bilglik 6

Bilgilik 399
Herkesin görev ve sorumlulukları, hem kendi içlerinde, hem türdeşlerinin içinde hem de dünyanın
tekliği içinde net kurallarla belirlenmiş ve herkes hakkına razı olmuştu ki hiçbirinin aklına başka
türlüsü de oluru gelmiyordu. Yaratılmışlığının bilincinde, yaratılmış her şeyde sadece ona
kodlanmış bilgiler, görevler vardı. Herkes her şey bir başkasında olmayan kendisini eşsizleştiren
güzelliğinin farkında, ondan keyif alarak sadece hamd ediyordu. Akıl, nefis, ruh yoktu ama hiçbiri
de eksikliğini duymuyordu çünkü sadece yardana teslimiyet vardı.
Dünya çok güzeldi. Hatta öyle güzeldi ki gökten melekler inerdi güzelliği görmek için…
Sonra bir gün melekler konuşurlarken bir şeyler duydu. Anlayamadı kulak kabarttı. Duyduklarına
inanamadı. Ama onlar olmamış şeyleri olmuş diye anlatmazlardı ki.
Başına gelebilecekleri daha önce yaşadıklarını düşündü…
Yaradan meleklere;’’Ben yeryüzünde bir halife yaratacağım’’demiş. Onlarda ‘’ Biz seni hamdle
tesbih ve noksanlıklardan tenzih etmekte olduğumuz halde, orada fesad çıkaracak ve kanlar
dökecek kimse mi yaratacaksın?’’ demişler.
Yaradan ‘’ben sizin bilemeyeceğiniz şeyleri bilirim’’Buyurmuş.
Doğa ‘’benim her şeyim var’’ , demekten yaradana sığındı.
Yoksa sahip olduğum her şey, bu muhteşem düzen onun için mi? ’’ dedi.
Unutmak istediği, çok uzaklarda kalan günleri hatırlayınca sıktı kendini, öyle sıktı ki, tüm
canlıların nebatın nefesi kesildi. Öyle derinden Allah deyip nefes aldı ki dağlar yürüyüp yerinden
oynadı, denizler coşup kabardı, kabına sığmadı, güvenli bir yer arayan ağlayan korkmuş bir yavru
gibi, anasının kokusunu hissetmek için yerin göğsüne vurdu kendini. Nehirler taştı, her
gözyaşından yeni irili ufaklı göller oluştu…