Son Ümit Fanzin

son

ümit

TÜM SAYILAR

2013-2015

içerik

2013 - 2015

A. Gülşah Onur

Adem Öner

Ahmet Suat

Berfin Çelebi

Burak Çakır

Büşra Benek

C. Melik Dıvarcı

Canan Hazal Erkek

Colin Mitchell Williams

Ebru Özden

Efe Elmastaş

Ender Temir

Gizem Kaya

İrfan Kurudirek

Kevser Sares

Leyla Usta

Mehmet Eren

Mert Dizdar

Mertcan Çakmay

Merve Akyüz

Merve İlayda Bekgöz

Meryem Aksu

Mustafa Kolu

Nisanur Karataş

Okan Nasuhoğlu

Onur Sevim

Pelin Çavuş

Sir Thomas Wyatt

Soner Üçkuşoğlu

Yasin Özyücel

Zeynep Demir

İmtiyaz Sahibi & Yayın Yönetmeni: Burak Çakır

Editör: Bahri Mert Demirel

Tasarım & Yeniden Düzenleme:

Son Ümit Medya

sonumitmedya@gmail.com

F A N Z İ N

Y E N İ D E N

Tekrar merhaba,

İlk gençlik yıllarımızda, henüz lise çağımızda yayımlamaya

başladığımız ve bir şekilde kopamadığımız Son Ümit artık on

yaşında. Ve biz fanzinin onuncu yılına özel olarak hazırladığımız

derleme ile yeniden sizlerleyiz.

İki yıl süren yayın hayatımız boyunca; edebiyat ve yazın ile henüz

tanışmış birçok yazarı geniş kitlelerle buluşturduk, sanat

dünyasının pek çok değerli kalemini ağırladık. Ankara başta olmak

üzere İstanbul, İzmir ve Elazığ'da edebiyatseverlerle buluştuk.

İnternet sitemiz sayesinde doksan binin üzerinde okura ulaştık, şiir

dünyamızın yeni isimlerini teşvik etmek adına şiir yarışması

düzenledik ve hepsinden önemlisi pek çok anı, arkadaş biriktirdik.

Bir çoğumuz için mihenk taşı mahiyetinde olan Son Ümit'i

düzenlemek ve siz değerli okurlarla yeniden buluşturmak arzumuz

da bu yüzden; geçmiş güzel günleri yâd etmek. Gelecek güzel

günlerin ümidiyle...

B u r a k Ç a k ı r

son

ümit

SAYI: 1 EKIM 2013

B U R A K Ç A K I R

M E R V E A K Y Ü Z

C A N A N H A Z A L E R K E K

M E R V E İ L A Y D A B E K G Ö Z

P E L İ N Ç A V U Ş

içerik

ekim 2013

Birisi Kadın Mı Dedi?

Senden Sonra

Hangi Yaş, Hangi Müzik?

Burgas

İbra

Merve Akyüz

Pelin Çavuş

Canan Hazal Erkek


Burak Çakır




Son Ümit Medya


M E V S I M L I K F A N Z I N : 1

G İ R İ Z G A H

Merhabalar,

Sekiz yıl önce, henüz lisedeyken başladığımız bu fanzin

o dönemde edebiyat dergilerinde kendisine yer

bulamayan biz gençlere bir nefes olmuştu. Sıhhıye'de

küçük bir fotokopi merkezinde basılan ve teneffüs

aralarında tek tek zımbalayarak kitabevlerine

dağıttığımız Son Ümit online etkileşimleriyle birlikte on

binlerce okura ulaşmayı başarmış, pek çok yeni yazarın

ortaya çıkmasını sağlamış ve fanzin kültürünün henüz

yeterli ilgi ve tanınırlıkta olmadığı dönemde cesur bir

adım atmıştı.

Bugün bir medya oluşumuna evrilen Son Ümit'in

doğuşunu hataları ve sevaplarıyla sizlere göstermek ve

biraz da nostalji yaşayalım istedik. Dün ya da bugün,

iyisiyle-kötüsüyle yanımızda olan, okuyan ve yazan tüm

dostlarıma teşekkürü borç biliriz.


B İ R İ S İ K A D I N M I D E D İ ?


O n l a r c a k i ş i n i n b i r a r a y a

g e t i r i l m i ş e n a z a , a n c a i n d i r i l e b i l m i ş

h a l i d i r k a d ı n . Ç o r a b ı n ö t e k i t e k i n i n

y e r i n i h e r z a m a n b i l e n , m i l y o n l a r c a

a y r ı n t ı y ı t e k p r o g r a m d a

b ü t ü n l e y e b i l e n d i r . İ n d i r i m g ü n l e r i n i n

y e g â n e t a k i p ç i s i , d o ğ r u

k u l l a n ı l d ı ğ ı n d a t a m b i r i l e t i ş i m

a r a c ı d ı r k a d ı n .

A k t a r ı l m a s ı g e r e k i l e n b i l g i y i d ü z g ü n

k o d l a r s a n ı z , g i d e c e ğ i y e r e r ö t a r s ı z

u l a ş a c a k t ı r k i b u d a k a d ı n ı n a s l ı n d a

i l e t i ş i m t e k n o l o j i s i n i n e n b ü y ü k r a k i b i

o l d u ğ u n u n i s p a t ı d ı r . A r a b a i ç i n d e s o l e l i

t e l e f o n i ç i n y a d a c a m d a n ç ı k a r t m a k

a m a ç l ı k u l l a n m a y a n , f a k a t h â l i h a z ı r d a ,

p r a t i k t e y e t e r s i z t a m t e ş k i l a t l ı a r a b a

s ü r ü c ü s ü n ü n k a d ı n . D i k i z a y n a s ı n ı ç o k

a m a ç l ı k u l l a n a n v e y i n e a y n ı a y n a d a n

a r k a d a k i a r a ç d ı ş ı n d a , k e n d i g ö r ü n t ü s ü n ü

t e r t i p l e y e n t e k v a r l ı k t ı r . R u h h a l i n d e k i

d e ğ i ş i k l i ğ i s a ç l a r ı n d a n a n l a y a b i l e c e ğ i n i z ,

e ş i n i n b i l e b i l m e d i ğ i s o r u n l a r ı n ı

k u a f ö r l e r i n e a n l a t a n l a r d ı r o n l a r . Ç ü n k ü

u n u t u l m a m a l ı d ı r k i h e r k u a f ö r s a ç y a p ı m

ü c r e t i k a r ş ı l ı ğ ı n d a d e r t d i n l e y e n

p s i k o t e r a p i s t l e r d i r . A l t ı n g ü n l e r i n i n e v

s a h i p l e r i d i r k a d ı n l a r .

K a h v a l t ı h a z ı r l a y ı p a y n ı a n d a a k ş a m

y e m e ğ i n i n m e n ü s ü n ü d ü ş ü n e n , ç o c u k l a r ı

h a z ı r l a y ı p o k u l a g ö n d e r e n , t ü m b e ş

d a k i k a l a r a r a ğ m e n e ş i n i u y a n d ı r a n e v i

t e m i z l e y e n , ç a l ı ş a n , a r t a k a l a n v a k i t t e d e

e ş i n i , i ş e u ğ u r l a r k e n k r a v a t ı n a s o n b i r

r ö t u ş a t a n d ı r .

Y e r i g e l i n c e a ğ r ı z a l ı p r i z l e r e e l a t a n ,

d a m l a y a n m u s l u ğ u t a m i r e d e n d ü ş m e

t e h l i k e s i n e r a ğ m e n t ü m g a y r e t i y l e o

c a m d a t e k l e k e b ı r a k m a y a n e k s i k s i z

t a b i r i y l e c a m c a m b a z ı d ı r k a d ı n . H e r

ş e y i n o l d u ğ u g i b i k a d ı n d a D o ğ u - b a t ı

e k s e n i n d e y e r b u l u r . L i t e r a t ü r d e

k a d ı n d ı r i ş t e . A m a a y r ı l ı r i k i y e h e r ş e y

g i b i . D o ğ u ' d a t e k s o b a l ı e v d e , 9 - 1 0

ç o c u k l a g e ç i m s ü r d ü r m e y e ç a l ı ş a n ,

s a b a h ı n o s o ğ u ğ u n d a s o b a y a k a n , e v d e

m i s a f i r v a r s a s o f r a y a o t u r m a y a n d ı r

k a d ı n . S e v g i l i l e r g ü n ü n d e n b i r h a b e r , o

g ü n d a y a k y e m e d i ğ i i ç i n ş ü k ü r e d e n d i r

k a d ı n . K ü ç ü k y a ş t a s a t ı l a n ,

ç a l ı ş m a d ı ğ ı i ç i n d e ğ e r v e r i l m e y e n , i k i

s a t ı r b i l g i d e n u z a k l a ş t ı r ı l a n , g e r i

k a f a l ı z i h n i y e t a r a s ı n d a e r i y i p

g i d e n d i r k a d ı n , ö n c e b a ş l ı k p a r a s ı a d ı

v e r d i k l e r i b i r d e l i s a ç m a s ı p a r a y a

s a t ı l a n d a h a s o n r a d o ğ u r a m a d ı ğ ı k u m a

g e t i r i l e n b i r ü r e m e a r a c ı d ı r k a d ı n .

K e n d i s e ç e m e d i k l e r i h a y a t ı y a ş a y a n , b i r

e t p a r ç a s ı u ğ r u n a ö l d ü r ü l e n s e s s i z

ç ı ğ l ı k t ı r k a d ı n . B i z e r k e ğ i z d i y e

d o l a ş a n , k a h v e d e o k e y t a ş ı d i z m e k t e n

b a ş k a b i r h a l t a y a r a m a y a n e g e m e n

t o p l u m i ç i n d e e z i l e n d i r k a d ı n . O r t a

A s y a ' d a H a n ' ı n H a k a n ' ı n y a n ı n d a s ö z

s a h i b i o l a r a k t o p l a n t ı l a r a k a t ı l a n

k a d ı n l a r d a n g e r i y e k a l a n l a r d ı r

k a d ı n . A d ı n ı ç ı k a r m a b a h a n e s i i l e

i s t e y e n i n i s t e d i ğ i g i b i d i l e d i ğ i n i

y a p t ı r a b i l d i ğ i b i r o r t a m d a ç a l ı ş a n d ı r

k a d ı n . D ö r t d u v a r ı n h a l i n i s a d e c e

k e n d i s i b i l e n , o e v d e n a n c a k e f e n i n

ç ı k a n d i y e n b i r a i l e n i n ç o c u ğ u d u r

k a d ı n . E ş i t h a k l a r ı i ç e r e n y a s a l a r ı n

s a d e c e b a t ı l ı h a l k ı v u r d u ğ u b i r d ü n y a d a

k a d ı n o l m a y a ç a l ı ş a n d ı r k a d ı n . 2 0 0 2

y ı l ı n d a e ş l e r i t a r a f ı n d a n 6 6 k a d ı n ı n

ö l d ü r ü l d ü ğ ü b i l i n i r k e n 1 0 y ı l d a b u

r a k a m 2 0 k a t ı n a ç ı k t ı ğ ı b i r ü l k e d e

y a ş a m s a v a ş ı v e r e n d i r k a d ı n . Ş a i r ş ö y l e

d e r ;

N E K A D I N L A R S E V D İ M K İ Z A T E N

Y O K T U L A R , Y O K T U L A R Ç Ü N K Ü

Ç O K T A N Ö L M Ü Ş T Ü K A D I N

Senden sonra ne yaptım dersin?

Güneşin batışını izledim,

Yıldızların kaymasını izledim,

Sessizliğimi sensizliğime katarak dinledim.

Hani demiştin ya bana;

"Bensiz yapabilir misin?" diye

Ben sensiz nefes bile alamam

Şimdi diyeceksin

"Ama sen bensiz?"

Sen, güneşin batışını izlerken kurduğum hayalim,

Kayan yıldızlarda ki dileğim

Sensizlikte ağladığım tek gerçeksin!

Hani demiştin ya bana;"

Bensiz yapabilir misin?" diye

Yapamam, yapamıyorum...

PELİN ÇAVUŞ | SENDEN SONRA

HANGİ

YAŞ,

HANGİ

MÜZİK?

CANAN HAZAL ERKEK

TBu nadide gençlerimizin arasından birkaç tanesi

ise:- ''Benim için Abdal, Bozlak kültürü bir başkadır.''

der.Ve ayrı bir grup vardır, bu da bakın ne der bu

sorumuza:-'' Arabesk dinlerim, beni en iyi anlatan o!

Diğerleri müzik mi ki?''Alınan bu cevap çoğu kez

yadırganır:'' Bu yaşta bu müzik dinlenilir mi ki?'' diye

Hani yeni tanıştığınız bir insanla konuşmaya

çalışırsınız da sohbet bir türlü ilerlemez ya, işte o

düşündürür insanları.Peki, Arabesk Müziğin yaşla ne

ilgisi vardır?Arabesk '' Arap tarzı ''

an sığındığınız bir soru cümlesi vardır:''Hangi tür

müzikten hoşlanırsınız?''Eğer karşınızdaki kişi genç

demektir.Araplardan esinlenerek Türk müziğine

uyarlanmıştır.Aşkı, umutsuzluğu konu alır hep.Bu

ise genellikle:- '' Rock ve pop!'' der.Bu defa '' kimleri

dinlersin?'' dersek:- '' Michael Jackson favorimdir

müziği seven çok büyük bir kesim var. Bazı insanlar ''

entelektüel '' görünmek adına sevdikleri halde,

sevmezmiş gibi görünürler.Özellikle de gençlerimiz

ama Metallica da dinlerim''.Bu cevabı almamız

kaçınılmazdır. Kıymet bilmezliğimiz değil midir bu?

Örneğin; eskilerden '' Gülden ve Neşe Karaböcek ''

tarafından çok sevilmekte.Tabii buna karışmıyoruz;

önemli olan müziğin ruha hitap etmesi...Bu müzik

kardeşler için de böyle olmadı mı?Bu sanatçılar gibi

niceleri var fakat unutulmaya yüz

türleri insanların konuşmasından tutun da;

tutulmakta.Gündemde olmadıkları için ne yazık ki

görünümüne kadar farklılık gösterir.İnsanımız; kim

hangi tür müzik dinler, onu da tipinden anlıyor şu

bilinmiyorlar.Hani hep ünlüler yaşamını yitirdikten

sonra daha bir değer görür ya işte...

günlerde.

Burgas

Bulgaristan’da gördüğümüz ilk yer bakımsız bir köy oluyor,

köylüler sıcakkanlı, samimi insanlar ilerledikçe etraftaki insanlar

bizlere selam verip, el sallıyorlar. Köyü geride bırakırken

gözlerimiz bakımsız, tabelasız yollara dönüyor. Burgas’a ulaşmak

uğruna geçtiğimiz yolları tekrar tekrar geçiyoruz, bu topraklarda

kaybolup gideceğiz diye bir panik yaşıyorum. Küçük kasabaların

yanlarından geçiyoruz bu kez. Çoğu bina ve araç eski, garip,

paslanmış.


Bu benim ilk yurt dışı deneyimim

olacağından çok heyecanlıydım. Uluslar arası bir

organizasyon olan International Folklore Festivale

davet edilmiştik. Bir taraftan Bulgaristan hakkında

edinebileceğim tüm bilgileri edinmeye çalışıyor diğer

taraftan ise heyecanımı yenmeye çabalıyordum. Çok

zengin olmadıklarını biliyordum fakat bu onların

medeni insanlar olmalarına engel de değildi. Gerekli

bilgileri de edinince bavullarımızı doldurduk ve

hemen yola çıktık. Yolculuğumuzun ilk adresi

Zonguldak oldu, Kardeş halk dansları grubumuzu alıp

o güzelim Karadeniz’i kısaca turlayarak rotamızı

Burgas’a çevirdik. O an için hedefimiz sınır kapısına

ulaşmaktı, ilerleyen saatlerde vardıkta zaten… Hudut

kapımız Edirne Kapıkule Sınır Kapısıydı. Kapıkule

yeni inşa edilmiş, gayet büyük ve modern bir yapı

olarak karşımıza çıkıvermişti. Tarafsız bölgeden

Türkiye çıkışı-Bulgaristan girişine ilerliyoruz. Tüm

ekip geçiş işlemlerini tamamlandığında, Türkiye’ye

son defa bakıyoruz, geçi bir ayrılık da olsa insan

vatanından ayrılırken hüzünleniyor. Bulgaristan’da

gördüğümüz ilk yer bakımsız bir köy oluyor, köylüler

sıcakkanlı, samimi insanlar ilerledikçe etraftaki

insanlar bizlere selam verip, el sallıyorlar. Köyü

geride bırakırken gözlerimiz bakımsız, tabelasız

yollara dönüyor. Burgas’a ulaşmak uğruna geçtiğimiz

yolları tekrar tekrar geçiyoruz, bu topraklarda

kaybolup gideceğiz diye bir panik yaşıyorum. Küçük

kasabaların yanlarından geçiyoruz bu kez. Çoğu bina

ve araç eski, garip, paslanmış. Daha sonra edindiğim

bilgiye göre Bulgaristan, sosyalist yapıdan pek

uzaklaşmamış, bir şeyi hurdaya çıkana kadar

kullanmak yasalaşmış. Nihayet vardığımız haberini

alıyoruz ancak Burgas’ı yoğun stres ve sıcaklıkla

karşılaşıyoruz, yol baya yormuş bizi. Burgas

beklenilenin aksine epey gelişmiş duruyor.

Bulgaristan'ın ikinci büyük sahil kenti olan Burgas,

çok sakin bir şehir, ya da bize öyle görünüyor. Direkt

otelimize geçiyoruz. Sahile uzakta merkezde bulunan

bir oteldeyiz kalacağımız oteli beş ülke ile birlikte

paylaşıyoruz. İlk gün tanıtım adına “Kortej” adı

verilen şehrin göbeğinden kostümlü yürüyüşe

çıkıyoruz, Kortej için çarşıdan başlayıp milli parka

kadar yürümemiz gerekiyor ve bu oldukça zahmeti

bir iş çünkü başörtüsü kullanan tek grup biziz, bize

ön yargılı baktıklarını hissediyorum.

İlk gösteriyi belediye binası önünde

gerçekleştiriyoruz. Bir hafta boyunca bir arada

olacağım, yüzleri ilk defa burada görüyorum. Tam 11

ülkeden kendi folklorlarını sergilemek için gelmiş

büyük bir topluluk var. Belediye binasından ayrılıp

milli parka doğru yürüyoruz. Her ne kadar

hayıflananlar çıksa da benim hoşuma gidiyor,

yürüdükçe daha iyi inceleme şansına sahip oluyorum

çünkü. Çevredeki binalar oldukça iyi korunmuş,

turistik açıdan gerçekten güzel bir şehir olduğunu

size hissettiriyor. Yürürken büyük ve güzel bir parka

geliyoruz “Sea Garden” içinde onlarca anlamlı heykel

barındırmakla da kalmıyor, hemen altımızda plaj ve

Karadeniz’in şiddetli dalgaları var! Gösteri

yapacağımız yer parkın içinde bulunan “Summer

Theatre”. Burası pek çok gösteriye şahitlik etmiş bir

açık hava sahnesi ve hemen ardında muhteşem plaja

sahip. Plajlardaki güvenlik insanı kadar şaşırtıyor- En

azından bizim açımızdan diyelim-. İnsan hayatı

hakkında bu denli ciddi olmalarını takdir ediyorum.

Gösterilerimizden birini ülkede bulunan Roman

mahallerinden birine sergiliyoruz. Bizi jest olsun diye

göndermişler. Belli bir seviyede Türkçe

konuşuyorlar. Türkiye’deki akrabalarından

öğrendiklerini anlıyoruz sonradan. Küçük bir halk evi

de inşa etmişler, bir odayı kütüphaneye çevirmişler

ayrıca. Tahmin ediyorum ki kendi kültürlerine ait her

şeyi raflara sığdırmışlardır. Sahneye çıktığımızda

bizleri pür dikkat izliyorlar. Hareketlerimizden,

müzikten kendilerine ait bir şey arıyor gibiler.

Gösteriden sonra fotoğraf çekinip, uğurluyorlar

bizleri. Gezinin en zor ve en eğlenceli günü final

günü oluyor böylece. Edindiğimiz arkadaşlarımızı

uzun süre- belki de hiçbir zaman- göremeyeceğimiz

gerçeği bizleri sıkmaya başlıyor. Kortej’i son günde

yapıyoruz. Bu kez daha büyük bir ilgiyle

karşılaşıyoruz ve bu bizi daha da mutlu ediyor. Son

gösterimizi de tamamlayınca festival komitesi

tarafından gelecek seneye yine davet ediliyoruz. Bu

bir grubu üçüncü kez davet edişleriymiş. Tabii

gururumuz okşanıyor, gururlanıyoruz. Ertesi gün yola

çıktığımızda eve dönüş yolu daha hızlı oluyor, hani

ev çeker derler ya o hesap. Eğer bir gün Burgas’a

uğramak isterseniz. Hiç düşünmeden gitmelisiniz!

Son olarak Burgas’da yapılan başka festivaller de var

Caz severler için “Spirit of Burgas” sadece bir örnek.

Burgas her yönüyle sizi çağırıyor...

ibra

Yağan yağmura inat ilerliyordu Kızılay’ın

göbeğinde. Bu yağmur onu ıslatmaktan ziyade

ruhunu yıkıyor gibiydi. Buğulanmış gözlüğünü

çıkararak etrafa bakındı bir süre; Yağmurdan

kaçarak kafelere, metroya, iş hanlarına kaçışan

insanlar, yayaları hiçe sayan açar sahipleri,

malının derdine düşmüş civar esnafı ve grilere

bürünmüş Ankara! Sevmiyordu bu şehri,

sevemiyordu işte! O bir İstanbul aşığıydı ve

şehir boğuyordu onu. “Kafese kapatılmış bir

serçe gibiyim!” bazıları, özellikle Ankaralılar

Ankara’nın sözde güzelliklerinden bahseder

hemen ardın da eklerlerdi; “Madem

sevmiyorsun ne arıyorsun bu şehirde?” İşte tam

da bu noktada kanı çekiliyor, sözcükler

boğazında düğümleniyor ve susuyordu, sadece

sükût! Evet, gitmek istiyordu hatta koşarak

uzaklaşmak, tekrar dönmemek üzere gitmek

istiyordu ama gidemiyordu. Bu şehir onun

kaderiydi, yazgısıydı ya da o öye sanıyordu…

Ani bir fren sesiyle kendine geldi, hangi ara

yolun ortasına kadar gelmişti? Düşüncelerini

ötelerken adımlarını hızlandırarak karşı

kaldırma geçti, tabii şoförlerin hakaretleri

eşliğinde! Kaldırıma geçer geçmez derin bir

nefes aldı, gözlüğünü takıp kısaca etrafa

bakındı. Sokakta başıboş gezmektense bir

yerlerde oturmak daha mantıklı olacağını

düşünerek gördüğü ilk kafeye girdi. Garsonun

şaşkın bakışlarına aldırmadan gidip bir masaya

oturdu. Paçalarından akan su ardında bir iz

bırakmış oturduğu yerde şimdiden küçük bir

gölet oluşmuştu, aldırmadı paltosunu çıkarıp

yanındaki sandalyeye bıraktı. Üzerindeki şoku

atlatan garson bir elinde menü diğer elinde

kâğıt ve kalemiyle belirdi;

-Hoş geldiniz, ne alırdınız? Menüyü elinin

tersiyle iterek;

-Fark etmez. Dedi kısık bir sesle.

-Anlamadım?

Yüzünü kaldırmadan daha sert ve vurgulayarak

konuştu bu kez;

-Sıcak bir şeyler olsun da fark etmez!

Yüzüne dahi bakmadığı garson kız masadan

ayrılığınca kabalık ettiğini düşündü ancak

vicdan azabı yaşayamadan yarım bıraktığı

fikirleri kapladı aklını. Bu şehirden

bahsediyordu, neden bu şehirde olduğunu

hatırlatıyordu kendine. Unutmamak için,

vazgeçmemek için ve en önemlisi hatırlamak

için. Birlikte geçirdikleri o eşsiz saatleri,

kurdukları hayalleri ve birbirlerine verdikleri

vaatleri unutmamak için tekrarlıyordu! Çünkü

bu maziydi onu ayakta tutan, bu vaatlerdi tek

umudu ve bu şehirde olmasın nedeni yine bu

hatıralardı. Bu şehir kavuşmaları için tek yoldu,

tek çare! Her mevsim grinin hüküm sürdüğü bu

şehir, hayatın tüm renklerini tattırmış sonra da

hiçbir şey olmamış gibi susmuş, yeniden griye

bürünmüştü. Yağan yağmur gönlündeki hüznü

arttırıverdi birden daha da yalnız hissetti

kendini, kafede ki genç çiftlere imrenen gözlerle

baktı, kıskandı birlikteliklerini, aşklarını…

Garsonun geldiğini görünce önüne dönerek

beklemeye başladı ve kendince karar verdi özür

diyecekti, garson kız fazla bekletmeden yanaştı

masaya, öncelikle kolunda ki havluyu uzattı

Mert’e;

İki kat utandı Mert uzanan havluyu uzanırken

garson kızın yüzüne dahi bakamıyordu, sadece

kuru, cılız bir “Teşekkür” koptu dudaklarından.

Dudağındaki tebessümle birlikte nane-limonu

masaya bırakan kız usulca ayrıldı masadan, bir

kenara çekilip Mert’i izlemeye koyuldu. Mert aldığı

havlu sıcacıktı ve parfüm kokuyordu, kadın

parfümü! Bir taraftan kurulanıyor bir taraftan da

parfümü doyasıya kokluyordu. Sonra durdu birden

“Ne yapıyorum ben?” diye geçirdi, havluyu vermek

için garsonu çağıracakken göz göze geldiler.Boş

gözlerle birbirine bakarken hissettikleri bu buhran

da neyin nesiydi? Yoksa, yoksa etkileniyor

muydu?! “Asla!” diye bir ses yükseldi kalbinden,

ruhunun boş hanelerinde yankılandı. Bakışlarını

geri çevirdi Mert, ani bir hamleyle ayağa kalktı.

Cebinden ıslanmış birkaç lira bıraktı masaya ve

hışımla ayrıldı kafeden, kendini sağanak yağmurun

kollarına bıraktı yeniden. Paltosunun dahi

yokluğunu hissetmeden koşar adımlarla geçti

sokakları. Bünyesindeki tüm kuvveti toplayarak

ilerliyordu, bir taraftan yürüyor diğer yandan da

hayıflanıyordu; -Etkilenmek mi, o da ne?! Onca

yıllık aşka karşın ilk defa gördüğün birini tercih

etmek de neyin nesi? Ama bir dakika, bir tercih yok

ki ortada, belki biraz hoşlanmak? İyi de bu

“Hoşlanmak!” Bu kadarla sınırlı kalır mı? Tabii ki

hayır! Ani bir baş ağrısı saplanı verdi hemen

ardından baş dönmesi eşlik etti bu ağrıya,

sendelemeye başladı. Yavaşlayarak duvar dibine

doğru ilerlemeye çalıştı, dengesini yitirmiş, bir

sarhoş gibi kavuştu aradığı duvara. Duvara sırtını

verse de yığılmasına mani olamadı, şimdi Kızılay’ın

tüm sesleri uğultu gibi geliyordu tek duyduğu ses

onun sesiydi! Kafasını kaldırıp sesin sahibini arada

bir süre ancak gözleri kararıyor, göz kapakları

kapanıyor gibiydi. Nihayet gözleri kapanınca sesin

sahibi belirdi karşısında, oydu işte; sevdiceği,

ebediyeti, nuru! Yutkundu, boğazı yansa da

konuşmaya zorladı kendini, konuştuğunu

sanıyordu ama feryat ediyordu; -Melek?! Ankara

bu sessiz, acı feryadı da yuttu ve bir gri daha halka

kattı bünyesine…

-Buyurun efendim.

Burak Çakir

son

ümit

SAYI: 2 KASIM 2013


A . G Ü L Ş A H O N U R



içerik

kasım 2013

Minimal Hüzün

Bitti Çocuk

Gel-Gitler İçinde Yaşamak

Sarıkamış

İbra 2

Burak Çakır

Merve Akyüz

A. Gülşah Onur


Burak Çakır




Son Ümit Medya


F A N Z İ N : 2

B İ T T İ Ç O C U K


Y e r y ü z ü n e m i b a k a r s ı n g ö k y ü z ü n e m i

b i l m e m . G ö k y ü z ü d e y e r i n

y a n s ı m a s ı n d a n i b a r e t k e n ç o k t a ö n e m l i

d e ğ i l z a t e n . H a n g i p a r t i y e m e n s u p s u n

k i m e o y v e r d i n h i ç d ü ş ü n m e m . E t r a f a

b u k a d a r n e i d ü ğ ü b e l i r s i z

d o l u ş m u ş k e n ç o k t a g e r e k l i d e ğ i l

z a t e n . H e p s i n d e n z i y a d e b i r ç o c u k

g ö r ü y o r u m b e n . S i y a h l a r b e y a z l a r v a r

o z a m a n g r i l e r y o k d a h a . E n ç o k o m e l

z a m a n l a r . K ı r m ı z ı a y a k k a b ı l ı

y ü r ü y ü ş l e r v a r o z a m a n . S o r u n l a r e v i n

k a p ı s ı n a g e l e n e k a d a r . K a h r a m a n ı n ç o k

s e v i l d i ğ i z a m a n l a r b u n l a r . B e d e n l e r d e

ö l ü t o p r a ğ ı y o k h e n ü z , g ü l ü m s e m e k

ç o k d e ğ e r l i . U y u m a k y a t a ğ a y a t m a k

d e m e k , d ö n ü ş s ü z , o l d u ğ u n y e r d e

ö y l e c e . S e v m i ş g i b i l e r y o k , s e v m e k y a

d a s e v m e m e k s a d e c e . K a h r a m a n ı n

y a l a n s ö y l e m e d i ğ i z a m a n l a r b u n l a r .

O y u n l a r e n g ü z e l y e r i n d e e v e d ö n m e k

z o r u n d a o l d u ğ u n i ç i n g ü z e l . N e o l m a k

i s t i y o r s u n ‘ u n e n t e m i z c e v a p l a r ı

v e r i l i y o r h a l a . Ç a y ı n a b ü t ü n ş e k e r l i ğ i

b o ş a l t m a d ı k ç a o ç a y a c ı o l a c a k d a i m a .

5 d a k i k a l a r ı n d e ğ e r i b i l i n i r , b i l i n i r k i

s a n i y e s e k t i r m e d e n g i d i l e c e k t i r

u y u m a k s e b e p l i y a t a k l a r a .

S a ç l a r ı n e n g ü z e l k o k t u ğ u z a m a n l a r

b u n l a r . S o r d u ğ u n s o r u l a r h a d s i z

h e s a p s ı z . . . C e v a p l a r g i t k e n d i n a r a ş t ı r l ı

d e ğ i l , k e n d i n c e a ç ı k l a m a l ı . O t o b ü s

y o l c u l u k l a r ı s e s s i z g e ç m e z . T e m e l d e

d ü r ü s t l ü k . D u a l a r s a f . T o z v e g a z k ü m e s i

d e ğ i l , y ı l d ı z o n l a r ! O z a m a n l a r . B a y r a m l a r ,

n e h e y e c a n l ı s a b a h l a r , b ü t ü n ç o c u k l a r

b i r a z ş e k e r e t a m a m d ı r l a r . K a h r a m a n ı n

y o l l a r ı n ı n g ö z l e n d i ğ i z a m a n l a r b u n l a r .

H e p a y n ı d i z i n ü s t ü n e d ü ş t ü ğ ü n A m a h i ç

s ö y l e m e d i ğ i n . Z o r l a y e d i r i l d i ğ i n . 1 0

a d ı m l ı k o d a y a b i r b i r i n e ç ı k m a y a n y o l l a r

d ö ş e d i ğ i n . İ s t e d i ğ i n o l d u . N e i y i e t i n d e

b ü y ü y ü v e r d i n . H a d i ş i m d i d ö n g e r i y e

d ö n e b i l i r s e n . N e k a h r a m a n k a l d ı n e d e

m a s u m i y e t i n . . .

GEL-GİTLER

İÇİNDE

YAŞAMAK

A. GÜLŞAH ONUR

İnsanın yaşam döngüsü sabit değildir. Hep bir akış,

hareket vardır. Monotonluk söz konusu bile

olamaz. Yaşamınızı hareketlendirecek belki de

sarsacak şeyler de vardır. Kimi zaman yeni doğan

bir bebeğin hayata gözlerini açışını izlemek, kimi

zaman trafik kazasında annesini kaybeden

arkadaşınızın acısını beraber yaşamak. Kimi zaman

da doya doya yaşadığımız aşkın hiç bitmeyeceğini

düşünürken bir gün sona erdiğini

kabullenememek. Evet, ayrılıktan bahsediyorum.

Bütün şarkılar sizin için yazılmış gibi gelecek.

Boğazınız düğümlenecek, dinleyemeyeceksiniz.

Yeri geldiğinde hıçkıra hıçkıra ağlayarak, söverek

kulak zarınız patlayacakmışçasına o müziği

dinlemeye çalışacaksınız. Bir de ikinizin parçası

varsa, bıkana kadar dinleyeceksiniz ama bıkma söz

konusu bile olmayacak. Uyumak zor, uyanmak

kolay olacak. Erken kalkışlarınız hiç hoşunuza

gitmeyecek. Sabahı iple çekeceksiniz. Bütün gün

boyunca O'nu, yaşanılanları düşündükçe işin

içinden çıkmayacaksınız. Bazen de 'Hiç güneş

doğmasa' diyeceksiniz.Ne geceler rahatlatacak sizi

ne gündüzler. Ölmeyi isteyip ölemeyeceksiniz.

Zamanla farkınıza varacaksınız ki ölüm de kolay bir

şey değil, isteğinizce yapamayacaksınız. Hep engel

çıkacak karşınıza, sizi yaşama döndüren.

Telefonun çalmasını bekleyeceksiniz.

Aramayacağını bile bile. Her telefonun çalışında

yüreğiniz ağzınıza gelecek, bir ihtimal araması

ümidiyle saatler geçecek. Ağlamaklı konuşacaksınız

arayanlarla da, yüreğiniz burkulacak. Başkalarının

da moralini bozmamak için telefonları

yanıtlandırmamaya karar vereceksiniz. Canınız

yanacak, bir daha sevmemeye yemin edeceksiniz.

Ön yargılar oluştu mu bir kere, ortadan kalkması

imkânsız gibidir.Hayata dair hiçbir şey yapmak

gelmeyecek içinizden. Onun sesini bir kez daha

duymak için yanıp tutuşacaksınız. Defalarca aradığı

günlerin kıymetini bilmediğiniz için kendinizden

nefret edeceksiniz. Sürekli pişmanlıklar

duyacaksınız. Yaşadığınız şehri terk etmek

isteyeceksiniz. Her yerde bir anınızın olması işleri

daha da zorlaştırıyor çünkü. Ama yine de arkanıza

bakmadan gidemeyeceksiniz. Onunla bir gün bir

yerde karşılaşma umudu. Bu umut sizi gitmekten

alıkoyacak. Yeni sayfa açacak gücünüz olmayacak,

bir ayağınız boşlukta gibi hissedeceksiniz bir

yarınızın gittiğini fark ettikçe. Gelgitler içinde

yaşayacaksınız. Tabi yaşamak denilirse. Razı mısınız

bütün bunlara? Her şeyi göze alıyor musunuz?

İyisiyle kötüsüyle, acısıyla tatlısıyla her ana hazır

olun hayat yeni başlıyor…

Belki çivi çiviyi söker diye can havliyle önünüze

çıkana sarılmak isteyeceksiniz. Ya da yolda

yürürken ansızın birini durdurup hayat hikâyenizi

anlatmaya başlayacaksınız, gözyaşlarınızı

tutamadan. Ama Nafile! Düşüncesi bile tahammül

edilmez gerçekler. Rüyalar göreceksiniz, hiç

bitmesini istemediğiniz. Her sıçrayarak

uyandığınızda onun adını söylediğinizi fark

edeceksiniz. Onsuz yatıp, Onsuz kalktığınızı fark

ettikçe çıldıracaksınız.

Sarıkamış

Sarıkamış değerini göremediğimiz bir gurur kaynağı aslında.

İlçedeki kar kaliteli. Karın cinsi kristal kar olarak geçiyor. Kristal

karın özelliği sulanmaması ve kaymaya en uygun tür olmasıdır.

Bu tür dünya çapında İsviçre Alplerinde birde Sarıkamış’ta

mevcut. Kayak yapmayı her ne kadar zor olsa da öğrendikten

sonra çok eğleniliyor. 9 tane pist var ve toplam uzunlukları 25

kilometreyi buluyor. En uzun pist 5250 metre. 2 tane teleferik

sistemleri mevcut


Coğrafi yapı sebebiyle kayak sporuna

çok elverişli bir ülkede yaşıyoruz. Kayağın iyi

geçmesi için güzel tesislere ve kaliteli kara sahibiz

ama ne yazık ki uygun reklam anlayışımız yok. Çoğu

kişinin aklına Bursa ve Erzurum’un geldiğini tahmin

edebiliyorum yalnız benim bahsedeceğim yer;

“Sarıkamış” olacak…

Sarıkamış, Kars’ın 55 kilometre uzaklığındaki

ilçesidir. İlçe I.Dünya Savaşı’nda acı bir tarihi olaya

şahit olmasıyla biliniyor daha çok. Kuzeydeki Allahu

Ekber dağlarında Ruslara karşı olan Sarıkamış

Harekat’nın ( Aralık 1914- Ocak 1915) yapıldığı

90.000 askerin şehit düştüğü dün gibi hatırlarda

hala. Kars-Sarıkamış yolu üzerinde Şehitler adına

yapılmış bir anıt mevcut.

Sarıkamış’a yaklaştıkça hava serinliyor, kabanlarımıza

sarılıyoruz. Sarıkamış’a sonbaharda gitmiştim ama

yerel iklim kışı herkesten önce kucaklamıştı.

Sarıkamış’a tren yolu ile de ulaşabilirsiniz. Tren

istasyonu Yukarı –Eski- Sarıkamış’ta. İlçeye girişte

sizleri taştan Rus evleri karşılıyor. Zamanında at

ahırları ve konaklama için kullanılan yapılar,

günümüzde askeriye tarafından restore edilip lojman

olarak hizmete sunulmuş. Çoğu devlet binası da Rus

evlerinden oluşmaktadır. Bu evler yüksek duvarları

sayesinde uzun geçen kış aylarında soğuğu en aza

indirmek için birebir yapılar.

Görülmesi gereken Rus evi halk arasında “Katerina

Köşkü” aslen Çar Nikola Köşkü’dür. Çar Nikola bu

köşkü 1896 yılında oğlu Alexi’e rehabilitasyon

merkezi olması için yaptırmış. Bu görkemli yapının

kar altında yıllarca gizlenmesi karın soğuk öldürücü

yanını bir kez daha gözler önüne seriyor.

Sarıkamış değerini göremediğimiz bir gurur kaynağı

aslında. İlçedeki kar kaliteli. Karın cinsi kristal kar

olarak geçiyor. Kristal karın özelliği sulanmaması ve

kaymaya en uygun tür olmasıdır. Bu tür dünya

çapında İsviçre Alplerinde birde Sarıkamış’ta mevcut.

Kayak yapmayı her ne kadar zor olsa da öğrendikten

sonra çok eğleniliyor. 9 tane pist var ve toplam

uzunlukları 25 kilometreyi buluyor. En uzun pist

5250 metre. 2 tane teleferik sistemleri mevcut.

Eğlence olarak başka bir aktivite atlı kızak kiralayıp

kayak merkezinin dış tarafında gezebilirsiniz.

Konaklama için kayak merkezinde bir otel mevcut

veya Sarıkamış merkezde Öğretmen Evi bulunuyor.

Halk geçiminin hayvancılık ve kış turizmi ile

karşılıyor. Toprakları meyve- sebze için çok

yavan.Son olarak Sarıkamış Kar Festival’inden

bahsetmek istiyorum. Sanatkârlar buzdan

heykellerinin halkın beğenisine sunuyor ve yerli

sanatçılar konserlerini en sıcak şekilde vermeyi ihmal

etmiyor. Sarıkamış, unutulmuş bir yer olmayı kabul

etmiyor aslında.

ibra

Birinci Bölümün Devamı...

Küçük, küf kokulu, eski bir oda…Odayı

kaplayan daimi karanlık çekimser, sessiz…Gece

yeni misafirini izliyor usul usul, duvar ise yer

yer çatlamış. İçeriye giren dondurucu rüzgâr da

kırılıyor onu görünce, yanağına buseler

kondurup yok oluyor odada. Oysa o bunlardan

habersiz öylece yatıyor, ara ara sayıklarken

nadiren de olsa birkaç damla yaş süzülüyor

yanaklarından, eşlik ediyor sessiz

feryatlarına;“Gitmem

gerekiyordu,

biliyorsun…”Sonra yeniden susuyor ama

kâbuslarıyla boğuşmaktan kaçamıyor. Geçen üç

yıl içerisinde mahkûm olduğu bu şehirde

adımlamadığı hiçbir yer kalmamış, çalmadık

kapı bırakmamıştı ne var ki muvaffak

olamamıştı. Ümidini iyiden iyiye yitirdiği şu son

iki ayda vücudu güçten düşmüş ve nihayet dün

takat yetiremeyerek yığılıp kalmıştı. Yinede

şikâyetçi değildi. Çünkü bu yorgunluk, bu

hastalık ona sevdiceğinin nadide ve son

hediyesiydi, sitem etmeyişinin veya tedavi

olmak istememesinin nedeni de buydu ya zaten.

Vücuduna bu hastalığı o vermişti ve ondan

gelen her şeye razıydı en başından. Ah, bir de

kendi gelebilseydi! Ebediyet’i bir türlü

gelemiyordu ve bitemiyordu bu hasret…Dile

kolay, ayrı geçen on yıl, on koca yıl! Kalbi aşk

ateşiyle Yanerken ruhunu donduran on yıl ve

daha ne kadar süreceği meçhul bir hicran.

Hiç göremediğin birine yıllarca âşık kalabilmek,

sadık olmak ne büyük bir erdemdir ya rabbi! Bir

nefes kadar kısa kadar ömründe onun adını

haykırarak geçirmek, tüm engellere, tüm

davetlere sırt dönerek aşkının peşinden

gitmek. Aşkın varlığını inkâr edenlere verilecek

en iyi cevap değil midir?

Ayrılacakları o son gün sarılıp ağlamışlar ve söz

vermişlerdi:

-Melek’im gitmem gerekiyor, biliyorsun ama bu

bir ayrılık değil bilakis aşkımızı deneyeceğimiz

bir sınav. Nurum, benim bu sınavdan bir korkum

yok!

-…

-Yoksa sen bize güvenmiyor musun, neden bu

gözyaşları?

Melek konuşmaya çalıştı ancak hıçkırıkları buna

mani oluyordu. Yutkunduktan sonra titrek

dudaklarında ancak bir kelime dökülebildi:

-Gitme!

Bir süre cevap veremedi Mert, ağlamak istedi

doyasıya ama sevgilisine destek olmalı ve teselli

etmeliydi. Bir şiir geldi o an aklına:

“Biz hiç ayrılmayacağız sevgilim.

Ruhum senin, kalbim senin!

Mesafeler hicran belirtemez,

Gönüller bir oldukça!”

Yatağında sere serpe yatıyorken Mert, kapının

dışından sesler geliyordu. Ürkek adımlarla biri

yaklaşıyordu kapıya, nihayet kapının önüne

gelince sesler kesildi. Sonra yine aynı ürkek

edayla araladı kapıyı. Kapı tamamen aralanınca

koşar adım terk etti odayı karanlık, rüzgâr ise

hırsla hücum etti açılan kapının üzerine, kapı

birden çarpıverdi böylece hâkimiyetine

kavuşmuş oldu gece.

Kapının çarpmasıyla sıçrayarak uyanmıştı Mert.

Zaten çarpan kapıya yeterince korkmuşken bir de

Mert çığlıklarla uyanması garson kız iyiden iyiye

korkutmuş olduğu yere sinivermişti. Mert mahmur

gözlerle etrafa bakıyordu hala:

-Kim vara orada?!

Kızcağız sindiği duvar dibinden yavaşça

doğrulurken cevapladı:

-Sibel ben, bu kafenin garsonuyum.

-Hangi kafe, neresi burası?

-Hani ıslanmışdınız da kafeye oturmaya gelmiştiniz

-…

-Sonra aniden çıkıp gitmiştiniz, ceketinizi

unuttuğunuz için peşinizden geidim ama baygın bir

hade bulduk sizi. Biz de buraya getirdik sizi…

Sibel bir süre eliyle duvarı yokladı ve lambanın

anahtarını buldu sonunda. Düğmeye basınca odaya

hafif bir ışık yayıldı. Odanın tamamını

aydınlatmaktan aciz bu ışık Mert’in gözünü almaya

yetmişti bile, Gözlerini iyice umarak:

-Kapat şu lambayı, uyumak istiyorum!

-Ama kâbus görüyordunuz

-Hayır, onu görüyordum! Lütfen kapat şu lambayı.

-Gitmedim!

Burak Çakir

son

ümit

SAYI: 3 OCAK 2014





S I R T H O M A S W Y A T T

M E R Y E M A K S U

içerik

kasım 2013

Yoruluyoruz

They Flee From Me/ Onlar Benden Firar Eder

Dursun Zaman

Mardin

Amaçsız Frekans

Ah Be Sevgili

Burak Çakır

Sir Thomas Wyatt / Çeviri: Meryem Aksu

A. Gülşah Onur


Burak Çakır

Merve Akyüz




Son Ümit Medya


F A N Z İ N : 2

Y O R U L U Y O R U Z

Yıllar geçtikçe uyumak da dinlendiremiyor bizleri. Çünkü

oynamaktan değil yaşamaktan halsiz düşmüşüz ve yorulan ne

bacaklarımız ne de bedenimiz; artık yorgun ruhumuz,

kalbimiz...Eskisi gibi akmıyor gözyaşlarınız ve susmayı

öğretiyorlar size, daha çok yoruluyorsunuz. Söyleyecekleriniz

birikiyor, farkında olmadan yalnızlık çekiyorsunuz.

Sırtladığınız hayat yükü ağır gelmeye başlayıp da sarkınca

suratınız, yakınlarınız dahi tahammül edemiyorlar size.

Mecburen “Mutluluk” maskesini takıp mutluyu oynuyorsunuz.

İşte o zaman fark ediyorsunuz her surete yapışmış maskeleri,

dönen bunca oyun içinizi ürpertiyor ve özlüyorsunuz;

çocukluğunuzu, masumiyetinizi arıyorsunuz. Ömrünüz o

masumiyeti aramakla geçecek, bilmiyorsunuz...

Öğrendiğiniz vakit eliniz kalemle buluşuyor;

“Masumiyetimi özledim nicedir,

Gözleri doğrudan ötesini göremeyen,

Çocukluğuma hasretim.

Artık gelmiyor düşlerimi kaplayan nur,

Bir türlü dolmuyor hayallerimin yeri!

Yastık altı ettiğim huzuru bulamıyorum."


They flee from me that sometime did me seek

With naked foot, stalking in my chamber.

I have seen them gentle, tame, and meek,

That now are wild and do not remember

That sometime they put themself in danger

To take bread at my hand; and now they range,

Busily seeking with a continual change.

Thanked be fortune it hath been otherwise

Twenty times better; but once in special,

In thin array after a pleasant guise,

When her loose gown from her shoulders did fall,

And she me caught in her arms long and small;

Therewithall sweetly did me kiss

And softly said, “Dear heart, how like you this?”

”It was no dream: I lay broad waking.

But all is turned thorough my gentleness

Into a strange fashion of forsaking;

And I have leave to go of her goodness,

And she also, to use newfangleness.

But since that I so kindly am served

I would fain know what she hath deserved.

SIR THOMAS WYATT

Onlar benden firar ederler ki bir zaman arandım

Çıplak ayakla, odamda sinsice dolaşırken

Onları gördüm nazik, ehil ve yumuşak başlı

Şimdi onlar vahşi ve hatırlamıyorlar

Bir zamanlar elimden yedikleri ekmekleri

Ve şimdi dolanıyorlar

Mütemadi bir değişim ile yoğun bir arayıştalar

Talihe şükranlar olsun ki,

Yirmi kat daha iyi oldu; lakin bilhassa bir keresinde,

Tatminkar bir görünüşün ardından narin bir kisve içinde,

Salık elbisesi omuzlarından düştüğünde

O beni yakaladı uzun ve küçük kollarında

Orada onu öptüm tatlıca

Ve yumuşakça dedim ki “sevgili kalbim, nasıl bunu sevdin mi?

Rüya değildi: genişçe uzanmış, uykudan uyanıyordum

Lakin her şey sühuletimden süzülerek

Tuhaf havalı bir terk edişe dönüştü;

Ve o kadının iyiliğinden/ihsanından (dolayı) gitmeme müsaade var

Ve onun da yeniliğe olan tutkusunu kullanmasına.

Fakat madem ki böyle nezaketle hizmet gördüm

Onun neye layık olduğunu bilmeyi derinden arzulardım.

ÇEVİRİ: MERYEM AKSU

DURSUN

ZAMAN

A. GÜLŞAH ONUR

Hayatımızı derinden etkileyen şeydir zaman değil

mi? Kimi zaman sabahları erken kalkmak zorunda

olduğumuzun, kimi sınavını çok çalışan öğrencinin

o anı atlatabilmesini beklemek, kiminin işine gidip

yine ne azar yiyeceğini düşünüp durması, kiminin

sokağa insanların akın edeceği anı yakalayıp

dilenmeyi beklediği an. Zamanın esiriyiz aslında…

Her şey zamana bağlıdır bu hayatta. Kalkacağımız

saat, yemek yiyeceğimiz vakit, çok özlediğimiz

insanın uçaktan ineceği zamanı gözlemek, belki de

dünyaya yeni gelecek bebeğin son dakikalarını

bekleyişlerimiz… Zaman ya ilaçtır, ya da insanın

hayatını berbat eden bir şeydir kimine göre. Çok

göreceli bir durum aslında bu satırları yazarken

bile çelişki içine girip duruyorum kendimi

alıkoyamıyorum. Zaman iyi bir şey mi sahiden?

Bazen götürdüğü şey çoktur bizden, bazen de

çoğu şeyi geri getirdiği olur. Aynı arabanın nereye

döneceği konusunda kararsız kalıp sinyal

verememesi gibi bir şey bu. O anda da arkadaki

araç söver de durur. Biz de zamana söver dururuz.

Yapabildiğimiz başka bir şey olmaz genellikle. Bir

de zamanı durdurmak istediğimiz anlar vardır, o an

öyle güzeldir ki hiç bitmesin isteriz. Gerçek hayatta

yaşadığınız olayı bir yana bırakır, rüyanızda bile

yaşamak istediğiniz ve yahut özlediğiniz birisiyle

vakit geçirerek görürken o anda annenizin size

seslenmesiyle, alarmınızın hiç durmak bilmeyen

sesiyle mahvoluverir. Al işte buyur buradan yak

misali dert yanarız. Aslında insanoğlu da tuhaftır.

O da ne istediğini bilmez, günü gününe değişir

çünkü. Öyle an gelir zaman dursun ister, kimi

zaman gelir bir an önce geçsin zaman ister. Belki de

vücudumuz ve düşüncelerimizle bir parçaya

ayrılıyor, farklı dilimlere. Bu durumda zamanın

suçu ne? Çok üstüne gidiyoruz zamanın bunu fark

ettim. İşte şimdi her şeyi zamanın akışına

bırakmanın zamanı.

Hem onun iyiliği için, hem de bizim için. Ne dersiniz?

Bu hayatta Salvador Dali’nin Eriyen Saat‘leri gibi

gidiyoruz çok uzaklara, bilmediğimiz yerlere… Çok

keyifli anlar vardır. Dostunla karşılıklı Türk kahvesi

içersiniz ne de olsa kahvenin kırk yıl hatırı var, içilen

kahve eşliğinde de sohbetler alır götürür birbirini.

Hâlbuki bu sohbet edasında geçirdiğiniz güzel vakit

hiç bitmesin isteriz. Ömrümüz de böyle keyifli, güzel

geçmesini isteriz. Hiç olumsuzluklar bizi bulmasın,

her şey gülümsemekle halledebilelim isteriz. Bunun

sırrını sizlerle paylaşacak olursam sevgili okurlarım,

zamanınızı öyle dolu dolu geçirin ki arkanıza dönüp

baktığınızda yapmak isteyip de yapamadığınız şey

kalmasın…Gözlerinizi kapatın, rahatlamak için bir

anlık negatif düşüncelerinizi uzaklaştırın. Evet, evet

işte aynen böyle…

Şimdi güzelce sarılın neşe dolu hayatınıza. Fotoğraf

karesindeki sert ama içinizdeki o yumuşaklıkla

anlamlı bakışlarınızı atmaya devam etmeniz

dileğiyle…

Mardin

M.Ö.4500' den başlayarak Sümer, Akad, Babil, Mitanniler, Asur,

Pers, Bizans, Araplar,Selçuklu, Artuklu, Osmanlı hâkimiyetine

girmiştir. Havanın biraz daha düzelmesi ile birlikte hemen Eski

Mardin’e doğru hareket ediyorum. Eski Mardin başlı başına bir

açık hava müzesi. Sit alanı ilan edilen bölgeyi Mardin Evleri

oluşturuyor. Evlerin yapısı büyük aileler için. Evde üçüncü

dereceden akrabalara kadar yer veriliyor. Sokaklarda en az üç

dili bir arada konuşan insanları duyuyorsunuz.



Şans eseri yolum Mardin’e düştü ve bende bunu

değerlendirerek birkaç saat geçirmeye kara verdim.

Şehre girdiğimde Suriye tarafından gelen mevsimlik

kum yağmurları hâkimdi. Bu havada

gezilemeyeceğinden birkaç saatimi şehir merkezinde

ulaşımı yakın olan yerleri belirlemek ile geçti. Mardin,

Fırat ve Dicle nehirleri arasında Mezopotamya

bölgesinde, tarih boyunca pek çok medeniyet

yerleşmiştir. Bir dağın tepesinde kurulmuş olan

Mardin, Yukarı Mezopotamya'nın en eski

şehirlerinden biridir. M.Ö.4500' den başlayarak

Sümer, Akad, Babil, Mitanniler, Asur, Pers, Bizans,

Araplar,Selçuklu, Artuklu, Osmanlı hâkimiyetine

girmiştir. Havanın biraz daha düzelmesi ile birlikte

hemen Eski Mardin’e doğru hareket ediyorum. Eski

Mardin başlı başına bir açık hava müzesi. Sit alanı ilan

edilen bölgeyi Mardin Evleri oluşturuyor. Evlerin

yapısı büyük aileler için. Evde üçüncü dereceden

akrabalara kadar yer veriliyor. Sokaklarda en az üç

dili bir arada konuşan insanları duyuyorsunuz.

Dolaşmaya Eski Mardin’in pazaryerinden

başlıyorum. Yollar dar ve kafa karıştırıcı, kendinizi

labirentte hissediyorsunuz. Pazar çoğunlukla

kuruyemiş ve Telkari dükkânları var. Telkari, Mardin

yöresine ait bir gümüş işleme sanatıdır. İnce gümüş

tellerin birleştirilmesiyle yapılmaktadır.

Dar sokakların birinden yolum Ulu Camiye çıkıyor.

Ulu Cami, 12. yy’da. Artukoğulları tarafından

yapılmıştır. Mardin’deki en eski camiidir. Ulu

Camiden çıkışta şehrin üst bölgesindeki Şehidiye

Camii ile Zinciriye Medresesine gidiyorum. Bu camii

1214 yılında Melik Mansur Nasreddin Aslan

tarafından medrese olarak inşa ettirilmiştir. Minaresi

ise sonradan ilave olup1916 yılında Ermeni ve

Hıristiyan mimar Lole tarafında inşa edilmiştir.

Zinciriye Medresesinin şehrin üst kısımlarında yer

almasının temel nedeni rasathane olarak

kullanılmasıymış. Vaktimin az kalması sebebiyle en

son durağım şehrin dışındaki Kasımiye Medresesi

oluyor. Yapımına Artuklular zamanında başlanıp

Akkoyunlu Sultan Kasım zamanında bitirilmiştir. En

önemli özelliğini avluda bulunan delik ve küvet

oluşturur. Bunların anlamı delikten çıkan su doğumu,

küvete dolan su hayatı, avluya süzülen su ölümü,

Mezopotamya ovasına akan su ise sonsuz yaşamı ve

o suyun kıymetini, anlamını, doğumu, yaşamı ve

ölümü anlayanlar içinde cenneti ifade eder. Ayrıca

içeride sergilenen cerrahi aletler insanı hayrete

düşüyor.

Sabahın köründe yine radyodayım. Dün geceden

uykusuzum, gözlerim şişmiş, mor halkalar çevrelemiş

gözaltlarımı. Bir de baş ağrısı var ki sorma; Filarmoni

Orkestrası tüm marifetlerini sergiliyor adeta! Hayır, gece

yaptığım bir şey de yok ki, aldığım filmleri izledim boş

gözlerle. Amaçsız hayatımda amaçsız bir gecede böylece

geçti işte. Sözde yaşıyorum!Her neyse, mutfağa uğramalı ve

şöyle sert bir kahve yapmalıyım kendime. Uykumu

açtığından falan değil (açmıyor çünkü) psikolojik biraz, biraz

da Amerikan özentiliği benimkisi... Kahvemde hazır olunca

başlarım merdivenleri aşındırmaya. Ne vakit çıksam şu

merdivenlerden işteki ilk günlerimi hatırlarım. Heyecan

dolu, sabırsız bir gençtim o vakitler. Şu merdivenleri bile

aşkla tırmanır koşar adımlarla girerdim stüdyoya. Tabi bu

bahsettiğim bundan en az sekiz-dokuz yıl önceydi,

yaşlandım artık. Otuz beşe merdiveni dayadım. Bu yaşlara

gelince mevsim daimi suretle kıştır;

Saçına kar yağar, vücudun yavaştan titremeye başlar.

Mecalin kalmaz, bazen konuşmaya dahi üşenirsin ama

gelirsin, çatır çatır da konuşursun. Zorundasın, ekmek

parası. Ölüymüş, düğünmüş hiç önemli değil "Yayın her

şeyden önemlidir!" çünkü. Gelelim, bir lafım yok peki

karşılığı? Aldığımız üç-beş kuruş, değmiyor yani, yetmiyor.

Mecburen farklı işlerde de çalışıyorsun. Gece kulüplerinden

düğünlere, balolardan kınalara kadar her çağrıldığın yere

gidiyorsun. Ne iş prensibin kalıyor, nede mesai saatin! Şimdi

çok karamsar olduğumu söyleyecek "Arkadaş hiç mi iyi

yanları yok bu mesleğin?" diyeceksin. Var elbette sesini

insanlara duyurmak, onlarca hayrana sahip olmak,

arzulanan, imrenilen biri olmak...Tamamda nereye kadar?

Bir süre sonra anlamını yitiriyor her şey, tatmin etmiyor

insanı, tüm bu koşuşturmaca yoruyor, gel gör ki yapıyorsun

yapmak zorundasın. Geçim kaygısı, yaşam mücadelesi, ne

dersen artık...

Bazen diyorum ki keşke dinleseydim babamı, öğretmen

olsaydım. Puanım falan da yetiyordu, neden gitmediysem?

Babam istiyor diye herhalde. İnadım ya, asiyim hani, ergenim

ya ne denilirse tersini yapmalıydım! İnat ettim radyocu

olacağım diye, inat ettim de ne oldu sanki daha mı iyi bir

hayatım oldu, daha mı mutluyum şimdi? Gereksiz

dargınlıklar, gereksiz bir inat...Sonuç; gereksiz bir hayat,

gereksiz bir adam!Şimdi yanlış anlama idealist insanlara

saygım sonsuz ama sayıları baya azaldı şu sıralar, sadece

bizim sektörde değil, hiç bir sektörde gözle görülür bir

çoğunluğu sağlayamıyorlar maalesef. Bu devirde hangi

mesleğin parası çok, izni bol halk ona itibar ediyor. Sonra

amaçsız, hedefsiz, garip garip tipler kol geziyor meydanda...

Ah Be Sevgili

Her gidişin sonu hüsran diyor üstat. Oysa gelişlerin böyle değildi be sevgili.

Senden önce bilmezdim bilmezden gelirdim benim ihtiyarın yerini.

Gelişlerin, bana varışlarındı ve hep kıştı.

Yalnız sen bilirsin nedenini; kış en sevdiğimdi. Yine acelem vardı yetişmeye

çalışıyordum ki!

HUYUNDU, en aksi zamanlarımda bulurdun beni.

Önce beni durdurdun sonra sırasıyla her şeyi; saati, elalemi, güneşi, nefesimi…

Sen bir kitaptın, sayfalarını açtın bana ben de oturdum ezberledim; dertlerini, en

sevdiğin yemeği,

Anneni, gözlerini, sadece pazartesi sabahları içtiğin acı sütsüz kahveyi.

Yalnız sen bilirsin nedenini; sana hep iyi çalışırdım ben, senden yüksek almak en

sevdiğimdi. Kaçacak delik aradım önceleri, oysa daha saklanmadan bilirdin,

bulurdun kokumdan beni.

Az demedin; ben senim diye de bana kâr eder mi?

Ben aynı ben, laf dinlemez, lanet, aksi.

Sonra alıştım sana beklene kavgalar başladı; bir-iki.

Biz bittik artık.

Madem kalışlı değildi gelişlerin neyi bekledin be sevgili, ben sana gitmeye

hazırlanıyorsun;

Gideceksin demedim mi?

Merve Akyüz

son

ümit

SAYI: 4 ŞUBAT 2014



O N U R S E V İ M

C O L I N M I T C H E L L W I L L I A M S

M E R Y E M A K S U

içerik

şubat 2014

Tercih Meselesi

Senseless / Hissiz

Yaşamak Nefes Almaktan Mı İbarettir?

Hayat

Oda

Burak Çakır

Colin Mitchell Williams/ Çeviri: Meryem Aksu

A. Gülşah Onur

Onur Sevim

Burak Çakır




Son Ümit Medya


F A N Z İ N : 3

SENSELESS - COLIN MITCHELL WILLIAMS

What is it inside the heart of man

That cannot appreciate another's suffering

Were we born with this senswless implacability

Is it from life itself we grow these calluses of the soul

Are we created not to care

Is the face of nature so coldly ruthless

That we must come to be so

For what belief in anything in which to believe

Should we maim and destroy and kill

What is it that we know so well

That the idea of difference cam cause such conceited violence

How do we become so voluntarily indoctrinated

Is it some desperate need to have sense amidst the senseless

To have at least the illusion of a purpose

When do we celebrate the diversity of our sense to make sense of the senseless

Should every man and woman dream and aspire

And have every man and woman dream and aspire to the same

Or say this love is stronger or this way is better

This truth more truhtful than anything anyone else can know

Who's despicable spirit can live without some measure of guilt in overfed luxury

While others starve and die in poverty

Are we not as one with this global identity we call humanity

Are we not basically and essentially all the same

If right there is to pass on righteous judgment

For cultural and social and political and religious difference

Such conviction and contempt is that all we see in our own reflection

When then do we celebrate our diversity of sence to make sense of the senseless

Nedir bu insanoğlunun kalbindeki;

Başkalarının acılarının kıymetini bilemeyen

Bu hissiz acımasızlıkla mı doğduk?

Hayatın ta kendisinden verilmiş bir özellik olan bu övüngen ruh

Umursamamak için mi yaratıldı

Doğanın yüzü bu kadar mı insafsız ki

Biz de böyle olduk

Hangi inancın inanılası bir tarafına inanılır ki

Biz sakatlayalım, yok edelim ve öldürelim

Bu kadar bildiğimiz şey ne ki

Farklılığın düşüncesi kibirli bir şiddete dönüşüyor

Nasıl da gönüllü olarak beynimizi yıkıyor

Çaresiz bir gereksinim mi

Anlam ve anlamsızlık arasında olmak

En azından amacın bir illüzyonuna sahip olmak

O halde hissizlerin mantığını kavramaya çalışan duygularımızın çeşitliliğini kutlamak ne zaman

Her bay ve bayan hayal edip arzulamalı mı

Ve her bay ve bayan aynı şeyleri mi hayal edip arzulamalı

Bu aşkın daha güçlü olduğunu ya da bu yolun daha iyi olduğunu mu söylemeli insan

Her şeyden daha gerçekçi olan bu gerçeği herkes iyi bilir

Kimin alçak ruhu bu aşırı beslenmiş lüks hayatta suçluluk hissinden mahrum kalmış olarak yaşayabilir

Diğerleri fakirlikten aç kalmış ve ölüyor iken

Hepimiz insanlık denen bu küresel kimlikte bir değil miyiz

Hepimiz özümüzde aynı değil miyiz

Biz dürüstçe yargılarız demek içinse

Bu kültürel ve sosyal ve siyasal ve dini farklılık

Bu tür inanç ve hor görme bizim sadece kendi yansımamızı gördüğümüzdendir

O halde hissizlerin mantığını kavramaya çalışan duygularımızın çeşitliliğini kutlamak ne zaman

HISSIZ - MERYEM AKSU

YAŞAMAK NEFES

ALMAKTAN MI

İBRATETTİR?

A. GÜLŞAH ONUR

Yaşam diye tutturmuşuz gidiyoruz. Sahi

ney bu yaşam dedikleri? İşe yetişeceğim

diye sabah koşuşturmaları mı, sınava

hazırlanma çabaları mı, küçücük bir

çocuğun yeni yürümeye çalışması mı?

Hayat akıp gidiyor, su gibi. Durur mu hiç?

Ya da hiç durdurmayı deniyor muyuz?

Durup şöyle sadece düşünebiliyor muyuz?

Süzebiliyor muyuz geçmişimizi,

yaşantımızı... Kahvaltıya eşlik edilen alel

acele okunan gazete başlıkları ve bunun

eşliğinde ağıza atılan üç beş zeytinden mi

ibarettir... E tabi burası tartışılır. Hep

koşuşturmaca giden hayat, arkasında

yorgun vücutlar... Sorumluluklarımızın

meydana getirdiği adeta bir beyin

patlaması. Kazanılan paranın bile

harcanacak vakit bulunmaması ve yahut

bulunamaması. Kendimize vakit

ayırmaktan yoksun bireyleriz. Pişman

olmaktan korkarız çoğu zaman, aksine

sonuçları düşünmeyi bırakıp

korkularınızın üstüne gitmeyi denemeyi

hiç akıl edemeyiz. Yağmurda şemsiyenizi

açmayın, bırakın gökyüzünün o serin,

berrak damlalarınızı yüzünüze serpilsin.

Sevdiklerinize; Onları sevdiğinizi söyleyin.

Evet, bir dakika bile kaybetmeden yapın

bunu. Giden zaman geri gelmiyor ne yazık

ki...Çok geç olmadan duygularımızı

dökmeliyiz değer verdiğimiz insanlara.

Pişman olunduktan sonra o içinize hep

işler, öküz oturdu mu içinize kalkmak da

bilmez. Kaybetmekten korkmak yerine

istediklerinizin üzerine gidin. Ulaşmak için

elinizden geleni yapın. Bunun sonucunda

kan ter içinde kalsanız bile... Bağıra bağıra

söyleyin dilinize dolanan şarkıyı. En çok da

yağmur yağarken sakince yürümeye

başlayın... Çıkmaz sokaklara doğru atın

adımlarınızı. İçinizi dökmek için mükemmel

bir fırsat diyebilirim. Kendinizi olduğunuz

gibi sevin diyeti bırakın. Ha tabi diyeti

bırakın dedik diye karbonhidratları

götürmeye devam etmekte bu kadar ısrarcı

olmayın.(İçinizdeki rahatlama duygusunu

bir anda yerle bir etmiş olabilirim...)

Gururunuzu bir kenara atın bir süreliğine,

başkalarının peşinden gitmek yerine kendi

yolunuzu çizin, başkalarının ne dediğini

mutluluğunuzdan daha çok önemsemeyin.

Bunun sizin hayatınız olduğunun ve her

dakika tükendiğinin farkına varın. Çünkü;

yaşamak sadece nefes almaktan ibaret

değildir...

onur sevim hayat

Hayat bazen dağlardadır

Yosunlu kayaların papatyaların güzelliğinde

Doruklardaki dumanlarda saklıdır

Sonsuzluğa giden mağaraların derinlerinde

Hayat bazen bir kadehin içindedir

Bambaşka dünyalara götürür adamı

Kimisine göre kadehin içi cennettir

Yaşamın iksiridir üzüm kanı

Hayat bazen düşüncede saklıdır

Özgürlüğün uçsuz bucaksız ufuklarında

Zalime cesurca haykırır

Aşılmaz dağları yıkarcasına

oda burak çakır

Kutu gibi bir odaya sıkışmış yalnızlığım. Ne

dışarı çıkmak mümkün, ne de bir konuk

ağırlamak sevda dünyamda. Çünkü kıskançtır

yalnızlığım, kuma istemez üzerine. Bir o denli

de hırçın, kendisiyle mesut değilim diye. Ben

ise sessiz ve sedasız daima beklerim köşemde,

başıma cama dayar uzun uzun dalarım ufka

doğru. Bilirim, bir bekleyenim var bilmediğim

bir şehrin bilmediğim bir sokağında o da

yalnızlığına mahkûm zümrüt gözlü bir sarışın.

O da hüzünlü ve gözleri ufukta;

Canan canını bekliyor!

Gel gör ki kırık kolum kanadım ve kalbimde,

kalbinin derinlerinde sızlayan bir vefa var;

“Gitme!” diyor “Kimsesizliğin ve hiçliğin

ortasında yanından eksilmeyen yalnızlığını bir

başına bırakıp ta gitme!” Ama bilmiyor ki

zaten çıkış yok bu zindandan, kendimden

kaçtığım kadar uzaktayım insanlardan…Batan

güneşe eşlik edercesine acı bir tebessüm

yayılıyor dudaklarıma ve dönüp yalnızlığıma

bakıyorum; O ki esmer güzeli bir hoş görünür

karanlıkta, o da tebessüm ediyor ama aşk dolu,

şehvet dolu. Bu nasıl bir büyüdür Allah'ım,

yıllar geçti çıkamıyorum bu zift karası odadan!

Kapkara gözleri tutsak ediyor sanki beni bu

uykusuz, ıstırap dolu gecelere!

son

ümit

SAYI: 5 NISAN 2014



L E Y L A U S T A

M U S T A F A K O L U

içerik

nisan 2014

Başyazı

Sessizlik

Elalem Ne Der?

Röportaj

Hayal Taciri

Burak Çakır

Mustafa Kolu

A. Gülşah Onur

Leyla Usta

Burak Çakır




Son Ümit Medya


F A N Z İ N : 5

B A Ş Y A Z I

Baharın ortalarından yaza doğru dönüyor mevsim şeridimiz.

Bu doğrultuda dergimiz de sonbahar ve kışın o duygusal

yoğunluğun ardından baharın yumuşak kollarına bırakıyor

kendini. Şu ana kadar çıkarttığımız dört sayıdaki

karamsarlığın aksine huzur ve “ümit” ile dolu bir beşinci sayı

karşılıyor bizleri…Edebiyat haberleri ile karşılıyoruz sizleri

bu sayımızda, hemen ardından dergimizin

vazgeçilmezlerinden olan “Dipnot” karşılıyor. BU sayımız ile

başlattığımız röportaj serimiz de Leyla USTA ediyat

hakkındaki ilginç yorumları ile karşımıza çıkıveriyor. Peşi sıra

“Elalem ne der?” isimli yazısıyla Gülşah Onur. Kapanışı ise

yeni hikaye dizim “Hayal Taciri” ile yaparak bu ay da sizlere

veda edeceğiz…

Önümüzdeki sayıya dek aşk ile kalınız…


Mustafa Kolu

SESSİZLİK

Sessizlik zor.

Bir yığının altında kalmış

Gülüşlerden,

Sevgi sözcüklerinden,

Baba sesinden,

Anne bağırışından,

Alaycı kuşun taklidinden,

Yağmur sesinden,

O güzel kız çocuğunun

Belli belirsiz zırıldamasından

Mahrum kaldığını düşün.

Sessizlik zor.

Alışılmadık,

Kalbi zorlayan

Sessizlik acımasız.

Sessiz olma güzel kız.

Sen de olma sessiz.

Çünkü eğer sen de

Sen de bırakırsan sesini

Bu yürek daha ne duyar

Ne de duyduğuna inanır.

Sessizlik zor.

Sesin olmadan hepten zor.

ELALEM

NE DER?

A. GÜLŞAH ONUR

Ömür dediğin nedir ki? Kimi hayaller

peşinde ömrünü heba eden umut içinde

bekleyen bireyler, kimileri yaşam

mücadelesi içinde ailesini geçindirmeye

çalışan çaresizler, kimisi de eğitim süreci

için çırpınıp duran öğrenciler...Kısacık olan

ömrümüzü böyle koşuşturmaca halinde

yaşıyoruz. Zaman desen su gibi akıp

geçiyor. Ne isteklerimizin hepsini

yapabiliyoruz nede hedeflerimizi ulaşacak

zaman kalıyor. Hayatın tadına

varamayınca. İnternet sayfalarında da

karşımıza çıkar “Ölmeden önce yapacağın

bilmem kaç şey”.

Tam da böyle yapılması gereken, çılgınca

şeyler yer alır. İçimizden bir “Acaba” hissi

geçer. Bir daha gelecek miyiz bu dünyaya

diyen tipler bunların çoğunu yapmış,

yapamadıklarını yapmak için işe koyulmuş

kişilerdir. Aslında biz neden o sayılı

kişilerden olmayalım ki? Neden deli dolu bir

yaşam sürmek var iken “Elalem ne der?”

veya “Aa! Şu bunu yapmış duydun mu?” gibi

dedikodulara kulak asıp hayatımızı

kısıtlıyoruz! Hala anlam vermiş değilim…

Önümüzde dolu dolu, içlerinde “keşke”

sözcüğünü barındırmayan günlerimiz var

iken gelin bu kalıplaşmış cümlelerden

kurtulalım hayatımızın tadını çıkarmaya

bakalım. Yavaş adımlarla sıradan hayatınızı

değiştirmeye başlayın, canlılık kattıkça

kendinizdeki değişimi hatta çevrenizdeki

olağanüstü halleri göreceksiniz ve “İyi ki

hayatı anlamıyla, tadıyla yaşamaya karar

vermişim” diyebileceksiniz.

1-Leyla Hanım, öncelikle kendinizden bahseder

misiniz, Leyla USTA kimdir sizce?

4-En beğendiğiniz, ilham aldığınız şair kimdir? Bizimle

birkaç dizesini paylaşırsanız seviniriz.

-1975 Rize doğumluyum. Yedi çocuklu bir ailenin en

küçüğüyüm. Rize'de başlayan eğitim hayatıma

İstanbul'da devam ederken günce tutmayla başladım

yazmaya. Yuva kurma isteği ile ara verdiğim eğitim

hayatıma tekrar dönemesem de, ruhumu şarkılarla,

kitaplarla, sevgi ve tebessümle besledim. Bir de anne

olunca, hiç tükenmeyecek bir ilham kaynağına sahip

oldum.

-O şiiri ilk okuduğumda gözlerimi kapattım saatlerce

İstanbul'u dinlemiştim, çocuk yüreğim hiçbir şey

duyamayınca üzülmüştü. Bunu defalarca

tekrarlamıştım. Zamanla sadece İstanbul'u değil,

yağmuru, güneşi, baharı, denizi, martıları da dinlemeye

ve onları duymaya başlamıştım, en güzeli de kendi

ruhumu ve yüreğimi dinleyebiliyordum.

2-Kitabınız “Kırık Cümleler” sizin için ne ifade ediyor?

-"Kırık Cümleler" benim ilk göz ağrım, yerini değerini

tarif etmem çok zor. 15 yaşından beri yazıyorum

yaklaşık 23 yıl. Hep "İlk kitabımı ne zaman

çıkarmalıyım?" sorusuyla geçti yıllar. "Daha erken,

yazmam gereken çok şiir var" cevabıyla ertelendi.

Kısmet 14 Şubat 2014 oldu. Çok da güzel oldu…

3-Sizce sanatın belirli bir kalıbı, sınırı var mıdır? Var

ise bu sınırlar nelerdir?

-Sanatta sınır yoktur ama belirli kalıplar vardır. Kalıplar

ise bir yere kadar sanatçıya özgürlük sunmaktadır.

Sanatçı hiçbir dönemde özgür olmadı. İnsanların

normları her konuda olduğu gibi sanat konusunda da

üretenin önüne set koydu. Ama buna sınır diyebilir

miyiz? Bilemem. Bencesini bilmek isterseniz, hayır!

5-Sizce Türk kültüründe yozlaşma söz konusu mu?

Önlem almak açısından edebiyat camiası neler

yapabilir?

-Kültürel yozlaşma toplumların kendi kültürlerini

unutmaya başlaması olayıdır ve evet, Türk kültüründe

yozlaşma fazlasıyla var. Yozlaşmanın önüne geçmek

ancak öz kültürüne sahip çıkmakla olur. Bu da

öncelikle kendi kültürünü araştırmak ve öğrenmekle

olur. Toplum öncelikle geçmişini hatırlamalı ve

geçmişindeki kültürünü yeniden canlandırmalıdır. Türk

Edebiyatı'nın ve Türkçemizin benzersiz güzelliğini,

zenginliğini korumak edebiyatçıların ve "ben

yazıyorum" diyen her kalemin boynunun borcudur.

Edebiyatta yozlaşma önce dille başlar, Türkçemizi

koruyalım ve divan şiirini yaşatalım.

6-Günümüz edebiyatını nasıl değerlendiriyorsunuz,

yeni nesil sizce edebiyata ilgi duyuyor mu?

8-Uzun bir süredir edebiyat ile hemhâlsınız, yazar

adaylarına tavsiyeleriniz ve uyarılarınız var mıdır?

-Yeni nesil pek okumuyor, hele şiiri çok az okuyor.

Fakat benim umudum var, değişeceğine, her şiirin

dokunacağı bir yürek olduğuna inanıyorum ve her

yüreğin bir şiiri olduğuna da. Yeni nesilde çok iyi

yazanlar olduğu gibi, kelime kalabalığı yaparak kafa

karıştırmayı, anlaşılmayan cümleler kurmayı iyi şiir

olarak algılayan ve çok yanılan bir kesim de var. Ben

anlaşılır ve yalın olmayı tercih edenlerdenim. Okuyucu

beni anlamalı ve vermek istediğim duyguyu hissetmeli.

Hissediliyor olması şiir adına en büyük mutluluğumdur.

-Evet, yirmi üç yılı aşkın bir süredir yazıyorum. Yazan

veya yazmak isteyen herkese naçizane tavsiyem bol

bol okuyun. Özellikle Türk Edebiyatı'nın yazarlarını,

şairlerini okuyun. Türk Edebiyatı'nın zenginliğinden

faydalanın. Hissederek ve severek yazın. Okuyucu sizi

hissedecektir.

9-Sizi şiirlerinizle tanıdık, roman veya deneme

yazmayı hiç düşündünüz mü?

7-Pek çok şair ve yazar kitaplarını bastıramamaktan

yakınıyor. Özellikle kitabelerinde şiir kitaplarına

rastlayamaz olduk, siz bu durumu nasıl

değerlendiriyorsunuz?

-Bu konuda okuyucularımdan ve yayınevimden de

talepler aldım. İleriye dönük kısa hikâyelerden oluşan

bir kitap çıkarmak istiyorum. Şimdilik "İnşallah"

diyelim.

-Doğru, çünkü şiir okunmuyor ve kitap satılmıyor. Bu

nedenle çoğu yazar/şair kendi parasıyla kitabını

matbaada bastırıp, kendi eliyle dağıtıyor veya saymaya

çalışıyor. Bu Türk şiiri açısından çok üzücü ve

düşündürücü bir durum. Ben de bu konuda sıkıntılar

yaşadım ve bekledim. Tilki Kitap Yayınevi ile yollarımın

kesişmesi ile tereddütlerim ve sıkıntılarım son buldu.

Şiire ve şaire değer veren insanlarla çalışmak ve

varlığını bilmek mutluluk verici.

10-Sizin eklemek istediğiniz bir şey var mı Leyla

Hanım?

-Öncelikle bu kıymetli söyleşi için çok teşekkür

ediyorum, mutlu oldum. Başarılarınız daim, emeğiniz

edebiyatımızın geleceğine ışık olsun… Ben kırık

cümleler topluyorum, Sevgi ile dokunup yüreklerine,

cümlesizlere dağıtıyorum.Sevgi ile kalın…

hayal taciri

burak çakır

-Giriş-

Atmış metrekarelik küçük bir ev. Camları ve

kapıları ahşap, duvarlardan buruna çarpan is ve

küf kokusu geniz yakıyor. Uzun yıllar bakım

görmeyen evde tahtalar çürümüş, salonun

ortasında bulunan koltuğun yakta durmaya

mecali yok. Kapı ise oldukça eski, varlığıyla

yokluğu bir…

Salondan yayılan mürekkep ve kitap kokuları

mobilyalara sinmiş, tüm evi hâkimiyeti atına

almış durumda. Yerlere buruşturularak atılmış

kâğıt yığını kabaran parkeler üzerinde halı işlevi

görüyor. Birbirini sıradanlaştıran bu kâğıt

topluluğu içerisinde aralarından biri (rengi

gereği) dikkat çekiyor;

“Anıl Bey,

Göndermiş olduğunuz kitabı inceledik ancak

yayına uygun bulunmadı, ilginize teşekkür

edi…”Yazının kalan kısmı kâğıttan bağımsız, kim

bilir hangi âlemde. Altında malum kitaptan bir

parça, hemen yanında başka bir yayın evinden

gelmiş benzeri bir mektup, onun yanında yırtılan

roman sayfalarından bir başkası;

“ ‘Doğru’ diyordu İnge yalanlarcasına

kalbini…”Masada ise eşyalarla tezat düşen, yeni

ve pahalıca bir daktilo. Daktilonun yanı başında

saçı sakalı birbirine karışmış, iri ve çirkince

burnuyla orta yaşlı bir adam; Anıl.

Siyah çerçeveli gözlükleri gözlerindeki mor

halkaları belirginleştirmiş, uykusuz geçirdiği

onca geceyi ele veriyor, parmaklarında ise

daktilonun mürekkep izleri. Uyku sersemi

kımıldıyor dudakları, mırıldanıyor sanki. Biraz

kızgın, biraz da kırgın;

-Sen haklıydın baba…

I.Bölüm

Kapı sesiyle uyandı Anıl. Uyku sersemi bakındı

etrafına ve her sabah olduğu gibi hiçliğin orta

yerinde buldu kendini. Ne olduğuna anlam

veremeyen gözlerle etrafa bakınırken tekrar

çalındı kapı ama daha sert ve kesin bir ifadeyle.

Gözleri yarı açık doğruldu ve yöneldi hole.

Rezilliğinin sembolü kâğıtlara basarak vardı

kapıya;

-Kim o?

-Posta!

Anıl ihtiyar kapının hayıflanmalarını kulak ardı

ederek araladı ve uzattı kafasını;

-Buyurun?

-Anıl Özyurt siz misiniz?

-Evet, ne vardı?

-Adınıza bir posta var. Diyerek çantasındaki irice

zarfı uzattı.

Anıl isteksizce uzanıp aldığı zarfı doğruca diğer

kâğıtların yanına atarak kapıyı örttü. Ancak

sabırsız postacı bir kaç saniye dahi geçmesini

beklemeden tekrar çaldı kapıyı. Anıl o uyku

sersemliği ile derin bir nefes alarak bir kez daha

asıldı kapının koluna;

-Evet, ne vardı?

-İmzanız gerekiyor da…

Dönüş yolunda ayaklarını sürüyerek ilerliyor,

gözlerini yarı yarıya kapatıyor bu sayede

uykusunun kaçmayacağını umuyordu. Ancak

hiçbir şey umduğu gibi olmadı, az önce fırlattığı

zarfa basarak kaydı ve sırt üstü kapaklanıverdi

parkelere. Parkelerle kucaklaşması büyük bir

gürültüyle beraber odayı da toza boğmuştu.

Uykusunun kaçtığına mı yoksa düştüğüne mi

kızacağını bilemeden sinirli bir edayla yavaşça

doğruldu düştüğü yerden. Kesik kesik

öksürdükten sonra elini kafasına götürdü,

kanamıyordu ancak oldukça ağrıyordu. Yamulan

Clark Kent gözlüklerini düzeltti. İyice

doğrularak önündeki zarfı eline aldı. Biraz evirip

çevirdiyse de gönderenin ismi dışında bir şey

yazmıyordu zarfın üzerinde. “Bir hayran

mektubu daha” diyerek merakını yatıştırmaya

çalıştı ama başarılı olamadı. Bir mektup için

oldukça ağrı ve büyük bir zarf değil miydi?

Üstelik bu meçhul kız mektubu göndereceği

adresi de yazmamıştı zarfa, nasıl gelmişti o

halde? Kafasındaki sorular büyüyor büyüdükçe

girift bir hal alıyor ve düşünceleri mutlak

çıkmaza doğru sürükleniyordu. Bu kadar

düşünmeye ve senaryolar yazmaya ne gerek

vardı ki açıp bakmak varken?

Postacının uzattığı kalemi görmezden gelerek

cebinden çıkardığı kalemle alelade bir imza atıp

postacıya baktı;

-Başka bir şey var mıydı?

-Yo, hayır.

-Çok güzel! dedi ve yapmacık bir gülümseme ile

postacının yüzüne kapıyı çarptı.

son

ümit

SAYI: 6 HAZIRAN 2014



M E R T D I Z D A R

İ R F A N K U R U D I R E K

S O N E R Ü Ç K U Ş O Ğ L U

K E V S E R S A R E S

E N D E R T E M I R

M E R T C A N Ç A K M A Y

içerik

haziran 2014

Başyazı

Yalnızların Limanı; Kitaplar

Bakış Açısı

Röportaj

Vicdan

Ben Uslu Biriyim

Dipnot: Mehmet Akif Ersoy

Hayal Taciri 2

Burak Çakır

Kevser Sares

A. Gülşah Onur & Mert Dizdar

İrfan Kurudirek

Soner Üçkuşoğlu

Ender Temir

Mertcan Çakmay

Burak Çakır




Son Ümit Medya


F A N Z İ N : 6

B A Ş Y A Z I

Beklemediğimiz bir anda hiç istemediğimiz bir olay yaşadık

geçtiğimiz günlerde, yüzlerce insan kömür madenlerinde

hayatını kaybetti...Bu felaketin üzerine söylenecek bir söz

bulamıyor ve bu bölümü boş bırakıyoruz...

Tüm siyasi söylemlerden kaçınarak benzeri olayların

tekrarlanmamasını umuyoruz, bu acı hepimizin acısıdır...

Mekanları cennet olsun...


YALNIZLARIN

LIMANI;

KITAPLAR

Kevser Sares

İnsanlara ihtiyacımız varken hep insansız kalmak mı

yalnızlık? Yoksa sökülen bir yamadaki son ip olmak mı?

Yalnızlık, seçici insanların hayat arkadaşı. Üzüntüsünü,

sevincini, kimsesizliğini paylaşabileceği yoldaşı. Hayata

tutunurken, her engelden geçerken ya da geçemezken tek

olduğunu anımsatan hatırlatıcı. Yeryüzü ağlarken ahvaline,

avare yürürken kaldırımlarda, içimizdeki ağlayan çocuktan

ötürü dert ortağımızdır yalnızlık.

Herkesin yalnızlığı farklı. Kimininki aşikar, kimininki ise gizli;

içeriyi, en içeriyi kemiren bir kurt gibi. Yalnızlık ne türlü

olursa olsun, yalnızlığımız kitaplarla dost oluşumuzdandır,

Fildişi Kulesine hapsoluşumuzdandır. Ancak, yalnız

insanların çoğu neden kitaplara sığınır? Yoksa yalnız

insanların tek güvencesi kitapları mıdır? Elbette yalnızlık

paylaşılamaz, paylaşılsa zaten yalnızlık olmaz. Yalnız

insanlar da işte bu nedenle insan fırtınasından, kitaplar

limanına sığınırlar.

Hülasa yalnız insanlar, yalnızlıktan kurtulmak için

çabalamak yerine, kitaplara sığınmalı. Yazarla okuru

buluşturan bu köprülerle tanışmalıdır.

BAKIŞ

AÇISI

A. GÜLŞAH ONUR

MERT DIZDAR

İnsanoğlu diye başlar bazen cümlelerimiz. Peki

sadece bir insandan doğduğu için mi, yoksa aynı

zamanda insana ait özellikler taşıdığı için mi

insanoğlu deriz? Bu ikisini ayırt etmek çok

önemlidir. Çünkü bütün kavramların içinin

boşaltıldığı ,anlamının değiştiği bu çağda ne

söylediğimizi bildiğimiz kadar da insanız aslında.

İnsanoğlu sıfatını haketmemiz ne söylediğimize,

nasıl söylediğimize ve nasıl davrandığımıza bağlı.

Görünüşte kolay gözüken bu sebeplerin, eyleme

dökülmeye çalışıldığında ne kadar da zor

olduğunu bilhassa anlamış oluruz. Hala bir

çelişki söz konusu, sahiden nedir bu işin sırrı?

Bunlar insanoğlu sıfatını haketmemiz içindi,

aslında bu zorluğu karşımıza çıkartanlar da yine

insanoğlu dediklerimizdir. Kendimize doğru

gelen davranışları, karşılıklarını yanlış almak,

yanlışlarımızın yanlışlarının diğerleri tarafından

düzeltilmemesi biz ''insanoğulları''nı bu sıfattan

uzaklaştırır.

Küçüklükten gelme kazanma çabalarımız

vehırslarımız diğer insanların başarılarını

gözümüzde değersiz kılar. Küçüklükten gelme

diyoruz ama nasıl kibir insan öldürmeyi

doğuştan öğrenmiyorsa bu kazanma hırsını ve

beraberinde gelen bencilliği dedoğuştan

öğrenmemiştir. Bu ona yine insanoğlu

dediklerimizin aşıladığı bir düşüncedir. Her

''insanoğlu''kazanamadığı

şeylere,

gerçekleştiremediği arzularını kendisi olmasa da

kendi kanından birinigerçekleştirdiğini görmek

ister aslında. Bu yüzdendir ki bitmek bilmeyen

rekabetler, sınavlarinsanoğlunun doğuşundan

beri sürüp gider. İlk sınavımız Hz.Adem'in

elmayı ısırmasıyla başlar ve bitmekbilmeyen bir

mücadeleyle baş başa kalırız. Bu mücadele kimi

için basit bir hırstan öteye gitmez. Kimi içinde

bir yaşam savaşıdır adeta. Bu öyle bir savaştırki

insanın tüm varlığı bu savaşa bağlıdır. Gelin

görün kibu iki sınavın arasındaki uçuruma da, bu

iki sınavın varlığına da sebep olan yine

insanoğludur. Bir yandanen az üç kişilik ailesini

geçindirebilmek için canını feda eden insanlar

varken, diğer yanda milyon dolarlıkşirketi %1’lik

zarar etmesin diye yüzlerce kişiyi işten çıkartan

insanların olması bu iki sınavın

arasındakiadaletin ne kadar zayıf olduğunun

göstergesidir. Biz insanoğullarının düşünebilme

yeteneği bizlere aynızamanda birçok duyguyu

hissedebilmek olarak geri döner. Bu da çevreye

karşı davranışlarımızı oluşturur.Bizlere bencillik

ve kibir öğretilirse bizde, bizden etkilenenleri

bencil ve kibirli olarak yetiştirmiş oluruz.Ama

eğer biz etkileyebilceğimiz insanları sadece

başarı isteğiyle yanıp tutuşan değil,

başkalarınınbaşarılarından da mutluluk

hissedebilen insanlar olarak yetiştirirsek; onlara

mutluluğun ve başarının tekkişilik olmadığını

öğretirsek o zaman kendimizi de ,onları da

gerçek anlamda insanoğlu olmaya bir adımdaha

yaklaştırmış oluruz.

1.-Hakkınızda bilgiye ulaşmak oldukça güç,

okurlarımız için İrfan Kurudirek’i sizden dinleyebilir

miyiz? Sizce kimdir İrfan Kurudirek?

-1987 Erzurum doğumluyum. Sporcu bir ailede

büyüyüp geleneği bozmadım, Beden Eğitimi

mezunuyum, aynı alanda yüksek lisansımı bitirdim ve

buz hokeyi antrenörüyüm. Bu yıl Buz Hokeyi Kadınlar

A Milli Takımında yardımcı antrenörlük yaptım.

Dünaydın Sevgilim (2011) ve Karton Külleri (2012)

yayımlanan kitaplarım. İkisi de birer baskı yaptı ve

baskıları tükendi. Bunlar dışında çeşitli dergi ve

gazetelerde şiirlerim yayımlandı. Yitik Ülke

yayınlarından çıkan "Mutsuz Aşk Vardır" ve "Tuhaf

Alışkanlıklar" adlı kitaplarda da birer yazım yayımlandı.

Fırsat buldukça bu ve benzeri işlerle uğraşıyorum.

3.-Birçok şiir sever sizi “Gam” şiiriniz ile tanıdı. Bu şiiri

yazarken nasıl bir ruh hali içerisindeydiniz?

-Gam bir bebek ise eğer doğum belgesinde İbrahim

Tenekeci yazar. O'nun bu şiirin doğuşunda emeği

büyüktür. "Gam" hayatımda masmavi bir yol oldu.

Yazım süreci en uzun şiirim gamdır. Keyifli bir yazın

sonuna doğru bitirdim, tahmin ettiğimden çok

beğenildi. Hatta en sevecen hikayesi de bir bey doğum

yapan eşine el yazımla yazdığım gam'ı hediye etti,

hatırladıkça tebessüm ederim.

4.-Yazarken özellikle değinmek

istediğiniz/değindiğiniz bir tema var mı? Var ise bu

tema nedir?

2.-Şiire yönelmenizi sağlayan olay ya da kişi kimdir?

Yazmaya nasıl ve nerede başladınız?

-Özellikle değindiğim bir tema olmadı hiç. Şu sıralar

kavuşmanın o kadife dokusunu düşlüyorum. Hasretlik

kuşlara bile ölüm.

- 2008 yılında SiyahKahve'de yayınlanan bir şiirim

üzerine pek kıymetli Yelda Karataş ile hoş bir

sohbetimiz olmuştu. Evet, şiire düşüşüm tam olarak

2008 kışına denk gelir. Öncesinde diğer türlerde

çalışmalarım oldu, hâlâ çalışmalarım devam ediyor. Şiir

çok başka ama. Fakat fotoğraf-öykü buluşması ödüllü

fotoğrafçı Murathan Özbek sayesinde oldu. Onun

çektiği fotoğraflara öyküler yazıyorum, kendisi

ülkemizin yetiştirdiği en önemli fotoğrafçılardan birisi.

Son iki yıldır dünya birinciliğini kimseye kaptırmıyor.

O'nun fotoğraflarına öyküler düzmeye çalışıyorum.

5.-Sizce bir şiirin olmazsa olmazı nedir?

-Sevgili.

6.-Sizce yazın dünyasının en büyük problemi nedir?

-Keşke insanlar sosyal medyada paylaştıkları kadar

okusalar.

7.-Birçok şairin çeşitli şehirlerden ilham aldıklarını

biliyoruz. Siz de işiniz gereği pek çok şehirde

bulunma imkânı elde ettiniz, size ilham olan bir şehir

var mıdır?

-Erzurum öykülerimin beşiğidir. Yeri ayrı. Fakat bir

şehir söylemem gerekirse bu Venedik olacaktır. 2010

yılında Viyana'da bir orta çağ piyanistini anlatan

romana başlamıştım, bitirmek nasip olmadı. İlerleyen

yıllarda tekrar o havayı soluyup o romanımı bitirmek

istiyorum.

8.-Yeni bir kitap hazırlığında olduğunuzu biliyoruz,

çok gizli değilse okurlarınızı nasıl bir kitap bekliyor?

-İlk iki kitabımdan çok farklı bir kitap gelecek. Değişik

diye tanımlayabilirim. Son çalışmalarımızı yapıyoruz,

Eylül 2014'te okuyucu ile buluşacak. İkinci kitabım

Karton Külleri çıkmadan önce sevgili Murathan Özbek

ile birlikte bir tanıtım filmi hazırlamıştık. Üçüncü

kitabım için de aynı şeyi düşünüyoruz.

9.-Son olarak eklemek istediğiniz bir şey var mı İrfan

Bey?

-Yayın hayatınızda başarılar diliyorum.Röportajımızı

kabul ettiğiniz için teşekkür ediyor, edebi yaşantınızda

başarılar diliyoruz…

vicdan

-Karşımda dikilmiş bana neden babamı öldürdüğümü soran

polislerin yüzüne baktım. Ailelerini düşündüm. Onlar da bir babaydı

ve bir zamanlar bir babanın evladı olarak acınası hallere düşmüşlerdi

belki de. Ama şuan beni anlamayacaklar. Hikâyemi anlatsam, hiç

kimse anlamayacak Serkan.

-Ne öyleyse? Kendisini Tanrı’ya affettirmeye çalışan bir adam gibi

içini dökmeye çalıştı.

-İşime el koymaya kalkıştı. Bütün malı çalmaya yeltendi ama

yakaladım.

-Ben anlarım dostum. Biliyorsun…

-Bu yüzden mi?

-Biliyorum Serkan. Ama senin anlaman, beni içeride geçireceğim

uzun yıllardan kurtarmayacak.

-Orada da yanında olacağım.

-Kafamın içinde demek istedin sanırım?

-Elbette hayır.

-Neden o halde?

-Bana ilk defa “oğlum” dedi. Malı çalmaya yeltenmeden önce,

kandırmak için.

-Evet, öyle de denebilir. Ama ben memnunum, sıkıntı yok yani.

-Eee? Bunun için olamaz herhalde.

Gözlerini karşısında dikilen memurlara dikti, ne düşündüklerini

okumaya çalıştı ama başaramayacağını biliyordu, yine de tahmin

yürütmeye çalıştı; azılı bir katil olarak görüyorlar beni ve

olabildiğince uzun seyretmek istiyorlar. Çünkü bu karakolda

oldukları sürece başka bir katil görmeleri oldukça zor. Burası öyle bir

mahalle değil, keşke kendi mahallemdeki karakolda gözaltına

alınsaydım, onlar alışıktır; katillere, tecavüzcülere, uyuşturucu

satıcılarına.

-Peki Serkan. Üç saattir tanışıyoruz seninle. Daha çok yeni

dostluğumuz, ama sana güveniyorum. Öldürdüğüm adam, yani

babam sekiz yıldır kayıptı. Üvey annemizin evinde bırakıp gitmişti

beni ve üç kardeşimi. Üvey annem, babamla tanıştığı günlerdeki gibi

uyuşturucu satıyordu. Babam kaybolduktan sonra malı bize

sattırmaya başladı. Tabii böyle bir şeyi kabul etmeyeceğimizi

biliyordu, önce bizi kokaine alıştırdı. Sonra da eğer istediğini

yapmazsak asla bize toz vermeyeceğini söyledi. En küçük kardeşimi

sattığını öğrendiğim gün öldürdüm kadını. Evinin bahçesine

gömdüm. Malı ben satmaya devam ettim. Üvey annemi öldürdükten

beş yıl sonra karşıma babam çıktı.

-Onun oğlu olduğum için öldürdüm. Belki biraz olsun rahatlarım

diye. Belki çektiğim acılar biraz daha diner diye. Bir fikir belirdi

kafamda, ya onun gibiysem dedim. Onun oğluysam eğer, onun bir

parçasıysam, buna nasıl katlanırım? Oğlum dedi ve yıllardır aradığım

sebebi buldum sanki. İçimde eğer biraz olsun babam varsa, hiç

durmam kendimi de öldürürüm. Kendimden nefret ediyorum, onun

küçücük bir parçası olarak dünyaya geldiğim için.

-Peki, polislere neden anlatmıyorsun? dedi Serkan, hayıflanmaya

karışık merakla.

-Onlar sadece yasaları uygular, yasalarda anlattıklarımı haklı kabul

edecek hiçbir madde yok. Yazılı olan hiçbir kural vicdanın ne

olduğunu bilmez…

Polisler karşısındaki suskunluğunu mahkemede de sürdürdü. Aldığı

cezayı, boynuna takıp gururla gezmek isterdi koğuşun ranzaları

arasında.

Sesini imalı bir tona düşürerek konuştu.

-Onu da geçen yılların hatırına öldürdün galiba?

-Hayır, o kadar basit değil…

soner üçkusoglu

BEN

USLU

BIRIYIM

Ender Temir

Bugün ON SEKİZİME basıyorum sanki. Alevlerin

kokusu burnuma yeni tutuşan mum kokusunu

GETİRİYOR. Ardından çürük et kokusu. Tam25 saat,

37 dakika oldu. O ve ben aynı odadayız. Kim olduğunu

bilmiyorum. Ya da biliyordum, unuttum. Onu öldürmek

için haklı sebeplerim var.

Onu hatırlamıyorum ama NEDEN ÖLDÜRDÜĞÜMÜ

ÇOK NET hatırlıyorum. ÇÜNKÜ OTUZBEŞİNCİ

SIRAONA AİTTİ. OTUZDÖRDÜNCÜ, peşimdeki

memurun karısıydı. ONDAN ÖNCEKİ kadının

komşusu, AYNIZAMANDA mahallemde oturan

birkadındı. Bana bakardı ben çocukken. Onu severdim.

Fark ettiyseniz kurbanlarımın hepsi kadın.

Nedenkadınlar, anlatayım.

Kadınlar hep benim etrafımda oldular. Beni sevip

korudular. Ve bana bu dünyanın yalan olduğunu,

gerçek dünyaya -ya da oraya her ne deniyorsaöldükten

sonra gittiğimizi, oranın buradan çok

dahagüzel ve huzur dolu olduğunu söylediler.

Bazenoraya gitmek istediklerini, VE BUNU hemen

istediklerini bile söylerlerdi. Ben kötü birşey

yapmadım ki? Onların istediklerini yaparsam onların ve

Tanrı'nın beni seveceğini söylediler DAİMA. Sürekli

ölmek istediklerini söylediler. Ben de onları öldürdüm.

Tanrı aşkına benden istediklerini yaptım. Hani onlar ve

Tanrı beni sevecekti? Polis bile sevmiyorARTIK BENİ.

Uslubir çocuğum ben, yapmayın hadi ama...

D İ P N O T :

M E H M E T A K İ F E R S O Y

M E R T C A N Ç A K M A Y

Y ı l l a r ö n c e s i n d e n y a z d ı ğ ı m b i r y a z ı y d ı ,

p a y l a ş m a k i s t e d i m s i z l e r l e d e ;

Ö n c e l i k l e h e r k e s t e n ö z ü r d i l i y o r u m . B u y a z ı y ı

1 2 M a r t t a y a z m a y ı ç o k i s t i y o r d u m a m a ç e ş i t l i

n e d e n l e r d e n ö t ü r ü y a z a m a m ı ş t ı m . . .

A ç ı k l ı k g e t i r m e k i s t e d i ğ i m i l k k o n u m i l l i

ş a i r i m i z i n a d ı o l a c a k . Ç ü n k ü e s a s İ s m i M e h m e t

R a g i f ' d i r a n c a k y a n l ı ş t e l a f f u z z a n n e d i l e r e k

M e h m e t A k i f d i y e h i t a b e d i l m i ş v e s o n u ç o l a r a k

n ü f u s a " M e h m e t A k i f E r s o y o l a r a k

k a y d o l m u ş t u r . M i l l i k e l i m e s i n i n k a s ı t l ı o l a r a k

a l t ı n ı ç i z d i m , n e d e n i y s e b a ğ z ı k e s i m l e r i m

M e h m e t A k i f i ç i n T ü r k o l m a d ı ğ ı i d d a e d e r e k

V a t a n H a i n i i l a n e d e r l e r . B u d a p e k t a b i i i n s a n ı n

k a f a s ı n d a ç e ş i t l i s o r u i ş a r e t l e r i o l u ş m a s ı n a

n e d e n o l u y o r . B u n u n l a i l g i l i p e k ç o k a ç ı k l a m a v e

i t i r a z o l m a s ı n a r a ğ m e n b e n , A k i f i l e 3 3 y ı l

d o s t l u k y ü r ü t m ü ş o l a n M i t h a t C e m a l ' i n

m ı s r a l a r ı n ı a k t a r m a k i s t i y o r u m ;

Z O L A n e k a d a r İ t a l y a n ' s a ,

H e r e d i a n e k a d a r İ s p a n y o l ' s a ,

N i ç e n e k a d a r L e h i s t a n l ı i s e ,

K a m u s M ü t e r c i m i A s ı m n e k a d a r A r a p s a ,

K a m u s s a h i b i , Ş e m s e t t i n S a m i n e k a d a r

A r t n a v u t s a , A k i f d e o k a d a r A r n a v u t t u .

G e l g e l e l i m A k i f ' i n ş i i r h a y a t ı n a . A k i f ' i n C e n a p

Ş e h a b b e t t i n ' i n e t k i s i n d e ( A b d ü l H a m i d ' i n

e t k i s i n d e k a l d ı ğ ı b i r d ö n e o l m u ş t u r ) u z u n b i r s ü r e

k a l d ı ğ ı n a r a s t l a d ı ğ ı m ı z k a y n a k l a r n a z ı m d a

u s a t l a ş m ı ş b u k a l e m i n i d a d i y ı l l a r ı n d a ş i i r l e

a l a k a s ı n ı n o l m a d ı ğ ı n ı b i z l e r e g ö s t e r i y o r . İ d a d i

y ı l l a r ı n d a d a h a ç o k g ü r e ş , a d ı m a t m a , t a ş a t m a

g i b i s p o r l a r l a i l g i l e n m i ş E d e b i y a t a p e k

y a n a ş m a m ı ş . H a t t a v e h a t t a b a b a s ı . . . b e y ' i n v e f a t ı

ü z e r i n e ü ç a r k a d a ş ( r ı z a v e h a y r e t t i n b e y l e r ) k a f a

k a f a y a v e r d i k l e r i h a l d e b i r d ö r t l l ü k d a h i

y a z a m a m ı ş s a d e c e ;

" C e n n e t o l s u n r u h u n a T a h i r E f e n d i n m e k a n "

y a z ı l a b i l m i ş v e b u r a d a A k i f ' i n k a t k ı l a r ı b a b a s ı n ı n

a d ı n ı s ö y l e m e k t e n ö t e y e g e ç m e y e c e k t i . . .

Z a t e n i l e r i k i b i r d ö n e m d e M i t h a t C e m a l b u i k i

d o s t u s ı r a y l a z i y a r e t e d e c e k a m a i k i s i n d e n d e

a y n ı c e v a b ı a l a c a k t ı ;

" C a n ı m b i z i m A k i f ! B i z i m A k i f ' i n ş a i r l i ğ i f a l a n

y o k t u . . . "

" İ s t i k l â l M a r ş ı , T ü r k i y e C u m h u r i y e t i D e v l e t i ' n i n

M i l l i m a r ş ı d ı r . M a r ş ı n s ö z l e r i n i M e h m e t A k i f

E R S O Y y a z m ı ş , b e s t e s i n i Z e k i Ü N G Ö R y a p m ı ş t ı r .

T ü r k K u r t u l u ş S a v a ş ı ' n ı n e n ç e t i n d ö n e m i n d e , b i r

m i l l î m a r ş a d u y u l a n g e r e k s i n m e y i g ö z ö n ü n e a l a n

M i l l i E ğ i t i m B a k a n l ı ğ ı , 1 9 2 1 y ı l ı n d a b u n u n i ç i n b i r

ş i i r y a r ı ş m a s ı d ü z e n l e d i . Y a r ı ş m a y a 7 2 4 ş i i r

g ö n d e r i l d i . K a z a n a c a k ş i i r e p a r a ö d ü l ü k o n d u ğ u

i ç i n b a ş l a n g ı ç t a M e h m e t A k i f k a t ı l m a k i s t e m e d i .

A m a m i l l î e ğ i t i m b a k a n ı H a m d u l l a h S u p h i ' n i n

( T A N R I Ö V E R ) ı s r a r ı ü z e r i n e , ö d ü l s ü z o l m a k

ş a r t ı y l a o d a ş i i r i n i g ö n d e r d i .

Y a p ı l a n s e ç i m s o n u n d a , M e h m e t A k i f ' i n 2 0 Ş u b a t

1 9 2 1 ' d e y a z d ı ğ ı " K a h r a m a n O r d u m u z a "

s u n g u s u n u t a ş ı y a n ş i i r i 1 2 M a r t 1 9 2 1 g ü n ü b ü y ü k

ç o ğ u n l u k l a T B M M ' n c e İ s t i k l â l M a r ş ı k a b u l e d i l d i .

A y n ı y ı l b i r d e b e s t e y a r ı ş m a s ı a ç ı l d ı , a m a k e s i n

b i r s o n u ç a l ı n a m a d ı . B u n u n ü z e r i n e M i l l î E ğ i t i m

B a k a n l ı ğ ı ' n c a A l i R ı f a t Ç A Ğ A T A Y ’ ı n ( 1 8 6 7 – 1 9 3 5 )

b e s t e s i u y g u n g ö r ü l e r e k o k u l l a r a d u y u r u l d u .

1 9 2 4 ' t e n 1 9 3 0 ' a k a d a r m a r ş b u b e s t e i l e ç a l ı n d ı .

O y ı l b u n u n y e r i n i , C u m h u r b a ş k a n l ı ğ ı O r k e s t r a s ı

ş e f i Z e k i Ü N G Ö R ' ü n 1 9 2 2 ' d e h a z ı r l a d ı ğ ı b u g ü n k ü

b e s t e a l d ı . "

C A N I M B I Z I M A K I F ! B I Z I M

A K I F ' I N Ş A I R L I Ğ I F A L A N Y O K T U

hayal taciri

burak çakır

-II.Bölüm-

Nihayet merakı galip gelerek zarfı açmaya

koyuldu, küçük bir uğraşın ardından telli bir okul

defteri zarftan sıyrılarak kendini küflenmiş tahta

zemine bırakıverdi. Hayal kırıklığı ile baktı bir

süre deftere, isteksizce çekti oturduğu

sandalyeyi ve aynı isteksiz tavırla uzandı

deftere. O kadar merak, acele bunun için miydi

yani? Bir defter için mi güzelim uykusundan

olmuştu? Masaya bıraktı defteri ama gözleri

hala üzerinde duruyordu. Sonradan fark etti

deftere iğrenerek baktığını, iyi de bu gereksiz

iğrenme de nereden gelmişti? Yine önyargısına

esir olduğunu hissetti, Hala aşamamıştı şu

meseleyi…

Defter hakkında güzel şeyler düşünmeye çalıştı,

işte o an optimist düşüncedeki kabiliyetsizliğini

bir kez daha fark etti ama aklına bir şey

gelmemesi defterde güzel bir şeyler olmayacağı

anlamına gelmiyordu ya! Şekilsiz burnundan

derince bir nefes aldı, elleri titriyordu. Acaba

nasıl bir sürpriz bekliyordu kendisini? Çocuklara

mahsus bir hevesle defterin kapağını

araladığında yüzündeki umut bulutlarının

kararması da çok sürmedi.“ Sevgili günlük,

Acılarım doruklarında bu gece. Bilmiyorum kaç

kez kendi kendime “Bitti! Bu kez ağlamayacağım

artık” dedim…”

Bu bir günlüktü, sıradan bir günlük…Sinirle

birkaç sayfa daha çevirdi ama basbayağı

günlüktü işte! Yok, biri kesinlikle dalga geçiyor

olmalıydı, defteri tutmasıyla odanın diğer

köşesine fırlatması bir oldu. İnsan en hassas ses

tonuyla, ümitsizlikle söylendi;

-Kahretsin! Bir ergenin sözde aşkının sözde

bunalımını mı okuyacağım birde!

Başını ellerinin arasına aldı, gözlerini kapatarak

derin derin birkaç nefes aldı. Aynı ümitsiz tonla

söylenmeye Devam ediyordu;

-Bu da bir sınav belki? Sabrımı sınıyor…

Lafını kulak tırmalayıcı bir ses kesti, telefonu

çalıyordu. Odaya döndü, bu hengâme içerisinde

nasıl bulacaktı şimdi? Üşengeçliği de

üzerindeydi bugün ama az önce sönen merakı

yeni ümitler aşıladı karamsarlığına “Ya önemli

bir telefonsa?”

Bir hevesle sese doğru yöneldi, dağınıklığı ile

verdiği kısa bir cebelleşme nihayetinde ulaştı

telefonuna daha doğrusu takozuna. Takoz

telefonu eline aldığında basmayan cevaplama

tuşluyla cebelleşti bir süre de, bu savaşı kazanır

kazanmaz muzaffer bir edayla kulağına götürdü

telefonu tüm siniri şu iki küçük galibiyetle

sönüvermişti sanki. Ah, onun öfkesi daima

saman alevi gibiydi zaten;

-Efendim?

-Anıl Abi benim, Onur…

-Ha, Onur! Nasılsın kardeşim?

-Sorma abi…

Bugün bir gariplik vardı bu çocuğun sesinde,

hayırlısı;

-Ne oldu Onur, hayırdır?

Kısa bir süre sessizlik oldu. Anıl farkında olmasa

da telefonun diğer ucunda kıvranıyordu Onur.

Ah, Allah’ım sevdiğin birine kötü bir haber

vermek ne zordur! Neden sonra Onur seçtiği en

kusursuz teselliyi mırıldandı ahizeye;

Dönüş yolunda ayaklarını sürüyerek ilerliyor,

gözlerini yarı yarıya kapatıyor bu sayede

uykusunun kaçmayacağını umuyordu. Ancak

hiçbir şey umduğu gibi olmadı, az önce fırlattığı

zarfa basarak kaydı ve sırt üstü kapaklanıverdi

parkelere. Parkelerle kucaklaşması büyük bir

gürültüyle beraber odayı da toza boğmuştu.

Uykusunun kaçtığına mı yoksa düştüğüne mi

kızacağını bilemeden sinirli bir edayla yavaşça

doğruldu düştüğü yerden. Kesik kesik

öksürdükten sonra elini kafasına götürdü,

kanamıyordu ancak oldukça ağrıyordu. Yamulan

Clark Kent gözlüklerini düzeltti. İyice

doğrularak önündeki zarfı eline aldı. Biraz evirip

çevirdiyse de gönderenin ismi dışında bir şey

yazmıyordu zarfın üzerinde. “Bir hayran

mektubu daha” diyerek merakını yatıştırmaya

çalıştı ama başarılı olamadı. Bir mektup için

oldukça ağrı ve büyük bir zarf değil miydi?

Üstelik bu meçhul kız mektubu göndereceği

adresi de yazmamıştı zarfa, nasıl gelmişti o

halde? Kafasındaki sorular büyüyor büyüdükçe

girift bir hal alıyor ve düşünceleri mutlak

çıkmaza doğru sürükleniyordu. Bu kadar

düşünmeye ve senaryolar yazmaya ne gerek

vardı ki açıp bakmak varken?

-Abi biliyorsun, bu dergi senin için küçük bir

dergi zaten…Derginin durumu da ortada, sen de

biliyorsun…

son

ümit

SAYI: 7 AĞUSTOS 2014



B Ü Ş R A B E N E K

E F E E L M A S T A Ş



E N D E R T E M I R

A D E M Ö N E R

G I Z E M K A Y A

içerik

ağustos 2014

Tek Düze 2

Hayat ve Ölüm

Usul Usul Atılan Adımlar

Satranç Savaşı

Ben Uslu Biriyim 2

Tütüne Başlamak

Niçin Yapıyorsun Bunu Bize

Çeşme

Ah Osman Amca

Burak Çakır

Kevser Sares

A. Gülşah Onur

Soner Üçkuşoğlu

Ender Temir

Adem Öner

Büşra Benek

Efe Elmastaş

Gizem Kaya




Son Ümit Medya


F A N Z İ N : 7

T E K T I P

Bu denli sıradan ve tekdüze yaşayan bir toplum olmamızın

temel nedeni hayatı sıradanlaştırmamızdan kaynaklanıyor.

Her şeyi çabucak tüketen, değersizleştiren bir toplum olduk

son on sene içerisinde. Kapitalist düzene çok çabuk adapte

olan ve hayatını tüketmek üzerine kurgulayan bireylerin

sayısı artıyorken, üretken nüfusumuz gün geçtikçe kan

kaybediyor. Özellikle televizyon ve internet üzerinden

yapılan satış propagandaları her gün yeni bir başarıya imza

atıyor.

Tüketimin artık boyut değiştirdiğine de şahit olduğumuz şu

günlerde artık manevi öğeleri bile tükettiğimizi görülüyor.

Sevmek ve aşkın dahi olağan şeylermiş gibi sunulması, insan

duygu ve düşüncelerinin sığılaşması ile geldiğimiz nokta

maalesef; hissizleşmek.


kevser

hayat

sares

Hayat; dertleri, sorunları da beraberinde getiriyorsa, sorunların bittiği

bir yere, ölümle gitmeye neden korkuyoruz?

Pervasızca harcayıp, sermayenizden kar edemediyseniz eğer; niçin

hayat sofrasından karnı doymuş bir davetli gibi kalkıp gidemiyorsunuz?

Yahut haşmetli birçok tuzağa yakalanmadan, hayat mektebinde

yıkılmaz adımlar attıysanız niçin meşaleyi bir başkasına

devredemiyorsunuz?

Hayat: bir hamur, mayasına ne katarsanız onu verir. İyiliği, kötülüğü ya

da başka şeyleri… Sermayenin sahibine kalmış kararlar bütünü. O, belki

hiçbir şey katmaz yavan bir hamur verir fırıncıya. Sonunda ise pişen

hamurunu kendi tadacaktır. Herkes kendi aynasından aksedenleri kattı

hamuruna. Kimisi ise mayayı tutturamadı, bocaladı durdu.

Ölümünle, bedeninle birlikte her şeyin yok oldu. Görevini yaptın, senden

önce göçenler gibi başka, yeni bir diyara göç ettin. Bu göç gurbete değil,

senin asıl memleketine. Bu uzun yolculuğa çıkmadan önce, senden

öncekiler gibi senden sonrakilere bir şeyler bıraktın ya da bırakmadın.

Hayat vagonundan iniyorsun, geride bıraktığın gurbet ve gurbet

arkadaşların.

Bir perde kapanıyor ve diğer perde açılıyor. Bu açılan perde bir diğeri

gibi kapanmayacak. Sergilenen sonsuz bir oyun bu: “Hayat Ve Ölüm

Oyunu”.

USUL USUL

ATILAN

ADIMLAR

A. GÜLŞAH ONUR

Merhaba, ben on sekizini doldurmaya yaklaşmış,

özgürlük anlayışı çerçevesinde yaşamını devam

ettiren ve böyle devam ettirmeyi isteyen bir

genç kızım. Kız olduğumu özellikle belirttim

çünkü doğarken kendimiz seçemediğimiz

cinsiyetimize rağmen üzerine farklı farklı yükler

binen insanlarız bu dünyada ve ben de bunu

anlatmak istiyorum. Çoğu insanın hayatının

dönüm noktası olarak gördüğü bir sınava

hazırlandım. Sadece hazırlanmakla içinizi

rahatlatamazsınız bu sınavda, aynı zamanda

sınavınızın iyi geçmesi, tercihlerinizi iyi

yapmanız, istediğiniz yerin denk gelmesi gerekir

tam anlamıyla kazanabilmeniz için üniversite

sınavını. Zira istemeden yazdığınız bir yer denk

geldiğinde yıllarca istemediğiniz bir hayatı

yaşamak durumunda kalırsınız ki bu da bir

bakıma kazanamamak demektir. Ben herkes gibi

istediği hayatı yaşamak isteyenlerdenim. Yani

kazanmak isteyenlerden. Ama belki de bu

hayatta ödeyebileceğimiz en büyük bedel

kazanmanın bedeli. İstediğiniz yer ailenizden

uzak olabilir. Yıllarca alıştığınız düzenden ilk

defa ayrılırken içinizde büyük bir tedirginlik

oluşur ki bu daha ödeyeceğiniz bedelin

başlangıcıdır. Tek başına yaşamaya alışan bir

kızın üzerindeki toplum baskısı, yaşadığınız

zorluklar ve her şeyi tek başınıza yapmak

zorunda olmanızla devam eder ödediğiniz bu

bedel.

Tüm bunların yorgunluğu ise öyle bir

yorgunluktur ki gece başınızı yastığa

koyduğunuzda bile o sessizlikte atamazsınız.

Hatta sessizliğin içinde tek ses olur bu

yorgunluk ve iyice gelir üzerinize.. Ne ala

uyuduysanız, rüyalarınıza bile işlemeye başlar

yorgunluk, bir türlü dinlenemezsiniz. Şans eseri

belki bir nebze olsun dinlenmiş olarak

uyanırsınız bazı günler de. Ama yapacağınız

işler, yükünüz ve yoğunluğunuz hala aynıdır.

Tüm bunlar sona erdiğinde kazanmışsınızdır,

çünkü kazanmanın bedelini tamamıyla

ödemişsinizdir. Ama doğamız gereği kazanma

isteğimiz bitmez, başa sararız ve yeni

isteklerimiz başlar. Kimileri bu bedeli ödemek

istemez, halinden memnundur. Kimileri ise

sürekli kazanarak mutlu olur. Ama halinden en

memnun olan ve en az isteği olanı bile hayat bir

gün sınava sokar ve o zorlu günlerle sınar o

insanı. Önemli olan benliğimizi kaybetmemek,

sırtımıza binen bu yükün altında ezilmeden

durabilmektir. Bu zorlu günlerde hayatımızın,

sağ salim gençliğimizin en güzel yaşlarını

geçirmemiz dileğiyle…

Hayatta başarılar…

Satranç masasının başına oturan baba, televizyon izleyen oğlunu

yanına çağırdı.

“Karşıma otur. Nasıl oynandığını biliyorsun değil mi?”

“Evet, baba. Kuralları biliyorum.”

“Nasıl oynandığını bilip bilmediğini sordum, kuralları değil. Beyazlar

sende olduğuna göre...” derken oğlu ilk hamlesini, bir piyonu iki kare

ileri taşıyarak yaptı “Tabii ki.” dedi.

“Annenden bir şeyler öğrendim.” Baba hamlesini yaptı ve

konuşurken oynamaya devam ettiler.

“Ne gibi?”

“Bu sene sonunda askeri okullara başvurmak istiyormuşsun.”

“Şey... Evet, baba. Tabii eğer izniniz olursa.”

“Emin değil misin?”

“Hevesliyim.”

“Peki, ya şah karaktersiz birisi çıkarsa?”

“Önce düşman şahını yener, sonra kendi şahımı tahtından etmeye bakarım

baba.”

“Piyonlar asla düşman şahını yenemez.”

“Yenebilirler.”

“Yen o halde!”

Çocuk başını babasının yüzünden aşağıya indirdi ve satranç tahtasında, kendi

şahı ve bir piyonuyla, piyonunun karşısında sadece babasının şahının kaldığını

gördü. Çocuk tereddüt etmeden babasının şahını yıktı.

“İşte böyle baba.”

“Kim kazandı?”

“Bak, ben senin istediğin mesleğe karışamam. Buna hakkım yok.”

“Ben.”

“...”

“Kim kazandırdı?”

“Ama, seni iyiliğin doğrultusunda yönlendirmek benim

sorumluluğum.”

“Piyon.”

“Zaferi kim üstlenecek?”

“Evet, baba.”

“Şey... Şah.”

“Piyon, kendi şahını yemeye kalkarsa ne olur?”

“Yiyemez baba.”

“Neden?”

“İster asker ol, ister herhangi bir şirketteki herhangi bir çalışan. Piyon olarak

kaldığın sürece kimse değerini bilmez. Ve işin aslı; bir değerin de olmaz;

diğerlerinin, diğer piyonların gözünde böyledir. Çünkü şah oyunun sonunda

tek başına bile kalsa, bütün satranç tahtası onundur. Bu yüzden, yeri

geldiğinde kaybetsen de olur. Kazanmak için kendini hırpalama, kendine yazık

etme.”

“Diğerleri onu yer.”

“Ama kazanamazsam ne anlamı olur baba?”

“Diğerleri de şahın ölmesini isterlerse?”

“O halde neden şahın himayesine girsinler? Şahı öldürürlerse, baştan

kaybederler.”

“Anlam arama. Doğumunla ölümün arasında kazandıklarını ölümünle

kaybedeceksin nasılsa. O zaman ne anlamı kalacak?”

“Peki, baba ben ne yapacağım? Hiç mi çalışmayayım? Hayatımı nasıl

yürüteceğim?”

“Peki, bir şah, diğer taşlar yenildikten sonra, düşman şahını yenerse

ne olur?”

“Kazanmış olur baba.”

“Hayır.”

“Ama baba...”

“Hayır dedim! Yönetecek kimi kaldı ki? Diğer taşlar gittiğinde

kaybetti savaşı. Düşman şahını yenmek ona bir şey kazandırmaz.”

“Doğru söylüyorsun baba.”

“Asker mi olmak istiyorsun?”

“Ne yapacağını ben de bilmiyorum. Ben buradayım, ama bak aslında burada

olmak istemiyorum. Çok farklı hayallerim vardı; ama peşlerinden gitmeye

korktum. Belki sen korkmamalısındır. Hayallerinin peşinde giderken kaybetmiş

olman biraz anlamlı olabilir.”

“Anladım baba, sanırım anladım yani.” dedi ve önündeki şahı, kendi piyonuna

doğru hareket ettirmeye başladı. Şah ve piyon birbirlerine karşı hamleler

yapıyorlardı ki sonunda karşı karşıya geldiler.

“Böyle bir durumda hamle sırasının kimde olduğu önemli değildir, şah her

zaman piyonunu yer.”

“Ama baba.”“Efendim?”“Rönesans dönemini işledik bugün.”“Eee?”“Piyon şahı

yeniyordu.”

soner üçkusoglu

BEN

USLU

BIRIYIM

2

Ender Temir

Belki de elime kağıt kalem alıp yazmaya başlamalıyım.

Onlara anlatmaya çalışmalıyım. En sonunda beni

anlayacaklardır.

Yani öyle umuyorum. İlk duruşmamda beni savunan

avukat, ücretsiz avukat hakkım dolayısıyla zorunlu

olarak gelmişti. Beni savunmak istemediği yüzünden

okunuyordu. Beni anlamak istemediler. Ben onların

gözünde aşağılık bir katildim sadece. Böyle söylemek

insanların daha kolayına geliyordu. Kimse beni

anlamaya çalışmıyordu.

Yaklaşık 1 hafta polislerin yanında kaldım. Bu kadar

uzun sürmesinin sebebi kurtarışlarımı (onların tabiriyle

cinayet) istedikleri gibi anlatmamamdı. Öyle olunca

itiraf etmiş oldum. İnsanlar eğer sizi dinlemek

istemiyorlarsa, bir de kalabalıklarsa bir de elleri kolları

uzunsa, istediklerini alana kadar durmazlar. Onları hiç

kimse durduramaz. İşte kötü olanlar onlar. İşte

kurtuluşu hak etmeyen onlar. Kıyametten canlı

kurtulmayı hak ediyorlar. Tüm vücutları yara ve kırık

içinde, kötürüm halde.

TÜTÜNE

BAŞLAMAK

Adem Öner

kaç dal abi diyen tütüncü kız

sar demeden başlar sarmaya

ona duvar olmaktansa

tütüne başlıyorum...


Bize Bunu Yapiyorsun N'için

Niçin yapıyorsun bunu bize? Her seferinde bizi

biraz daha yıprattığının farkında mısın?

Evet, seninle tam 12 yılı devirdik. Yani biz hayata

seninle başladık. Çocuktuk senin dizin kanardı

birlikte ağlardık. Hiçbir şeyi anlamazdık ama biz

birbirimiz olmadan yapamazdık.

Hatırlıyor musun hastalanıp ta evde yattığım

günleri? Başımdan bir an olsun ayrılmayıp,

durmadan ağlamıştın. Konuşmazdım,

konuşamazdım da duyardım. Öyle güzel dua

ediyor benim için öyle çok korkuyordun ki elini

tutup ben ölmeyeceğim demek için bütün gücümü

toplamıştım da yine de olmamıştı. Sen ağlamaya

devam etmiş ben ise susmuştum.

Her adımı atarken, hayatın bize vurduğu her

tokatta hep el eleydik. Bazen sen haylazlık eder,

koşmaya kalkışırdın ve her seferinde duvara

çarpıp ağlamaya başlardın. Ben gelene kadar da

susmazdın. Yaramaz bir çocuktun da yine de

kopamazdım ki senden...Sonra bildiğimiz her şeyi

birlikte öğrenmedik mi, her acıyı birlikte tatmadık

mı? 10 yaşındayken babam öldüğünde, elimden

tutup babanın yanına götürüp, onun o kocaman

avuçlarına, benim minicik ellerimi emanet eden

sen değil miydin?

Niçin yapıyorsun bunu bize? Her seferinde bizi

biraz daha yıprattığının farkında mısın?

Evet, seninle tam 12 yılı devirdik. Yani biz hayata

seninle başladık. Çocuktuk senin dizin kanardı

birlikte ağlardık. Hiçbir şeyi anlamazdık ama biz

birbirimiz olmadan yapamazdık.

Hatırlıyor musun hastalanıp ta evde yattığım

günleri? Başımdan bir an olsun ayrılmayıp,

durmadan ağlamıştın. Konuşmazdım,

konuşamazdım da duyardım. Öyle güzel dua

ediyor benim için öyle çok korkuyordun ki elini

tutup ben ölmeyeceğim demek için bütün gücümü

toplamıştım da yine de olmamıştı. Sen ağlamaya

devam etmiş ben ise susmuştum.

Her adımı atarken, hayatın bize vurduğu her

tokatta hep el eleydik. Bazen sen haylazlık eder,

koşmaya kalkışırdın ve her seferinde duvara

çarpıp ağlamaya başlardın. Ben gelene kadar da

susmazdın. Yaramaz bir çocuktun da yine de

kopamazdım ki senden...Sonra bildiğimiz her şeyi

birlikte öğrenmedik mi, her acıyı birlikte tatmadık

mı? 10 yaşındayken babam öldüğünde, elimden

tutup babanın yanına götürüp, onun o kocaman

avuçlarına, benim minicik ellerimi emanet eden

sen değil miydin?

Okulda, mahallede bir an olsun yanımdan

ayrılmayıp beni hep kollayan sen değil miydin?

Birlikte ağlayan biz değil miydik? Senden bir

kelebeği yakalamanı istediğimde, bir tırtılı

avuçlarıma koyan üzerine birde okkalı bir nutuk

atan sen değil miydin? Bana kelebeğim derken

gözleri gülen kimdi?

Biz her şeyi birlikte başarmadık mı? Biz her ne

olursa olsun hep el ele yürümedik mi? Önümüze

açılan her kapıyı bir diğerimiz yoksa yok diye

kapamadık mı?Şimdi ne oldu bize büyüdük mü?

Büyük olmak bu muymuş bir birimizi kırmak mı? O

zaman mümkünse tekrar dönelim çocukluğumuza.

Dönelim ve her gece büyümek için ettiğimiz duayı

geri alalım ve hep çocuk kalalım.

Sahi hatırlıyor musun, yatmadan önce ettiğimiz

duayı? Belki saçmaydı ama bizimdi o . Masum bir

duaydı. ‘’Allah’ım ailemi koru, onunkini de koru,

bizi bir an önce büyüt ve ayırma birbirimizden .’

’Sonra babam ölünce çok kızmıştık Allah’a, bizi

dinlemediği için. Ve korkmuştuk bizi de

ayırmasından…

Büyüdük evet büyüdük. Hala birbirimiziniz. Ama

sen her gidişinde kelebeğinin ömrü daha da

kısaltıyorsun. Ne olur gel yeniden dua edelim.

‘’Allah’ım biz tekrar çocuk olalım ve o masum

ellerimizle el ele tutuşalım…’

AH

OSMAN

AMCA

G İ Z E M K A Y A

Osman Amca, soğukkanlı, kendi halinde bir adamdı. Masum

gülümseyişi, şişman yüzü,hala merakla etrafına bakan ışıl

ışıl gözleriyle bir çocuk, yılları içinde barındıran çizgiler ve

dolu gözleriyle ise yaşamak için fazlasıyla ihtiyardı. Hala

annesiyle birlikte yaşamaktan şikayetçi değildi belki ama

artık tatmadığı duyguları tatmak, isteyip de yapamadığı

şeyleri yapmak istiyordu. Bugüne dek hiç aşık olmamış,

anası dışında hiçbir kadınla diyalog kurmamıştı. Her

seferinde, o hep bahsedilen, hiç beklemediğin bir anda gelip

tüm hayatını değiştirecek olan kadını bekliyordu. Belki de

tam da bu sebepten, kimse çalmıyordu kalbinin kapılarını.

Beklemekten ne zaman ki vazgeçecek, o zaman gelecekti bu

davetsiz misafir. Ne gelirdi ki elinden, belki de hiç

gelmeyecek bir umut için yaşıyordu fakat yaşamadan bunu

bilemezdi.

Düzenli bir hayatı vardı Osman Amca'nın. Uyuyor, uyanıyor,

bir bardak çayı evde içip bir bardak da yürüyerek içiyordu.

Her kimse şu anasının bahsettiği-mutlaka gelecek olankadın,

onu bir an önce bulmak istiyor, yürüyebildiği kadar

çok yol yürüyordu. Olur ya, yolda bir arkadaşla

karşılaşırsın,o da tam seni ziyarete geleceğini söyler. Belki

de buna benzer bir şeyler olurdu, biraz tesadüf belki, belki

değil... Neyse... Dışarıdaki serüven sona erdiğinde de

devamlılık gösteren olaylar birbirini izliyordu:

Her zaman olduğu gibi, akşam yemeğini biraz

geçerek elinde bitmiş çay bardağıyla eve

geldiğinde yine her zaman olduğu gibi sorularıyla

anasına bakıyor; anası ise şefkat dolu gözlere

oğlunu süzüyordu.

-"Gözleri, güzel gözleri vardı. Masmavi, bir denizi

andırıyordu..."

-"Sen yüzme bilmezsin oğul..."

-"Çeşmede bir kadın, görmeliydin, gerçekten beni

seviyor! Nasılda süzdü bir bilsen. Sonra bizim şu

Haydar yok mu hani Ali'nin oğlu. Kızı kanserden

öldü geçen yaz... Nasıl ağlamıştı zavallı adam...

Neyse... İşte onun bakkalda da biriyle tanıştım.

Elinde çikolata vardı, yere düşürdü eğildim,

uzattım... Teşekkür etti... Daha neler neler..."

Anlattıkları ne kadar değişirse değişsin, sonuç

hep aynı kalıyordu. Anasının kucaklayan

bakışlarına dayanamayıp, bir süre sustuktan

sonra sarılıyor ve oyuncağı elinden alınmış çocuk

gibi ağlamaya başlıyordu. Yine de, ne olursa

olsun, anlatırken aldığı heyecan ve umut hiç

eskimiyordu, bugüne dek.

Ne olduğunu sorsan, o da bilmez. Bazı şeyler

bizim elimizden gelmiyor ya, duygular işte,

insanın bir hevesi kırıldı mı, vay haline! Bir de bu

hevesi kırılan adam Osman Amcaysa.. Ama ne

zaman, ama neden bilemeyiz, fakat vazgeçmişti

artık. Tek yaptığı, ölümü beklemek olacaktı, bir

de sürekli dua etmek: anasından önce alsın diye

canını Allah.. Nasıl dayanırdı o buna? Bilirdi,

anası güçlü kadındı. Çok çekmiş evvelden..

Evet, artık elinde bardakla dışarıda gezen Osman

Amca yoktu. Artık ne ruhu ne de yüzü çocuktu

Osman Amca'nın. Ee,bu Osman Amca'ya Osman

Amca demeye bin şahit isterdi. Haklıydı bile,

umut denen şey bir gidince,gelemezdi insan

kendine... Değişirdi, büyürdü,ve anlamsız

bakışlarını ölüme yönlendirir, yitip gitmeyi

isterdi.. Ah Osman Amca, vah Osman Amca!

Nefes candan gitmedikçe umut denen şey gider

mi sanıyorsun? Öyle sanmıyordu belki ama

bırakmıştı kendini. İştahı yoktu bu aralar hiç, bir

deri bir kemik kaldı derler ya,tam da öyleydi

bedeni... Ne yapıyorsun Osman Amca, sen yaşlı

bir adamsın!

Sesimi duysa belki gelecekti kendine ama ne

mümkün... Bazen sadece izleyip böyle yazıyorsun

işte. Neyse ne canım, yazılmaktan daha güzel ne

var? Yazıldıktan sonra ölmez ki insanlar. Ne

türküler, ne nameler, ne şiirler ne hikayeler!

Onlara konu olan bir şey ölebilir miydi?

Hastalanıp yatağa düşen Osman Amca da

ölemezdi elbet.. Şu Bahar Ana'mın hali de pek

yaman, Allah uzun ömürler versin tabii ama,

üzüntüsü gün gün artıyor, bir de evlat acısıyla mı

yansın yüreği? Dedim ya işte, insan aciz, ne

yapalım, derdi veren Allah dermanını da verir. İyi

değil Osman Amca, gidici diyor doktorlar... O

kadar ki işler, kefen ölçüsü aldırmaya kadar gitti.

Bahar Ana kolay mı alıştı yoksa öyle mi

göstermeye çalışıyor bilemeyiz ama bir Hocayı

getirmiş eve, kızıyla beraber. Cayır cayır yanıyor

Osman Amca ama gözleri açık, süzüyor etrafını...

Süzmez olaydı!

"Kim bu kadın?" "Neden terliyorum?" "Tüm

kaburgalarım neden titriyor?" Eyvah eyvah! Şu

hayat, gerçekten de ilginç... Anası Hoca

Efendi'yle konuşuyor, ara sıra ikisi birden

gözlerine bakıyor, Osman Amca tökezliyor, başını

aşağı yukarı hareket ettirip Esma'ya bakmaya

devam ediyordu... Hoş,Esma'nın kafasını

kaldırdığı da yok ama... Hiç bakmaz mı bu kadın ?

Kafasında binlerce soru olan Osman Amca

anasının kapıyı kapattığını duyar duymaz

doğruluyor. Hiç bir şey sormuyor bu kez, "aşık

oldum" diyor sadece. "Aşık oldum!"

Anası, battaniyeyi elleriyle düzelterek oğlunun

başucuna oturuyor gözlerine bakıyordu.

"Ahh,deli oğlan, bulamadın mı aşık olacak başka

birini?" "Bulamadın mı aşık olacak başka zaman?"

Hiç biri dışa vurulan sözler değildi Esma evliydi,

Osman'ın sayılı günleri kalmıştı. Bunu

söylememeyi tercih etti Bahar Ana. Zaten çok

değil, tam iki gün sonra,cenazesi kalkacaktı

Osman Amca'nın. Son iki gün...

Bu son zamanlarını, Esma'nın yollarını gözleyerek

geçirdi. Fazlasıyla mutlu, hiç olmadığı kadar... Ve

hiç olamayacağı kadar... Eh, anası sevinse de onu

böyle görmeye, gerçeği bir o biliyor. Sevinçle

hüznü aynı anda yaşıyor kadıncağız...

Düşünmüyor değil aslında..."Bu insanın eceli,

misyonu tamamlanmadan gelmiyor..." Eğer

doğruysa bu, Bahar Ana'nın bir görevi daha var.

Cenazeyi kaldırmak...

Evet, cenazeyi kaldıranların en başında yer aldı

Bahar Ana... Son sözleri ağır oldu diyorlar Osman

Amca'nın... İki damla göz yaşıyla beraber,

yüzündeki muazzam gülümseyişiyle birlikte veda

etmiş hayata... Hüzünlü bir mutluluk... Bahar Ana

ise ondan beklediğimiz gibi, tabutu titreyerek

kaldıran elleri, dimdik omuzlarıyla beraber daha

da güçlü görünüyordu... Hiç ağlamadı Bahar Ana..

Hep gülümsedi.. Sahii, insan böyle zamanlarda

bile gülümseyebilir miydi?

"Ne yapalım ?" dedi Bahar Ana.. "Yaşasa, daha

çok ölecekti..."

son

ümit

SAYI: 8 EKİM 2014




E N D E R T E M I R

A D E M Ö N E R



içerik

ekim 2014

Put

Ateş Pahası

Ben Uslu Biriyim 3

İncirler Olana Kadar

Hey Sen!

-

Pencereye Konan Serçe

Burak Çakır

Soner Üçkuşoğlu

Ender Temir

Büşra Benek

A. Gülşah Onur

Adem Öner

Efe Elmastaş




Son Ümit Medya


F A N Z İ N : Ö Z E L S A Y I

P U T

Putlaştırmayı seviyoruz. İnsanlara olduklarından fazla anlam

yüklemeye, hikâyeleri efsaneleştirmeye bayılıyoruz toplumca.

Kendimizce kurtarıcılar bulmaya, kahramanlar yaratmaya

dayanamıyoruz. Bu ‘insanların’ eksikleri ve yanlışları olabileceğine

kat'iyen inanmıyor, büyük bir fanatizm ile savunuyoruz onları. Ve

hiçbirimiz kahraman ya da kurtarıcı olmaya, bir şeyler ortaya

koymaya çalışmıyoruz. Bilakis, bu gayret içerisinde olan insanlara

aynı fanatik tavırla karşı çıkıyor ve yapacaklarını engellemeye

çabalıyoruz. Peki, neden yapıyoruz bunu?

İnanmak inkâr etmekten kolay olduğu için mi?

Peki ya kuru kuru kuruya inanmak dinin ya da medeniyetin (!) bir

getirisidir midir gerçekten?

Yaşadığımız çağa “Akıl ve Bilim Çağı” diyorken ve tüm dinler insanı

düşünmeye teşvik ediyorken nasıl oluyor da şuursuz bireyler

olarak bir robot gibi, köle gibi her söylenene itiraz etmeden boyun

eğiyoruz?

Çünkü fikirsiz…

Çünkü düşünmeyeli asırlar oluyor…Çünkü bizim için bizi düşünen

(!) bir-leri- var…

Bırakalım artık “birilerini” dostlar, bu bizim hayatımız, bu hayatın

mes'ulleri de bizler olacağız. Şu abartılı söylevleri de bırakalım ve

kendi fikirlerimizi korkusuzca dillendirelim. Çünkü doğru tek bir

sesle değil, çok seslilikle elde edilir. Varsın uğultu olsun, ağrısın

başımız. Düşünelim, dertlenelim yeter…

Putlarımızı yıkalım, yeter…


ATEŞ

PAHASI

SONER ÜÇKUŞOĞLU

Harcamayı çok iyi bilirim ben. Ama diğer

yaşıtlarım gibi değil. Yani insanları ve parayı

değil, hayatımı harcarım. Karşılığındaysa sadece

benim sevdiğim zevklerimi alırım. Başkalarının;

toplumun sevmemi istediği türden zevkler değil,

benim, en derin ve anlamlı zevklerimdir bunlar.

Yeri geldiğinde bağırmak gibi ya da bir delilik

göstergesi olarak kafamda canlandırdığım

karakterle konuşmak gibi.

İstediğim şeyler uğruna aç kalmak mı? Evet.

Deneyimledim bunu ve vazgeçmedim. Tabii ki

vazgeçilmesi gereken noktalar vardır, ama açlık

bir durak değildir. En azından inilmesi gereken

bir durak değildir. İnsan istekleri uğruna aç

kalmayı önemsemiyorsa, istediklerinin değerinin

gerçekten farkındadır ve onlara ulaşmaya

çalışırken açlık gibi bir engel ile karşılaştığında

vazgeçmiyorsa, başka hangi engel onu yolundan

döndürebilir ki?

Böyle bir isteğe sahip olanlar için ölüm hiçbir

şekilde kolay olmaz. İsteklerine ulaşamadan

ölmek zaten çok kötü bir durum; gazı kaçtığı için

içilemeyen bir gazoz gibi. Ya da isteklerine

ulaştığında; tam da isteklerine kafasında değil

de kollarının arasında hissettiği anda ölmesi,

ölümün zamanlamasının bu derece trajik

olmasından daha kötü ne olabilir? Tüm bu

düşünceler kafamın içinden, vapursa kız

kulesinin önünden geçiyordu. Karşımda oturan

iki Alman turist öpüşüyordu. Neyse ki

gazozumun gazı henüz kaçmamıştı.

O iki Alman birbirlerini ölümden önce (ne kadar

önce bilmiyorum ama) bulmuşlardı. Ama ölüm

de hiçbir zaman çok uzak değildi zaten. İkisinin

de saçları martılar kadar beyaz ve gri arasında

bir renkteydi. Neyse, zaten renklerle aram hiç

iyi değildir. Karanlık dışında.

BEN

USLU

BIRIYIM

3

Ender Temir

Biraz düşünüyorum da arada, yanlış geliyor. Bazı

şeyler çok yanlış. Ben neden buradayım? Size beni

cezalandırma yetkisini kim verdi? Neden buradan çıkıp

gidemiyorum ben? Hakim denen adam kim? O

belirleyecekmiş galiba ıslah evi süresini. Onunla

konuşmak istiyorum. Islah evindeki çocukları çıkarsın.

Bana söz hakkı verilmedi. Konuşup kendimi

savunamadım bile. Söz alınca konuş dediler, söz möz

vermediler ama. Avukatı zaten biliyorsunuz. Onun

dışında, bir mesele daha var.

Biri var. Kurtulmayı hak edenler arasında. Ama bir

sorunumuz var. Onu kurtaramıyorum bir türlü.

Deneyeceğim zaman ağlıyorum. O da ağlıyor. Beni

tanıyor. Ben de onu tanıyorum. O gerçekten çok iyi bir

insan. Tanıdığım en saf en masum insanlardan. Belki de

kurtulmayı en çok hak edenlerden ama bir türlü

yapamıyorum. Anlamadığım tek nokta bu. Anladıktan

sonra devam ederim.

incirler

kadar olana

Büşra Benek

Gözlerimi açsam da sen çıksan karşıma. En başa

dönebilsek mesela; senin konuştuğun benim dinlediğim,

senin sustuğun benim baktığım, senin sevdiğin benim

güldüğüm. Hani sana doymaya daha çok zamanımın

olduğu, hani hayallerin olduğu...İncirler gibi olsaydık biraz

mesela. Önce tohum olsaydık sevgiyle sulansaydık sonra

yavaş yavaş toprağın altından çıksaydık. Önce küçük

savunmasız ama büyüdükçe güçlü, köklü. Yağmurlarda

ıslansaydık mesela ama ıslandıkça ihtiyacımız olanı

alsaydık iyice en derine salsaydık kökleri. Sonra tam

sağlamlaştığımızda güneşlere baksak. O sıcak yaz

günlerinde yavaş yavaş olgunlaşsak mesela. Ama

kurumadan yitmeden gitmeden. O sıcaklık içimize işlese

de biz daha çok sevsek. Git gide olsa içimiz tadımız

yerinde olsa. Ama hiç bitmese yaz hep yazda kalsak.

Mesela incirler hep dalında kalsa. Verilen sözler tutulsa

kökler hiç ayrılmasa. Sen bilir misin ki o köklerden biri

kopmaya kalkınca diğeri içinde yaşam biter. Ne su ne

güneş. O sıcak yaz mevsimi de bitmiştir artık. Anlamı

kalmamıştır çünkü toprağın altında tek kalmak karanlıkta

kolay değildir, bir destek lazımdır. Yağmurda ıslanınca

ısıtacak, güneşte birbirine gölge olacak. Ama hiç

bıkmayacak, gitgide bağlanacak gitgide olgunlaşacak.

Ama hiçbir zaman o incirler dalından kopmayacak.

Hani malum şarkıda olduğu gibi;

İncirler olana kadar kalsaydın bari verdiğin onlarca

sözden birini tutsaydın bari...O incirler olacak ama

dalından hiç kopmayacak. Çünkü köklerden biri giderse

olan incirlerde olur…

seni

en güzel sanatların

içine yerleştirdim

beni

en güzel diyarlara

konargöçer eyledin

can dedim

yar dedim

canım yarim neyledin

seni ben kuşluk vakti

kuşlardan dinledim

adem öner

Pencereye

Konan

Serçe

Sırra kalem bastığımız günlerdi. Bildiğimiz bütün

doğrular yitenlerle birlikte gitmişti ve korku denen

şey bir Filistin askısı kadar gerçekti. Çığlıkların

dövdüğü duvarlarda bir haykırış hiçliğe açılan,

pembe tülden bir perdenin leş kokularıyla

sıvanması gibiydi ve itiraf bile yağlı urgandan

kurtuluşun anahtarı değildi. Yalnızlığın içinde

yalnız olmayı, bildiğim hiç bir üstat satırlarında

hissettiremese de eli sopalı çelimsiz bir askerin

aşağılamaları bile benliğimi kabuğuna çekilen bir

salyangoza çevirmeye yetiyordu. Ayaklar altına

alınmak onurumuza dokunuyordu da bir celladın

elinde can vermek bizi yüceltiyordu. Belki de

çaresizliğin kafamızda oynadığı bir oyundu bu.

Demir parmaklıklardan baktığım şehrimde

yükselen dumanlarda, külleşen onca ümit esen

kuzey rüzgârıyla yüzüme, yüreğime değiyordu.

Yanlışlarımızı soruyordum kendime, bitmek

tükenmeyen devrimci bir erimle. Sonra annem

geliyordu aklıma. Sobası yanan sarı sıcak evinde

bilirim benden daha çok ağlıyordu ve babam "bu

insanlar için değmez" deyişi aklımda

yankılanıyordu.Penceremin önüne konan her bir

serçeyi işaret sayıyordum. Yarınlarda bizlerinde

olduğu düşlere dalıyordum. Aşkı tattığım

zamanlardaki kızaran yanaklarım, her son bahar

dirilmeye yüz tutan hayallerimi kamçılıyordu.

Dünya algısını yitiren beynim bir ahşabın

üzerindeki izlerin peşi sıra gidebilecek

hafiflikteyken koridor boyu kapıma kadar gelen bir

postal sesi bana dair olan her belirtiyi sıyrık bir

sancıyla terbiye ediyordu. Duvarlar yargılardan ve

kayıplardan kaskatıydı.

Birbirini göz göze görmeyen, zulüm tezgâhlardan

geçenlerde tıpkı benim gibi sonunda şiddetli bir

itilmişlik ve terk edilmişliğin pençesinde istemsiz

deviniyordu.

Bu enkazdan ve yıkıntıdan arta kalanlarla beni

serbest bıraktıklarında içimde, yaşadığım şehrimle

gerçekte olanın ayrımlarında kırıldım. Cadde ve

sokaklar için büyüttüğüm düşleri tek tek toplarken

gökyüzünün ve yapışık grilikteki yaşanan hayatın

içine daldım. Sözlerimin bittiği yerde hayat başladı,

şiirler yarım kaldı. Dışarıda olanca sadeliğiyle

yaşanan düzen en kısa söylemiyle ahmaklıktı.

Sessizliğe rağmen sessizleşmekten başka çarenin

olmadığı yıllarda akıl sağlığını ve kimliğini korumak

geçip giden günlerim içinde basit ve bilindik bir

savaştı ve para adına şekillenen, satın almak ile

değerlenen zoraki kimliğim üzerime dar gelerek

parçalar halinde dağılması da son derece doğaldı.

Aşık olmayı bile unuttuğumuz zamanlarda geride

kalanlarla dostların mezar taşlarında teselli aradık

ve yıllar sonra mütevazi çilingir sofralarında bile

onları andık. Bazen sevimli ifadeler bazen hüzünlü

hikâyelerle adlarını mırıldansak ta onları ve olanları

hiç unutmadık. Şimdilerde televizyon ekranlarında

ve mahkeme salonlarında bir tiyatro daha

dönmekte. Aynı otuz dört yıl öncesi gibi yetkili

merciler yalan söylemekte. Darbenin yargılanan

zebanileri yaş haddinden zindanlara girmeden,

yaşattıkları cehennem adına hiçbir bedel ödemeden

bu dünyadan göçmeyi beklemekte ve sevimli

görünmek adına günümüzün egemenleri doğumuna

sebep olana sövmekte. Ama her şeye rağmen bu

oyun ve drama hiçbir şeyi örtemez ve halefi olan,

isteğine göre hukuka takla attıranlar maskelerini

gizleyemez.

son

ümit

SAYI: 9 ARALIK 2014



E N D E R T E M İ R



B E R F İ N Ç E L E B I

C . M E L İ K D I V A R C I

N İ S A N U R K A R A T A Ş

M E H M E T E R E N

O K A N N A S U H O Ğ L U


içerik

aralık 2014

Hür Tefekkür

Adsız Serüven

Ben Uslu Biriyim 4

Deneme

Duvar

Umuttur Bizi Yaşatan

Ama Nafile

Dayan Yüreğim

Morgda Org Resitali

İnanabiliyor Musun?

Naber

Kevser Sares

Soner Üçkuşoğlu

Ender Temir

Büşra Benek

Efe Elmastaş

A. Gülşah Onur

Mehmet Eren

Nisanur Karataş

C. Melik Dıvarcı

Berfin Çelebi

Okan Nasuhoğlu




Son Ümit Medya


F A N Z İ N : 9

ADSIZ

SERÜVEN

SONER ÜÇKUŞOĞLU

Sokak lambası titriyordu. Evimde oturmuş,

sessizliği dinliyordum. Çıldırtacak derecede

kötüydü. Ara sıra sokaktan geçen birisinin ayak

seslerini ya da konuşmasını fısıltı halinde

duyabiliyordum ve bu delirmemi engelleyen tek

şeydi. Çünkü, yalnız olmadığımı biliyordum.

Aslında yalnız değilim diye kendimi

kandırabiliyordum demek daha doğru olur.

Herkes dışarıda olmasına karşın ben evde tek

başımaydım. ve öyle olmadığıma inanmaya

çalışıyordum.

Telefon çaldı. Arayan ilk tanıdığım ve âşık

olduğum kadındı. Sesi hüzünlü geliyordu her

zamanki gibi. Hal hatır muhabbetinden sonra

kapattık. Konuşacak bir şey kalmamıştı yıllar

içinde. Ben artık onun oğlu değildim, dışarıdaki

kadınların yarısının sevgilisi ve kendimin

müstakbel katiliydim.

Yağmurun sesi gelmeye başladı. Yatağımda

yatan kadından bahsetmiyorum. Emin değilim

zaten isminin Yağmur olduğundan.

Pantolonunun içine jartiyer giyen kaç kadın

vardır ki ismi Yağmur olan? Hırlıyordu uyurken.

Bazen de sayıklıyor ve beni uyutmuyordu.

Uyanıkken benim adımı sayıklıyordu, şimdiyse

tanımadığım ve hiç de kıskanmadığım birinin

adını. Şayet kıskansam mutfağa gider en güzel

bıçaklarımdan birini seçer ve meme uçlarını

keserdim. Ancak bir kadını ilk gecede kıskanmak

her zaman mümkün olmuyor. Kıskandığınız

kadınsa tek geceyle bitmiyor, hep devam ediyor.

Sokağa çıktım. Yağmur hızlanırken sokakta

tamamen karanlığa bürünmüştü. İçim gibi. Kendi

evimde olmak iyi değildi. Gidecek başka yerim

de kalmamıştı. Birkaç sokak gezecek ve yine

kendi çöplüğüme dönecektim. Çöpçülerin bile

uğramayı unuttuğu sokak boyunca yürüdüm, ilk

sağdan saptım sonra da ilk soldan. Amacım bir

an önce kaybolmaktı ancak hafızam izin

vermiyordu. Çevredeki her sokağı ezberlememe

yetecek kadar kadın getirmiştim bu eve. Ancak

hiçbiri evimin yerini ezberleyecek kadar sık

gelmemişti.Bir çöpçü ya da polis görene kadar

ilerledim. Nihayetinde gördüğüm sadece bir

büfe oldu. İç cebimdeki biten sigara paketimin

yerine yenisini koyarken, vermeyi unuttuğum

parasını bekliyordu büfeci. Belki bir eli tezgahın

altındaki sopasındaydı belki de başka bir yerde.

Bir deli ya da psikopat olma ihtimalime karşın

hazırladığı her neyse artık... Parayı uzattığımda

rahatlar gibi oldu. Uzattığım 100 lirayı

bozamayacağını söyledi. Sabah uğrar bırakırım

desem de kabul etmedi. Sabah uğrar üstünü

alacağımı söyleyerek oradan ayrıldım. Açıkçası

hatırlayıp hatırlamaması umurumda değildi.

Neden olmadı, bilmiyorum. Belkide sabaha

kadar intihar etmiş olurum diye düşündüm ve

önemsemedim. Zaten gelip alamayacaktım.

Birkaç sokak daha uzaklaştım sanırkeneve çıkan

sokağın önünde buldum kendimi. Sokak lambası

kusursuz bir şekilde aydınlatıyordu geceyi.

Sokağın bozuk yolundaki küçük su birikintilerini

ve üzerlerine düşen her damlayı büyük bir daire

ile karşılamalarını görebiliyordum. Birkaçının

kenarından geçip evime girerek yatak odama

ilerledim.Uyanmış, üzerini giyme gereği

duymadan sigara içmeye başlamıştı yatağımda.

Başka bir kadın, sigara içiyor ve külünü yatağın

her yerine döküyordu. Yatağın üzerine

çıktım.Bittiğinde ikimiz de son sigaramızı

içiyorduk. Bir farkla; O, bu evdeki ve yataktaki

son sigarasını içiyordu. Önce onu kovdum,

sonra kovduğuma pişman eden bir duyguya

kapıldım. Bir bedene ihtiyacım vardı. Çok geride

bıraktığım bir kadını birkaç saatliğine

unutturacak bir et parçasına.

Et parçasıbiraz hakaretvari olabilir. Ama diğer

kadınların alınmaması gereken bir nokta var ki

unutmaya çalıştığım kadının kendisi.

Muhtemelen tanıdığım en güzel kadındı. Ya da

ben öyle sanıyordum. Sigaram henüz bitmemişti

ve derin bir uykunun eşiğinde hissediyordum

kendimi. Ellerimi karnımda birleştirip gözlerimi

kapattım ve biraz sonra kalkar sigarayı

söndürürüm diye içimden geçirdim.Gözlerimi

açtığımda odam olamayacak kadar beyaz bir

odanın içinde, yatağım olamayacak kadar temiz

bir yatağın üstündeydim. Etrafta kadınlar vardı,

beyaz giyinmiş kadınlar. Böyle bir durumda iki

ihtimal vardır, ya cennete gitmişsinizdir ya da

bir hastane odasında uyanmışsınızdır. Maalesef

ilki olduğunu düşünmeyecek kadar

gerçekçiydim. "Ne oldu bana?" diyebildim güç

bela. Boğazım, sanki yıllardır su içmemiş bir

bedevininki kadar kuruydu.Birkaçı hemen

yanıma geldi. Önce ağzımdaki boruyu çıkarttılar

sonrasında ise hastanede olduğumu, evimde

yangın çıktığını ve şans eseri kurtulduğumu

anlattılar. Bir de, artık ellerimi

kullanamayacağımdan ve bedenimin yüzde

sekseninin yanmış olduğundan bahsettiler. Tabii

ki inanmadım. Hiçbir şey hissetmiyordum, sanki

hiçbir fark yoktu. Sokağa çıkmadan önce olduğu

gibi,.. Ancak verdikleri ağrı kesici ve

uyuşturucuların etkisi geçtikçe içi boş

bedenimin duvarlarındaki ateşi hissetmeye

başladım. Biri beni öldürmeliydi, ben

yapamıyordum.

BEN

USLU

BIRIYIM

4

Ender Temir

Anladım sanırım, daha doğrusu anlamaya başladım.

Ben onu kurtaramadım çünkü onu ağlarken görmeye

dayanamıyorum. Dedim ya, o ağlarken tüm duvarlarım

yıkılıyor sanki. Sanırım iyi bir şey yapmadım ben. Yani o

insanları kurtarmakla... Belki de kurtarmamalıydım

onları. Eğer hayatlarına devam etselerdi belki bir

şansları olurdu. Bencilce davrandım. Hayatlarına

onların adına karar vermek bana düşmezdi sonuçta.Gel

gelelim ki bir de mahkeme denen olay var.

Araştırdığımı,okuduğumu söylemiştim. Artık

biliyorum her şeyi. Ceza kanununun bilmem kaçıncı

maddesinin falanca bendine göre şu kadar yıl hapis

cezası.. 18 yaşının altında olmamam ve iyi halim falan

da hafifletici ama söylemeye değmez. İndirdikleri ceza

bindirdiklerinin yanında devede pire kalır.

İfademi alan polis soktu bunları aklıma –ben

bencilmişim falan-. Ama aklıma yatmıyor bir türlü. Ben

anlatmaya çalışıyorum ama onlar anlamamakta ısrar

ediyorlar. Sanırım kanunları yüzünden. Onlara hep

söyledim; ben, öldürmenin ne demek olduğunu bilirim

diye. Benimki öldürmek değil, hayat vermek dedim.

Tanrı’ya ve dinlerine bağlı insanların anlamaması daha

da çok şaşırtıyor beni. Yanacaksın öbür dünyada

diyorlar. Orayı iyi insanlarla doldurdum diye mi

yakacak beni Tanrı? Kendileriyle çelişiyorlar. Ya öbür

dünya falan yokki bu da onları kurtardığımı değil boşa

öldürdüğümü gösterir.-, yani kendileri uydurdu her

şeyi, ya da hepsi yalan söylüyor. Bunların hepsi bir

oyun ve Tanrı beni ödüllendirecek. Benim kafamı da

karıştırdılar.

Büşra Benek

deneme

Küçük bir çocuğun gözyaşları gibiydiseni sevmem.

Konuşamaz, sadece ağlardım . Bağıra bağıra ağlardım.

Herkes ağlamamı duysada nedenini bilemezdi. Ağlasam

da derdimi kimselere anlatamazdım. Kelimelerim yoktu

benim, sadece gözyaşlarım ve ağlamalarım vardı. Herkes

görürdü ama kimse bilmezdi...Küçük bir çocuğun

gözyaşları gibiydi seni sevmem. Masum, içten, yalın...

Sadece ağlıyor görünürdüm ama bilinmezdi içimdeki

yangınlar. Ateş fırtınaları kopardı içimde ve yangınım

daha da büyürdü. Ben ise önüne geçemezdim . Geçmekte

istemezdim aslında. Çünkü, senin yaşattığın acı bile

mutluluk verirdi bana . Senin varlığının verdiği acıydı o.

Senin ve seninle yaşadıklarımızın gerçek olduğunun

kanıtıydı .

Küçük bir çocuğun gözyaşları gibiydi seni sevmem. Yaram

kabuk bağlasada ben yaramazlık yapar, o kabuğu

yolardım. Bilirdim ki, eğer kanatmazsam daha çabuk

geçerdi acın. Ama ben acının geçmesini istemezdim. Bütün

kabukları yolardım tek tek . Bıkmadan, usanmadan... Her

ne kadar istemesem de git gide geçerdi acın. İçimde yok

olmaya başlardın. Korkardım seni hissedememekten ama

engel de olamazdım. Giderdin, eriyen bir kurşun gibi

yavaş yavaş ve nihayetinde biterdin.

Küçük bir çocuğun gözyaşları gibiydi benim sevgim.

Canımı acıta acıta, yavaş yavaş akar ve giderdin . Sonra

sen de biterdin.

Duvar

Efe Elmastaş

Bilerek ve isteyerek yazının içine soktum

kendimi. Mutlu olmadığım bir zamanda,

öykülerin refakatiyle suni huzura erdim.

Karakterlerimin hayatlarıyla ve yaptıkları

eylemlerle derin bir “oh”çektim. Kendimce,

vicdanın dengesini, adaletin terazisinde

tarttım. İyi ki yazı var. Kafamı kuma gömüp

sıradan yaşamımın devamlılığını sağladım.

Vazgeçtim çoğunluğumun gerzekliğini

dönüştürme girişimimden. Aidiyet

hissetmediğim bir padişahın toprağında

öncelikle kifayetsiz isyanlarımı bastırdım. En

alasından yalnızdım. Meydanların ortasında,

paslanmış doktrinlerle öylece bakakaldım.

Çekilmesem üstümden geçecekti. Biraz yana

kaykılarak, kendimi kendi dünyama adadım.

Ama söyledim ya durmadı içim. Ne kadar

görmesem, işitmesem de yerin ağzı beni buldu

ve asfalt yollarda bana gerçeğin balçığından

sundu. Almasamda lekesi kaldı. İstemedim ama

pantolonuma yapıştı yani anlayacağınız

kurtaramadım paçayı. Şimdi o bilindik iç

huzursuzluklarda,

haykıramadığım

doğrularımla öylece kağıt kalemin yanındayım.

Olur da ömrüm bir gün doğumunun arifesine

rastlarsa, bilin ki onları da alıp yanıma,

sözlerimi duvarlara yazacağım.

İnsanoğlunun en temel yaşam kaynaklarından biri umuttur.

Aldığımız her nefes, geleceğe götürür bizi. Geleceğe attığımız her

adımda ise yeni umutlar yükselir içimizden. İnsanız işte, ne

isteğimiz biter ne de yakınmalarımız. Hep daha iyisini isteriz. Elde

ettiklerimizin bizi, hayallerimizdeki kadar cezbetmediği de olur

bazı zamanlarda. Umduğumuzu bulamamak da deriz biz buna.

Böyle zamanlarda dahi umut hiç tükenmez içimizde. Umut fakirin

ekmeği demişler, yanlış efendim! Umut, zenginiyle, fakiriyle,

kadınıyla, erkeğiyle, yaşlısıyla, genciyle ve dahi çocuğuyla

hepimizin ekmeği. Düşünün, hiç bir şeyden haberimiz yokken

yani doğduğumuzda bile anne ve babamızın umuduyduk biz...

Umudumuzu kaybetmek vardır bir de. Böylesine güçlü bir yaşam

kaynağını nasıl kaybeder insan, bilmem. Umudumuz, en karanlık

gecelerimizde doğacak yeni gündür. En sıkıntılı günlerimizde,

gecenin verdiği huzur ve sakinliği bulma umudumuz vardır. Bu

yüzden insan umudunu kaybetmez, en fazla kaybettiğini

zanneder. Umudun kaynağı tükenmez; günler, geceler, doğacak

bebekler ve açacak her bir çiçek ayrı ayrı umut zerreleridir. Evet,

zerre dedim çünkü, bu dünyada umut edilecek o kadar çok şey var

ki bu saydıklarım ancak zerreler gibi kalır onların yanlarında.

Mesela yeni seneler...

O umut dolu gecelerin ve günlerin oluşturduğu kocaman seneler.

Adeta umut ışığı gibi doğarlar içimize. Yeni yılda çoğumuzun bir

beklentisi vardır. Bazıları sıcacık bir yuva ve sıcacık bir yemek

ister. Bazıları ise daha sıcak bir yuva ile daha sıcak yemek... Yeni

yıl çekilişi için bilet alınır. Yetişkinlerin bilet seçerken nasıl da

çocuklar gibi onu mu seçsem bunu mu seçsem dediklerini

görürsünüz. Onların kalbini böyle attıran şey yine umuttur. Yeni

yılda hediyeler, televizyon programları, çekilişler, yemekler ve

daha niceleri... Hepsi bir önceki senenin umutlarını da hatırlatır

bizlere. Kimi gerçekleşmiş, kimi unutulup gitmiş Yada kimi uzun

soluklu bekleyişlere rağmen gerçekleşmemiştir. İster olsun ister

olmasın yeni yılın heyecanı unutturuverir her şeyi.

Gerçekleşmeyen umutlar tazelenirken hiç akılda olmayan şeyler

de umut edilmeye başlanır. Bazılarından vazgeçilir, bazılarına iyi

ki olmamış denilir. İnsanoğlunun en saf, en doğal hallerindendir

adeta yeni yıl umutları. Bir seneyi daha geride bırakıp, 365 günlük

yeni bir umut hazinesine yaklaşırken sizlere tavsiyem, asla

umudunuzu yitirmeyin demek olmaz.

Asla umudunuzu yitirdiğinizi sanmayın. Çünkü umuttur bizi

yaşatan!

umuttur bizi yaşatan


ama nafile - mehmet eren

Seviyorum seni dersin seni hiç görmemiş mavi gözlere

Ama nafile yine görmez seni

O anda kapını çalar hiç sevilmemiş yürekler

Anlarsın o zaman aşık olduğunu

Anlarsın sadece senin aşık olduğunu

O ise habersizdir senin kendisi için nefes aldığından

Ölmek istersin son nefesini bile almadan

Görmek istemezsin son anı

Bir an önce gitmek istersin onsuz dünyalara

Bırakmaz seni seni sevebilme umudu

O umuttur ki

hem nefes almanı sağlar hem de senin onsuz aldığın her nefesi sana haram kılar

Yeter başkasını seveceğim dersin

Ama nafile sevemezsin

Anlarsın, sadece gözünü kapattığını

Ama nafile yine görmek istemediğin rüyalarındadır mavi gözlü sevdan

O an keşke hiç sevmeseydim seni dersin

Keşke görmeseydim o mavi gözlerini

Keşke yabancı olsaydım bulunduğun topraklara

Ama nafile...

dayan yüreğim - nisanur karataş

Dayan yüreğim diyerek çıkıyoruz yola.

Seviyoruz yaşamayı bir çocuğun park heyecanı

gibi mutlu ve viran olmuş bir evin yıkılmayacağı inancını taşıdığı kadar umutluyuz.

Paylaşılmamış sevinçlerimiz, yaşanmamış mutluluklarımız, anlık gülüşlerimiz var

hayata dair.

Ve devam ediyor iken yolculuğa yüreğimiz

geliyor ansızın aklımıza.

Ah ! Bu yüreğin yükü ne kadar da ağır diyoruz onca değeri içinde barındırır yine de yıkılmaz

hiç ses etmez dayanır inadına içimizde yaşamaya devam eder. Sonra yaşadıkça yorgunluktan

mı dayanamamış olmasından mı bilinmez bambaşka

bir duyguyu ortaya çıkartıverir, "nefret" derler buna o duygu ki kırar insanı, incitir,

paramparça eder. Ve değişiriz artık sevinçlerimiz, mutluluklarımız veda eder bize usulca...

Sevmek unutulmaya yüz tutar, kırarız ve kırılırız. Biraz daha yaşamaya durdukca kırgınlıklar

ağırlık yapar yüreğimiz de her dokunuşta

batar ve kanatır dayanamayız, toplayıp

kırıkları birleştirmek isteriz kendi içimizde...

Ve yolun başında verdigimiz sözü yeniden

hatırlarız ," Dayan Yüreğim ! " dayan ki

yaşayalım, nefreti değil sevgiyi barındıralım

anlık gülüşlerimizi, gizli saklı neşelerimizi bir köşeden çıkartıp doyasıya yaşayalım !

morgda org resitali

C. Melik Dıvarcı

morgu dahi ısıtan bir

sıcaklığın vardı senin,

uzanıp yanıma fısıldayınca

sevgi sözcüklerini bir

kulağımdan girip,

çıkmıyordu kalbimden…

bilmezdik, piyano çalar gibi

sevişemezdik belki,

ama o dolma parmaklarınla

org çalardın ya bana

değme orkestralar taş çıkartamazdı,

o tek kişilik korona…

dolma parmaklar demiş

kenelinden gelmeyen yoktu hani,

her gelişinde sefertasıyla

yemek değil aşk

taşırdın sanki bana…

suyuna umut banardık,

buharında ısınırdık…

ısınmak sahi ısınmak,

seninle birlikte gitti…

giden her şeye rağmen,

ümidim var dedirten,

kadavrayı dirilten

acemi bir neşter var elbet!

şimdi ben, bekliyorum…

inanabiliyor musun?

Berfin Çelebi

Kanayan dizlerimizi saklardık

Biraz ürkerdik gelecek fırçadan

Biraz da utanırdık zayıf olmaktan

Hani Adana sokaklarında kaybolup her gün

Fayans sayılarını ezbere bildiğimiz kaldırımlarda

Sen ıslık çalmayı öğretirdin bana.

Bilmezdik bu şehriHer gün ayrı bir caddesinde

Evi ararken bulurduk kendimizi

Ama bilmemeyi de yediremezdik kendimize

Geçmişi düşündükçe

Hayıflanıyorum geleceğe.

Değişen çok şey var

Mesela sen yoksun artık

Hatta daha ilerisi

Bu aralar, Adana üşüyor inanabiliyor musun?

son

ümit

SAYI: 10 MART 2015


Y A S I N Ö Z Y Ü C E L

E N D E R T E M İ R

C . M E L İ K D I V A R C I

E B R U Ö Z D E N

A H M E T S U A T

Z E Y N E P D E M I R

içerik

mart 2015

Demode Bir İroni

Röportaj

Gerçek Mi Değil Mi?

Eskilerden Çıkan Bir Riya

Röportaj

Bal- Kan

Ayrılık Ertesi

-

Burak Çakır

Yasin Özyücel

Ender Temir

Ebru Özden

Ahmet Suat

Burak Çakır

C. Melik Dıvarcı

Zeynep Demir




Son Ümit Medya


F A N Z İ N : 1 0

-Siz şiir yazarken nelere dikkat ediyorsunuz?

-Öncelikle söyleşi talebimizi kabul ettiğiniz için teşekkür

ederiz Yasin Bey. Söyleşimizin başlangıcı olması açısından;

Yasin Özyücel kimdir?

Şiirlerimde güncel konuları kullanıyorum. Ama dil açısından

aynı şeyi söyleyemeyeceğim maalesef… Çünkü günümüzde

kullanılmakta olan dili ben bile artık anlamakta zorlanıyorum.

Bu yüzden kelime haznemi elimden geldiği kadarıyla

genişletme çabası içindeyim ki benden sonra beni okuyanlar

zorluk yaşamasınlar…

Rica ederim… Ben de bu imkânı bana sağladığınız için sizlere

teşekkür ederim. Kendimden bahsetmeyi pek sevmem. Bu

sebeple kitaplarıma özgeçmiş bile koymadım. Ama kısaca

açıklayacak olursam eğer; atadan anadan yani kökten

Ankara’lıyım. 1986’dan beri dünyadayım. Bir çoban ile

hocanın torunu, kapıcı çocuğu garip bir Yasin’im. Aslımı asla

inkâr etmedim. Şimdilik kadrolu işsizler ordusundayım.

İkametim ise kültür başkenti Eskişehir…

-Günümüz Türk ve dünya edebiyatını nerde görüyorsunuz?

Sizce edebiyatın geleceği nedir?

Kütüphanelerde, tozlu rafların arasında…İşin latifesi bir yana

edebiyat, sanatsal anlamdaki diğer sektörlerin arasında

neredeyse en son sıralarda yer bulabiliyor bence. Edebiyata

gerektiği değeri vermiyoruz maalesef. Bu sebepledir ki

geleceği pek parlak görünmüyor…

-Birçok şair ve yazar okuduklarından etkilenerek

başlıyorlar yazmaya. Hatta ilerleyen sanat hayatlarında da

devam ediyor bu ilham alma mevzusu. Sizi yazmaya iten şey

neydi? İlham aldığınız yazar ve şairler var mıdır, eğer var ise

bu yazarları isimleri bizlerle paylaşır mısınız?

Aslına bakacak olursanız, beni şiir yazmaya iten şey bir başka

sanat dalı olan tiyatro idi. Ortaokul yıllarında okul

tiyatrosunda okuduğum bir şiirden sonra yazmak konusunda

içimde acabalar birikmeye başladı. Lisenin ilk yıllarında

uğradığım ilk aşk felaketi fitilimi ateşledi diyebilirim. Fakat

zaman içinde yazdıklarım aşktan ziyade eleştirisel bir örtüye

büründü. İlham aldığım yazar ve şairlere gelecek olursak;

başta Nazım Hikmet Ran olmak üzere, Necip Fazıl Kısakürek,

Mehmet Akif Ersoy ve Neyzen Tevfik…

-Bir okur olarak sizi deriden etkileyen bir kitap oldu mu?

Olduysa sizi etkileme sebebi neydi?

Tabi ki de… Bülent Akyürek’in Yılgın Türkler kitabı… Olaylara

yaklaşım tarzı, anlatımının ve kullandığı dilin doğallığı, ama

en önemlisi korkusuzluğu beni etkileyen unsurlardır.

-Sizce edebiyatın esas gayesi nedir? Bir şair ya da yazar

yazılarında nelere dikkat etmeli?

Bence edebiyat bir ayna gibidir. Yani insanı insana

anlatmaktır gayesi. Farklı tür ve şekillerde, 7’den 70’e

herkesin anlayabileceği dilde… Bir şair ya da yazar

yazılarında içinde bulunduğu çağa ayak uydurabilmeli. Ama

manevi ve insani değerlerinden hiçbir menfaat ve çıkar

uğruna ödün vermemeli. Haklıyı ve de hakkını savunmaktan

korkmamalı. Bu uğurda ölümü bile göze alabilirse, yazdıkları

er ya da geç değer kazanır…

-Ülkemizde yayınevi ve yazar ilişkisini nasıl

değerlendiriyorsunuz? Sizce yayınevleri yazarları yazmaya

yeterince sevk ediyor mu?

Çok iç açıcı ve samimi bir durumda değil. Zira çok az yayınevi

(iki elin on parmağını geçmez.) birlikte çalıştıkları yazarların

hakkını savunuyor ve işlerinin gereğini yerine getiriyorlar.

Yazarları da teşvik eden zaten bu tür yayınevleri… Diğerleri

insanı kağıttan kalemden soğutuyorlar…

-Edebiyat üzerine yeni projeler bekliyor mu bizi?

Allah nasip eder ise evet…

-Yakın bir zamanda yeni bir kitabınız daha çıkacak,

okuyucularınızı nasıl bir kitap bekliyor?

Henüz taslak aşamasında ama meselenin bir de maddi boyutu

var tabi… O pürüzleri de halledebilirsem eğer bu sene

içerisinde çıkartmayı istiyorum kitabımı. Çünkü son şiir

kitabım olacak bu. Zira bazı mevzularda dilimi sivrileştirdim

ve ağırlaştırdım. Ortaya koyduktan sonra kim üstüne alınır

bilemem… Ama ilk iki kitabımda olduğu gibi içerisinde

sevgiyi de barındıracak yergiyi de…

-Son olarak okurlarımıza söylemek istediğiniz bir şey var

mıdır Yasin Bey?

Bir gün, herhangi bir yerde karşılaşırsak eğer soğuk

durmamalarını rica edeceğim. Ben onlardan farklı biri

değilim. Hiçbir zaman da farklı olmak gibi bir çabam

olmamıştır… Yazdıklarım içerisinde kendilerinden bir parça

bulabileceklerinden eminim. Çünkü ben, beni değil bizi

anlatmaya çalıştım elimden geldiğince…

GERÇEK Mİ

DEĞİL Mİ?

ENDER TEMİR

Bir şiir daha aldı seni benden. Onun daha iyi

yazdığı bir şiir daha. Ölümü engelleyemedi.

Sanki bir askerin tüfeğinden çıkan merminin

toprağı dağıtması gibi. Ya da kuru toprağa düşen

yağmur damlasının torakta yarattığı krater.

Ölüm, bizi yenen şey. Bizi dümdüz eden şey. Ne

kadar uğraşırsam uğraşayım ölüm kadar güçlü

olamayacağım. Ölümü yenemem. Ona direnirim,

ama direnişin sonu zafer olamaz. Savaşın sonu

zafer olur. Peki ne yapmalı? Daha doğru düzgün

yaşayamazken bile, ölüme savaş mı açmalı?

Ölüme son savaş açan adamı öldüren şey bir

sivrisinekti unutma.

Bazen boşa aranıyormuşum gibi geliyor. Dünya

kocaman bir evcilik oyunu. Lakin öyle bir oyun

ki, ‘’para’’ denen kağıt parçaları ve ‘’silah’’

dediğin demir yığınları yaşamla ölüm arasındaki

dengeyi sağlıyor. Bir de ‘’gıda’’ olayı var. Bizi

hayatta tutan şey. Düzenli yemezsek ölürüz,

net. Ama az önce bahsettiğim kağıt parçaları

yoksa gıda da yok. Demir parçaları varsa eğer,

gıda da olsa para da olsa ölüyorsun. Büyük olan

bir seferliğine 100 silah üreteceğine 99 silah

üretse aç insan kalmayacak. Artı fazla gelecek

bir silaha değer kağıt parçaları. Neyse. Bu kadar

yeter evcilikten bahis. Tamam düzen var işliyor

ve saire. Ama insan denen hayvan öyle pislik bir

yaratık ki. Belki de senin düzen sandığın şey,

aslında değil. Bir simülasyonda bile olabilirsin!

Uyan çocuk. Gerçeğe ulaş. Yapabilirsin. Yapmak

zorundasın. Hepimiz için. Kendin için.

3-Kendinizi Türk Edebiyatında nerede görüyorsunuz,

ileride nerede olmak istiyorsunuz?

Kendimi edebiyat dünyasında farklı bir ses ince bir dokunuş

olarak görüyorum...

1-Merhaba Ahmet Bey, öncelikle söyleşi talebimizi kabul

ettiğiniz için teşekkür ederiz. Başlangıç olması için Ahmet

Suat kimdir?

Selamlar…

Ben Ahmet Suat... Sivas ta yaşamaktayım. Sivas`ın ilçesi olan

Zara`daki bir lisede Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni olarak

görev yapmaktayım... Çocukluğumdan beri yazma-okuma

benim en büyük alışkanlığım ve zevkimdir... Çok küçük

yaslarda annemin teşviki ve yol göstericiliğiyle günlük

yazmaya başlamıştım. Bu belki de hayatımdaki övündüğüm

tek şey. Kendimle yüzleşmeyi, kalemimi kuvvetlendirmeyi o

yaslarda öğrendim.

2-Yakın bir zamanda ilk kitabınız olan “Umud Aşk” basıldı ve

kısa bir sürede ikinci basıma ulaştınız. Bize kitabınızdan

bahsedebilir misiniz? Ne anlatıyor Umud Aşk?

4-Toplum-Yazar ilişkisini nasıl değerlendiriyorsunuz?

Toplum yazarı anlayabiliyor mu ya da yazarlar

okuyucularına yeterince ulaşabiliyor mu?

Bütün insanların anlatabileceği bir dünyası vardır ve bazıları

bu dünyaları kâğıda dökerler... İste bu kişiler yazarlardır...

Toplum yazarları anlar, geç de olsa anlar... Yüzyıllar sonra

olsa da...

5-Birçok yazar kitaplara olan ilgisizlikten şikâyetçi, okuyan

bir toplum olmadığımız vurgulanıyor sıkça. Sizce ülkemizde

edebiyatın yeri neredir?

Maalesef ülkemizde bir kitabin tanınması ve okuyucuya tarifi

yüksek maliyetlerin ödenmesi sonucu reklamla

yapılabilmekte... Öyle kusursuz eserler var ki tanıtılmadığı

için kayıp gitmekte karanlığa... Bu beni uzuyor, çünkü yazar

yazmanın dışında bir de yazdıklarını tanıtmakla uğraşıyor. Bu

sebeple okuyucuyu ilgisinden ya da ilgisizlisinden dolayı

suçlayamam...

Yazdığım bu ilk eser kolay okunan bir roman. Yer yer

eğlenceli yer yer hüzün dolu sayfalardan oluşuyor... Akıcı

olan, okurken bir sonraki sayfayı merak ettiren kitabim henüz

mezun olmuş genç bir öğretmenin sıra dışı yaşamını anlatır,

eğlenceli ve bir o kadarda içinde eridiği yoğun duygu

karmaşışıyla okuyucuyu hüzne boğuyor ve imkânsız bir aşkı

farklı bir bakış acısıyla anlatıyor.

6-Yakın bir zamanda bizleri bekleyen bir projeniz var mıdır?

Şuan bir tiyatro eseri üzerinde çalışıyorum… Yakın bir

zamanda okuyucuyla buluşacak umarım…

7-Son olarak okuyucularımıza söylemek istediğiniz bir şey

var mı Ahmet Bey?

a-Kitabınız bir şarkı/türkü olsa ne olurdu?

Kitabım bir şarkı olsaydı içten gelen heyecanla ve

yasama arzusuyla dünyayı yeniden ele aldıran bir

şarkı olurdu...

Son olarak mesajım lütfen en iyi arkadasınız kitaplar olsun...

Teşekkürler...

Biz teşekkür ederiz Ahmet Bey, yazın hayatınızda başarılar…

B A L

K A N

burak çakır

Ürkütücü bir sessizlik hâkimdi geceye, köy halkı

evlerine çekilmişti ancak uyuyabilen yoktu. Bulgar

çeteciler hakkında yayılan dedikodular her geçen gün

artıyordu, adım adım bütün Türk köyleri basıyorlarken

kim, nasıl uyuyabilirdi ki? Köyün dışında kalan ev

denemeyecek küçük kulübede de durum farklı değildi,

otuzlarında bir kadın evinin en köşesinde oturmuş

elindeki silahla nöbet tutuyordu. Şişmiş ve morarmış

gözleri en az üç gündür uyku uyuyamadığını ele

veriyordu, yinede bu kısık kandil lambasının altında

çocukları için eli tetikte bekliyordu. Sessizliği uzaktan

gelen ayak sesleri böldü aniden, Gülsüm yerinden

hafifçe doğrularak pencereye yöneldi. Göz ucuyla

bahçeye bakındıktan sonra sesin geldiği yöne doğru

baktı uzun uzun, birisi doğruca evlerine geliyordu.

Karanlık gelen kişiyi maskeliyordu, tabancasını gelen

adama doğrulttu ve beklemeye başladı Gülsüm.

Adamın ay ışığına çıkmasıyla endişeleri ve bekleyişi

son buldu, kapıya yönelerek yavaşça açtı tüm kilitleri;

Ayrıldıklarında Bahri karsına dikkatlice baktı dolunay

ışığında;

-Gülsümüm yorulmuşsun, haydi yat sen ben tutarım

nöbeti.

İtiraz edecek mecali yoktu Gülsümün, köşeye geçerek

çocuklarıyla birlikte yattı ama uyuyamıyordu. Nihayet

uyuyamayacağına kanaat getirince kalktı eşinin yanına

gitti;

-Bahrim, ne yaptın… satabildin mi bari?

Yakalanmış gibi hissetti kendini Bahri, saklamanın

manası yoktu;

-Birilerini buldum bulmasına da Gülsüm…

-Ne oldu, Bahrim susma kurban olayım!

-Hoş geldin! Diyerek sarıldı kocasına Gülsüm. Nerede

kaldın, merak ettik çocuklarla.

-Ancak geldim Gülsümüm, yollar tekin değil biliyorsun.

Yol uzuyor haliyle…

-Ne bileyim be kuzum, kaçmak üzüyor beni…

Başını önüne eğdi Gülsüm sessiz kaldı bir süre, bu

sükûta Bahri de eşlik etti. Gece gibi karanlık

kaderlerine bakarak sustular beraber…

A Y R I L I K

E R T E S İ

c. melik dıvarcı

neden ayrılık ertesinde

yemek yemez

su içmez insanlar?

çünkü insanlar, toktur

ayrılık ertesinde

acı yerler, yaşarır

gözleri, gözyaşı içerler

ayrılık ertesinde

dizleri ölümüne girerler

titreme yarışına ve

veda ederler yaşamın yarısına,

“Her ölüm erken ölümdür” ya

her ayrılık da erken ayrılıktır,

çünkü yakışmaz hiçbir aşka veda,

çünkü aşk denen Âdem mirası,

öyle Havva’dan sudan bir şey değildir!

doğdukça her yeni insan,

yaşanıp bittikçe her yeni aşk,

miras bırakır

çocuklarına, torunlarına…

ve katlanır aşk…

aşk da miras bırakır

ayrılık ertesine ve

her yeni aşk sonunda

ayrılık ertesi…

* 2 0 1 5 y ı l ı n d a b a ş y a z ı o l a r a k y a y ı m l a n a n " D e m o d e B i r İ r o n i " y a z ı s ı n d a

k u l l a n ı l a n g ö r s e l Z e y n e p D e m i r i m z a s ı t a ş ı y o r .

Son Ümit Fanzin

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?