Hayalet Resimli Mecmua Sayı 42

Fakabasmaz Zihni
Kanun-ı Sani'nin ortalarında idi. Manifaturacı
Kâmil Bey, bir gece geç vakit, Fatih'teki
arkadaşlarından birinden ayrılmış, Yenikapı'daki
hanesine kadar yayan olarak avdet etmek
mecburiyetinde kalmıştı. Cüzdanında külliyetli
para olmadığı için soyulmaktan korkmuyor, fakat,
para hırsıyla ifa olunan cinayetlerden, irtikap edilen
vahşetlerden birine kurban olabileceğini düşünerek
fena ihtimalleri düşünüyordu.
Valide Camii'nin yanından karşı taraftaki büyük
yangın meydanlarına girdiği zaman, etrafını saran
müheyyib karanlıktan ve civarın ıssızlığından tüyleri
ürperdi.
Silah taşımak men edildiği için, yanında küçük
bir tırnak çakısından başka hiçbir alet-i cariha yoktu.
Kendisini herhangi bir tecavüze karşı müdafaa için
elindekibastonunu kahramanca kullanmaktan başka
bir şey yapamayacaktı.
Yangın yerine doğru ilerledikçe karanlık ve süküt
çoğalıyor, caddenin lambaları, uzaklaştıkça birer
yıldız gibi küçülüyordu. Kâmil Bey, kalbini bir demir
pençe gibi sıkan korkunun çocukça bir zaaf olduğunu
düşünerek kendi kendine:
- Cesaret!
Emir verdi ve biraz daha sükût ve emniyetle yol
aldı.
Fakat otuz adım kadar ya yürümüş, ya
yürümemişti ki yarısı (3) yıkılmış bir yangın divarının
arkasında iki siyah gölgenin kımıldandığını ve daha
sonra birden bire zail olduğunu görerek olduğu yerde
saplandı.
Bu gölgeler ne ve kim olabilirdi! Daha üç dört
dakika evvel zihnini istila eden endişeler, ansızın
feci hakikate mi inkılap ediyordu? Yoksa, korkunun
tevlit ettiği asılsız hayallerden, vehimlerden birine
mi uğramıştı? Filhakika, cesaretini toplayarak iki
adım daha attı; karanlığı delen keskin gözleriyle
yangın divarına dikkatle baktı, göszelrine ilişen on iki
gölgeden eser görmedi. Bastonunun sapını daha ziyade
emniyet ve cesaretle sıkarak yoluna devam etti.
Ma'hud yangın divarına yaklaştıkça asıl ve esası
olmayan hayaletler gördüğüne zahib oluyordu. Fakat,
ne olursa olsun, korkunun husule getirdiği ihtiyata
28