DENİZİ GÖRDÜM (1)

DENİZİ GÖRDÜM
Sol yanımda dalgalanan berrak
Sonsuzluğu kadar başı da evrenin
İçime ferahı dolmakta, boğulmaktayım ben
Yüzüme çarpıp duran birkaç damlada
Eziyet ediyor.
Ve bitmiyor çilem, sağ tarafım fani
Bilmiyor akışın içerisinde, durmak nedir
Bir göz atsa, geçse usulca birden
Yokluğunun değil farkında
Kimi kahkaha kimi bir veda
Hatta ellerinin üstünde adımlamakta kimisi
Acep ne derler kendi yaratımda hipnoz olmama
Tabiî alayın verdiği eğlenceyi verir mi şiirler?
Unut kederini, gereği yok, kus içindeki hasreti
O yutar sonsuzluğunda acizliğini
Koynuna al kimsesizliğini, bağla voltana
Bir çift kaya, hisset kurtuluşun derinliğini
Çekil inzivaya.
Yaralarım bir Güneş, parlıyor bedenimin özünden
Parlayanlar koruyor beni
Koruyor beni kendimden, kederimin zulmünden
Bu uğraşla silkindi ruhum.
Karanlığınıza bir parıltıyım, yalnız

Karanlık yollardan koşarak yükseldim zirveye
Korkum batıyor, sahi nedir bu cesurluk
Yok olamam, aşkın ta kendisiyim ben.
Çağır beni alevine, tutuşurum ama
Dönerim tekrar, özlemin eskisiyim ben.
Cezp edilmiş gözler üzerinde, sanat eserisin sanki
Öylesin de zaten, bir mücevher parıltısı
Gözlerimde kaderin esintisi,
Vücudumda hissettiğim bir tutam nem
Yaklaştım, duydun mu?
Yakın olmam faydasız fark etmene,
Görmezsin bana, zira geçip giden bir gölgeyim ben.
Birkaç harften ibarettin sen, işledim göremesem de
Her bir nakış arasında gizledim düşlerimi
Bir kenara atıp da kayboldum gözlerinin sisinde
Çevirdin yüzünü, cazip geldi sonsuzluk sana
Aşkın kışlasında yanmak kolay mı, korktun
Fırtınalarım gezdirir seni sonsuzluğun nabzında
Dokunamam sana, zira tek gözyaşın doldurur ciğerlerimi
Boğulurum ben, as beni yalnızlığımın kibirlerinde.