Telve

Ertelenen Bayram
BETÜL ALPASLAN
N
amazımı kıldıktan sonra hemen yola çıktım.
İş yerim şehir dışındaydı ve mesaimin
başlamasına az kalmıştı. Firmaya varana
kadar aile büyüklerimi aradım. İş yerine vardığımda
arkadaşlarım mesaiye başlamışlardı. Çıkardığım
gömlek ve ceketi özenle dolabıma yerleştirdim. Siyah
lekeleri olan mavi iş tulumumu giydim. Şimdi
her gün olduğu gibi ekmek peşinde koşturma sırası
gelmişti.
Bu arada işçi başı yanıma geldi.
“Bay Aytekin, uykunuzu aldıysanız lütfen işe başlayın!”
diye alay ederek beni uyardı.
Sözleri burnumu kaşındırdı, bükülü işaret parmağım
ve başparmağım ile burnumu kaşıdım. Elim gül
kolonyası kokuyordu. Kısaca özür diledim, neden
geç kaldığımı anlatsaydım anlayışla karşılanmayacaktım,
bu yüzden uğraşmadım. Belki de hiçbir
zaman uğraşmadığım için anlayış görmüyordum,
bilmiyorum. Bir gerçek var ki iş disiplini her şeyden
önce geliyordu.
Öğle arasında eşimin yaptığı çöreği çıkardım. Çöreği
ısırmadan önce tereddüt ettim.
“Bugün bayramdı değil mi, oruç tutma yükümlülüğü
kalkmıştı?“
Emin olmak için mesai arkadaşım Boşnak Nuri’ye
sordum.
Güldü, “Bayram mübarek!” dedi.
Çörek, öğle arası ve en sonunda mesai de bitti. Akşam
eve geldiğimde çocuklar uyumuştu. Telefonumun
ışığıyla yolumu aydınlattım. Sehpanın üzerinde hiç
dokunulmamış ikramlık bayram şekerleri ve kolonya
duruyordu. Evden çıkmadan çocuklarım elimi öpmüş,
harçlıklarını almışlardı. Büyük kızım okula gitmek
için hazırlanıyordu, önemli bir sınavı vardı. Küçük
kızım okula gitmeyecekti, bayram sebebiyle izin hakkını
kullanıyordu.
Eşim beni bekliyordu “Hoş geldin Mustafa. Baklava
siparişini verdin mi? Bayramda herkes alıyor, sonra
kalmıyor.” dedi.
“Hoş buldum Fatma. Siparişi verdim.”
“Pazar günü arkadaşım Nuri gelecek.“ demiştin, ikramsız
kalmayalım. Komşu Münih’teki dedesini ziyarete
gidecek, onlar gelmez. Başka gelen giden olur, o gün ev-
90