bilglik 6

Bilgilik 109
“Benim çocuğum yok, ardımdan okuyacak kimse olmayacak” diye ağlayan Hz. Bilal’i,
“Üzülme! Ümmeti Muhammed her ezandan sonra sana okuyacak” diye teselli edişini
sevdim.
Mute’de şehit düşen evlatlığın Zeyd’in minik yetimi, acıyla o mübarek eteğine sarılıp
ağladığında, onu kucaklayıp, hıçkırarak ağlayışın karşısında, “Ey Allah’ın elçisi, bu
nedir?” diye soranlara, “Bu, sevenin sevdiğini özleyişidir.” demeni sevdim.
Yanında, kucağındaki çocuğuna sarılan, öpüp koklayan arkadaşına gülümseyerek,
“yavruna nasıl şefkat duyuyorsan, Allah da senin şefkatinden daha çok sana şefkat
duyar” deyişini sevdim.
Sevgili kızın Hz. Fatma, her yanına girdiğinde, ayağa kalkıp karşılamanı, “hoş geldin
kızım” diye öpmeni, elinden tutup, yanına oturtmanı sevdim.
Hz. Ali ile Hz. Fatma’yı evlendirirken, ikisini karşına alıp, “Ey Ali, kızımı sana cariye
olarak veriyorum, ama unutma, sen de onun kölesisin” deyişini sevdim.
Bir Müslüman, sarhoş bir şekilde, huzuruna getirildiğinde, yanındakilerden biri sarhoşa
“Allah sana lanet etsin” deyince, o mübarek kaşların çatık, “ona lanet okumayın, ben
onu tanıdığımdan beri, o Allah ve Resulünü sever” deyişini sevdim.
Mescitte, nezaket kurallarından habersiz, yeni Müslüman olmuş birinin, burnunu sildiği
paçavrayı yere attığını görünce, pisliği yerden kendi elinle alıp, temizleyişini ve o kişiye
yumuşak bir sesle, “bir daha böyle yapma” deyişini sevdim.
Mirâc’a çıktığında, Allah Teala, “Seni ne ile şereflendireyim?” dediğinde, “Beni Sana
kullukla şereflendir” deyişini sevdim.
Yine mirâçta Rabbim “İste! Ne isteğin varsa vereyim” dediğinde, secdeye kapanıp,
gözyaşlarıyla “Senden ümmetimi istiyorum” deyişini sevdim.
Refik-i Alâ’ya, Yüce Dost’a giderken, “Sizi kevser ırmağı başında bekleyeceğim. Bana
kavuşmak isteyen, elini ve dilini kötülüklerden çeksin.” deyişini sevdim.