bilglik 6

402 Bilgilik
Çok geçmez, insan yine insanlaşır, nereden geldiğini nereye gideceğini unutuverir. Dünyanın
tüm güzelliklerini, hele de elde edemeyeceklerini gözü kör bir aşkla, dizginlenemeyen bir hırsla,
nefes aldırmayan bir tutkuyla sever ve hepsini ister. Hepsi onun sadece onun olmalıdır. Hatta
kendi yaşlılığını durduramaz ölümünü engelleyemezken, yaşam ve ölümün bile sahibi olmak
ister.
Teslimiyeti hedef değiştirir. İster ki her şey ona teslim olsun, hemde aşkın olmadığı her yolla.
Akın akın su, hava, dağ, taş, kuşlar, böcekler, çiçekler her şey fısıltılarla toprağa şikayet eder
insanı, yaradılışına aracı olan anasına.
Kan, gözyaşı oluk oluk toprağa, denize akar. Dünyanın kokusu, rengi, aroması, tadı değişir.
İnsanın kendi türüne bile bunları yaptığını görünce; bu durumda kim sarı çiçeğin veya karıncanın
hakkını gözetir ki Allah adına insan mı? Der ve terk eder oraları, olabildiği kadar uzaklaşır
insanlardan.
Bazen bir dağ, azgından kor lavlar püskürtür, ’’sen insansın insan! Bak benim bile yaratılış ateşim
soğumadı halen, sen ne çabuk unuttun aldığın emaneti?’’ der. Anlayan adem olur.
İnsan diğer canlıları, ağaçları, börtü böceği, taşı toprağı hatta kendi türünü çıldırmış gibi yok
ederken, bir yandan da hızla çoğalarak diğer hiçbir şey için yaşam alanı bırakmaz.
Sınırları yoktu. Kimileri büyük bir hınçla ciğerlerini yok ediyor. Kimileri yüreğini delip, içini
dışına çıkartıyordu.
Neden yaptıklarını çoğu zaman onlarda bilmiyordu.
İnsanoğlunun işini kolaylaştırmak için bilmediklerini öğretmek için büyük sancılarla gizli
hazinelerini açığa çıkarmak için her şeyi etrafa yaydığı halde daha fazlasını daha çoğunu
istiyorlardı.
Onları anlamak, diğer canlılara, kendisine yaptıklarını anlamak mümkün değildi.