Simon Singh - Big Bang'in Romanı-Büyük Patlama ve Evrenin Başlangıcı

ufak değişimler, evrenin geçireceği evrimi tetiklemek için
yeterli olurdu.
Biraz daha fazla yoğun olan bölgeler yerçekimi kuvvetiyle
daha fazla maddeyi kendine çeker ve giderek daha
fazla yoğun olurdu, ve bu süreç galaksiler ortaya çıkana
kadar devam ederdi. Başka bir deyişle, kozmologlar yoğunlukta
ufak değişimler olduğu varsayılırsa yerçekimiyle
birlikte evrende karmaşık yapılar ve alt yapılar olabileceğini
düşünüyorlardı.
Eğer Big Bang modelinin galaksileri oluşturma yöntemi
böyleyse, yoğunluktaki ilk dengesizlikler sıra dışı
kozmik yığılmalara gebe demekti. Günümüzde, evrende
yoğunluğu yaklaşık lg/cm3 olan; örneğin su gibi birçok
nesne vardır. Mesela 1.4 g/cm3 olan Güneş sudan biraz
daha yoğundur; ve Satürn’ün yoğunluğu da 0.7 g/cm3’tür.
Öte yandan evrende neredeyse hiçbir şeyin olmadığı
büyük boşluklar da mevcuttur. Sonuç olarak, galaksilerden
devasa boşluklara kadar, her şeyi hesaba kattığımız
zaman, evrenin ortalama yoğunluğu yaklaşık
0.000000000000000000000000000001 g/cm3tür. Bu da demektir
ki özellikle bizim yaşadığımız bölgeler başta olmak
üzere evrenin bazı bölgeleri, ortalama yoğunluktan milyonlarca
ve milyonlarca kat daha fazla yoğundur.
Big Bang teorisine göre evrenin ilk zamanlarında
madde en tutarlı, uyumlu ve dengeli halindeydi; bu nerdeyse
homojen olan denizdeki çok ufak farklılıklar, bir
olaylar zincirini tetikledi ve milyarlarca yıl içinde, yüksek
yoğunluktaki galaksiler ve neredeyse hiçbir şeyin olmadığı
boşluklardan oluşan bir evren oluştu.
Böyle inanılmaz bir değişimin gerçekleştiğinin somut
kanıtlarla desteklenmesi gerekiyordu, aksi halde Big
Bang teorisi, Hoyle gibi geriye kalan birkaç Sabit Evren
modeli destekçisinin eleştirilerine maruz kalacaktı.
Evrenin ilk zamanlarında oluşabilecek yoğunluk değişimlerine
dair ipuçlarının aranabileceği ilk yer CMB radyasyonuydu.
Bu radyasyon evrenin tarihinde belirli bir
zamanda yayılmıştı, bu yüzden de bir fosil gibi işlev gör-
407