YukEdebiyatKasımAralık2021

Sayfa 102
işte. Ve yine dalıyor o
ceylan gözlere. Biraz
eğik, hüzünlü bakan,
kahverengi gözler… Orada
işte ve seyredilmeyi
bekleyen bir manzara gibi
apaçık duruyor bütün
güzelliğiyle.
Kaybolmaya öyle
alışmış ki baktıkça sarhoşluğu
daha da artıyor,
alkol almadığı halde sarhoşluğun
ne demek olduğunu
anlıyor, bundan tuhaf
bir mutluluk duyuyor.
Bu duruma öyle alışmış
ki karşısında kimsenin
olmayışı, onda en
ufak bir rahatsızlığa bile
sebep olmuyor. O görüyor
ya, gerisinin ne olabilir?
Sessizlik yine başlıyor
gevezelik etmeye.
Hiçbir şey duymak istemeyen
kulakları yine de
dikkat kesiliyor. Bütün
bunlar olup biterken gözlerini
hala kırpmadan
bakmaya devam ediyor.
Karşısında gördüğü bir
çift göz ama onun hissettiği
koca bir dünyada yalnızlık.
Bir de yol arkadaşı
sessizlik… Bazen kendisini
çölde su arayan bir deve,
bazen okyanustaki savunmasız
ufak bir balık,
bazen de uzayda yolunu
kaybedip büyük bir gezegenin
peşine takılmış bir
göktaşı gibi hissediyor.
Kıyamet kopsa farkında
olmaz. Hiçbir şey hissetmiyor,
hiçbir şey duymuyor.
Yalnızca sessizlik ve
sonsuz derinlikli baş döndüren
bir çift göz… Düşünme
yetisini kaybetmiş
ve sarhoşluğun zirvesinde
tüm vücudu uyuşmuş.
Neyse ki gözleri hala görüyor.
Bu büyüleyici
manzara gerçek mi, hayal
mi yoksa rüya mı? Hiçbir
şeyin farkında değil. Farkında
olduğu tek bir şey
var ki bu ceylan gözlerin
içinde yolunu şaşırmış bir
gezgin gibi kaybolduğu
gerçeği. Oradan çıkmayı
istemiyor fakat istese de
çıkamaz.
Bir çift göz. Nereye
baksa o hüzünlü, biraz
eğik kahverengi gözler…
Hatta göz kapaklarının
içinde bile onlar. Hapsolduğu
dünyayı hapsetmiş
göz kapaklarının ardına.
Şimdi ikisi de özgür değil.
Gözlerinin önünde
aynı gözler, gözlerinin
ardında aynı gözler… Yolunu
bulmaya çalışırken
kılavuzu gönül, yol arkadaşı
sessizlik. Sonu olmayan
derinliğin içinde yaşanacak
ve son bulacak
bir ömür. Hiçbir şeyin
farkında olmadan esrarengiz
manzaraya bakan
bir çift göz. Dalgın, efsunlu,
şaşkın ve de huzurlu…
Yıl 1 Sayı 2