bilglik 6

Bilgilik 53
Buradan ayrıldığım zaman da, dedi, buraya dönüp, bu yavrulara ve hayvanlara ekmek
vereceksiniz değil mi? Söz veriyor musunuz? (Zira uzak, çok uzak bir ülkeye geri
dönecekti; kardan, buzdan daha soğuk bir ülkeye…)
Söz verdim ve sözümün tuttum. Tekrar geldim. On beş gün sonra yine aynı yerdeydim.
Aynı sütuna oturdum. Etraf yine muhteşemdi. Güneş yine aynı şekilde parıldıyordu. Ama
bu defa, yalnızdım, eskiden beraber olduğumuz yerde yalnızdım. Ve bana çevredeki
ihtişam azalmış gibi geldi.
Sütunun altındaki delik yine duruyordu. Ama anne köpek yoktu ortada. Uzağa gitmiş
olmayacağını tahmin ettim; bu arada, elimi deliğe sokup içini bir yoklamak aklıma geldi.
Evet, gerçekten içeride yumuşacık tüylere dokundu elim. O zaman hayvanları göreyim
diye ikisini de tuttum, dışarı çıkardım. Ağlayıp, viyakladılar.
Pek fazla çıkmadı sesleri; biraz viyaklama. Ama çok geçmeden, muhtemel bir cinayeti
önlemek maksadıyla, mahallenin bütün köpekleri imdada koşmuştu. Bir anda kendimi
beş yüz köpekten meydana gelmiş bir dairenin içinde buldum. Hepsi de hırlıyordu. Ama
hiçbiri dişlerini göstermiyordu. Çünkü, gayet rahat, ayaklarımın dibinde duran yavrular,
masumiyetimi gösteriyordu onlara. Ama ben, kendimi suçlu buldum ve baldırlarımın
tehlikeyle karşı karşıya olduğunu hissettim. İşte o sırada gerçek bir tiyatro sahnesi
oynanmaya başladı…
Tehlikeden haberdar edilen anne köpek, yavrularını kurtarmak için hadise yerine
yetişmeye çalışıyor; en kötü ihtimali düşünerek, dili bir karış dışarıda deli gibi koşuyordu.
Ama birdenbire beni gördü ve tanıdı.
O zaman en tuhaf, en harikulade sahne cereyan etmeye başladı! Bir an içinde etrafımdaki
köpekler yok oluverdi. Ana köpeğin bir havlaması, onlara tehlike olmadığını ve
dağılmaları gerektiğini anlatmıştı. Ve kendisi… Karnı yere dokunurcasına yere eğilmiş,
ayakkabılarımı yalayarak, aşikâr bir şekilde arkadaşlarının yaptığı muamele için benden
özür diliyordu. Bana nasıl yapmışlardı bunu ve yavruları, şaşkın küçükler, nasıl olmuş da
beni tanımamışlardı. Olur şey değildi bu! Unutmam lazımdı bunu.
Zavallı hayvanın başını okşadıktan sonra, kara ekmek satıcısını çağırınca, birden kalktı
ve çeşitli maskaralıklarla sevincini göstermeye başladı. Ama hemen ardından, analık
vazifesini hatırladı ve başka hiçbir hayvan dünyasında görülmeyecek bir zekâ ve