bilglik 6

Bilgilik 131
“Bir anlık iman, yetmiş yıllık küfrü mahveder, yok eder. Nasıl oluyor ki yetmiş yıllık
iman, bir anlık günahla yok oluyor.”
“Kim Allah’ın indirdiği ile hükmetmezse, işte onlar kâfirlerin tâ kendileridir.” (Maide,
5/44)
Tekfir meselesine küfrün tarifinden başlayalım.
Küfür nedir?..
Lügat mânâsıyla küfür, nimete karşı nankörlük etmek, nimeti gizlemek, küfran etmek
mânâsına geliyor. Şer’î ıstılahta ise, küfür, “hiçbir zorlama olmaksızın kendi irade ve
isteğiyle iman hakikatlerini inkâr ve tekzip etmek, yahut tasdik etmemek, iman
edilmesi gereken mukaddesatı tahkir etmek, onlarla alay etmek, haramı helâl, helâli
haram kabul etmek” mânâsında.
İman, nasıl kalbin tasdiki ve lisanın ikrarıyla sabit oluyorsa, küfür de aynı yolla sabit olur.
Bu noktada karşımıza “elfaz-ı küfür” bahsi çıkıyor, yâni küfür olan sözler. Bu sözleri
söylediğini işittiğimiz bir kimseye hemen kâfir diyebilir miyiz?
Burada âlimlerimiz bize şu soruyu yöneltiyorlar: onun kalbi hakkında bilgin var mı? O
sözü cehaletinden mi söylüyor, yoksa mukaddesata düşmanlık namına yahut onunla
alay etmek niyetiyle mi? Bu nokta çok mühimdir. Ve bu incelik, fiiller için ameller için
de geçerli...
Merhum Elmalılı Hamdi Yazır, “Tekzib-i fiil ile adem-i fiil arasında büyük fark vardır.”
diyerek bu noktaya dikkatimizi çekiyor. Tekzib-i fiil, bir işin, bir hareketin, bir vazifenin
inkâr edilmesi, “öyle bir şey yoktur” denmesi. Adem-i fiil ise, o işin, o fiilin, varlığı
kabul edilmekle birlikte, yapılmaması, yerine getirilmemesi. Namazı inkâr etmek başka,
namaz kılmamak daha başkadır. Birincisi tekzib, ikincisi ise adem-i fiildir.
Buna göre, bir insan Kur’an-ı Kerim’in namaz emrini inkâr ederse küfre girer; ama,
bu emri kabul ettiği halde namaz kılmazsa kesinlikle kâfir olmaz. Haramları işlemek
de böyledir. Faiz alıp vermeyi Kur’an’ın yasak ettiğini, bunun ilâhî bir yasak olduğunu
kabul eden bir insanın, nefsine mağlûp olarak bu haramı işlemesi hâlinde kâfir
olmayacağı açıktır.