Simon Singh - Big Bang'in Romanı-Büyük Patlama ve Evrenin Başlangıcı

di, ama uygulamada çekim dengesinde oluşacak en ufak
bir değişiklik bile bu dengeyi bozacak ve faciayla sonlanacaktı.
Örneğin, Güneş sisteminden geçen bir kuyruklu yıldız,
geçtiği her yerdeki çekim dengesini bozardı. Geçtiği
bölgeye daha fazla madde çeker, ve Dünya’mn sonunu tetikleyebilirdi.
Bir kitabın sayfasını çevirmek bile evrenin
dengesini bozabilirdi ve yeterince zaman geçerse faciayla
sonuçlanabilirdi. Bu sorunu çözmek için Newton, zaman
zaman Tanrı’nın müdahil olarak yıldızları ve gezegenleri
birbirlerinden uzaklaştırdığını savundu.
Einstein, Tanrı’nın evrendeki yıldızları ayırmak için
müdahil olduğuna inanmak istemiyordu, ama aynı zamanda
sonsuz ve statik bir evren modeli bulmayı arzuluyordu.
Genel izafiyet teorisini biraz kurcaladıktan sonra
evreni yok olmaktan kurtaracak matematiksel bir hile
buldu. Yerçekimi formülüne kozmoloji sabiti dediği yeni
bir özelliğin eklenebileceğini gördü. Bu özellik uzay boşluğuna
evrendeki maddeleri birbirinden iten bir basınç sistemi
kazandırıyordu. Başka bir deyişle, kozmoloji sabiti
evrende yıldızların birbirlerini çekimine karşı çalışan başka
bir gücün olduğunu söylüyordu. Bu bir çeşit anti-yerçekimiydi
ve gücü sabite verilecek bir değerle belirlenebiliyordu
(teorik olarak herhangi bir değer alabilirdi). Einstein
kozmoloji sabitinin değerini dikkatlice seçerek biriken
çekim kuvvetini nötrleyebileceğini ve evreni yok olmaktan
kurtarabileceğini fark etti.
Bu anti-yerçekimi kuvveti uzak mesafelerde çok önem
kazanırken yakın mesafelerde önemsizdi. Bu yüzden göreceli
olarak daha ufak boyutta olan Dünya ve Güneş Sistemi’ndeki
çekimi başarıyla tahmin edebilen genel izafiyet
teorisini baltalamıyordu. Kısaca, Einstein’m gözden geçirdiği
genel izafiyet teorisi formülü yerçekimini açıklamakta
üç farklı başarı elde ediyordu: 1
1. Statik ve sonsuz bir evren olduğunu açıklıyordu,
2. Newton’in yerçekimi kanunun düşük çekim bölgelerindeki
(Dünya gibi) başarısını tekrarlıyordu,
144