YukEdebiyatKasımAralık2021

Sayfa 21
oldum olası abartmayı sever.
Yine tuhaf bir hikâye
anlattı işte. Sitedeki çocukların
garip oyunlarından
biri muhakkak. Çocukken
kapıların önünden
çaldığımız terlikleri havuza
atışımız geldi aklıma.
Sonra bir gün Erol amcanın
bizi yakalayışı, kapı
kapı gezdirip özür diletişi.
Gülümsedim. İnsan yalnız
çocukken yaptığı hatalara
gülebiliyor galiba.
Öğleye doğru birikmiş
aidatları ödemek için
yöneticinin evine gittim.
Kapıyı karısı Cemile açtı.
Gözlük camının arkasındaki
küçülmüş gözlerini
iyice kısarak,
“Kimsin,” dedi.
“ Cemile teyze benim,
Vildan. Saime’nin kızı.”
“Vildan, kızım sen
misin? Hoş geldin. Buyur
içeri geç, annenler yok
mu?”
“Sağ olasın, girmeyeyim
hiç. Yalnız geldim
ben. Onlar ay sonu gelecekler.
Aidat ödeyecektim,
Erol amca yok mu? ”
“Buralardaydı, uyuyup
kaldı mı ki bir yerlerde?”
Arkasını dönüp seslendi.
“Erol Bey, bak Vildan
gelmiş. Aidat verecekmiş.”
İçeri doğru yürüdü.
Birkaç dakika sonra
elinde mavi dosyasıyla
göründü Erol amca. Saçları
iyice beyazlamış. Kareli
gömleğinin altında keten
şortu, ayağında senelerdir
giydiği kahverengi bantlı
terlikleri. Tek kaşını kaldırıp
gözlüğünün üzerinden
baktı,
“Geçsene kızım kapıda
kaldın,” dedi
“Geçmesem. Çayın
altını açık bıraktım. Son
üç aylık eksikmiş galiba,”
Parayı uzattım. Aldı, saydı,
gömleğinin cebine
koydu. Makbuz koçanından
birkaç sayfa koparıp
uzattı.
“Tamamdır. Babana
selam söyle.”
“Söylerim,”
“Ha kızım, dur.
Üzüm vereyim sana. Şimdi
topladım daha. Serin
serin yersin.” Mutfağa gidip
elinde bir tabak
üzümle geldi. “ Teşekkür
edip aldım.
“Cemile teyzen börek
yapacak akşam yemeğe
gel,” dedi “Geceleri yalnız
olmaz, bizde kal,” diye
tembihledi.
“Eksik olmayın. Kalırım
evde, merak etmeyin
siz. Cemile teyzeme selamlar.”
Elimde üzüm tabağı
döndüğümde güneş binlerce
parçaya bölünüp denizin
üstüne düşmüş. Yüzüme
çarpan iyot kokusu,
çocukluğuma götürdü beni.
Sitenin bahçesine file
gerip sabahlara kadar voleybol
oynadığımız günler
geldi aklıma. Dağınık düşüncelerimi
bir kenara bı-
Yıl 1 Sayı 2