Yurtsever gençlik Nisan Ayı sayı 12.

Xano fam bike û di ronahiya serê sibê de
dîsa ji nika ve lê bixe. Tevî ku Xano gelek
windahiyan dide jî, lê difikire ku di hundirê
kelê de er bike batire û lekerê xwe
pade vedikiîne ji bo ku zêde windahiyan
nede dijmin ku hîna jî hejmareke mezin bi
hêza xwe ve ye. Di hundurê kelê de bergiriyê
dike. Dema ku Serdar Xan bi artêa
xwe êrî dike, mîmariya bi heybet a kelê
dibîne, giraniya rewê fam dike. Ne mimkune
ku dîwarê Kelê derbas bibin û hewl
dide ku wê çawa dîwaran derbas bikin rêya
vê difikire. Dema artêa wî êrî dikir, Xano
û gel jî bi topan bersiv didan. Serdar Xan
bi rojan bi windahiyên giran hewl dide ku
kelehê dagir bike, lê karê wî pir zehmet e.
Xano ji berxwedana gel moralek mezin
digirt, xwarina wan li ber xilasbûnê
bû, lê kesî nedixwest teslîm bibe û
bi hemû hêza xwe li ber xwe didan.
Di sîstema eîretî ya kurdan de, kesê ku
aramiya eîrê xera bike neyê kutin, ji eîrê
tê derxistin lê tu eîr wî qebûl nake. Ew kes
bi vî rengî ceza digre. Eîra Viriîkan ku yek
ji eîrên kurdan e, giliyê Xano ji Mehmudê
Merekanî dikin, ku aramiya eîrê xera kiriye
û heta dixwezin ku wî bikujin û bi vî
awayî ceza bikin, lê Xano ewî nakuje, wî
jî destên gundiyan bizorî digre û wî dîne
Kelehê. Mehmud bi tu karî re mijul nabe.
Dibêje Xano ya herî xerab li wî kiriye,
hemû mal û milkê wî jê kiriye. Mehmud di
van rojên dijwar dibîne dixwaze xwe bigihîne
Serdar Xan ku tola xwe ji Xano hilîne.
Ji Kelehê derdikeve û diçe cihê ku Serdar
Xan û lekerê wî lê ne. Di navbera wan
de çemek heye. Serdar Xan pêî dixwaze
wî bikuje, lê dema ku Mehmud dibêje ez
teslîm bûme û dê alîkariya wî bikim, wî nakuje.
Mehmud li ser kaxezekê dibêje ku li
pa kelê rêyeke avê ya bi keviran heye. Ew rê
rêya ku hewcedariya avê ya kelê tê peydakirin
e. Dinivîse, ku ew avê bibire, av naçe kelê
û ew ên tî bibinin, gel jî wê teslîmî wî bibin.
Paê Serdar Xan rêya avê dibîne û ava rê dibire
û li bendê dimîne. Roja din xelkê kelê pê
dihesin ku av di bîrê de pir kêm e, Xano pê
dihese ku dijmin ev yek kiriye. evekê bi qasî
sed leker diîne ser kaniyê ku ji xelkê kelehê
re avê werbigirin, lê dijminê ku li kêleka çem
ketibû kemînê, hemîyan qetil dike. Dema
dibîne ku lekerên wî venegeriyane, difikire
ku alîkariyê ji eîran bixwaze. Kurê xwe yê
mezin û lekerekî bi xwe re diîne da ku ji
cihekî din ê kelê re biçin xeber bidin, lê kurê
wî û lekerê din jî ji aliyê dijmin ve tên ehîdkirin.
Xano dibîne ku alîkarî jî nabe û xelkê wî
ji ber birçîbûn û tîbûnê di reweke neba de
ne, Xano meclîsê dicive û li ser rewê diaxvin.
Dibêje ku wan li hember mezintirîn artêa
sedsalê berxwedaneke mezin nîan dane û
tevî vê yekê jî qutbûna rêya avê û qedandina
xwarinê rew dijwar kiriye. Lê çi dibe bila bibe,
dibêje ez teslîmî ah nabim, xelkê meclîsê jî
jê re dibêjin em teslîm nabin. Xano pêniyar
dike ku barûtê li binê kelê deynin û kelê biteqînin
û bi gel re biryara teqandina kelê didin
û kelê diteqînin.Teslimî dijmin nabin û canê
xwe feda dikin. Ew gelên Kela Dimdimê bûn,
ku rastiya jiyana azad bi hev re serpêhatî
kiribûn û teslîmî dijminê ku destûr neda vê
jiyana azad nebûn, bi hev re canê xwe feda
kirin. Heta dijmin jî ji kesên ku ev destan
nivîsandine matmayî ma. Berxwedana Kela
Dimdimê li gundên dûr ji ziman derbasî gelê
Kurd bû, bû destanek û heta îro da jiyandin.
Yên ku hê jî berxwedana wan didomînin, dixwazin
rastiya jiyana wan ya azad biceribînin,
li hemberî dijmin serî natewînin, heta ku
encam bigrin berxwedana xwe didomînin.