Hayalet Resimli Mecmua Sayı 42

Murat B.Sarı
Öykü...
Aslında masaj
koltuğundan tek derdi
bu değildi, koltuğun
boynunu ovarken
omurgasını kırmasından
veya ensesine çıktığında
omurilik soğanını
ezmesinden de
korkuyordu. Her şeyin
ötesinde makinanın
bunu yapmak istediğine
dair rasyonel olmayan
bir his taşıyordu içinde.
Sanki gece karanlıkta
yatıp ayağı pikesinin
dışında kaldığında,
ayağını bir şeyin
kavrayacağından
duyduğu korku gibi
bir şeydi bu; saçma,
çocukça, hastalıklı…
GÜNLÜK
“Y
irmi ikinci yüzyıla girmemize sadece dört ay kaldı” diye
düşündü Orkun “Ve yüz yirmi yaşındaki bu masaj koltuğu
hala kuyruk sokumuma bir aparatını sokmaya çalışıyor. Hiç mi kullanıcı
geri bildirimi yapılmadı buna bugüne kadar?”
Aslında masaj koltuğundan tek derdi bu değildi, koltuğun boynunu
ovarken omurgasını kırmasından veya ensesine çıktığında omurilik
soğanını ezmesinden de korkuyordu. Her şeyin ötesinde makinanın
bunu yapmak istediğine dair rasyonel olmayan bir his taşıyordu içinde.
Sanki gece karanlıkta yatıp ayağı pikesinin dışında kaldığında, ayağını
bir şeyin kavrayacağından duyduğu korku gibi bir şeydi bu; saçma,
çocukça, hastalıklı… Yine de bir masöre gitmektense bu koltukları tercih
ediyordu. Günün yorgunluğunu atmasını sağlayan bu üç dakikadan
vazgeçememesini kendine açıklarken yalan da söylüyordu üstelik. “Kadın
parmakları erkek kaslarına yeterince geçmiyor.”
“Ya bir robot? Hacip mesela, bana tam otuz altı bin krediye mal oldu,
biraz da bana hizmet etmesinde ne sakınca var?”
Pikenin dışından kapılmış bir ayak, kırılmış bir omurga ve ezilmiş
bir soğan…
“Süreniz bitti tekrar masaj için bir kredi harcamak ister misiniz?”
Orkun cevap vermeden koltuktan kalktı. Henüz koltuktan
uzaklaşmak için adım atmadan da asistanını açıp holografik ara
yüzde “Neşem” adlı arama kaydını buldu. “Mesaj”, “Görüntülü” ve
“Sesli” seçeneklerinden görüntülüye giden parmağını son anda sesliye
yönlendirdi ve Neşe’yi aradı. Altıncı çalışta Neşe telefonu açtı. Biraz tık
nefesti.
“Efendim hayatım?”
50