YukEdebiyatKasımAralık2021

ne olduğumu, ne olacağımı düşünmek için daha fazla vaktim oluyor ve
daha fazla konsantre olabiliyordum. Bir süre sonra çözümü bulacağıma
adım gibi emindim. Lakin fazla konsantre olmuşum.
Bir gün Karadelik Koleji’nin sahibi ve müdürü olan zat yanına çağırdı
ve dilersem bir süre dinlenebileceğimi söyledi. Dilemiyordum ama
toplumla barışık tarafım bir anda koştura koştura ortaya çıktı ve “Nasıl
uygun görürseniz efendim,” dedim. Arkadaşlarımın bir kısmı yüzüme
karşı, geri gelirsin derken, diğer bir kısmı duymayacağımı düşünerek –
yo yo, düşünmeyerek, bunu umursamadan – belliydi bir şeyinin olduğu
demişlerdi. Hiçbiri bunun hoşuma gideceğini düşünmüyordu.
Evdeki ilk günlerim huzurluydu. Vaktin tamamı benimdi. Sadece
hane halkıyla muhatap oluyordum. Gelin görün ki bir süre sonra babam
bir psikoloğa, annem bir hocaya, kız kardeşim ise doğaya gitmemi söylediler.
Önce bir kere, sonra üç kere sonra durmaksızın aynı şeyleri söylediler.
Aralarına dönmemi istiyorlardı. Benim tam aksime iyileştiğimi değil
kötüleştiğimi düşünüyorlardı. Çünkü onlar ailemdi ve bunlara hakları
vardı.
Pek saygıdeğer büyüklerim mösyöler ve madamlar,
Okuldan ayrılırken değerli müdürüm ona garip gelen davranışlarımdan
ürkerek hiç yapmadığı bir şeyi yapmıştı. Okul tarihinde ilk defa
bir öğretmene tazminatını vermişti ve bu para bir süredir beni rahatsız
ediyordu. Müdürle aynı tedirginlikte olan aile üyelerim de paraya ilişkin
hiçbir şey söylemiyorlardı.
Öğrencilerimin maaşımı ödemek için okula verdikleri parayı ders
anlatmadan harcamak istemiyordum ama ne yapacağımı da bilemiyordum.
Tüm gururumu ayaklar altına alarak kafamda kurduğum – başka
neremde kurabilirdim – planı uygulamak için bu paranın bir kısmına dokunmaya
karar verdim.
Tüm cesaretimi topladım ve bir sabah bizimkilere İzmit’e gideceğimi
söyledim. Yakındı ve orada bir iş bakacaktım. Sevinçle tedirginlik
arası bir tepki verdiler. İzmit’te kağıt toplayacağımı söylesem eminim
kalpten gider ya da beni eve kilitlerlerdi. Onlar gibi olduğumu düşünmeleri
gerekiyordu. İşte, bir başka onursuz hareket daha yapmış, yalan
söylemiştim.
Muhterem senyorlar ve senyoralar,
Öğrencilerimin parasıyla İzmit’e gittim ve bir gecekondu kiraladım.
Sokağımdaki komşularım bana garip garip bakıyorlardı ama elbette alışacaklardı.
Bir eskiciden aldığım yataktan başka hiçbir şey koymadım eve.