bilglik 6

398 Bilgilik
…
Evvel zaman içinde diye başlıyor ders. Ben yokken anam-babam sevdiceğim, çoluğum çocuğum,
ceddim dedem yokken. Türkü, İngilizi, Afrikalısı, Moanı, Azteki, yokken.
Adem ve Havva hiç yokken.
Masmavi sular, yemyeşil ormanlar, kızılın her tonuyla çöller, bildiğimiz renkler
algılayamadığımız bin bir tonuyla varken, hayvanlarıyla kuşlarıyla börtü böcekleriyle kendi
kendine, kendi kurallarıyla devinirken doğa;
An kaplumbağa kadar yavaş, zaman dalan bir kartal, avına saldıran çıngıraklı yılan kadar
hızlıyken...
Güzeldi, hoştu, düzenliydi kurallar tıkır tıkır işliyordu. Tüm canlılar, cansızlar, nebaat kendisine
öğretildiği gibi sadece rabbini zikrediyordu. Her zikrediliş sayısı ve çeşidiyse, varlığının görünen
kısmının değişimi, gelişimi olarak gözüküyordu. Mevsimler dönerken birbirine, kuru tohum
rüzgarda savrularak uygun toprağa ulaşana kadar yol alıyor, yerini bulduğunda rüzgar üzerini
getirdiği toprakla örtüyor, uzun sessiz bir kış uykusunda, içinde adının yazıldığı su damlası can
suyu olduğunda, bebeğin ana rahmindeki dingin korunaklı büyümesi gibi tohumun içindeki nokta
uyanıyor, canlanıyor, gelişip büyüyordu. Kışlar bahara, kavurucu sıcaklar rahmet dolu yağmurlu
günlere dönerken gökten düşen her damla, yeşerteceği can suyu olacağı tohumu bulurken her an
yeni doğumlar yeni yaratılışlar oluyordu sayısı belli. Güneşin yüzünü göstermesiyle toprak
milyarca kendisini var edene ana rahmi olup sayısız doğumlar gerçekleştiriyordu. Bağrından
çıkanların büyüyüp serpilmesini izlerken, onların şen seslerine karışan, binbir çeşit zikirlerini
dinlerken doğumun sıkıntısını, sancıların şiddetini unutuyor ve huşu içinde yaşıyordu.
Yıllar, on yıllar, yüzyıllar sonra sonunda huzura ermişti. Mevlana gibi zamanın an olduğu
sonsuzluktaki cezm halinde aşkından, bahşettiklerine hamdından yaradanına dönüyordu.
Gözlemliyordu kendi kendine sayısı belli yaradılışlarında hiç bu kadar mükemmel, hiç bu kadar
güzel hiç bu kadar eksiksiz, hiç bu kadar fazlasız olmamıştı. Canlı cansız herkes her şey hiç bu
kadar uyum içinde ahenkle tek bir vücud olmamıştı.