bana el salladı! Allah’ın lütfu! Hemen yanına gittim, 

konuşmaya başladık: Ben: İyi akşamlar! Küçük kız: İyi akşamlar! 

Ben: Elindeki panter mi? Küçük kız: Hayır, kedi! Ben: Nasıl 

konuşuyor, HAV HAV mı diyor? Küçük kız: O kedi, miyav miyav 

diyor. Ben: Ne güzel, dedim elimi uzattım, tokalaştık ve kendisine 

“Hoşça kal!” dedim; O da bana “Hoşça kal, görüşmek üzere!” dedi. 

Belli ki, sevecen bir anne babanın çocuğu. Henüz kimlik baskısı altında 

ezilmemiş. Saf ve sevgi dolu bir küçük insan… Üzerimde bir 

rahatlama! 

Keşke hepimiz bu çocuksu saflığı, bilgeliği, insan olmayı bir ömür 

boyu hiç kaybetmesek. İnsan kimliğine sahip çıkan, bu kimlik 

üzerinden korkularını yenen, yaşamsal haklarını elde eden, insan 

olmayı hem kendi hem de başkaları için önemseyen, diğer tüm 

ayırımcı kimlikleri reddeden bireyler olabilsek keşke. “Keşke!” deyip 

yüzümüzün kızarmasını hissedebilsek daha iyi olmaz mı? 

10 KASIM: Kurtuluş Savaşı’nı yaşamış, insan olmanın bütün 

değerlerini yüreğinde, beyninde hisseden annemin gözyaşları… Evin 

içinde saygı duruşunda dakikalarca ağlayan bir annenin hiçbir riya, 

şartlanmışlık, kızgınlık içermeyen; güvendiği, inandığı, büyük bir aşkla, 

gururla sevdiği bir ‘ATA’ için döktüğü tertemiz gözyaşları… 

Bugün yaşıyor olsaydı annem, o duru gözyaşları yine süzülecekti o 

tombul yanaklarından ve bizim için “Ah, APTALLAR!” diyecekti 

sessizce! 

23

PARK 

KUZEY 

HOTEL 

YERYÜZÜNDEKİ EN MUTLU YER 

Mutluluğu keşfedin 

Deluxe Oda 

Super or Oda 

Balkonlu Oda 

Bahçe Manzaralı Oda 

İletişim 

(0286) 888 00 80 

T 

nfo@kuzeypark.com 

Restaurant 

www.kuzeyparkhotel.com 

Su t Oda 

Açık Yüzme Havuzu

ŞAHİNKAYA 

DEĞİRMENİ 


Un öğütme günü 

Dereköy /Şahinkaya Tarımsal Kalkınma Kooperatif başkanı Sn. Azmi 

Nafi UYGUN ‘un Gökçeadalı mısır üreticilerine, adına; ‘un öğütme 

günü ‘dedikleri, köylüden ücret alınmadan mısırlarının öğütüleceği 

güne davet etmesi ilgimizi çekti. Her yıl iki, üç kez yapılan bu etkinliğe 

biz de katıldık. 

Renkli görüntülerin olduğu, hoş sohbetlerin yapıldığı un öğütme 

günün de hem değirmen hakkında bilgilendik hem de röportaj yapma 

fırsatı bulduk. Kooperatifin ciddi çalışma yürüttüğü bir alan da 

ATALIK Buğday tohumlarına yeniden hayat kazandırma amacıyla 

yaptığı çalışmalar. 

Burak SOYKAN ve arkadaşları atalık diye bilinen, ama literatürdeki 

adıyla yerel buğday tohumları yetiştirmek için uygun yer ararken 

yolları Gökçeada’ya düşmüş. Bir çoklarımızın aksine, tatil amaçlı değil 

yerel tohumlardan buğday üretmek için seçmişler adamızı. 

Kooperatif başkanı Azmi Bey ve yönetimi bu çalışmaya ilgi gösterip, 

genç değirmenci Burak beye yardımcı olmuşlar. Köydeki eski bir 

değirmen onarılıp işler hale getirilmiş. Burak bey etrafını tellerle 

çevirdiği tarlalarda beş yıldır üretim yapıyormuş.Yapıyormuş (!)ama 

her yıl bir buçuk, iki ton mahsulünü serbest gezen hayvanlara 

kaptırıyor, kimi hayvan sahipleri ile sorun yaşıyormuş. 

Değirmenci Burak SOYKAN bey bir dokun, bin işit misali oldukça 

dertli. Tamir-tadilat işlerinde usta bulamamaktan, çalışacak eleman 

bulamamaktan ve belki de en önemlisi adamızın betona kurban 

edilmesinden endişeli. Salt turizm odaklı gelişme, adanın 

betonlaşmasına sebebiyet verir ki bu da havanın ve toprağın 

kirlenmesine yol açacaktır diyor. 

Mısırlarının öğütmek için değirmene getirenlerden, Yeni Bademli 

köyünden Kadir Kaya Bey, Uğurlu köyünden Yakup Bey, Şahinkaya’ya 

gelin gelen Hülya Hanım ve Şahinkayalı Ayşe hanımla hoş 

sohbetlerimiz oldu. Hepsi de kooperatif başkanına ve yönetimine 

teşekkür ederken, mısır unundan yapacakları ekmeklerin nasıl lezzetli 

olacağını anlata anlata bitiremediler. 

Kooperatif yönetiminde yer alan Nuran ATALAY bey ise, heyecan 

içinde yaptıkları çalışmaları anlattı bizlere. Burak SOYKAN ve 

arkadaşları kooperatifin desteği ile şimdiye kadar bir çok ATALIK 

(yerel) buğday yetiştirmişler. 

Bunlardan bazıları: Kara Kılçık, Kafkas Kızılı, Şahman, Sarı, Çalı Basan, 

Kırmızı, Kıriç, Kızılca ve Zerun. Henüz yetiştirme aşamasında olan 

yirmiye yakın tür üzerinde çalışıyorlarmış. 

Keyifli bir gündü bizim için. Mısırın un haline gelişini yerinde görmek, 

üreticilerle sohbet etmek çok anlamlıydı. 

Siparişleriniz için iletişim : İPEK UN 0536 785 61 44 

Un öğütme gününe dair hazırladığımız video, gökçeada radyo 

televizyon sosyal medya sayfalarında yayınlanmıştır 

25

Yed nc Çınar 

Hasan BAHADIR 

Gökçeada yolculuğum… 

Ortaokul 3.sınıfta yatılı okul sınavlarına girmiştim. Neden sınava 

girdim hala bilmiyorum. Gökçeada Atatürk Öğretmen Lisesini 

kazandığım bilgisi eve geldi. Kazanınca gitmek gerekiyor diye ailem ile 

birlikte Gökçeada ya giderek kayıt yaptırdım. 

Çekirdek aileden çıkıp çok büyük bir ailenin parçası olduğumu çok 

sonra anladım. Arkadaşlık, kardeşlik duyguları pekişirken bir çok 

öğretmenimiz de ergenlik ve kendimizi bulmaya çalıştığımız bu 

yolculukta bizlere rehber oluyorlardı. 

3 yıl yaşadım Adada. Mahrumiyetin ve soğuğun rüzgârın bol olduğu 

Gökçeada’ da. 

İyi ki yaşamışım. Çok iyi eğitim alırken ayaklarımızın üzerinde durmayı 

da öğrendik. Daha sonra değişik zamanlarda Adaya gittim, gidiyorum. 

İyi ki Adada dostlarım var, öğretmenlerim var, anılarım var. 

İyi ki… 

Yedinci Çınar 

Kemal Yazgan öğretmenim ile yine keyifli, yine uzayan, yine her 

konuya girip çıktığımız sohbetlerimizden birinde idik. Kemal 

öğretmenim Ezgi Ceylan ve arkadaşından bahsederken Ezgi Ceylan’ın 

sosyal medya da ki bir paylaşımından bahsetti. 

“Gökçeada’nın 7 Çınar’ını anlatan, dolu dolu duyguların ve heyecanın 

paylaşıldığı bir paylaşımdı. Sabah, Ezgi Ceylan’ın 23.Eylül.2021 tarihli 

paylaşımını buldum. Okudum. Bir daha, bir daha okudum. Dostluk, 

doygunluk, dinginlik ve huzur vardı yazıda. Herkes o auranın 

etkisinde, tatlı bir sarhoşluğun içinde idi. 

Manisa Turgutlu’da çocukluğumda çok güzel ulu çınarlar vardı. Rant 

uğruna çınarlar kesildi, Turgutlu eksildi. Benim kuşağım ve benden 

önceki kuşaklar için de Çınarların kesilmesi derin travma yaratmıştı. 

Çınar ağacı beni her zaman hüzünlendirir. 

Yeni kahvaltı yapmıştım ve elim, ruhum beni bir şeyler yazmaya itti. 

Ve “Yedinci Çınar” şiiri çıktı geldi. 

Tozlu yollarında çınar yapraklarını savurdum her sonbahar 

Kasabamın çocukluğunu çocukluğumda yaşarken 

Her kuruyan yaprak bir selam götürürdü bizden evvel göçenlere 

Her yeşeren yaprakla da alırdık selamlarını 

Hiç meyvesi yok derler ya inanmayın 

Arkanı verir yaslanırsın 

Serinliğini yaşarsın 

Huzuru yaşarsın yanında 

En güzel en sonsuz meyveyi tadarsın 

Sonsuzlukla 

İşte böyle bir şeydir Çınar Ağacı 

Çınar Ağaçları 

Hiçbir iddiası yoktur kendisi ile ilgili 

Ve buna rağmen kendisini yaşar kendisinde 

Kendi yapraklarında serinler 

Kendinde huzur bulur 

Kolları açıktır 

Gönlü açık 

Gözü açık. 

Kucaklar seni sen olduğun için 

Sarıp sarmalar. 

Yedi uğurlu bir sayı her yerde 

Yedisi vardır 

Bir de yedincisi 

Yedinci Çınar bir ütopya değil 

Yedinci Çınar çok 

Sağında 

Solunda 

Önünde 

Arkanda 

Gören sen olmalısın mutlaka 

Gören ve yaşayan 

Yedinci Çınar her yerde 

En çok da 

İçinde... 

26

Yaşam 

Hakkına Saygı 

BİR DÖNÜŞÜM HİKAYESİ 

Nurgül MERMERCİ 

Son zamanlarda sosyal medya ve haberlerde sokak hayvanlarına 

yönel k artan lg y hep m z fark ed yoruz. Bu köşe yazısında, köpeklerden 

korkan b r çocuktan, altı köpeğ bakan ve barınak gönüllüsü olmaya 

kadar uzanan k ş sel dönüşümümü paylaşacağım 

fotoğraf Nurgül MERMERCİ 

Çocukluk Korkularının Üstesinden Gelme 

Çocukken, aile dostlarımızın çiftliğinde kaldığım bir yaz 

tatilinde, Naz adında iri bir koruma köpeğiyle karşılaşmıştım. Bu deneyim, köpeklere karşı 

uzun süren bir korku geliştirmeme neden oldu. İşe giderken sokakta köpek gördüğümde, 

korkudan yolumu değiştiriyordum. Ancak bu durum,kardeşimin işyerinde tanıştığı ve aynı 

zamanda Bakırköy barınağında gönüllü olan bir arkadaşı sayesinde değişti. 

Efe’nin Hikayesi ve Dönüşüm 

Bir gün kardeşimin arkadaşı İlknur, çocukların sokakta bulduğu ve kötü durumda olan 

birbuçuk aylık yavru bir köpeği, barınağa getirdiğini söylemiş. İlknur, barınaktan bu yavruyu 

kurtardı ve adı Efe oldu. Efe, altı aylıkken bizimle yaşamaya başladı ve sokak köpekleriyle 

tanışmamıza da vesile oldu. Sabah ve akşamları mahallemizde üç sokak köpeğinden oluşan 

bir grupla dolaşırken, bu köpeklerin Efe'yi koruduğunu gözlemledim. Onların dünyasını 

anlamaya başladıkça, korkularımın da sona erdiğini fark ettim. Efe’yle İstanbul’da başlayan 

hayat yolculuğumuz Gökçeada’ya kadar uzandı. 15 senelik dostluğumuz Temmuz 2023‘te 

son buldu. Efe'yi yaşlılık sebebiyle kaybettik. Efe’nin sağladığı farkındalıkla, barınak 

ziyaretleri, ormana atılmış köpeklerin beslenmeleri derken farklı deneyimler yaşadım. Bu 

deneyimlerde, zaman zaman onlar için üzücü olaylara şahit olsam da birçok köpeğe de 

yardımımız dokundu. 

Onlar için neler yapabiliriz 

Sokakta yaşayan canlılar için yapabileceğimiz en doğru ve sorumlu davranış, 

kısırlaştırmalarını sağlamaktır. Kısırlaştırılan köpeklerin bakımı ve adaptasyon süreçleri çok 

daha kolay oluyor. Bu ameliyatlar, gerekli mesleki yeterliliğe sahip veteriner hekimler 

tarafından yapılmalı. Yerel ve kamu yönetimlerinin aşılama, acil tedavi desteği ve beslenme 

konularında destek olmaları gerekmektedir. Aslında bu yazdıklarım zaten ilgili kanunlarla ve 

kurumların görev tanımlarıyla belirlenmiştir. 

Sonuç olarak; 

Korkularınızın hiçbir canlının yaşam hakkına engel olmasına izin vermeyin. Son yaşanan 

Hatay depreminde çok büyük kayıplar verdik, hepimiz çok üzüldük. Depremde köye 

ulaşmaya çalışan AFAD ekibine, yolu bir sokak köpeğinin gösterdiğini unutmayalım. 

Sevgiyle Kalın... 

27

28 

B I R Z A M A N L A R

29

TÜRKİYENİN İLK PALYAÇOSU 

PALYAÇO YAKUP AĞABEYİ 

VEFATININ 2. YILINDA SAYGI VE 

ÖZLEMLE ANIYORUZ 

Yakup Topçuoğlu, Türkiye’de ilk palyaço olmasının yanısıra; trompet ve keman çalarak da müzisyenlik yaptı ancak 

yetinmeyip, heykeltraşlık, boksörlük ve balıkadamlık da en büyük hobileri arasında yer aldı. Fakat “beş parmağında, 

beş marifet” sözcüğü sanki onun için geçerli değil, zira vakit buldukça amatörce başladığı resim çalışmalarını da 

zamanla profesyonel hale getirdi. Bugüne kadar yaklaşık küçük büyük çeşitli ebatlarda yaklaşık 100 kadar tablo 

yapan Topçuoğlu, uzun yıllar sevdalısı olduğu Gökçeada’da Yaşamış ve Gökçeada’da hayata veda etmiş bir duayen dir 

Gökçeada İmroz Yazarlar Derneğ

365 GÜN 

HİZMETİNİZDEYİZ 

Otel & Cafe 

ADA MUTFAĞI VE ADA KONUKSEVERLİĞİ... 

Geçmiş bugünü keşfettirir, farklılıklar kendini. 

Huzur, sakinlik, sessizlik içindeki coşkuyu. 

Yeşil Ev hepsini! 

REZERVASYON 

İletişim 

0531 216 17 28 

www.imrozyesilev.com 

0531 216 17 28 

www.imrozyesilev.com 

Zeytinliköy No: 47 Gökçeada Çanakkale

ADADA BİR CENNET 

Huzurun mav le buluştuğu anlar tat l n ze yen b r deney m katab l rs n z 

Kend n z Gökçeada nın doğasın da huzurlu ve sak n h ssedeceks n z 

0532 385 32 52 imrozelia17 

www.imrozelia.com


Ίμβρος 

Dergisi

İmroz Gökçeada Dergisi

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?