KADIKOY LIFE / Ocak & Şubat 2022

Kent Hafızası
Anais Martin’den her yeri resim gibi
“KÜÇÜK MODA”
Anais Martin: “Meğer ne zormuş insanın çok sevdiği bir şeyden ya da
çok sevdiği birinden söz etmesi sevgili okurlar. Gel-geç sevgilileri yazmak
kolay. Asıl zor olanı, ölünceye dek bıkmadan usanmadan sevilenler,
ömür boyu süren sevdalar... İşte Moda, benim için böyle bir sevgi, tutku...”
PINAR BALTACI
Aileden gelme Modalı yazar, çevirmen ve
opera sanatçısı Anais Martin tarafından
kaleme alınan ve büyük beğeni toplayan
“Her Yeri Resim Gibi - Küçük Moda” kitabı,
Kadıköy’ün incisi Moda’ya dair önemli
bilgiler içeriyor.
Bilen bilir; Moda İlkokulu, Kadıköy’ün sembol
yapılarındandır. Bahariye’den ister tramvayla
ister yürüyerek gelin, kendinizi dört
tarafı binalarla çevrili bir meydanda bulursunuz.
Bir pazar öğleden sonrası, yoğun ve
yağmurlu bir Kadıköy akşamüstünde zar
zor tramvaya atlayarak, Moda İlkokulu’nun
hemen yanındaki sokağın girişinde indim.
Anais Hanım, Moda İlkokulu’nu gören evini
böyle tarif etmişti telefonda. Kitabında ise
“Bizim ev, sokağın en büyük ve kuleli ahşap
evi” diye... O kuleli ahşap yapının yerine
inşa edilen apartman dairesindeki evi,
Anais Hanım gibi rengârenk ve sımsıcak...
TARİHİ MODA TRAMVAYI
Bugünlerde yaşamını hem Fransa hem de
Moda’da sürdüren Anais Martin, Kadıköy’deki
hayatını hiçbir zaman terk etmemiş.
Kadıköylü dostlarının tabiriyle “Ano Hanım”
başlıyor anlatmaya: “Şu anki apartmanımızın
bulunduğu noktada, ahşap bir binada
doğdum. Ailem Modalıydı. Annem ve babam
gibi benim ve erkek kardeşimin çocukluğu
da burada geçti. Tabii o zaman tüm İstanbul
gibi Moda da bambaşkaydı. Ulaşım için yine
Moda Tramvayı’nı kullanırdık ama sahici
Moda Tramvayı idi o. Moda Caddesi’nden
dümdüz aşağıya inip, Atatürk büstünün
olduğu yere gider, oradan da yarım tur
attıktan sonra tekrar aynı yoldan geri gelirdi.
Hazır tramvaydan bahsetmişken, küçük ve
eğlenceli bir anekdot da paylaşmak isterim.
Tramvay bazen Moda İlkokulu’nun olduğu
bu köşeyi dönemezdi. Bizim evimizin hemen
yanında, köşede Madam Kamardalar olarak
anılan Ermeni Katolik bir aile otururdu. Şu
an pastanenin olduğu köşe... Tramvay köşeyi
dönemediği günlerde ‘güm’ diye sesle o
eve girerdi. Tabi cam çerçeve her defasında
aşağıya inerdi. Sonrasında usta gönderip
tamir ettirirlerdi ama bu dönüş sıkıntısı çok
sık yaşanırdı. Bir gün yine böyle sesler geldi,
hepimiz fırladık yerlerimizden. Meğer ki o
gün Paskalya imiş. Kadıncağız dışarı bir çıktı,
yüzü gözü muhabbet kuşu gibi rengârenk.
Tam yumurtaları boyadığı sırada girmiş
tramvay eve. Çok gülmüştük. Çocukluğumdan
hatırımda kalan komik anılardandır.”
30 : kadikoylife.com Ocak & Şubat 2022