bilglik 6

Bilgilik 397
Kuşlar çıldırasıya ağlıyordu. Ne yana gideceklerini bilemeden deli deli sağa sola, yukardan
aşağıya dalıyor, sonra göğün göğsüne kanat çırpıyorlardı.
Yatağında uyuyan çocuğun baş ucundaki küçük cam fanustaki pembe Japon Balığı, canhıraş
çırpınışlarla kendini cam duvarlara vuruyordu.
Hayatının kaynağı sudan fırlayıp çıkmak istedi, nafile çabalarla.
Küçük küçük dalgalar oluştu. Bir iki damla su sıçradı, kırmızı beyaz bisikletiyle rüyasındaki beş
yaşındaki Ayşe”nin Murat”ın yanağına.
Kabus gördü. Karanlık bir odada sıkışıp kalmıştı. Oda her yandan hızla daralıyordu. Panik, korku,
korkudan öte dehşetle açtı gözlerini. Avazı çıktığı kadar bağırdı.
Anneeee...
Sesi yankılanmadı. Odadan dışarı çıkmadı. Sesi aslında hiç çıkmadı. Uykusuna dönünce yeniden
geçecekti, son bulacaktı bu kabus, bu karanlık. Gözlerini yeniden kapatıp, gözleri kör ayısına
sarıldı. Sıkı sıkıya.
…
Doğa insanlaşıyor.
Doğa insan olmayı öğreniyor.
Doğa sevmeyi öğreniyor.
Doğa aşkı, aşkın içinden çıkılmaz karmaşasını, karmaşanın düzenini, hayal kırıklığını, öfkeyi -
tutkuyu, doğa kin ve intikamı öğreniyor.
Doğa yok etmeyi öğreniyor. Hiç düşünülmeden midesine kalbine ciğerlerine ekilen nefreti
kusuyor, korkunç böğürtülerle. Sonunu düşünmeden hareket etmeyi öğreniyor.
O iyi bir öğrenci.
Öğreticisi insan.
Zamanın belki de en uzun dersi, en kısa uygulaması.
Tüm zamanların en sabırlı ve en iyi öğrencisi,