bilglik 6

400 Bilgilik
Bir erkek bir dişiydi.
Gelen iki kişiydi.
Topraktan karıncaya, yapraktan aslana candan cana duyuldu haber. Kimi ah çekip hu dedi, kimi
vah deyip Allah dedi…Ama hiçbiri hikmetini anlayamadı. Aradan zaman geçti…Ama sorular hiç
cevaplanmadı.
“Bunca yaratılmış varken şu kadarcık dünyada birbirini bile bulmaktan aciz bu iki çıplak mı?
Hükmedecekti her şeye yaradan adına. Onlar mıydı yeni efendileri, onlar mı değiştirip
güzelleştirecekti her şeyi, en iyi onlar mı tesbih edecekti yaradanı.
Hiçbiri kendine birbirine sordukları sorunun cevabını alamadılar. Tüm soruların cevabı olan asıl
soruyu hiçbiri cesaretini toplayıp dillendiremedi. Yaradan, ‘’muhakkak ki biz emaneti göklere,
yere ve dağlara arz ettik. Ondan kaçındılar ve onu yüklenmekten korktular. Onu insan yüklendi,
gerçekten o zalim ve cahildir.
Canlı cansız her şey biliyordu ki, zamanla kendilerine teklif edilen ve taşıyamayacaklarından
korktukları emaneti insan yüklenmişti.
Merak ve endişe içinde çaresiz bekleyip, ‘’bizim bilmediklerimizi bilen Allah’tır dediler.
Yaradansa yüklendiği görevin ağırlığından habersiz insana merhamet ederek, o emaneti
taşıyabilmesini sağlayacak tek sırrı yani Aşk’ı insanın kalbine koydu.
Yaradan canlı cansız herşeye;
“izle ve öğren, ama sabırlı ol” dedi.
Ve ders başladı.
İnsan nereden geldiğini ve nereye döneceğini hatırladığı zamanlar her şey yolundaydı.