ArtDog Istanbul #1

Eylül - Ekim 2019, Sayı: 1 | 5
16. İstanbul Bienali Dosya Konusu
olarak görmek yerine terbiye etmeleri
gereken bir şey olarak görüyor?
Neden hayvanları ve bitkileri
istismar etme gereği görüyoruz?
Bildiğim kadarıyla ilk dinler, en kutsal aktivitelerin
ölüye tapma ve toprağa vermeye
dayalı olduğunu düşünüyorlardı. Aynı zamanda
dünyaya karşı çok panteist bir bakış
açısı vardı - hayvanların Tanrıya daha yakın
olduğu düşüncesi hakimdi. Tanrıçaya tapan
dinler yaşama aşık olmayı kutlar. Öbür yandan,
monoteist dinler farklı bakış açılarına
sahipler. Bu sömürünün en büyük sebeplerinden
birinin şiddetle ataerkil olduğunu düşünüyorum.
Nasıl?
Tüm monoteist dinler ataerkildir.
Gökyüzünde bir baba figürü olduğuna inandırılırız,
bir anne figürü olduğuna değil.
Yani tüm monoteist dinlerde
Tanrı figürü bir erkek, doğru .
Evet, tarih öncesi dinler hariç hepsi için bu
geçerli.
Hapı yuttuğumuzu, medeniyetin
çöktüğünü düşünüyor musunuz,
beceremedik galiba bu işi.
Çökmek doğru kelime olmayabilir, ama düşüşte
olduğumuz doğru ve büyük ihtimalle
çok türlü ve feci yönlerde.
Tarih öncesi ve monoteist dinlerden
bahsettiniz - tarih öncesi dinlerin
tüm canlı ve cansız varlıkları kutsal
varsaymasından, öteki yandan
monoteist dinlerin bu algıya sahip
olmamasından. Kurban Bayramı
da biteli çok olmadı. Yedinci Kıta
bağlamında hayvanların kurbanlık
kullanımını yorumlayabilir misiniz?
Amazon kabilelerinin ve Güney Amerika’daki
insanların güncel tavırlarına bakabiliriz; bu
bölgelerde insan ile hayvan arasındaki ilişki
çok daha karmaşık. İnsanlar hayvanları
avlıyorlar, fakat hayvanın asıl öldürülüş
şekli çok daha karışık bir dönüştürüm sistemi
üzerinden gerçekleşiyor, aynı zamanda
çok sembolik ve bir organizasyon meselesi.
İnsanla orman arasında çok karışık, esasında
kapitalist olan ve bilgiye dayanan bir ilişki
var.
CAHİLLİK VE BENCİLLİK
Uzmanlar, İstanbul’un yeni üçüncü
havalimanının kuşların en önemli
göç rotalarından birinde bulunduğu
savunuyor. Havalimanının sadece
çevreye değil, uçuşlar için de tehlike
oluşturacağı konusunda uyarıyorlar.
Bence bu tamamen cahilliğin, bencilliğin,
otoriterizmin, ve iş yapmakta kısa süreli düşünmenin
göstergesi.
Sizce insan denen varlık bu
gezegene sahip olduğunu ve
tüm kaynaklarını istediği gibi
kullanabileceğini mi düşünüyor?
Kesinlikle evet. Varolan hayvan türlerinin
yüzde kırkının soyları son 20 senede tükendi.
Bu çok korkunç bir durum.
Bir küratör olarak değil de, bir dünya
vatandaşı olarak bulunduğumuz
durum sizi endişelendiriyor mu?
Evet, ama ben bir aktivist değilim. Benim
amacım daha derin bir anlayış şekli geliştirmek
için çalışmak. Ve bence sanat da bundan
ibaret; militanlık veya aktivizmden değil.
O tamamen ayrı bir şey ama aynı derece
önemli.
Basın toplantısında, Bienal’e
katılan sanatçıların bir bakıma
antropolog olduklarından bahsettiniz,
bunu biraz açabilir misiniz?
Öncelikle fikir şuydu; eğer yeni bir bölge
oluştuysa ve Yedinci Kıta gerçekten çok büyük
bir bölge, birisinin bunun antropolojisine
bakması gerekiyor. Ve benim ilgimi çeken
de antropolojide gelişen yeni trendleri incelemek.
Profesör Phillipe Descola ve Eduardo
Vieiros de Castro gibi antropologlar antropolojiyi
insanlar ve insan olmayanlar arasındaki
ilişkiden oluşan sistem haline getirdiler
- sadece bir tür olarak “anthrōpos”a * dayanan
bir bilim değil, aynı zamanda insan türünün
hayvanlarla olan ilişkisini inceleyen
bir alan. Yani aslında bir bakıma, sanatçıya
antropologların dünyaya nasıl baktıklarını
ve algıladıklarını soruyorum ve gösteriyorum.
Dünyanın görünmeyen taraflarını
keşfetmemize yardımcı oluyorlar ve daha
önce sorulmamış sorular soruyorlar ve bunun
yanında giden estetiğini üretiyorlar.
Sanatçılar çözüm mü üretmeli?
Sanatçılar çözüm sağlayamazlar. Bu politikacıların
ve aktivistlerin işi. Sanatçı aynı
manzarayı farklı bir gözle ele alır. Farklı bir
bakışları var diyebiliriz. Günümüzde sanatçılar
çözüm üretseydi felaket olurdu.
Kocaman bir felaket…
Sanatçıların çözüm üretmelerini beklemiyorum
ama doğru sorularla gelip, bizi
farklı düşünmeye itmelerini istiyorum. “The
Great Acceleration”dan başlayarak yaptığım
tüm sergilerde, dünyayı nasıl gördüğümüz,
içinde kendimiz nasıl konumlandırdığımız
ve onu nasıl yansıttığımızın üzerinde
Antropocene’in nasıl bir etkisi olduğu sorusuna
değinmeye çalıştım.
* Antropoloji, Latince’den gelen anthropologia (“insanoğlu bilimi”)
kelimesine dayanıyor ve kökünü Yunancada bulunan anthropos
(“insan”) kelimesinen alıyor.
İstanbul Bienali’nin küratöryel
pozisyonu size sunulduğunda
ne düşündünüz?
Çok heyecanlandım. Bu seneki çok önemli
çünkü ilk defa İstanbul Bienali ekolojik değerlerle
ilgili bir duruş sergiliyor. Bu tarihi
bir mesele, çünkü son 30 yıldır yapıldığını
duyduğum bir şey değil.
SADIK BİENAL İZLEYİCİSİ
İstanbul’a ilk gelişiniz mi?
1999 senesinden beri tüm bienallere geldim
aslında. Sadece son ikisini bazı sebeplerden
ötürü kaçırdım. Ama diğer hepsini gezdim.
İstanbul Bienali’nin dünyada ikinci olduğunu
düşünüyorum, Venedik’ten sonra.
Tarihi açıdan, ve içerik olarak. Buna takiben
Sao Paolo, Şangay ve Taipei Bienallerini sıralardım.
Eminim ki biliyorsunuzdur,
İstanbul son zamanlarda kültür
sanat açısından bir gerileme
yaşadı. Ama artık bu değişecek gibi
görünüyor. Ne düşünüyorsunuz?
Bence birçok insan uzun bir aradan sonra
İstanbul’a ilk defa yeniden gelecek. Ben bile
2013’ten beri gelmemiştim.
Bienal’i ziyaret edecek çocuklara
önerebileceğiniz film veya kitaplar
var mı? Daha iyi anlamaları için.
Çocuklar kesinlikle Wall-E filmini izlemeliler.
Peki ya yetişkinler?
Yetişkinler içinse Phillip Descola’nın Doğa ve
Kültürün Ötesinde kitabını okumalarını öneririm.
Çoğu dilde tercümeleri bulunuyor.
İstanbul size ne ifade ediyor?
İstanbul’un özellikle dinamikliği bana hep
çok etkileyici geliyor.
Ben bir aktivist
değilim. Benim
amacım daha
derin bir anlayış
şekli geliştirmek
için çalışmak.
Şehre Kalıcı Bir Eser Daha
İ
stanbul Bienali, Koç Holding desteğiyle
şehre kalıcı bir eser bırakıyor. Kuşağının
en yaratıcı isimlerinden Monster
Chetwynd’in masallardan ve mitolojiden
esinlenerek yarattığı oyun alanı formundaki
heykel Maçka Sanat Parkı’nda. İstanbul
Bienali otuzuncu yaşını kutladığı 2017 yılında,
İstanbul’a her bienalle birlikte kalıcı
bir eser armağan etmek üzere yola çıkmıştı.
2017’de Ugo Rondinone’nin Buradan Nereye
Gidiyoruz? başlıklı neon heykelini şehre kalıcı
olarak kazandıran bienal, bu sene de dünyaca
ünlü sanatçı Monster Chetwynd’in kolektif
etkileşime açık bir eserini İstanbul’a armağan
ediyor. Bu seneki proje kapsamında
Monster Chetwynd’in 16. İstanbul Bienali’ne
özel olarak bir çocuk parkı mizanseniyle
kurguladığı Gorgon’un Oyun Alanı başlıklı
birbuçuk ile Ekolojiyi ‘Sindirmek’
açıkhava yerleştirmesi Maçka Sanat Parkı’na
yerleştiriliyor.
“Kolektif geliştirme”ye önem veren sanatçının
gündelik olanla şiirsel olanı birbirine
yakınlaştıran çalışması İstanbul’un sokak
kedilerinden, Yerebatan Sarnıcı’nda yer
alan Medusa heykellerinden ve İtalya’daki
Bomarzo Bahçeleri’nden ilham alıyor. Eser
10 Eylül’den itibaren Maçka Sanat Parkı’nda.
16. İstanbul Bienali kapsamında Monster
Chetwynd’in, Maçka Sanat Parkı’na yerleştirilecek
kalıcı eser projesi dışında bir çalışması
daha yer alacak. Sanatçının her biri insansı
bir biçime bürünmüş bir yarasa, bir
yılan, bir timsah ve bir örümcekten oluşan
hibrit yaratık heykelleri de bienalin açık olduğu
sekiz hafta boyunca Büyükada’da yer
alan Hacopulo Köşkü’nde görülebilecek.
İngiliz sanatçı Monster Chetwynd,
Glasgow’da yaşıyor ve çalışıyor. Çeşitli nesneleri
bir araya getirerek gerçekleştirdiği; el
yapımı kostümlerin, aksesuarların ve dekorların
kullanıldığı performansları ile tanınan
Chetwynd, yapıtlarını “sabırsızca yapılmış”
olarak nitelendiriyor; işlenmesi ve performanslarına
davet ettiği sanatçılar için kullanması
kolay ucuz malzemeleri tekrar tekrar
kullanıyor ve böylelikle birçok yapıtını
tanımlayan “kolektif geliştirme” kavramını
vurguluyor.
Dünyanın dört bir yanından 25 ülkeden
56 sanatçı ve sanatçı kolektifinin eserlerine
yer verecek bienale Türkiye’den 8 sanatçı
katılıyor. 36 sanatçı İstanbul Bienali için yeni
eser üretiyor.
Sanat, ekoloji ve antropoloji
konuları arasındaki
ilişkileri odağına alan 16.
İstanbul Bienali, kamusal
program kapsamında pek
çok etkinliğe ev sahipliği
yapmaya hazırlanıyor.
Programda yer alan
etkinliklerden biri de, ekoloji
ve sanat çalışmaları
kolektifi birbuçuk tarafından
tasarlanan “Sindirim”
buluşmaları olacak.
Gamze Kantarcıoğlu
klim değişikliği-enerji ekonomisti ve
performans sanatçısı Ayşe Ceren Sarı,
İçevrebilimci ve sanatçı Serkan Kaptan ve
küratör Yasemin Ülgen’den oluşan birbuçuk,
çalışmalarına 2017’deki Solunum adını
taşıyan yarı-kapalı buluşmalarla başladı.
birbuçuk yeni tasarımı Sindirim buluşmaları
ile ilk kez halka açılacak ve bu yıl İstanbul
Bienali’nin konuğu olacak. birbuçuk ekibi ile
kolektiflerinin çalışmalarını, Sindirim’i, insanlık
olarak aştığımız sınırları ve mikro anlatıların
ekolojik değişim için neden önemli
olduğunu konuştuk.
SANATÇILAR VE
AKADEMİSYENLER BİR ARADA
birbuçuk olarak yola çıkarken
hedefiniz neydi? Kolektifin ilk
büyük projesi olan Solunum’dan
biraz bahseder misiniz?
Ayşe Ceren Sarı: Biz ortak geçmişi ve paralel
yolları olan arkadaşlarız. Üçümüz de farklı
alanlarda, özellikle sanat ve toplumsal hareketlerde
politik ekoloji yaklaşımı üzerine çalışıyoruz.Bir
gün bu ortaklık üzerine sohbet
ederken ortaya birbuçuk fikri çıktı. Akademi
ve toplumsal hareketlerle sanat alanında
tartışılan konuların eş zamanlılığı ve benzer
yaklaşımları çok ilgimizi çekiyordu. Bu durumu
ve ilişkilenmeleri anlamak için bir haritalandırma
çalışması yapmaya başladık ve
gördük ki politik ekolojinin kapsadığı konuları
çalışan, bu alanda üreten, eylemde bulunan
kişilerle, yine bu konuları çalışan sanatçılar
çok benzer yaklaşımlarda işler üretiyor
ama tanışmıyor ve dolayısıyla ortak üretimlerde
bulunmuyor. Bahsettiğimiz alanların
bilgi, yöntem ve duygusunun bir arada
olması fikri bizi çok heyecanlandırdı ve
Solunum programını hazırlamaya karar verdik.
Solunum programı kapsamında yaptığımız
toplantılarda, her toplantı için ortaya
bir metin çıkarıyoruz. Müşterek dil ve bilgi
birlikteliği üzerinde önemle durduğumuz
konular. Bu sebeple toplantılarda söylenen
sözlerin bir araya geldiği, katılımcıların belli,
sözlerin anonim olduğu bir metin oluşturuyoruz
ve ardından web sitemizde (birbucuk.org)
metni herkesin kullanımına açık bir
şekilde paylaşıyoruz.
birbuçuk SİNDİRİM’LE
HALKA AÇILIYOR
Solunum, belli sayıda davetlinin
katılımıyla kapalı toplantılar şeklinde
yürütüldü. Peki halka açık olan bir
dizi toplantı yapma fikrine, yani
Sindirim’e nasıl karar verdiniz?
Yasemin Ülgen: Solunum’da sosyo-ekolojik
metabolizma kavramını merkeze alarak su,
biyoçeşitlilik, kültür, metabolizma, sınırlar,
gıda, iklim, maden, toplumsal cinsiyet,
enerji gibi başlıklarda yarı-kapalı toplantılar
yaptık. Solunum programının bundan sonraki
toplantıları toprak, atık, kent, müşterekler
ve gelecek gibi başlıklar altında yine
aynı formatta olacak.
Serkan Kaptan: Öte yandan çalışmalarımız
devam ederken, Ekim 2018-Haziran
2019 arasında araştırma yöntemlerimizi geliştirmek
ve farklı kişilerle çalışmalarımızı
paylaşmak için İstanbul Bienali Çalışma
ve Araştırma Programı’na dahil olduk.
Sindirim programı fikri bu süreçte ortaya
çıktı. Akabinde bienalin kavramsal çerçevesi
belirlendiğinde, kamusal programları oluşturmamız
için İKSV’den davet aldık ve katılımcılarımızla
içeriği oluşturmaya başladık.
Sindirim’de değindiğimiz odak konularımızla
ilişkilenen çeşitli disiplinlerden katılımcıların
sunum ve performansları, Solunum’un
aksine halka açık etkinlikler olarak gerçekleşecek.
SİNDİRİM GÜNCELDEN BESLENİYOR
Sindirim toplantılarının içeriğine
karar verme sürecinden bahsedebilir
misiniz? İçeriğiniz güncel olaylarla
paralellik taşıyor mu ya da
onlardan ne oranda etkileniyor?
YÜ: birbuçuk olarak temel meselemiz ekoloji
mücadelesinin politik ilişkilenme biçimleri.
Türkiye’de özellikle 2000 sonrası yaşanan
çevre sorunlarının her biri oluşturduğumuz
içeriğin belirleyicileri oluyor elbette.
Sindirim’de, çalışmalarında politik ekoloji,
çevre ihtilafları, üretim-tüketim süreçleri,
meta-sınırların genişlemesi gibi odakları
olan kişilerin sunumları ve sanatçıların üretimleriyle
tüm bu politik süreçlere olabildiğince
temas etmeyi umuyoruz.
A.C.S: Mayıs ve Haziran aylarında, kamusal
programın katılımcılarıyla odakları belirlemek
ve ortak bir dil üretmek için atölyeler
yaptık. Sindirim programı da bu buluşmaların
ardından, gündelik ve sıradan beş nesneyi
merkeze alıp o nesnelerin ekoloji bağlamında
süreçlerini ve temaslarını irdeleyen
veya onları yer yer kavramsallaştıran, her
birinin kendine özgü formatı olan sunumlardan
oluşuyor.
SANATÇILAR EKOLOJİYİ ES GEÇMİYOR
Ekolojik sanat 1960’lı yıllardan
beri bazı sanatçıların sanat
pratiklerinde yer alıyor. Şimdiyse
İstanbul Bienali’nin kavramsal
çerçevesi oldu. Bunun sebebini
gerçekten kaynakların sınırına
dayanmamıza bağlayabilir miyiz?
Y.Ü: Toplumsal mücadele ve sanatı ilişkisiz
alanlar olarak düşünmemek gerekiyor.
Sanatçılar, insan ve insan olmayan arasındaki
ilişkiyi sorguladıkları, çevre meselelerine
dikkat çeken çok güçlü işler üretiyor ve
izleyicilere önerdikleri yeni bakış açılarıyla
sanat alanında yeni tartışma alanları yaratıyorlar.
Türkiye’de 2000 sonrası yükselişe
geçen ekoloji mücadelesinin kırsalın yanı
sıra kentte de artış göstermesinin elbette
birçok sebebi var. Soframızdaki gıdadan içtiğimiz
suya ya da büyük AVM’lerin enerji ihtiyaçlarından
inşaatlarda kullanılan hammaddeye
kadar kenti büyüten tüm kaynaklar
kentin sınırlarının dışında bulunuyor. Birçok
anlamda sınıra dayanmaktan da öte, aslında
sınırı aştık. Bienal gibi uluslararası ve farklı
kesimlerden ziyaretçilere ev sahipliği yapan
sanat etkinliklerinde bu denli kritik meselelerin
tartışmaya açılmasını çok önemli
buluyoruz.
GEZEGENİMİZİN LİMİTLERİNİ AŞTIK
“Sosyo-ekolojik metabolizma”
kavramını merkeze aldığınızdan
bahsediyorsunuz? Bu kavramı
biraz açabilir misiniz?
SK: Var olan sosyo-ekonomik yapı ve süreçlerin
tıpkı bir beden gibi metabolizması var.
Bu yapı ve süreçlerin kendini yenilemek ve
işlevlerini yerine getirmek için iki şeye ihtiyacı
var: Enerji ve madde. İhtiyaç duyulan
enerji ve madde miktarı artık gezegenin
taşıma kapasitesinin çok üzerinde. Bu durum
özellikle gelişmiş ülkeler için geçerli.
Enerji ve madde ihtiyaçlarının karşılanması
için çaba gösteren insan ve insan olmayan
tüm varlıklar, ekosistemler, topluluklar,
kültürler ve ilişkiler giderek artan bir hız ve
şiddetle tahrip ediliyor. Bu süreçte çok katmanlı
güç ilişkilerinin ve üretim-tüketim
süreçlerinin merkeze oturduğunu görüyoruz.Bu
nedenle bu karmaşık yapı ve ilişkilere
bakarken, beşeri ve doğal bilimlerin farklı
alanlarındaki bilgiyi toplumsal hareketlerin
deneyimleriyle bir araya getiren bir yaklaşıma
ihtiyaç duyuyoruz. Politi- ekolojik bakış
açısıyla “sosyo-ekolojik metabolizma” kavramı
bizim için bu ihtiyaca dair toparlayıcı
bir çatı sunuyor.