AVDOĞA_2023 Mayıs Fuar Özel Sayısı

domuzun ardından bakakaldığım sırada diğer taraftan
Ayhan Abi’nin ne yapacağını merak ediyordum.
Çünkü O, esasında iyi bir keklik avcısıydı ama domuzdan
da biraz tırsardı. Aslında biraz daha ciğerlerime
yüklenip, koşabilseydim, giden azılıyı yolun
karşı yamacına sararken gerine gerine atış yapabileceğimi
biliyordum fakat bu sıcakta geri dönerek,
meşeye dayadığım o yarı otomatiği almak için tepeyi
tekrar çıkmam gerektiği aklıma gelince hemen
vazgeçtim. Varsın Ayhan Abi atsın diye düşündüğüm
bir anda beklenen silah sesi geldi. Tek atış olunca
bu iş tamamdır diye düşündüm fakat kısa bir süre
sonra iki el daha silah sesi geldi. Bu sefer ilkinde vurulmadığına,
fakat diğer atışlarda yaralandığına kanaat
getirdim. Önce geri dönüp meşeye dayadığım
otomatiği aldım, sonra domuzun gittiği yolaktan
bizimkilerin yanına çıktığımda, onları heyecandan
gözleri çanağından çıkmış, olayın kritiğini yapmaya
çalışırken gördüm.
Ben azılıya ilk atışı yaptığımda, Ayhan Abi, yolun
az aşağısında domuzun çıkabileceğini düşünerek
kendini hazırlamış, benim oğlan ise O’nun 30 metre
kadar yukarısında, yolun dibindeki bir meşenin altına
oturmuş fotoğraf makinesinin videosunu hazırlamaya
çalışıyormuş. Azılı, tüfekli olan değil de elinde
fotoğraf makinesi olan bizim oğlanın 3-4 metre yakınından
yola çıkmış. Tam video ile kayda girdiği anda,
Ayhan Abi ile oğlumun arasında kalan azılıya, Ayhan
abi bir el atış yapmış. Bir taraftan koca azılının çok
yakınından geçmesi, diğer yandan Ayhan Abi’nin o
yöne tüfek doğrultarak atış yapması, bizim oğlana
fazlasıyla adrenalin yaşattığı için parmağı da istem
dışı olarak kameranın kapatma tuşuna dokunmuş.
Ben olay mahalline geldiğimde, Ayhan Abi tüfeğini
doğrulttuğunda oğlanı fark edince, doğru nişan
alamadığı için domuzu vuramadığından dert yanıyordu.
Oğlum ise “Baba sen neredesin? Beni beklemeden
gitmişsin, tüfeği de yanına almışsın, ben
burada tüfeksiz kalakaldım, tüfek olsaydı tam da
alnının ortasından vururdum şimdi ne güzel. Ayrıca
Ayhan Amca’da neredeyse beni vuracaktı, Allah’tan
oturuyordum da domuzun gövdesi beni kapattı, ya
ayakta olsaydım?” Diye sözde bana sitem ediyordu.
Ayhan abi ise hala domuzun gittiğine üzülüyor,
kurşunun domuzun üstünden gittiğini belirterek,
demek ki biraz üst tutmuşum diye atışını değerlendiriyordu.
Daha Ayhan Abi, olayın vahametini idrak
edememiş fakat ben bunları duyduktan sonra aklım
başımdan gitmişti. Artık ne Ayhan Abi’nin ne de oğlumum
bu yakınmalarını duymuyordum. Zira onlar
konuşurken ben en kötü senaryoyu düşünüyor, tüylerimi
diken diken eden bir facianın ne kadar yakın
eşiğinden döndüğümüzün bilincine varıyordum.
Ayhan Abi hala olayın kritiğini yapıyordu. Benim
büyüğüm olarak fazla bir şey söylemem doğru olmazdı
ama yine “Sen avcı bir adamsın, silahı olmayan
birini karşına değil, yanı başına alsaydın, hem
daha rahat bir atış yapardın hem de hiçbir tehlikeye
fırsat vermezdin.” Demekle yetindim. Diğer taraftan
“Haydi oğlan var diye azılıyı yolda vuramadın, peki
ya domuz karşı yamaca geçtiğinde iki kez yaptığın
atışta niye vuramadın? Demek ki sorun artık sende,
yaşlanmışsın Ayhan Abi…” diye takılarak olan olmuş
havayı biraz yumuşatmaya çalıştım.
Burada Ayhan Abi’nin suçu olduğu gibi benimde
suçta payımın olduğunu itiraf etmem gerekir. Ne
pahasına olursa olsun, önce oğlumu ben yanımdan
ayırmamam ve güvenliğini sağlamam gerekirdi. Büyük
bir facianın eşiğinden döndüğümüz bu olay karşısında,
verilecek sadakamın olduğunu düşünerek
Rabbim’e şükran dualarımı sundum.
İki sıra avcıyı geçen bu azılıyı, avı organize eden
ve atış şansı en sona kalan avcı tarafından vuruldu.
Bu da avda nasibin bir göstergesiydi.
Bir ara, domuzu ilk gördüğümde, atış mesafesinin
yarı otomatiğe müsait olduğunu düşünerek,
keşke yarı otomatikle atış yapsaydım diye hayıflanmaktan
kendimi alamasam da daha sonra amacımın
yivli ile avlanmak olduğu ve bunun kaçıracağım
domuzlardan oluşan bir bedel ödemem gerekiyorsa
da bunun için hazır olduğumu hatırladım.
Böylece yivli ile imtihanım hem başarısız bir avla
hem de facianın eşiğinden dönerek başlamış oldu.
57