bilglik 6

62 Bilgilik
Bâyezîd-i Bistâmî’ye “her hangi bir kimse Hz. Peygamber’in haliyle hallenmiş
midir?” diye soruldu. Bâyezîd-i Bistâmî ise
“Ey miskin adam, Hz. Peygamber’in makamına ulaşan hiç oldu mu ki? Eğer
mahlûkata, Hz. Peygamber’in hakikatinde bir zerre dahi aşikâr olsaydı, arştan yere
kadar ne varsa yanar, kül olurdu” diyerek cevap verdi. ( Baklî, Mantıku ’l-esrâr bibeyâni
’l-envâr, 99.)
Hz. Mustafa’nın [sallallahu aleyhi vesellem] ruhuna varınca, orada yüz bin ummana
benzeyen nihayetsiz bir ateş ve binlerce nurdan perde gördü. Şayet ben bu ummanlardan
ilkine bir adam atsaydım, tutuşup yanar ve (kül olup) kendimi rüzgâra verirdim. Heybet
ve dehşetten öylesine hayretlere düşerdim ki mutlaka bir hiç olurdum. Hz. Muhammed’in
[sallallahu aleyhi vesellem] çadırının ipini görmeyi, ne kadar istersem isteyeyim, Hz.
Muhammed’e [sallallahu aleyhi vesellem] vâsıl olmaya cesaret edemezdim. Bununla
beraber Hakk’a vâsıl oldum. Yani (Bâyezîd-i Bistâmî demek ister ki) herkes kendi
miktarınca Allah Teâlâ’ya vâsıl olabilir. Zira Hakk küll ile yani herkesledir. Hz.
Muhammed [sallallahu aleyhi vesellem] ise, önlerde özel bir (harim ve) haremdedir.
Şüphe yok ki, “lâ ilâhe illallah” vadisini katetmeden, “Muhammedün Resûlullah”
vadisine vasıl olamazsın. Hakikatte ise her iki vadi de birdir.( Attar, Evliya
Tezkireleri, 273-74.)
Cebrail aleyhisselâm meleklerin peygamberi iken Azâzil’in düştüğü durumlardan her
zaman rahatsız olmuş ve sıkıntısını içinde hissetmiştir. Öyle ki Kur’ân-ı Kerim’i indirdiği
güne kadar kendini emniyette hissetmeyip, âlemlere rahmet olan Rasûlu’llâh salla’llâhü
aleyhi ve sellem ile ancak huzura kavuşabilmiştir.
Bir gün Rasûlu’llâh salla’llâhü aleyhi ve sellem Cebrail'e:
"Yüce Allah, 'seni âlemlere rahmet için gönderdim' (Enbiya 107) buyuruyor. Bu
rahmetten sen de istifade ettin mi?" demiş. O da: