bilglik 6

404 Bilgilik
Bir hatırla dediler. Sadece kötülüklerini değil, en sevdiklerini senin koynuna verdiler.
Hatırla,
“yeni yürümeye başlayan çocuğun çıplak ayakla ilk defa toprağına basışındaki heyecanını, minik
serçeye yumuk elleriyle ekmek kırıntısı verişini, cıvıltımıza karışan şen kahkahalarını...
‘’Tüm bunları hatırlarken bile titriyorsun.’’
‘’Öfken insanların ki gibi kör olmasın’’dediler.
Doğa durdu, başını yukarı kaldırdı; kararlı gözlerle, ‘’sizinle daha uzun zamandır beraberiz. Sen
rengarenk çiçeğinle yeşilin her tonuyla benden aldığın her şeyinle tekrar bana döndün.
Sizler billur sesinizle eşsiz görüntünüzle neşenizle şenlendirdiniz beni.
Siz börtü böcek, sizsiz onların pisliğini nasıl temizlerdim.
Bunun karşılığında onlar ne yaptı hepinize, bana.’’
‘Onlar aç gözlü’…
Hepsi dağıldı dört bir yana. Uyarmaya çalıştılar. Haber vermeye uyandırmaya çalıştılar insanları,
gecenin bir yarısı. İyi kötü ayırt etmeden 7 den 70’e herkesi.
Koca Çınar gölgesinde dinlenen ölü uykusundaki binlerce insana ulaşmaya çalıştı yaprak
hışırtılarıyla. Başaramayınca kimseye ulaşamayınca, korkunç uğultularla bıraktı kendini suların
serin koynuna ve ciğerlerini suyla doldurdu.
İncecik ebruli mor çiçekli fidan boynunu büktü, rüzgarın kulağına fısıldadıklarıyla. ‘’yarın yok,
sen yok, ben yok, çünkü onlar yok’’
En güzel dalını korkunç çatırtılarla bedeninden ayırdı ve toprağa bıraktı.