YukEdebiyatKasımAralık2021

Sayfa 99
Oturuyorum
önümde
köy evlerinden bir yüklük
döşeklerde dinlenen, eklemlerinden uzak iskelet
parmakları hayatta tutan siğil kalmış, fokurdamasın kısık güz güneşinde.
Durduk yere değil çıldırmam,
iki satır konuşayım, iki lafın belini yazayım
kimse beni görmesin, üzerime değmesin bakışlar
eşyaya sürdüğüm türlü zihin parçacıkları
demlenip pişirilip önüme küflü geliyor.
Konağım diyerek sahiplendiğim her yer kalabalık
sahnedeymişim, göçe uğradım vitrinden, kadrajlardan başım döndüğünde.
Yüksek akisli ayna bina diyorlar hatta plaza,
orda bir dil var ki serte basıyor taban
ne kadar pahalı olursa olsun ayakkabısı
yine de toprağa basarkenki rahatlığı olmayacak insanın.
Bir zaman temasla bulaşmış kir, beni yıka yazıları
daima yıkanmakla değil
daima hatırlanmakla temizlenir, söyleyeyim.
Pıhtı sorunu olmayan bir muayeneden çıkıyorum, doktorsuz
alnımda annemin eli, kokluyorum
bahçeye iniyorum.
YÜK Ede biyat