Meftun.Art 2. Sayı | Oğuz Atay Sayısı ©

CİLTSİZ KİTAPLAR ORDUSU
Hiç yazmıyorsun artık sevgilim.
Bekleye bekleye sarardı kağıtlar,
Gece örttü üstlerini.
Uzun zaman oldu ..
Çok uzun ...
Kelimelerin üstü tozlandı.
Altları kalın çizilmiş cümleler silikleşti.
Eski neşesi kalmadı Özdemir’in, Ümit Yaşar’ın.
Yağmur sonrası buğulanan pencereye resim çizen çocuklar yattı.
İki güzel şiir sayfalar arasında sıkıştı.
Zaman kötü olunca malum şiir şiir öldürüldü insanlar.
Onlar için sabaha kavuşmak,
Geceyi sıyırmak,
Atılmamış atılamamış ama unutulmuş olanlardan farklı olmadı.
Yine sen yazmıyorsun diye
Bugün son yapraklarını döktü güller.
Eskimeye mahkum kalmış anılar,
Silmeye üşenilen raflara kaldırıldı.
Siyah beyaz ve karıncalı göstermeye başladı hayat.
Kelimeler, letrislerin elinde boğulup gitti.
İşte anlam aramak bu kadar anlamsızlaştı.
Yüreğimize Oğuz Atay’ın kaderi sindi.
Tutunamadık bizde bu kaygan yeryüzünde yaşarken,
Hatırlayan son kişinin de öldüğü,
Kaybolmuş anılar, hisli bir rüzgar eşliğinde,
Bugün eskimiş sevdamızın da son durağı olan,
Ciltsiz kitaplar ordusunda yerini aldı.
İşte oranın tozunu kaldırmaya hiçbir şairin gücü yetmedi.
Miray Palazlı
Normal bir insan olmaya zorladılar, bana boş yere
vakit kaybettirdiler. Olmayınca da anormal dediler.
Meftun.Art
10