Hayalet Resimli Mecmua Sayı 41

Kıvırcıksaçlıesmer Abi. Buraya
gelmeden önce okuduğum bir yazı
aklıma gelince dayanamayıp araya
girdim
“Bakın orası efsane değil,
doğru. Madem konu açıldı
size geçenlerde okuduğum bir
anekdotu anlatayım. Doksanlı
yıllarda Fidel Türkiye'yi ziyaret
ettiğinde, “İzindeyiz.” diye
seslenen gençlere söyle yanıt
vermiş: “Atatürk Bandırma
gemisiyle Samsun'a çıkıp
antiemperyalist bir savaş verdi ve
büyük bir zafer kazandı. Onun bu
devrimci savaşından esinlenerek
kırk yıl sonra, elli dokuzda, Batista
rejimini yıkmak için Granma
Gemisi’yle Havana’ya çıktık ve
tıpkı sizin gibi zafere eriştik.
Atatürk hem bizim, hem de tüm
mazlum halkların esin kaynağıdır.
Çok kısa bir zamanda başta harf
devrimi olmak üzere bir dizi
devrimi de gerçekleştirdi. Bu
kadar kısa sürede biz bunu asla
başaramazdık. Bu yüzden Türk
gençlerinin izinden gideceği kişi
ben değil, Atatürk’tür.”
Bu sözlerimin ardından
bir alkış tufanı koptu, haliyle
utanıp başımı öne eğdim!
Otobüs park edince aşağıya inip
parka girdik ve heykele ulaştık.
Sıradan bir orta eğitim okulunda
gördüğümüz, sıradan bir Atatürk
heykeliydi. Mustafa Kemal’in
büyük devlet adamı olduğunu
dünyaya ispatlamamıza gerek
yoktu, izinden gitmemiz yeter de
artardı, ama yine de dünyanın
bir ucunda heykelini görmekten
gururlanmıştık. Kübalıların
devrim sloganlarının “Ya Vatan
Ya Ölüm” olduğunu öğrenince,
“Ya İstiklal ya Ölüm” sözümüzü
anımsadım ve büstün altına
Türkçe ve İspanyolca “Yurtta sulh
cihanda sulh” yerine keşke bu
yazılsaydı diye içimden geçirdim.
Heykelin yanında grupça
hatıra fotoğrafı çektirirken
rehberimiz Lescay adında bir
Kübalının haftanın beş günü
Atatürk heykelini temizlediğini
anlattı. Hayranlığı, bir arkadaşının
verdiği kitabı okuduğunda
başlamış. Sebebini soranlara
"Çünkü o benim kahramanım,
gerçek bir devrimci ve dahi!
Burada bana emanet!" diyormuş.
On binlerce kilometre uzakta
birileri Atatürk'ü okuyarak hayran
olurken, ülkemde hakkında
söylenenleri utanarak anımsadım.
Mustafa Kemal’e son bir selam
çakıp yürüyerek La Habana Vieja,
yani eski Havana’nın sokaklarına
daldık.
Kent devrim günü donup
kalmıştı sanki! Elli altı yıldır tek
bir çivi bile çakılmamış, tek bir
onarım görmemişti, ama buna
rağmen bir zamanlar şahane olan
evler, biraz yıpranmış olsa da,
zamana inat hala ayakta, insanları
hala cana yakındı. Binaların bir
bölümü yüzyılın ilk yarısında
yapılmış Amerikan binaları
olmakla beraber, ezici çoğunluğu
ve asıl güzel olanları, İspanyolların
adaya egemen olduğu dönemden
kalma kolonyal tarzda rengârenk
binalardı. Boyaları aşınmış,
ahşapları yıpranmış, penceredeki
ferforje demirler paslanmış olsa
da, sanki zamanda asılı kalmış
gibiydiler ve sokaklardan geçen
renkli Cadillaclar, evlerden
yükselen Latin ritimleriyle bir film
setini andırıyordu. Arkasından
atlılar koştururcasına yürüyen
rehberimizin ardı sıra ilerlerken
dayanamayıp duraklıyor, yıllar
önceki ihtişamlarını kaybetse
de, baştan çıkarıcı renklerle
boyanmış cumbalı evlere, klasik
arabalara, puro satıcılarına,
el sanatı pazarlarına bakıyor,
oğlumun seslenmesiyle kendime
gelip peşlerinden gidiyordum.
NeriMAN’ım süpermanımın
iddia ettiği gibi Ayvalık’ın
arka sokaklarına benziyordu,
ancak yokluktan dolayı evlerini
45