Hayalet Resimli Mecmua Sayı 41

öcüydüm. Hiç arkadaşım yoktu.
Evimizin yakınındaki ormanlık
alana gidip doğayla baş başa
kaldığım zamanlar dışında hiç
mutlu hissettiğim anlarım olmadı.
Çevremdekiler için sakınılması
gereken bir ucubeydim. Her yaş
aldığımda, her büyüdüğümde hayat
benim için biraz daha zorlaştı.
Anne kokusunu ve şefkatini
hiç duyumsayamadım. Babam
benden nefret ediyor ve hatta
tiksiniyor. Bunu çok iyi biliyorum.
Görünürde beni koruyor gibi;
ama asla zor zamanlarımda
yanımda değil. İnsanlar bana
onca kötülüğü yaparken o kılını
dahi kıpırdatmıyor. Ondan nefret
ediyorum, o kızının kahramanı
ve ilk aşkı olmak bir yana hayal
kırıklığı bir iblisten başka bir
şey değil. Tüm bunların suçlusu
o! Ve içimde bir yerlerde nefret
duygumla birlikte korkunç
bir karanlığın da büyüdüğünü
hissediyorum. Bunun yıllar
geçtikçe de katlanarak artacağını
biliyorum. Ama bugün hiç
hesapta olmayan bir şey hayatımı
beklemediğim şekilde bir kâbusa
çevirdi.
Okul dönüşü yine onlar kesti
önümü. Bir süredir sürekli taciz
ediyor ve beni kendilerine bir
eğlence aracı olarak görüyorlardı.
Katlanılmaz bir işkenceye
dönüşmüştü hayat iyice. Belli ki
canları yine eğlence çekmiş, biricik
oyuncakları bu garip görünüşlü
kızla oynamak istemişlerdi.
Görünümümle ilgili söyledikleri
onca çirkin sözler yetmiyormuş
gibi zorla parkın ilerisindeki
alana götürdüler beni. Dün
geceki sağanağın oluşturduğu bir
çamurun içine kollarımdan ve
bacaklarımdan sallayarak attılar. O
pisliğin içinde ayağa kalkmak için
debelenirken attıkları kahkahalar
ve savurdukları hakaretler bir
süre sonra boğuk birer ses demeti
haline geldi. Sanki onları kalın bir
camın arkasından belli belirsiz
duyuyordum. Sesle birlikte
görüntü de bulanıklaştı. Patlayan
öfkemle birlikte içimde büyüyen
karanlık da görünmeyen bir varlığa
büründü ve can buldu. Sanki onları
bu şeytani varlığın gözünden
görüyor ve onun kulaklarıyla
duyuyordum.
Onlar… Selami, Meltem, Akın,
Batu, Selin… Bizim lisenin serseri
tayfası… Bedenimi ele geçiren
o habis ruhlu şey gözlerini grup
lideri Selami’ye dikti. Ona öfkeyle
bakmam garibine ve komiğine
gitmiş olmalı ki “N’oldu ucube,
yoksa beni dövecek misin?”
şeklinde alay etmeyi sürdürdü.
Öfkem son raddeye vardığında göz
bebeklerimin yukarı kaydığını ve
bir trans haline girdiğimi hissetim.
Zihnimde Selami’nin kalbinin deli
gibi atmaya başladığı ve gittikçe
şiştiği, sonunda göğüs kafesinin
içinde patladığı görüntüler
canlandı. Göz bebeklerim tekrar
yerine geldiğinde elini göğüs
kafesinin üzerine koyduğunu ve az
evvelki neşesinin kaybolduğunu
gördüm. Yüzü solmuş ve terlemişti.
Hızlı hızlı soluk alıp vermeye
ve acıyla haykırmaya başladı.
Biraz sonra göğüs kafesi şiddetle
şişip indi ve gözleri kapanıp
yere yığıldı. Ağzından kanlar
akmaya ve vücudu sarsılmaya
başladı. Arkadaşları bir ona,
bir bana bakmaya ve korkuyla
geri çekilmeye başladılar. Sonra
çığlıklar atarak koşup oradan
uzaklaştılar. Bense korkudan
titriyor, neler olup bittiğine anlam
vermeye çalışıyordum. Kendini
toparlamam biraz zamanımı aldı.
Onu ben öldürmüştüm, ama nasıl?
Bunu uzun uzadıya düşünecek
vakit yoktu. Bir an önce oradan
ayrılmalıydım. Çantamı kaptığım
gibi evin yolunu tuttum. Bana
neler oluyor böyle? Bu olanlar da
neydi?
16 Mart 2…
Selami’nin cesedi polis
tarafından oradan geçen bir
kadının ihbarıyla bulunmuş.
Demek ki arkadaşları benden
kimseye bahsetmemişler. Belki de
aynı korkunç sonun kendilerini
bulacağını ve olanlardan ötürü
onların da suçlanabileceklerini
düşünmüşlerdi. Bu yüzden
benden ve olanlardan kimseye
bahsetmemişlerdi. Yoksa
şimdiye polis kapımıza dayanmış
olurdu. Ama içimdeki o şeytani
tarafın bununla kalmayacağını
hissediyorum. Bu olanlar bir
başlangıçtı. Aklımdan öyle
çılgın ve korkunç şeyler geçiyor,
zihnimde öyle korkunç sahneler
canlanıyor ki… Kendimden
korkuyorum ve ne yapacağım
konusunda en ufak bir fikrim yok.
Dün olanlar konusunda da… Nasıl
öyle bir ruh haline bürünmüş,
bir insanın ölümüne sebep
olabilmiştim? Tanrım bana yardım
et. Çok korkuyorum.
17 Mart 2…
Bugün kendimi Selin’in
sokağında buldum. Ona olan
öfkemi tarif edemem asla. Beden
eğitimi dersi için giyinirken
görüntülerimi videoya çekip
sosyal medyada “ucube” notuyla
paylaşmıştı. Videoyu izleyen
herkesin okul koridorunda
“Naber ucube?” diye itip
kakması da cabasıydı. Bir hafta
okula gidememiş, evden çıkıp
annemin mezarına giderek
gözyaşlarıyla oturup saatin
dolmasını beklemiştim. Evlerinin
52