YukEdebiyatKasımAralık2021

Başınızı ağrıttım biliyorum ama işte benim hikayem bu. Şimdi Bursa’ya
getirdiler. Evlendireceklermiş beni. Bir insan başka birisini ne kadar
değiştirebilirse!
Yaranamadım.
Ne İsa’ya ne Musa’ya yaranamadım.
Yaranmak istemedim de. Sadece kendim olmak. Kendi başıma, kendimle
yaşamak, kendim kimim onu öğrenmek istedim.
Ne İsa’dan Ne Musa’dan bir şey istemedim. Yeminler olsun istemedim.
Ama onlar “İste” dedi, “Yaran,” dedi.
İsa Musa’ya gitmemi, Musa İsa’ya gitmemi yasakladı. İkisi birlikte
benim kenarda durmamı da yasakladı.
Sizlerden isteğim ise şudur saygıdeğer mistırlar, misisler, mösyöler,
madamlar, senyorlar, senyoralar.
Huzur hakkı istiyorum. Yalnızca ülkemiz için değil, tüm Avrupa
hatta tüm dünya için huzur hakkı istiyorum. İnsanların huzurlu olabilmek
için birbirlerini şartlamadıkları, kutsamadıkları, alçaltmadıkları,
herkesin yalnızca kendisi olabildiği bir dünya istiyorum.
Duydum, öğrendim. Huzur hakkı diye bir şey varmış gerçekten.
Karadelik Kolejlerinin sahibi ve müdürü patronum gibi büyük şahıslar
huzurlu olsun diye para veriyorlarmış.
Ben para istemiyorum. İnsanlara huzur için para teklif edilmesini
de büyük bir ahlaksızlık olarak görüyorum. Huzur için insanların kendi
hallerine bırakılmalarını istiyorum. Bu benim hakkım! Huzur benim
hakkım! Huzur herkesin hakkı!
Sadece Karadelik Kolejlerinin sahibinin ya da İzmit’teki toplayıcıların
başındaki adamın değil.
Beni yalnız bıraksınlar. Herkesi yalnız bıraksınlar. Başkalarıyla
huzur bulanlara lafım yok. Onlar başkalarını bulsun ama benim karşıma
onları çıkarmasınlar.
Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi olarak buna ilişkin bir kararı
ancak sizin alabileceğinize inanıyorum.
Bu kararın insanlık için gerekli olduğuna sizlerin de ikna olmanızı
umuyorum.
En derin saygılarımla.