YukEdebiyatKasımAralık2021

Peki neden? Sevilmek istediğimden mi? Karşı çıkmasını bilemediğimden
mi? Hayır efendim, hayır. Sevilmek istemiyorum. Kesinlikle istemiyorum.
Böyle bir şeye ihtiyacım yok. Karşı çıkmaya gelince, o da çok
kolay. Siz benim deli tarafımı bilmiyorsunuz. Fakat neden karşı çıkayım?
Neden haklı olduğumu insanlara açıklamak zorundayım? Neden
haklı olmak zorundayım… Zorundayız? Neden?
Çok kıymetli mistırlar ve misisler,
Lokanta demiştim ya yukarıda, işte geçen gün yine lokantadayız.
Tam yemeğimizi yemiş, çayımızı içmek üzereydik. Çünkü iş arkadaşlarımla
yemek yemem ve çay içmem gerekiyordu her zamanki gibi. Cam
kenarında oturuyordum, yine her zamanki gibi. Dışardakilerden beni
koruyacak, içerde bir şey olursa kırıp çıkabileceğim camlardan birinin
kenarında işte.
Onu ilk ben gördüm. Yukardan aşağı doğru duraklaya duraklaya
geliyordu. Onu görenler geçmesini bekliyor, eğer o duruyorsa diğerleri
hızlanıyordu. Bir tür saygı gösterisi olduğunu düşünüp garipsedim. Tam
tersine ondan kaçtıklarını sonradan anlayabildim. Daha önce de kağıt
toplayıcılar görmüştüm ama hiçbirini böyle dışardan bir göz gibi izlememiştim.
Hay aksi! Yoksa ben de diğerleri gibi onlardan kaçmış, hızımı artırmış,
yolumu değiştirmiş miydim? Ben kimdim ki bunu yapayım? Ya
kaçanlar kimdi?
Kağıt toplayıcı yaklaştı yaklaştı, bizim lokantanın –sahibi biz değiliz
efendim, oturduğumuz lokantanın anlamında- tam karşısında durdu.
Hızla hesabı ödeyip yanına doğru seğirttim. Kimdi? Ne yer ne içer ne düşünürdü?
İnsanlar neden ondan böyle uzaklaşıyorlardı? Masamdakiler
de lokantacı da anlamadı ne yaptığımı. Kağıt toplayıcı da… Ya beni deli
zannetti ya ekmek teknesine (topladığı kağıtları koyduğu arabaya) el koyacağımı
düşündü ve almak üzere olduğu kartonları bırakıp hızla uzaklaştı.
Benim yıllardır yapmak istediğimi başarmış bir kişiyi bulmuş olmanın
heyecanıydı aslında. Bana dokunmasınlar. Maaşımı ne devlet versin
ve ne öğrencilerim. Kendim, kendimle yaşayayım ve öleyim. Bunun nasıl
olacağını öğrenme fırsatını böylece kaçırdım işte değerli büyüklerim.
Pek saygıdeğer büyüklerim mösyöler ve madamlar,
Bu kağıt toplayıcı olayından çok geçmeden - bir hafta sonra falan –
bu kez otobüste ilginç bir şey oldu. Otobüsün kalkma vaktini bekliyorduk.
İçeri o girdi. Bir dilenci. O girince yolcuların çok kötü bir koku aldıklarını
bir kısmının burnunu tutmasından anladım. Ama benim his-