Kırsal Yerleşme Planlaması

Salacık yerleşimi Akçaabat ilçesinin batısında yer almakta olup en yakın kent merkezlerine uzaklığı;
doğusunda Akçaabat’a 5,5 km, merkez ilçe Ortahisar’a 23 km, batısında Çarşıbaşı’na 17,2 km’dir. Salacık’ı
çevreleyen mahallelere bakıldığında, kuzeybatısında Akçakale, güneydoğusunda Darıca, güneybatısında
Yeniköy yer almaktadır (Şekil 3.3.). Salacık’ın doğusunda Darıca, Kavaklı; batısında ise Akçakale ve Mersin
(mülga belde belediyeleri) mahalleleri olması nedeniyle sürekliliği olan bir yerleşim aksı üzerindedir (Şekil
3.2).
Coğrafi özellikleri
Genelde Trabzon ili, özelde Akçaabat ilçesi dağlık ve engebeli bir topoğrafyaya sahip olduğundan; mahalle
(mülga köy) yerleşmelerinin büyük çoğunluğu %40’ın üzerinde eğimli arazilere yerleşmiştir. Bu yerleşimler
engebeli ve vadilerle bölünen topoğrafyadan kaynaklı olarak etek, yamaç ve sırtlarda eğimli yüzeylere
yayılmıştır. Kırsalda yer alan mahaller 1800 m. rakımına kadar dağılım gösterdiği il sınırları içerisinde,
Salacık deniz kotunda olan az sayıda kırsal yerleşmelerden biridir. Salacık ve yakın çevresindeki yükseltiler
0 ile 713 m arasında değişmektedir. Salacık yerleşmesi sınırları içerisinde ise maksimum yükseklik 300 m’ye
kadar ulaşmaktadır (Şekil 3.4).
Kentsel nüfusun ağırlıklı kıyıda kümelenmesine bağlı olarak da özellikle 750 kotun altında kalan kırsal
yerleşmeler aynı zamanda il/ilçedeki kırsal nüfusun büyük çoğunluğunun bu alanlarda ilk sıralarda yer aldığı
görülmektedir. İl düzeyinde kısa mesafe içerisinde değişebilen topoğrafik koşulların etkisi ile mahallelerinin
büyük çoğunluğu parçalı/dağınık bir dağılım göstermektedir. Salacık yerleşmesi de bu genel durumun somut
izlerini/özelliklerini taşımaktadır.
Salacık’ın (KUTU 3.4) kıyıya paralel uzanan ve kıyıya dik vadilerle içeri doğru kollar şeklinde uzanan ve
mahalle sınırlarıyla tanımlanan alanlarda, ilk 100 m yükseklikteki bölümü (0-100 m kotları arası) toplam
alanın yaklaşık %34’lük bölümünü, güneybatı yönünde kuşak olarak devam eden ikinci 100 m yükseklikteki
alanlar yaklaşık %40’lık bölümünü ve aynı yönde devam eden son 100 m yükselti kuşağı ise toplam alanın
%26’lık bir bölümünü oluşturmaktadır (Şekil 3.4). Bu dağılımda ilk yüz metrede nüfusun büyük bir kısmının
kümelendiği görülmektedir.
KUTU 3.4. DKB açısından yerleşim için sorunsuz
sayılabilecek eğim olan %10-20 arasındaki alanlar,
yerleşimlerin yaklaşık %12 gibi az bir bölümünü
oluşturmaktadır. Bununla birlikte %20-40 arası eğimin
olduğu alanlar ise %41’lik orandadır. Bu alanlar gerek
altyapı gerekse üst yapı açısından özel ve teknik çözümler
gerektirdiği gibi maliyet açısından da yüksek eğim
sınıflamalarıdır.
66