Pano 14. Sayı

More documents

Recommendations

Info

Yağmurlu bir sonbahar akşamında ansızın bahşedilmişeşsiz armağan...Ömrüm...Ömrümün son günü bugün.Evet, yanlış duymadınız.Her ne kadar söylemeye dilimvarmasa da işin aslı bu. Son bir kez gülümseyeceğim bugün.Son akşam yemeğimi yiyeceğim.Anneme son bir kez sarılacak ve toprağın üzerindekison günümü yaşayacağım.Armağanın kül olmaya yüz tutmuş son saatleri...Uyanıyorum...Saat tam 8:01.Ne bir eksik ne de bir fazla. Tam tamına on altı saatimvar. Zamanın diğer tüm günlerden farklı oluşu çarpıveriyorgözüme. Zaman çıplak gözle görülür müymüş hiç? Görüyorumişte. Akrep yelkovanı, günler birbirini daha hızlıkovalıyor sanki. Bilemiyorum belki de süremin kısıtlı oluşundankaynaklanan bir şey.Derin bir nefes çekmek için sokağımın köşesindeki misgibi kokan manolya ve akasyaların yanına iniyorum. İçimdekimabetten hiç salıvermeyecekmiş gibi uzun uzun soluyorumhepsini. Yıllardır yaşamış olmanın ne büyük birnimet olduğunu anlıyorum o an.Hep böyle bakılası mıydı gökyüzü?Hep böyle güzel miydi bu vakte kadar özensizce içimeçektiğim her nefes?Buruk bir gülümseme eşliğinde “son bir kez” diye mırıldanarakayakkabılarımı çıkarıyorum ve toprağa basıyorumözenle. Öyle kıymetli ki bu toprak, hâlâ onun üzerindeolmak tarifi olmayacak kadar güzel bir his. Eğiliyorum veavcuma aldığım bir tutamı rüzgara doğru savuruyorum.Veevet...Tam o an toprakla konuşuyorum.-”Sen de benim kadar nazik davran bana olur mu? Artıksana aidim.”10SON BİR KEZHemen toparlanıyorum hızlıca. Ne de olsa vaktim az.Saatler kısıtlı.Ömrüm kısıtlı.Ve de içime çektiğim her nefes...Vakti olmayan insanların hep hızlı ve aceleci olduğunusöylerler ya hani. Hah..tam olarak öyleyim işte.Herkesle selamlaşıyorum. Komşu çocuğunun yanağınıokşayışım, dört yıldır mahallede beslediğim köpeğimialelacele sevişim, sanki elim evrendeki her noktaya “sonbir kez” değecekmişcesine dokunmalarım; babamın cepsaatine bakmaya itiyor beni.-”Bakmamalıyım..bakmamalıyım.”Merakım içimdeki tedirgin,elleri deprem oluyormuşcasınatitreyen sese galip geliyor ve saate çevriliyor gözlerim.14:38.Neredeyse son on saat… Ne de hızlı geçmiş öyle değilmi? Oysaki televizyon karşısında bir elimde mısır kâsesi,diğer elimde içecek bardağı varken boş boşsöylenir, vaktin hiç akmadığına dair yakınırdururdum. Koşarak nefes nefeseevimizin kapısını çalıyor ve kapıyıaçan anneme hızla sarılıveriyorum.Önce şok haliyledonakalsa da çok geçmedendoluyor kollarınıbelime.-”Ah, yavrum.Ne butelaşın? Bir şey mi olduyoksa?”Bugün beni son görüşün,benim sana sonsarılışım ve o huzur verencennet kokunu sonkoklayışım diyemiyorum. Gecenin,en acımasız haliyle benim için soğuk sunaktabeklettiği uğursuz hediyeden onun haberiyok...ölümümden...Bunları söylemek yerine yanağımda birbirinikovalayan dört-beş ılık inci tanesisüzülüveriyor annemin güvenli boynuna.Ve sonra ruh halimden endişelenen anneme;-”Seni çok seviyorum.” diyorum.Sahi? En son ne zamandilimde yeşerttim bu cümleleri ona karşı?On yaşımdayken en sevdiğim yemeği yaptığında mı?On üç?, On beş?-”Çok seviyorum hem de.” Derken sesim sona doğrukısılıp titriyor.Belimi sıvazlarken o nazik sesini işitiyorum.-”Ben de bir tanem, ben de.”Yağmur Toker- TarihHep burda bu şekilde kalakalsam ya? Annemden başkakimsem yok, babamı kaybettiğimiz günü hatırlamıyorumbile. Sadece annem var, özenle suladığım bitkilerim,bir kaç arkadaşım ve mahallede beslediğim bir kaç hayvanım..
Zamanında önemsemediğim o bir kaç şeyler ne dekıymetliymiş meğer. Şimdi daha iyi anlıyorum her şeyindeğerini. Eee...Ne de olsa ne demişler? Bir şeyin değerinianlamak için önce onu kaybetmek gerekir. Biraz pahalıyamâl oldu bana ama olsun.Kaybettiğim şey ömrüm...Annemle o uzun sarılışımdan sonra birkaç arkadaşımıarayıp konuştum. Huzur evinde düzenli ziyaretine gittiğimKadir amcayı son bir kez gördüm. Hatta biliyor musunuz?Onun yanında bir gülme tuttu beni. Hep kötü bir haberalmaktan korktuğum Kadir amca yarın var olacaktı,ben hiç var olmamış bir sahra gibiansızın silinirken...Belki o da beniziyarete gelirdi artık.Korkaraksaati kolaçan ediyorum.22:56.Gün sonu, yolunsonu.Keşke saatin oküçük düğmesiniçeksem ve zamanıdurdurup dondurabilsem.Serinhavasaçlarımı, fedaettiği sonbahar yapraklarıgibi birbirine kenetliyor.Minik bir damla düşüyor önce burnuma,boğazıma kaymak üzere. Bir damla daha...Bir damla..Yağmur hızlanıyor ve gök parlak ışığını salıyor.Kimi montunu kafasına siper ederkenkimisi de hızla kaçışıyor sokak ortasında.-”Durun kaçmayın!” demek istiyorum.-”Kaçmayın yağmurdan!”Dans edercesine çıplak ayaklarımın sürüklediği yerleregidiyorum. Etraftakilerin deli görmüş bakışları gülümsetiyorbeni. Yağmur artık toprağı dövercesine coşkulu.Hani bir şelalenin dibine kadar girersiniz ve oradan yüzünüzesıçrayan minik damlacıklar nefes almanıza izinvermez ya. Hah.. tıpkı öyle oluyor işte.Nefesim kesilirkenkalbimin çılgın ritmi git gide artıyor.Kahkaha atıyorum sadece.Babamdan kalan cep saatine bakmadan metrelerceuzağa fırlatıyorum.Manâsız kahkaham bir saman alevigibi sönüyor ve ılık bir gözyaşı tanesi harita çiziyor, evibellediği yüzümde.Ruh halimle uyum içinde adeta gökyüzü.Ben ağlıyorum, o ağlıyor...Göğün sesi karmaşık duygularım gibi en şatafatlı sesiylevolkan gibi patlıyor. İşte o zaman anlıyorum.Bu benim son dakikam...Geri dönüş yok artık. Şu an ve ben başbaşayız. Kalbimyavaşlıyor. Fırlattığımda bilmem hangi çalının tenini okşamışsaatimin son sesleri geliyor uzaktan.-”Tik..tak..tik..tak..ti.”Göz kapaklarımın hüküm sürme vakti artık. Galibiyet karanlığın.Ve kalbim son bir kez atıyor.************Yaşlı kadın yerde yaprakların üzerinde sere serpe yatmış,gölden çıkmış bir balık kadar ıslak duran genç kızınyanına yaklaştı ve bastonuyla dürttü.-”Kalk evladım! Hasta olacaksın.Yatılır mı hiç buraya?”Yerde hareketsizce yatan genç kızın her ne kadar gözlerikapalı olsa da dudak uçları iki yana kıvrıldı. Usulcagözlerini araladı .Kirpiğinde asılı kalmış yağmur damlalarındanbir tanesi intihar edercesine göz pınarına atladı.Yaşlı kadına bakarken dişlerini gösterecek şapşal bir gülümsemeyapışmıştı yüzüne. Gülümsemesi daha da büyüdüve kıkırtıya dönüştü.Yaşlı kadın kalın çerçeveli gözlüğünü düzeltip, yumuşacıkgörünen yanaklarını sıvazladı.-”Hay Allah..Aklını kaçırmış olmalı.” diye geçirdi içindenve arkasını dönüp bir kaplumbağa hızında terk etti orayı.Genç kız evine giderken yeni bir hayat bahşedilmişcesinemutluydu. Her hangi bir günü, son gün gibi yaşamanınkime ne zararı vardı? Mademki bir şeyi kaybetmedenonun değeri anlaşılmazdı, e o da kaybetmiş gibi yapardı.İşte o zaman...İşte o zaman anlardı elindekinin değerini.Bu da onun hayat felsefesiydi işte.Evine gittiğinde minik bitkilerini sularken defalarca kezannesine onu sevdiğini söyledi. Kızının o ıslak halini düşündükçesinirlenen annesi, ona buharı üstünde tüten birbitki çayı hazırladı ve üzerine sıcacık bir battaniye örttü.-”Beni çok endişelendirdin! Habersizce bu kadar saatdışarıda kalmak da neyin nesi? Üstüne üstlük sırılsıklamdın.”Kaşlarını yapay bir biçimde çatıp, minik bir çocuğuazarlarcasına devam etti.-”Bir daha yapma! Son olsun bu.”Genç kız mis gibi kokan çayından bir yudum aldı.-”Bu ilk ve sondu anne, tekrarlamayacağım.”Tek gözünü yaramazca kırptı annesine.-”Son bir kez”.(Herhangi bir günü “son bir kez” gibi yaşamaya ne dersiniz?)
Page 2 and 3: Ne var Ne yok?4Mississippi’den D
Page 4 and 5: BİR TUTAMSÜREYAEda Gül- Türk Di
Page 6 and 7: Mississippi’den Dünyaya:BLUESBü
Page 8 and 9: İTİRAFKayboluyorum dedi, birinci
Page 12 and 13: Özgürüz İkimizdeEmincanPolat-
Page 14 and 15: VİTRİN SÜSÜAli Özgür-Çağda
Page 16 and 17: Türk EdebiyatındaBir GaripSolukAy
Page 18: Rıfat Büyükatak-Tarih12 Öfkeli

Pano 14. Sayı

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?