YukEdebiyatKasımAralık2021

Sayfa 83
lece. Günleri sessiz ve sakin
geçip giderken bir gün Ayten
Hanım’ın “Şu çekmecede
olacak, hah, buldum işte.”
dediğini duydu. Işığı
görünce İpek bu dar ve karanlık
yerden kurtulduğunu
düşündü. Ayten Hanım
sımsıkı kavradı onu. Kollarını
ve yakasını söküp kovaya
daldırınca içi suyla
doldu. Çıkarıp sıktığında
nefes alamadı, soluğu kesildi
İpek’in. Ayten Hanım’ın
elinde camları temizlemeye
koyuldu. Parke, zemin, duvar,
masa ne bulursa her
daim hazırdı İpek. Bazı zamanlar
nefesi tozdan öyle
bir tıkanıyordu ki bayılacak
gibi oluyordu. İşte o anda
Ayten Hanım durumu hemen
anlayarak İpek’i suya
daldırıyordu.
“Vah vah! İpekçiğim,
ne de zor bir hayatın varmış.”
“Alıştım artık Pamukçuğum.
Nelere alışılmaz ki?
Yeter ki üzerinden yeteri
kadar zaman geçsin.”
İpek yaşadığı hayatı
anlatmaya daha fazla dayanamadı.
Zaten çok da bir
şey kalmamıştı. Hayatı,
hepsi hepsi bu kadardı. Pamuk
susuyordu ısrarla. Yaşantısını
beğenmemiş, belki
de iğrenmişti. Kendini tutamadı
İpek:
“Sen neler yapıyorsun
Pamukçuğum?” diye sordu.
Pamuk’un imdadına
yan odadan bir çığlık yetişti.
“Ama anne dedim ben
sana!”
“Neyi dedin kızım,
baksana çocuk ishal olmuş.”
“Dedim ya, hem de
kaç kere!”
“İshal olmuş demedin
ki!”
“Anneanne, anneanne,
hehe!”
“Sen sus, kör olmayasıca!”
“Koltuk hep berbat
olmuş.”
“Olan oldu artık. Ben
çocuğu yıkayayım. Sen de
pencereden al getir bezini
de kurumadıysa ütüyle üstünden
geçiver.”
Sesler kesildiğinde
İpek Pamuk’a baktı. Sararmış
yüzü daha bir belirgindi
şimdi.
Pamuk ise İpek’in esmerleşmiş
yüzüne çekinerek
bakıyordu. Göz gözeydiler
ama görmüyorlardı
birbirlerini. Neden sonra
Pamuk kısık ve boğuk bir
sesle:
“Ben,” dedi “Hiç, öyle
yaşıyorum, gidiyor işte…”
Pamuk’un sözlerini
anlayamadı İpek. Belli ki
konuşamıyordu. Ayten Hanım’ın
ayak sesleri gelince
yine sessizce beklemeye
başladılar.
Ayten Hanım “Bayağı
da nemliymiş bu. Üzerinden
iyice bir ütü geçmek
lazım.” diye söylenerek Pamuk’u
aldığı gibi hızla mutfaktan
çıktı.
Pamuk gittikten sonra
mutfağa ceviz ağacının kokusu
yeniden dolmaya başladı.
Yalnız kalan İpek yanaklarındaki
yaşları fark
etti. Camdan yansıyan kararmış
nemli yüzünü gördü.
Derin bir nefes alıp gözlerini
kapadı.
Beş dakika sonra Ayten Hanım
yeniden mutfağa girdi.
“Şunu alayım da koltuğu
temizleyeyim.” dediği anda
İpek sıçradı yerinden. Gözleri
fal taşı gibi açılmıştı.
Yıl 1 Sayı 2