Telve

Anneme parka gitmek istediğimi söyledim. O şey
uyandıktan sonra karnını doyurması gerekmiş. Daha
bir sürü işleri varmış. Gidemezmişiz. Tekrar bakmıştım
yatakta yatana. İçimde ona zarar verme duygusu
oluşmuştu. Yapamadım. Ellerimi yataktan çekmiş ve
yavaş ve küçük adımlarla mutfağa doğru ilerlemiştim.
Ocakta tencere yoktu. Çorba pişmiyordu. Meyve
tabağı o gün de boştu. Babama, “O nerede?” diye
sormuştum senin için. Tek kelime ile cevap vermişti.
Gitmişsin.
Nereye gittiğini, ne zaman gittiğini anlayamadım.
Ama o andan itibaren bunları düşünmek için çok vaktim
oldu. Neticede o günden sonra kimsenin ilgi odağı
değildim artık. Bebeklerimle oynarken kimse beni
izlemiyordu. Annemin meyve almaya vakti kalmıyordu.
Parka gitmeyi kimse teklif etmiyordu. Açıkçası
kimse elini uzatmıyordu. Herhangi bir kelime sarf
etmeden, “Hadi kızım!” dercesine bana bakmıyordu.
Ne kadar çok yerin varmış oysa hayatımda.
Ama gitmişsin işte.
Senden bana kalan, çaresizce geri çekilen ellerin oldu.
Senden bana kalan, boş meyve tabağın. Ve mezar taşın.
Son bir kez daha doğruldu dedesinin kabrini dört bir
yandan sarmalayan mermer taşında. Bedenini ter basmıştı
bu sefer. Avuç içindeki bozuk paraları toprağa
bırakırken mezar taşı kenarına yerleştirdiği hediyesine
baktı yine. Pazar filesi aldığınca meyve ile doluydu.
Gözleri sulandı genç kadının. Artık gitmeliydi. Elindeki
hatıra defterini çantasına yerleştirmeye çalıştığı esnada
bir sancı girdi karnına. O sırada defter yere düştü. Ne
kadar yerden kaldırmaya yeltenmiş olsa da eğilemedi.
Aksine sancısı daha da artmıştı. Alnından terler dökülüyordu.
Yardım arayan gözlerle etrafa bakınırken, eliyle
de karnını ovuşturmaya devam ediyordu. Genç kadın
kabristanda bağırmamak için çabalıyor ama yüreğindeki
korku buna engel oluyordu.
Yardıma ilk koşan bekçi ve diğer kabristan ziyaretçileri
kadını rahatlatmaya çalışırken, ayaklarının altında
hatıra defteri bir o tarafa bir bu tarafa savruluyordu.
Kadın doğum sancısıyla ambulansa taşınırken,
defterin açık sayfasından mürekkebi henüz kurumaya
başlayan şu üç satır çarpıyordu gözlere:
İlk defa bana elini uzatmıyordun.
İlk defa, bana elini uzatmanı bu kadar istedim.
İlk defa kararlıydım elini tutmaya.
Yapmadın.
Ben de gittim.
BELKIS KILIÇ
T
1995 yılında Avusturya’nın Viyana şehrinde
dünyaya geldi. İlk, orta ve lise öğrenimini
burada tamamladı. Ardından Viyana
Üniversitesi Eğitim Bilimler Fakültesini bitirdi.
Aynı üniversitede Alman Dili ve Edebiyatı
bölümünde yüksek lisansını yapmaktadır. YTB
Türkçe Ödüllerine Deneme ve ilk kitap desteği
kategorilerinde katıldı.
20