YukEdebiyatKasımAralık2021

Sayfa 87
na da öyle inandırdı ki
adam beni yaptığım işin
doğruluğuna, Hafize ablayı
taşıyoruz gibi gelmişti
bana”
“Ağabey hiç üşenmedin
de ha! Yenge bakkala
soğan sarımsak aldırmaya
gönderse ya da
ne biliyim kanepelerin
yerini değiştir Hüseyin
sıkıldım böyle dese yapar
mısın bak doğru söyle?
“Öyle deme oğlum
o başka bu başka, bu şaka
için yapılan şeyler...”
Mezarlıktan iyiden
iyiye uzaklaşıyoruz. Kahvehaneye
gitsek şimdi
ayıp olur mu onu düşünüyorum.
Hüseyin ağabeye
teklif edilir bu, çünkü
adam mezarlıkta bana
küreği uzatırken gülüyordu.
“Hüseyin ağabey!
Sen işten izin aldın değil
mi Arif amca için?”
“Aldım ya Cemil
aldım ne adamdı be!” diyor
bir de bana. Katılmamak
mümkün değil. Bende
dükkânı kapattım,
tamda kasabadan insanların
gelip alışveriş yapacağı
saatte. Ama olsun!
Arif amcam için varsın
akşama kadar kapalı kalsın
dükkân ne olacak yani?
“Gelmişken kahveye
de uğrasak mı? Hem
Arif amcanın arkadaşlarıyla
da konuşur onu görmüş
gibi oluruz ha ne
dersin?” “Oğlum” diyor
“arkadaşları şimdi onu
gömmüyorlar mıdır? Ne
konuşması?”
“Onun arkadaşları
yürüyerek oraya buraya
gidemezler ki. Ta mezarlığa
kim götürecek onları?
Cenaze namazını bile oturarak
kılmıştır onlar. Sabahtan
ezanla gelip oturmuşlardır
gene kahveye
bak gör, gidelim de” diyorum.
Valla ben yer arıyorum
kahveye gitmeye.
Uzun zaman oldu. Mem
u r l u k t a n s ı k ı l ı p
dükkânı açtığımdan beri
gitmedim kahveye. Hayallerimin
dükkânı da
denmez ama işte içinde
ne ararsan var. Fanila ile
çatal iğne dip dibe misal.
Karton bardakla ince çorabı
yan yana dizdim daha
dün. Böyle küçük kasabalarda
benim dükkân
gibi yerler lazım. Girdin
mi içine çocuğun ihtiyacı
da görülecek gelininin de
dayının da.
Hem kahveye gitmeyi
istesem de Dilek de
göndermez beni. Okumuş
kadınla evlenince mahallenin
kahvesine gideyim
de denmiyor. Desem
“vaktin varsa aile içi etkinlik
ne biliyim aktivite
falan yapalım” der kesin
bizim oğlanla.
“Gidelim de bakalım
o zaman Cemil” diyor
Hüseyin ağabey. “kimse
yoksa bakar çıkarız, zaten
münasip kaçmaz bugün
oraya gitmemiz” Sen onu
benim külahıma anlat
Hüseyin. Bir el de okey
atalım demezsen eğer gel
tükür yüzüme!
İçeri giriyoruz. Bizim
girmemizle kahvecinin
bakışlarının üzerimize
kilitlenmesi bir oluyor.
Hani mevtayı gömmeden
geldiğiniz belli zaten der
gibi. “Hayırdır!” diyor
çaycı dayı. “Bitti mi de
geldiniz Hüseyin?”
“Ya sorma” diyor
Yıl 1 Sayı 2