YukEdebiyatKasımAralık2021

saldım.
Ben düşüncelerin
uzantısında dolaşırken
kadın son eseri çaldığını
belirginleştirmek adına
selam vermek için ayağa
kalktığında yüzümü hemen
başka tarafa çeviriyorum.
Bir kadın gülüşü
daha istemiyorum. Gidecekmiş
duygusunu
veren biri- hatta gidecek
biri- benim gözümde
yüzünü döndüğünde
gülümsememeli. Ağlamalı,
zırlamalı, lanet olsun
gidiyorum, demeli.
Bu kadının şu an sevdiğim
saçlarının her teli,
hayatımın aksak yanlarını
birbirinden koptuğu
yerden dikebilecek kadar
sağlam ipliklere benziyor.
Ona bir iğne hediye
etmek isterdim.
1 Mart günü, tekrar-
kaçıncı kez bilmiyorum-
dinlemeye gittiğimde
yoktu. Acaba hastalanmış
mıydı? Bakanı
yoksa yüzünü görme
pahasına ilgilenir miydim?
Sanmıyorum. İzin
almışsa eğer kaç gün
acaba? Bir sevgilisi… Olsa
anlardım. Pala bıyıklı,
lacivert ceketli, göbekli
patronuna soruyorum.
Kayıtsızca bana bakıp, “
Müşterinin birini memnun
edemedi, kovuldu.”dedi.
Ne demek kovuldu?
Nasıl kovarsın!
Adamın yakasına yapıştım.
Kravatını olağan
gücümle sıktım. Şimdi
senin sesini öyle bir keseceğim
ki bir daha kimseyi
kovama.
- Nereye gitti, seni gebertmeden
de!
- Az konuşur, ne bileyim.
Kimseyle burada
laflamaz. İşi bitsin hemen
gider.
-Adı ne?
Kekeleyerek, gerçek
adını bilmem sahne
adı var, dedi.
-Söyle!
-Hatşepsut.
-Ney!
- Hatşepsut.
- Dalga mı geçiyorsun
sen benimle? Böyle isim
mi olur?
- Mısır kökenliymiş, dahasını
bilmiyorum.
Adamları tam bu
esnada beni tutup yaka
paça, ite kaka, döverek
dışarı attılar. Hatşepsut!
Senden uzaklaşamam.
Evde yerimde duramıyorum.
Bir kurbağa çevikliğinde
oradan oraya
zıplamaya meyilli. Dışarısı
tenha. Herkes piyano
çalan bir kadının gidip
gitmediği çelişkisindeki
bakır renkli olasılığın
yasını tutuyor olmalı.
Onların nereden haberi
oldu?
Ara sokakların birinde
Ahmet Abi’nin çay
ocağına uğruyorum.
Göz gözü görmeyecek
bir dumanda bir bardak
demli çay içerken gazeteleri
zor bela gözden
geçiriyorum. Belki bir
olaya karışmıştır. Dayısı
cinnet getirip öz yeğenine
altı kurşun sıktı, trafik
kazası sekiz can aldı,
Ajda Pekkan konser sırasında
düştü…
Yan masadan kulağıma
Hasan’ın o her
Yıl 1 Sayı 2