Çarçuba 3.Sayı

ALi
Adı Ali, yaşı on birdi.
Oldukça sessizdi, biraz fazla yerdi.
Pek uyuşmuyordu yaşıyla bedeni
“Midesi aklından çok çalışıyor” derdi babası
Düşünüyordu annesi:
“Dersleri de kötü. Budala olacak, tıpkı babası.”
Ali odasındayken sesler gelirdi kulağına.
O sesler ki kendisinden fazla yer kaplıyordu evde.
Bir “ah” işitti. Bir tabak kırıldı. Duvara fırlatılmış olmalıydı.
Belki de duvara çarpan bir kafaydı. Biri ağlıyordu.
Şansın ve duaların yardımıyla
Yüreğinin sesi bastırdı hepsini az sonra.
Ama en büyük gürültü oda kapısından koptu.
Babasıydı gelen. Demek ki babası dualardan kuvvetliydi.
Babası gitti.
Odadayken sesi biraz yüksek çıkmıştı,
Kapıyı biraz sertçe çarpmıştı.
Sesleri odasında tanımaya başladığından beri
Ali de ağlıyordu.
Günlerden bir gün eve yürürken Ali ufak adımlarla
-Çünkü eve gidecekse de geç gidebilirdi-
Sınıf arkadaşını gördü. Pek sessiz biriydi,
Zayıfça bir çocuk, çubuk gibiydi.
Düşündü Ali: “Vurursam iner. Çelimsizin biri.”
Bilmese de bu ne demek, güzel geliyordu düşüncesi
Babası gibi olabilir miydi? Kendinden geçmişti Ali.
Yanına gitti sınıf arkadaşının. Birlikte yürürler miydi?
Olurdu, yürürlerdi elbet. Ali dişlerini zevkle kamaştırdı.
Babasının çarptığı kapıyı, yükselen sesini hatırladı.
Kolları kuvvetle inip kalktıkça çıldırır gibi hissediyordu.
Derken arkadaşının ayağına takıldı.
Sendeledi Ali, kocamandı gözleri, yuvalarından fırlayacak gibi.
Arkadaşı mıknatıstı sanki, nasıl da çekiyordu bedenini
Bu anı bekler gibi çullandı sınıf arkadaşının üstüne, Ali.
Günden güne sessizliği bozulur oldu Ali’nin:
Keşfettiğinden beri kuvvetini, yükselmişti sesi.
Çullanmalarda da iyiydi. Sonradan öğrendi haraç kesmeyi.
Hoşuna gidiyordu her yenilik.
Babası hala aynıydı, kendisi değişiyordu.
Babasından nefret etse de ona benzemeyi güzel buluyordu.
İsmail Karadağ
T.C. İstanbul Yeni Yüzyıl Üniversitesi
Fen Edebiyat Fakültesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü
08